Raf Yorumu: melihekren (@melihekren)

----Şölen film yazımın başlangıcı, devamı ve çok daha fazla film içeriği @filmlerleeyasayanlaar sayfamda. Sayfa linki Raf profilimde mevcut. Linke tıklayarak gelebilirsiniz... Lütfen takip etmeyi unutmayın :) ----------- Ve yakında minimal film afişi tasarımlarımla odalarınızın duvarlarına renk katacağım. Beklemede kalın, İnstagram…devamı----Şölen film yazımın başlangıcı, devamı ve çok daha fazla film içeriği @filmlerleeyasayanlaar sayfamda. Sayfa linki Raf profilimde mevcut. Linke tıklayarak gelebilirsiniz... Lütfen takip etmeyi unutmayın :) ----------- Ve yakında minimal film afişi tasarımlarımla odalarınızın duvarlarına renk katacağım. Beklemede kalın, İnstagram sayfamı takip ederek gelişmelerden haberdar olabilirsiniz :)) ----------- ......Fransa’ da restoran işleten büyük kardeş Christian, antropolog kız kardeş Helene ve bar işletmecisi en küçük kardeş Michael üzerinden babalarının geçmişte onlara ve ölen kardeşlerine yaptığı şeyler su üzerine çıkarılıyor. Hesaplaşmalar ve itiraflar ekseninde devam edecek film, kardeşlerin babalarının 60.yaş günü partisinde buluşmalarıyla başlıyor. Bu öyle bildiğiniz partilerden değil, günlerce sürecek bir parti. Ve büyük kardeş Christian’ ın babasına verdiği doğum günü hediyesiyle şölene dönecek bir parti… Burjuvanın derinlerinde bulunan ahlaksızlıkları, pislikleri gösteren film Dogma 95 akımının muazzam etkisiyle daha önce birçok kez işlenmiş bir konu olsa da çok ayrı perspektiften bakıldığında alınan hazzın da çok ayrı olduğunu gösteriyor. Ben filmi izlerken bir an bile olsun sıkılmadım. Su değirmeninin hep duymaya alıştığınız için sizi rahatsız etmeyen sesi gibi ustaca yazılmış diyaloglar her an filmin içinde kalmanızı sağlıyor. Ve buna hızlı kurgu tekniğini de ekleyebiliriz tabii. Çocukların annelerinin, babalarının yaptığı şeye göz yummak zorunda kalması bana bazı şeylerin acı gerçeğini daha çok hissettirdi. Görüp susan herkes en az yapan kadar suçludur… En az Dogma 95 manifestosunun mükemmelliği kadar mükemmel olan senaryo ve ustaca yazılmış diyaloglar, karakter değişimleri (özellikle Michael’ in) beni çok etkiledi. Filmin sonunda dönüp dolaşıp gelinen yer olan Decimus Junius Juvenalis’ in “Hiçbir suçlu kendi öz mahkemesinde beraat edemez” sözü, kişi kötü bir şey yaptığını ne kadar inkâr ederse, güç elinde olduğu için çevresindekileri manipüle yoluyla ne kadar yanına çekerse çeksin günün sonunda çekeceği acıyı ve vicdan azabını açıklar...