Raf Yorumu: sanemveski (@sanemveski)

Spoiler içeriyor Ceviz ağacı hikayenin başında solmuş ve ölmek üzere olan bir ağaçtı;boşanma aşamasında,yazı tutkusundan uzaklara itelenmiş,annesi ölümün eşiğinde olan Hayati gibi.İkinci evrede Hayati bizzat ceviz ağacını kesmeye çalışmaktaydı kendini ipe asmak istediği gibi...Çünkü annesi ölmüş,eşi tarafından terk edilmiş,tüm hayatını korkaklıklar üzerine…devamıCeviz ağacı hikayenin başında solmuş ve ölmek üzere olan bir ağaçtı;boşanma aşamasında,yazı tutkusundan uzaklara itelenmiş,annesi ölümün eşiğinde olan Hayati gibi.İkinci evrede Hayati bizzat ceviz ağacını kesmeye çalışmaktaydı kendini ipe asmak istediği gibi...Çünkü annesi ölmüş,eşi tarafından terk edilmiş,tüm hayatını korkaklıklar üzerine inşa ettiğini farkettiği bir aşamadaydı ve hala kendi kararlarını veremiyor bu intihar kararında bile babasının yazgısını paylaştığına inanıyordu.Son evrede ise kendi hür iradesiyle işlemediği,hatta eşi olup olmadığı bile belli olmayan cinayetten hapise atılmasıyla gerçek esaretten yani vicdan azaplarından,bugüne kadar yaptıkları ve yapamadıklarının verdiği yükten kurtulup,kendince cezasını çekerek asıl tutkusu olan yazı yazmaya geri döndü ve aynı ceviz ağacı gibi yavaş yavaş toparlanıp,yeşermeye başladı. Yani ceviz ağacı aslında Hayati'ydi. Bunlar işlenirken filmde gözümden kaçmayan bir diğer nokta toplum yapısına değinildiği sahnelerdi;kişinin özgür iradesinin aslında toplum,aile,arkadaşlar tarafından nasıl bastırıldığı...Ki zaten bu Hayati'nin verdiği kararlardaki en büyük etmendi.Toplum tarafından biçilmiş role uymayan bir"pısırıktı"çünkü karısına "sahip"çıkamamıştı,bir fareyi bile öldürememiş,kocalık görevlerini yerine getirememişti.Keza Yaprak(Hayati'nin eşi)boşanmak istediği için,kendi hayalleri peşinden koşmak istediği için,İstanbul'a taşınmak istediği için,belkide artık Hayati'yi sevmediği için resmen suçlu konumuna gelmişti toplumun gözünde.Halbuki herkes kendi kararlarını verebilseydi,kendi yolunu çizebilseydi,kimseye kulak asmadan yaşayabilseydi hiçbir şey yıkılmaz,devrilmezdi,hemen hemen herşey daha farklı olabilirdi.Çünkü asıl esaret hapishane değil,asıl esaret toplum-çevre baskıları,hayır diyememek,yolunu çizememek,korkaklıktır. Ve filmin en sevdiğim yanı ise gerçekten hayattan bir kesit izlediğimi hissetmekti.Gündelik yaşam,insanca hatalar,abartısız diyaloglar,sessizlikler benim çok hoşuma gitti.Uzun zamandır abartısız,efektsiz,doğal akışta olan bir film izlememişim onu farkettim. Son olarak: "Hayatta yaptıklarımız kadar yapamadıklarımız içinde hesap verecek miyiz?" Hayati için bu sorunun cevabı "Evet"ti.Bence ise"Hayır".Çünkü biz insanız ve düşünürüz iyi-kötü herşeyi...