Raf Yorumu: Pluviophile☔️ (@pluviophile01)

Bir şiir kitabı düşünün ki hala okumamış olanlar bile kendini bir şekilde okutturmuş. Bazen bir alıntıda, bazende bir sanatçının seslendirmesinde. Muhakkak gönül sofrasıza uğramış ola. Her sayfasında, adeta deli rüzgarlar sarsıyor ruhumuzu. Solan yapraklar gibi gökyüzünde süzülüyoruz. Nereye düşeceğimizi bilmeden..…devamıBir şiir kitabı düşünün ki hala okumamış olanlar bile kendini bir şekilde okutturmuş. Bazen bir alıntıda, bazende bir sanatçının seslendirmesinde. Muhakkak gönül sofrasıza uğramış ola. Her sayfasında, adeta deli rüzgarlar sarsıyor ruhumuzu. Solan yapraklar gibi gökyüzünde süzülüyoruz. Nereye düşeceğimizi bilmeden.. Okuduğumuz her dize her mısra, hasretin ağıtlar yaktırdığı prangalarımıza, öyle darbeler indiriyor ki kalbimizin en hassas duvarlarını tırmalıyor adeta. Bastırdığımız acı duygularımız, okudukça ruhumuzda büyüyor. “Seni, anlatabilsem seni... Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır Üşüyorum, kapama gözlerini...” Hasret ruhumuzda büyükçe, özlem bir cümleye bürünmüş öylece bize bakıyor.. “Hasretinden Prangalar Eskittim...” Bu nasıl bir özlem anlatımıdır. Belkide dünyada eşi olmayacak tek dizelik şiir gibi. Okurken bir dize ama hissettirdikleri koca bir okyanus.. Peki nasıl sevmez hasretinden prangalar eskittim diyen şair? Nasıl sevmemiş olamaz? "Terk etmedi sevdan beni, Aç kaldım, susuz kaldım, Hayın, karanlıktı gece, Can garip, can suskun, Can paramparça... Ve ellerim, kelepçede, Tütünsüz, uykusuz kaldım, Terk etmedi sevdan beni..." Sevda o deli yüreği, terk etmedi, etmeyecektide…🙇🏻 Sevdanın, aşkın, hasretliğin prangasız şairi bizlerede sevmeyi öğretti. Ama sevmek , böylesine sevmek, tutkuyu bu denli hissettirmek , okurken bir kalbi olduğunu insana hatırlatmak takdire şayan. "Bir umudum sende, anlıyor musun?" diyor. Gel de bu cümledeki masumiyeti, sevdayı, beklentiyi, hasreti anlat şimdi..🥲 Seni sevmek Felsefedir, Kusursuz İmandır Korkunç sabırlı. İp'in kurşun'un rağmına, Yürür,pervasız ve güzel. Sıradağları devirir, Akan suları çevirir Alır yetimin hakkını Buyurur kitabınca. Hasretin, umudun, uzun uzadıya bekleyişlerin adamıydı Ahmed Arif. Ömrünü Leylasına adamıştı; hüznünü, kederini şiirlerine belki de gözlerine yansıtmıştı. Geceleri ağlamaklı, suskun, yalnız ama bir o kadar da umut dolu... Ne desem bu kitap için yetersiz kalacaktır. Hani okuyun desem kalbinizin en mahrem yerleri acıyla sızlayacak. Okumayın desem böyle bir şiir kitabından mahrum kalacaksınız. O yüzden bırakın ruhunuz delice sızlasın. Bırakın o kor alevler ruhunuzu sarsın. Belki özlediğiniz yada bastırdığınız o güzel duygularınızı harekete geçirir. Susuz kalmış kalbinize bir kaç damla yağmur olur, rahmet olur. İncelememi, aklıma mıh gibi kazınan şu bir kaç mısra ile bitirmek istiyorum…☔️🌷 “Üşüyorum kapama gözlerini.” “Sen en güzel kızısın, bütün galaksilerin!” “Ne mümkün yazmak seni.” “ Gene bir cehennem var yastığımda, gel artık!” “Terk etmedi sevdan beni.”