Raf Yorumu: can (@anitabre)

Spoiler içeriyor Darren Aronofsky bu filmi izledikten sonra en sevdiğim yönetmenlerden biri oldu. Genel olarak filmlerinde karakter hikayesi anlatan bir yönetmen ve bence bunu muazzam yapıyor. Filmin sen sevdiğim yanı vuruculuğu. Bunu nasıl anlatabilirim pek emin değilim. Aynı durum Black Swan ve…devamıDarren Aronofsky bu filmi izledikten sonra en sevdiğim yönetmenlerden biri oldu. Genel olarak filmlerinde karakter hikayesi anlatan bir yönetmen ve bence bunu muazzam yapıyor. Filmin sen sevdiğim yanı vuruculuğu. Bunu nasıl anlatabilirim pek emin değilim. Aynı durum Black Swan ve Requiem For A Dream filmlerinde de hissettiğim bir şeydi. Bunu nasıl becerdiğini tam bilmiyorum ama birkaç tahminim mevcut. Öncelikle en başta bahsettiğim şey yani karakter derinliği. Çoğu biyografik filmde bile olmayan bir karakter derinliği sunuyor bize. Randy’i görmediğimiz çok az sahne var filmde. Randy’nin olduğu çoğu sahnede de bir sürü yakın çekim var ve bu Randy’le izleyicinin aynı bakış açısına sahip olmasını sağlıyor. Bu durumlar da onunla ister istemez bağ kurmamızı sağlıyor. Üstelik Randy iyilik perisi bir karakter değil. Hayatı da sefil diyebileceğimiz kadar olmasa da yoksul. Ama en önemlisi de o çok yalnız. Eskiden yaptığı yanlışların kefaretini ödüyor. İlişkisel olarak hiçbir zaman başarılı olamamış ve film boyunca da olamıyor. Dağınık bir insan Randy. İnsanlara karşı çok kibar ama kendine karşı da bir o kadar acımasız. Ama kibarlığını da patlama noktasına gelince bozabilen biri. Çok uzun bir karakter incelemesi oldu ama Randy bunu hak ediyor. O her ne kadar profesyonel bir güreşçi olsa da bizden biri. Kısacası Randy biziz ve Randy biz olduğu için çok iyi yazılmış bir karakter. Vay be ne güzel övdüm. Devam edelim o zaman. Filmin müziklerine değinmeye bile gerek yok 70-80’ler klasiklerini barındırıyor. Hatta buna spesifik bir sahne bile var ki acayip hoşuma gitti. Görsellik her Aronofsky filminde olduğu gibi gayet kaliteli. Aslında bu filmde daima beraber çalıştığı görüntü yönetmeniyle çalışmamış ama hiç sırıtmamış. Villeneuve filmlerinde epik kurgulanmış manzaralar, sahneler, VFX’leri överiz. Bu filmde bunlar yok tabi ki. Bu filmin sinematografisini iyi yapan şey başka. O da izlediğimiz sahne içinde bulunuyormuşuz hissini çok iyi vermesi. İngilizcede “immersed” deniliyor bu olayı (tam karşılığı daldırılmış demek ki bu kullanımda filmin içinde dalmışız gibi benzetebiliriz) gerçekten çok iyi yaşatıyor. Bu da filme tatlı bir doğallık katıyor. Çok uzattım, bitiriyorum. Oyunculuk şahane, final bir iki beklentim dışında kaliteli. Elbette mükemmel bir film değil ama sevdiğim filmlerin eksilerinden bahsetmeyi sevmiyorum. Aranofsky’den uzun yıllar böyle filmler görme dileğiyle. 9/10