Raf Yorumu: esra (@crowthera)

🎋 Sonra... sonrası yok, sadece bu kadar. Yine Osamu Dazai’den okuduğum bir kitap 🎐Onun içsel çatışmalarını anlatış biçimi hep çok etkileyici gelmiştir bana. Düşüncelerini süssüz, direkt ama bir o kadar da derin bir şekilde anlatıyor ve bu da onu özel…devamı🎋 Sonra... sonrası yok, sadece bu kadar. Yine Osamu Dazai’den okuduğum bir kitap 🎐Onun içsel çatışmalarını anlatış biçimi hep çok etkileyici gelmiştir bana. Düşüncelerini süssüz, direkt ama bir o kadar da derin bir şekilde anlatıyor ve bu da onu özel kılıyor. Fakat Soytarı Çiçekleri konusunda biraz arada kaldım. Ne çok beğendim ne de beğenmedim. Kitap kısa olduğu için bir çırpıda bitiyor ama bittiğinde tam olarak tatmin olmuş hissetmedim. Sanki bir şeyler eksikti ama ne olduğunu tam olarak adlandıramıyorum. Dazai, bu kitabı yazarken yine kendi hayatından çok şey katmış. Zaten onun yaşadıklarıyla yazdıkları iç içe geçmiş durumda. Defalarca intihar girişiminde bulunmuş, hayata karşı hep bir yabancılık hissi taşımış ve bunu eserlerinde hep hissettirmiş bir yazar. Ama Soytarı Çiçekleri sanki diğer kitapları kadar etkileyici bir şekilde yansıtamamış bu duyguları. Aslında kendisi de bunun farkında, bu romanı tam anlamıyla “başarılı” görmüyor ve bu eksikliği hissettiğini açıkça dile getiriyor. Belki de bu yüzden ben de tam anlamıyla bağlanamadım. Konusu ilgi çekiciydi ama işlenişi yeterince derinleşememiş gibiydi. Eğer farklı bir şekilde ele alınsaydı ve biraz daha devam etseydi, kesinlikle daha çok beğenebilirdim. Bu kitapta dikkatimi çeken bir şey de dördüncü duvarın yıkılması oldu. Normalde hikâyelerde yazarla okuyucu arasında görünmez bir sınır olur ama Dazai burada o sınırı tamamen ortadan kaldırıyor. Sadece karakterin düşüncelerine tanık olmuyoruz, aynı zamanda yazarın kendi tereddütlerini de duyuyoruz. Bazen doğrudan bizimle konuşuyor gibi hissettiriyor. Örneğin; "Bu roman tam bir kaos. Kendim bile konudan koptum. Yozo, Kosuge, Hida hepsi kontrolden çıktı. Beceriksiz kalemim yüzünden oradan oraya savruluyorlar. Bense onların çamurlu ayakkabılarına kapanıp "Bekleyin! Bekleyin!" diye bağırıyorum. Kontrolü bir an önce elime almazsam daha fazla dayanamayacağım. Bu roman hiç ilgi çekici değil. Sadece var olduğu bir gerçek." Diğer Dazai kitaplarına kıyasla kesinlikle okuyun diyebileceğim bir kitap değildi maalesef. Fakat yine de diğer kitaplarını okumayı düşünüyorum. Çünkü sevdiğim bir yazar 🎑