Raf Yorumu: Rabiazz (@rabiazz)

Dostoyevski'nin sanırsam okuduğum 5. kitabı. Birkaç yorumda Suç ve Ceza'dan sonra okuyanlar için beklentiyi düşürmeleri gerektiğini okudum ama bence öyle değil. Bir kere İnsancıklar mektup türünde yazılmış muazzam bir eser. Zaten o zamanın eleştirmeni Belinski tarafından "Yeni Gogol doğdu!" diye…devamıDostoyevski'nin sanırsam okuduğum 5. kitabı. Birkaç yorumda Suç ve Ceza'dan sonra okuyanlar için beklentiyi düşürmeleri gerektiğini okudum ama bence öyle değil. Bir kere İnsancıklar mektup türünde yazılmış muazzam bir eser. Zaten o zamanın eleştirmeni Belinski tarafından "Yeni Gogol doğdu!" diye yorum yapılıyor. Daha ilk kitabında üne kavuşuyor, beğeni topluyor. Kitabı kısaca özetleyecek olursam; yaşlı ve fakir Makar Alekseyeviç ile genç ve fakir olan Varvara'nın birbirleri ile mektuplaşmasını konu alıyor. İkisi de yapayalnız ve birbirlerinden başka hiçbir şeyi olmayan insancıkladır. Kitabı yorumlayacak olursam; ilk diyeceğim şey kesinlikle Dostoyevski'nin neden bu denli önemli bir yazar olduğunu her eserinde anladığım ve hak verdiğim olur. İnsancıklar'ı okuyup bitirdikten sonra biraz durup sonuna baktım ki açıkçası bu kitabı okuyan herkeste böyle oluyordur. Makar'ın mektuplarını her okuduğumda bu nasıl bir saygı, bu nasıl bir üslup, bu nasıl bir sevgi diye içimden geçirip durdum. Makar'ın sevgisinin saflığı ve güzelliği sizi kendine çokça çekecektir, eminim. Varvara'nın o kötü durumda da olsa Makar'ın yolladığı hediyelere karşı hissettiği mahçupluk ve hafif kızgınlık ise onun kötü bir insan olmadığını gösteriyordu. İkisi de sefil hayatlar yaşayıp durdular ama bir noktada ikisi için her şey daha da beter oldu. Makar biriciği için elinde olan tüm parasını ona harcaması ve sonunda kendisine zar zor yeten paranın artık yetmemesi ikisini de daha zor duruma soktu. Son kısımda Varvara'nın verdiği karar bence kendisindense Makar'ı düşünmesiydi çünkü zavallı adamcağız kendisine şans eseri gelen paranın neredeyse yarısını yine hiç düşünmeden sevdiceğine yolladı. Genç kız da kanımca daha fazla yük olmak istemedi. Sonuç olarak hayatta sahip oldukları tek şeyi de kendilerini de kaybettiler. Ayrı düştüler ve sefil, zavallı hayatları daha da kötü oldu. Kitabın sonunda daha fazla mektup arayıp durdum ama mektuplar bitti. Yazılacak yazılar da bitti. Geriye zavallı ve bir başına kalan insancıklar kaldı. 📍Size itiraz etmiyorum Varenka, itiraz etmeye cesaret edemiyorum. Çok düştüm; en kötüsü, kendi gözümden düştüm. 📍Kalbim dolu! Gözyaşlarına boğulacak kadar dolu... Keder beni ellerine aldı ve beni parçalara ayırıyor. Hoşça kalın! Aman tanrım, ne keder. Unutmayın zavallı Varenka'nızı, unutmayın. 📍İnsanların bazen garip duygular arasında saçmaladığı oluyor. Sebep de hep aptalca bir kalp taşkınlığı...