Raf Yorumu: kimmiş bu kalli? (@kalli)

kalli 8 months ago

Tarzını ve filmlerini en beğendiğim yönetmenlerden biri olan Ingmar Bergman'ın filmlerinin tamamını izlemeye karar verdim. Bunu sırasıyla ilgimi çeken yönetmenler için yapacağım. Bergman'ın ilk uzun metraj deneyimi olan Kriz ile açılışı yaptım. İlk başta 1946 yapımı olan bu filmin ne…devamıTarzını ve filmlerini en beğendiğim yönetmenlerden biri olan Ingmar Bergman'ın filmlerinin tamamını izlemeye karar verdim. Bunu sırasıyla ilgimi çeken yönetmenler için yapacağım. Bergman'ın ilk uzun metraj deneyimi olan Kriz ile açılışı yaptım. İlk başta 1946 yapımı olan bu filmin ne anlattığını söyleyip sonra film hakkında düşüncelerime geçmek istiyorum. Koruyucu annesi Ingeborg ile büyüyen Nelly 18 yaşında herkesin ilgisini çeken güzel bi' genç kızdır. Biyolojik annesi Jenny'nin onu yanına alıp Stockholm'a götürmesiyle her şey değişir. Bu taşınma sadece Nelly'i değil, etrafındaki herkesi bir hayli etkiler. Filmde bunalım geçirenin sadece Nelly olacağını, onun bir krizini göreceğimi sanmıştım. Fakat film ana karakter olarak görebileceğimiz diğer karakterlerin de bunalımını gösteriyor. Nelly'nin annesinin yanına taşınmasının ardından yaşanan ufaklı büyüklü krizlere tanık oluyoruz. Fazla sesini yükseltip derdini büyütmediği için pek de ilgi çekecek bir bunalım değil bunlar, ama en azından Bergman'ın ilk deneyimi için filmin başarılı olduğunu söyleyebilirim. İhanet, özlem, aşk, tutku, bağlılık, iç ve dış hesaplaşmalar... en önemlisi intihar işte kriz bütün bunları içeriyor ve biz seyircilerine oldukça kasvetli bir ortam sunuyor. Savaş yıllarından sonra çekilen filmlerde bir kasvet, bunalım söz konusu. Bergman'ın filmlerinde bu daha net ortaya çıkıyor. Aslında konudan çok karakterin duygularına, kendiyle olan çarpışmasına odaklanıyor filmleri. Tabii Kriz'de de bunu net olarak görebiliyoruz. Buradan söylemek istediğim şu ki kasvetten hoşlanmayanlar filmden uzak dursunlar. Film hemen hemen beklediğim gibi ilerledi, öyle de son buldu diyebilirim. Tabii daha buhranlı sahneler, büyük patlamalar bekliyordum ama bu konuda beklentimi karşılamadı film. Olabildiğince ağır ilerleyip ağır bir şekilde bitti. Final için mutlu veya mutsuz son diyemiyorum, kime göre mutlu neye göre mutsuz? Ben karar veremedim. Bergman dini ögeleri filmlerinde kullanmayı sever. Bu filmde göremeyeceğimi düşünmüştüm ki finalini kilise çanıyla yaptı. Huzursuz, karanlık bir film. Fakat etkileyici, üzücü bir draması da yok. Aslında filmi izlerken herhangi bir duyguya kapıldığım söylenemez. Bergman'ın diğer filmlerinin yanında pek de huzursuz sayılmadığını da söyleyip bitirmek istiyorum.