Raf Yorumu: onion (@copcudesem)

"kötü şeyler bazen o kadar korkunç olur ki onları betimleyecek kelimeler yoktur. ve bazen gerçekten çok kötü bir şey olduğundan, içiniz uyuşur, kalbiniz dahi ne yapacağını bilemez hale gelir. belki kalpler böyle ölüyordur." kitap abisinin öldüğü gün dünyaya gelmiş olan…devamı"kötü şeyler bazen o kadar korkunç olur ki onları betimleyecek kelimeler yoktur. ve bazen gerçekten çok kötü bir şey olduğundan, içiniz uyuşur, kalbiniz dahi ne yapacağını bilemez hale gelir. belki kalpler böyle ölüyordur." kitap abisinin öldüğü gün dünyaya gelmiş olan jewel karakterinin etrafında dönüyor. abisi john tabir-i caizse kuş, bir uçurumdan düşerek ölüyor. aile bu ölümün üzerinden 12 yıl geçmiş dahi olsa bir türlü atlatamıyor. atlatamadığı gibi de sanki öldüğü gün doğduğu için de jewel'a karşı hiç nazik davranmıyorlar. özellikle ev ortamı çok gergin, hüzün dolu, mutsuz ve yitik. kuş'un ölümünden önce şen şakrak olarak bilinen ailenin artık solmuş bir çiçekten farkı yok. baba, john'un ölmesini büyükbabanın ona 'kuş' lakabını takması yüzünden olduğunu düşünüyor. zaten ilerleyen bölümlerde babanın batıl inançlarına ne kadar bağlı olduğunu derinlemesine tanık oluyoruz. bu batıl inançların hayatlarına nasıl yansıdığını ve jewel'a uçurum, hayaletler yüzünden yaptıkları baskıyı şaşkınlıkla karışık üzülerek okudum. özellikle de taş çemberinin bozulduğu sahneyi. kitap boyunca jewel karakterinin derinliği, akıcılığı ve psikolojisi üzerine çok düşündüm. 12 yaşında bir kız olmasına rağmen jeoloji alanındaki üstün bilgilerine, sakin oluşuna, yalnız kalmayı dahi içselleştirmeden becerebilmesine... eugene kadar hayranlıkla baktım jewel karakterine. kendisini o kadar da çok sevdim ki. eugene karakteri ile jewel'ın aralarında oluşan o bağ beni gerçekten mutlu etti. ikisi kendi yalnızlığını paylaşarak huzuru yakaladılar. biri yeryüzü diğeri de uzayıyla. ve bana kalırsa eugene sayesinde jewel büyükbabasına daha da yakalaşabildi. bu noktada ne yaşanırsa yaşansın eugene'nin yeri de önemli. kitap enfes ve sıcak bir ortam sunuyor. bir yerden sonra her olayın sonunda jewel'ın yerine geçiyor ve onunla içselleştirebiliyorsunuz; granit taşları, olay ufkunu, ağaçları, uçurumu... "daha önce hiç sessizliğimi paylaşmamıştım. benim evimde sessizliği kalkan ya da kılıç gibi kullanırdık: insanları dürtmek ve onları yaralamak için. ama burada büyükbabam ve ben odamda oturuyorduk ve bu tamamen bambaşkaydı. aslında üzerimize düşen sessizlik, hayal edebileceğimizden en yumuşak, en güvenli battaniyeydi. bu battaniyeyle kendim olabiliyordum."