Raf Yorumu: sevimliokur (@sevimliokur)

Aynı yazarın Sevginin ve Doğumun Kimyası adlı kitabını okuduktan sonra Sezaryen isimli kitabını da okudum.. Kitapta; kitabın ön kapağında yazan sorulara cevap veriyor Odent. Sezaryenin tarihçisinden, etkilerinden, hangi durumlarda yapılması gerektiğinden, nasıl yaygınlaştığından kitapta bir bir bahsediyor yazar. Bu kitabı…devamı

gk_guney Doğurmadığınız nasıl belli… O büyük harflerle yazdığınız kelimelerin küstahlığından, kendinizi bir kitap okuyarak doğumun piri sanmanızdan, üstten tavırlarla sözde samimi…devamıDoğurmadığınız nasıl belli… O büyük harflerle yazdığınız kelimelerin küstahlığından, kendinizi bir kitap okuyarak doğumun piri sanmanızdan, üstten tavırlarla sözde samimi ifadelerinizden, hiç annelerin alınacağını düşündünüz mü? Her doğum ayrı bir hayatta kalma mücadelesidir. O yüzden tüm annelerin serüveni farklı olur. Ben kendimi normal doğum için şartladım hatta diğer seçeceği hiç düşünmedim bile hamileliğim boyunca. Kese patlayıp suyum geldikten sonra hemen sancılarla doğum da başlayacak sandım. Ama öyle olmadı. Suni sancı vermelerine rağmen asla bebek aşağı inmedi. Kesede su bitince ve bebeğimiz için hayati tehlike başlayınca da sezaryene alındım acil. Bu ihtimali hiç düşünmediğim için, benim için asıl panik başladı. Ben acılar içinde çığlık çığlığa doğuma hazırdım ama ameliyata hele ki anesteziye asla hazır değildim. Sadece epidural anestezi olacağım halde bana imzalamam için verilen 4 sayfasının her satırını okudum. Pek çok yerinde “Felç kalma riskini alıyorum” benzeri bir ifade vardı. Ameliyat masasına yattığım andan itibaren tek düşünebildiğim ayak parmaklarımı tekrar oynatabilmek oldu. Bebeği çıkardılar ve çok duygusal anlar yaşandı. Beni dikmeye başladılar. Rahmimi jinekoloğum dikti. Ama diğer katmaları başka bir cerrah ve son iki katman kalmışken sonunda başardım! Artık ayak parmaklarımı oynatabiliyordum. Hatta her şeyi hissedebiliyordum. Anestezi uzmanına bunu söylediğimde elinden telefonunu düşürdü. İlacı vücudumun neden çabuk yaktığımı anlayamadılar. Başka ilaç verseler böbreklerim çökebilirdi ve dahası aç bebeğimi emzirmem gerekiyordu. Ki bu da sütü çok ilaçla zehirlemek olurdu. Beni canlı canlı dikti doktor. Ağlamadım, bağırmadım, gıkımı çıkarmadım. Sadece o kancanın etime kaç kez girip çıktığını saydım içimden. Sakin olmak zorundayım dedim. Çünkü tansiyonum çıkarsa, ameliyatta farklı komplikasyonlar oluşabilirdi. Bağırırsam doktorun dikkati dağılabilir ve bir şeyler ters gidebilirdi. Benim yetişmem gereken bir görevim vardı; emzirmek! Beni aç bekleyen bebeğime ne kadar hızlı gidersem o kadar iyiydi. Başardım da. Tüm bu cesaretime rağmen, doğumdan sonra 4 koca sene, kendimi normal doğurmayı beceremediğim için suçladım. Sonra bir belgeselde tek olmadığımı gördüm. Kendini, toplumdaki vajinal doğum varsa gerçekten anne olmuşsundur, algısı yüzünden kötü hisseden tek kişi değilmişim. Bu algıyı da sizin gibi bilmeden konuşanlar oluşturuyor. Özetle benim büyük harflerle yazacağım cümle şu olacak: EN İDEAL DOĞUM, ANNE HANGİSİNİ TERCİH EDİYORSA ODUR! Sezaryen basit, kolay ya da acısız değildir. Dünyadaki en zor operasyonlardan biridir hatta. Fakat vajinal doğumdan korkan anneler için can simididir, güvenli limandır, stressiz ve bilinmezlikten uzak olduğu için garantidir. Sezaryen yokken dünya şöyle bir yerdi; hızlı doğum ve hızlı ölüm oranı tavandı. Bebek ve anne ölümlerinin oranı onda yediydi. Antik Roma’da en yaşlı kadınlar otuzlu yaşlardaydı sadece çünkü doğumlarda ölüyorlardı sürekli. Yani sizi kendi seçiminizden başka şey ilgilendirmiyor. Kibarlık kisvesi altında verdiğiniz aklı kendinize saklayınız. Anne olana dek de beni asla anlamayacaksınız. Bu cevabımı abartılı bir çıkış olarak göreceksiniz. Tek temennim kınadığınız duruma düşmemenizdir. Sevgilerimle…

3y 1 beğeni Yanıtla like icon

—— Yanıtları gör (1)