Raf Yorumu: rumsagilmore (@rumsagilmore)

Çocukluğum'da babasının küçük yaşta yitirdikten sonra taşındığı dedesinin evinde geçirdiği yılları anlatır. Miras kavgaları, doğumlar, ölümler, küçük Aleksey'in tanıdık olduğu ve bizzat maruz kaldığı akıl almaz şiddet, bu evde gündelik hayatın akışı içinde sıradan olaylardır. Herkesin herkese düşman olduğu bu…devamıÇocukluğum'da babasının küçük yaşta yitirdikten sonra taşındığı dedesinin evinde geçirdiği yılları anlatır. Miras kavgaları, doğumlar, ölümler, küçük Aleksey'in tanıdık olduğu ve bizzat maruz kaldığı akıl almaz şiddet, bu evde gündelik hayatın akışı içinde sıradan olaylardır. Herkesin herkese düşman olduğu bu aile, 19. yüzyıl Rusya'nın da hüküm süren acımasız ve hoyrat hayatın bir küçük evrenidir aslında. Aslında otobiyografilere biraz ön yargılıydım. Ama Gorki sayesinde bu ön yargım kırılmış oldu. Çok etkileyici bir otobiyografiydi. Her satırında "i felt that" oldum gercekten. Tüm bu olanları bir çocuğun dilinden, üstelik gerçek bir hikaye, okumak acı vericiydi. Bu kitap sayesinde 19. yüzyıl Rusya'sının ne kadar acımasız, şiddetin ne kadar ön planda olduğunu, ailelerin birbirlerine verdikleri değeri, bu noksan değer karşısında birbirine karşı tavırları ve bunun bana bize ne kadar uzak olduğunu anlamış oldum. Aleksey'e çok üzüldüm. Onun olaylara verdiği tepkiler... hissettiği duygular... Gorki gerçekten muazzam şekilde anlatmıştı en acımasız insan bile bu kitabı okurken empati kurabilir. "Madalyon değilsin kiseni boynumda taşıyıp durayım... Var git insanların arasına karış... Ve ben de insanların arasına karıştım" "Hayatımız bizi her türden rezil, aşağılık yanlarının bolluğuyla şaşırttığı kadar; bunca pisliğin, rezilliğin ortasında aydınlık, insancıl bir hayat yaratacağımıza ilişkin sarsılmaz bir umudur var eden ışıltılı, sağlıklı, yaratıcı, insancıl, iyi bir şeylerin karşı konulmaz biçimde gelişip durmasıyla da şaşırtır." "Çok sonraları anladım ki yoksulluk ve sefalet içinde yaşayan Rus halkı, kendilerini acılarıyla eğlendirmeyi, onlarla çocuklar gibi oynamayı pek seviyor ve mutsuz olmaktan nadiren utanıyordu." "Bitip tükenmek bilmeyen tekdüze çalışma günlerinde acı bayrama, yangın da eğlenceye dönüşebiliyordu; anlamsız bomboş bir yüzde sıyrığın süs olması gibi..."