Raf Yorumu: Nebileyim (@nebileyim)

“Böyle birine sahip olmanın zor olduğunu bilirsin. Seni tanıyan birine. Sen beni tanıyorsun Diane. Biliyorum mükemmel biri değilim. Çoğu zaman kendimden nefret bile ediyorum. Ama seninleyken kendimden nefret etmiyorum.” İyi bir insandan kötü bir insana dönüşmek mi daha zor yoksa…devamı“Böyle birine sahip olmanın zor olduğunu bilirsin. Seni tanıyan birine. Sen beni tanıyorsun Diane. Biliyorum mükemmel biri değilim. Çoğu zaman kendimden nefret bile ediyorum. Ama seninleyken kendimden nefret etmiyorum.” İyi bir insandan kötü bir insana dönüşmek mi daha zor yoksa kötü bir insandan iyi bir insana dönüşmek mi? Aldığınız her kararın ve yaptığınız her hareketin ilerde karşınıza tek tek çıkacağını düşünseniz hangisini seçerdiniz? Diziyi depresyon zamanında gülerim biraz iyi gelir diyerek başladım fakat sonunda daha çok üzüleceğimi ve kendimi karakterlerin hikayesini düşünürken bulacağımı bilmiyordum. Çoğu karakteri severek izledim diyebilirim. Özellikle Todd ve Diane karakterlerini çok sevdim. Diane karakterinde kendimde olan bazı şeyleri görmek izlerken üzdü biraz. Dizide en sevdiğim şey karakterlerin geçirdiği dönüşümlerin çok iyi yansıtılması oldu. İyiden kötüye ya da kötüden iyiye geçerken ki o sürecin sancısı çok iyi anlatılmış. Kötü insanın ve kötülüğün yumuşatılmadığı ve bunun eleştirisinin yapıldığı dizileri seviyorum. Toplum içerisinde olan sorunlara yer verilmiş ve bunlardan bir tanesi de kötü insanların yaptıklarının çabuk unutuluyor olması ve yaptıkları kötülüğün hafifletilmesi. Bir şekilde sürekli onlar adına nedenler sunulması, bahaneler üretilmesi, sorumluluğun asla onlara ait olmadığının söylenmesi. Her ne kadar bazı şeyler de kendi suçu olmasa da Bojack Horseman bunun en güzel örneği olmuş diyebilirim. “Olduğun kişi olmanı sağlayan bazı insanlar olduğunu düşünüyorum ve sonsuza dek hayatlarında kalmasalar da onlara minnettar olabilirsin.” “Hayatın oturmayan parçalarla doludur. Ama bir noktada o parçanın sen olduğunu düşünürsün. Oturamayan parça sensindir. Ve o hisle o kadar uzun süre yaşarsın ki o his senin yuvan olur. Ve bir gün artık öyle hissetmediğini anlamak sarsıcı olabilir. Başlarda ona inanmazsın. Ama yavaş yavaş inanmaya başlarsın.”