(@) - Raf

1895 10 months ago

Ben de askerliğimi Şırnak'ta yaptım. 15 ay. Mesela filmin bir sahnesinde karakter ilk kez gece nöbetine geçiyor. Biraz bekliyor ve sonra zaman geçmiştir heralde diye saate bir bakıyor ki ne görsün? Daha 15 dakika geçmiş. Bazılarına bu altı boş, salt…devamı

1895 11 months ago

Napoleon

Ridley Scott

38 Gönderi

Ne yazsam bilemiyorum. Ama her zamanki gibi hissettiklerimle başlasam iyi olacak sanırım. Sıkıldım. Film bana bu duygu dışında hiçbir şey hissettirmedi. Ridley Scott çok sevdiğim ve değer verdiğim yönetmenlerden biridir ama bu defa beni yakalayamadı maalesef. Filmin anlatısında bir bozukluk…devamı

1895 11 months ago

Zavallılar

Yorgos Lanthimos

105 Gönderi

Komikti bence. Özellikle Emma Stone ve Mark Ruffalo'nun karşılıklı atışmalarının olduğu kısımlar oldukça eğlendirdi. Film bana Geleceğe Dönüş'deki Marty McFly'ın gitar çaldıktan sonraki repliğini hatırlattı; "Sanırım buna henüz hazır değilsiniz." Yani demek istediğim film sanki bu çağın filmi değilmiş gibi…devamı

1895 11 months ago

Millerın Kızı

Jade Halley Bartlett

6 Gönderi

Hayat akıp gider ve biz bir şeyler yaşarız. Ancak yaşadığımız şeylerden her zaman bir anlam çıkartamayız. Bu yüzden bazı yaşanmışlıklarımızı kafamızın içinde ötelere bir yere koyarız. Ve onlar zamanı gelene kadar beklerler orada. Bilmiyorum; belki günler, belki haftalar, belki aylar…devamı

1895 11 months ago

Challengers

Luca Guadagnino

23 Gönderi

Yazmazsam çatlarım. Çok... Çok... Deli işi bir şeydi. Hani keşke, keşke şu anda dünyanın en iyi yazarı olsamda duygularımı size bir telefondan diğerine ses aktarır gibi kelimeler aracılığıyla aktarabilsem. Filmin çok büyüleyici bir enerjisi vardı arkadaşlar ya. İnanılmazdı... İnanılmazdı... Nasıl…devamı

1895 11 months ago

Eileen

William Oldroyd

1 Gönderi

İnternet'in her zaman çok faydalı bir araç olduğunu savunmuşumdur. Çünkü olmadığı zamanları biliyorum. Bilgiye ulaşmanın insanı her açıdan caydıracak kadar zor olduğu zamanları. Ama şimdi bu görüşüm yeni bir şekle büründü. Anladım ki bilgiye doğru zamanda, doğru yerde sahip olunmalıdır.…devamıİnternet'in her zaman çok faydalı bir araç olduğunu savunmuşumdur. Çünkü olmadığı zamanları biliyorum. Bilgiye ulaşmanın insanı her açıdan caydıracak kadar zor olduğu zamanları. Ama şimdi bu görüşüm yeni bir şekle büründü. Anladım ki bilgiye doğru zamanda, doğru yerde sahip olunmalıdır. Vaktinden önce sahip olunan bilgi fayda değil zarar getirir. İşte internet sağladığı bu bilgi akışı sayesinde çoğu zaman faydalı olsa da bazen vaktinden önce haberdar ettiği için çok zararını gördük. Ve görüyoruz. Daha önce de söylemiştim. Bazı filmleri kesinlikle hakkında hiçbir şey bilmeden izlemek gerekir. Yoksa bütün büyüsü bozulur. Günümüzde internet aracılığıyla yeni çıkacak olan her filmin konusundan, türünden, fragmanından ve hatta süresinden öylesine önceden haberdar oluyoruz ki, kendi kendimize büyük bir zarar veriyoruz. En tuhafı da çoğu zaman bunu büyük bir heyecanla ve sevinçle yapıyoruz. Kaybettiklerimiz hakkında hiçbir fikrimiz yok. Size 'Eileen'le ilgili anlatmak istediğim o kadar çok şey var ki... O kadar var ki... Ne yazık ki çoğunuz filmi izlemediğiniz için anlatamıyorum, anlatamam. Bu filmin hiç konuşulmamış olması gerçekten çok tuhaf. Yani öyle abartılı övgülerden, tartışmalardan bahsetmiyorum. Öyle olsun demiyorum. Sadece olması gerektiği kadar bile konuşulmuyor olması çok tuhaf. (Bu paragrafta spoiler yok ama küçük bir bilgi kırıntısı var. Bence yine de bu kısmı okumadan atlayın ve doğruca diğer paragrafa geçin. E peki madem öyle niye yazdın derseniz, dayanamadım arkadaşlar :). En azından bu kadarını yazmak istedim.) Filmi izlemeye başladığımda sıradan bir romantik-dramla karşılaşacağımı düşünmüştüm. Hiç öyle değilmiş. Size sadece şu kadar söyleyeyim sevgili dostlarım, 1950'li ve 60'lı yıllarda çekilen bazı klasik filmler var. Eğer o filmleri ve yönetmenini seviyorsanız, 'Eileen' ilaç gibi gelecek size. Film sinematografisinden tutun, müziklerine ve hatta yazı fontlarına kadar içinde geçtiği dönemi birebir yansıtıyor. Bu kısımlara ayrıca hayran kaldım. Anne Hathaway'in duru güzelliği karşısında her zamanki gibi büyülenmemek elde değilken, Thomasin McKenzie'nin Eileen Dunlop karakterinde kendinizden bazı parçalar bulabilirsiniz. Özellikle günlük hayatında belli bir rutine sıkışmış arkadaşlarım demek istediğim şeyi anlayacaktır. Gizli bir hazine bulmuş gibi sevindim ve sevdim bu filmi. Not: Sizlere nacizane tavsiyem, filmin sayfasına girip türüne bile bakmayın. Kesinlikle bakmayın. Sıfır bilgiyle oturup izleyin.

1895 11 months ago

Shogun

Maegan Houang

42 Gönderi

Hani çok nadiren bir rüya görürsünüz. Yatağınızda uyandığınızda gerçek olamadığına inanamadığınız kadar derin bir rüya. O an hafif bir hayal kırıklığı yaşarsınız. Keşke gerçek olsaydı diye geçirirsiniz bir an belki aklınızdan. Çok gerçek bir huzurdan ayrılmış gibi hissedersiniz. Yine de…devamıHani çok nadiren bir rüya görürsünüz. Yatağınızda uyandığınızda gerçek olamadığına inanamadığınız kadar derin bir rüya. O an hafif bir hayal kırıklığı yaşarsınız. Keşke gerçek olsaydı diye geçirirsiniz bir an belki aklınızdan. Çok gerçek bir huzurdan ayrılmış gibi hissedersiniz. Yine de böyle bir rüya görebildiğiniz için kendinizi şanslı sayarsınız ve hayata gülümseyip mutlu olursunuz. Sanki gerçekten yaşamışsınız gibi. Sonra yavaşça uyku sersemliğiniz geçer ve kendinizi tekrar gerçek hayatın tekdüzeliğinde bulursunuz. İşte Shogun'u bitirdiğim şu dakikada tam olarak böyle hissediyorum. İşte Shogun tam olarak böyle bir dizi. Alttarafı bir dizi deyip geçeriz bazen. Ama izleyince anlıyor insan. Tıpkı yaşamadan bilemeyeceği gibi izlemeden de bilemiyor. Adamlar ne emek harcamışlar ya diziye diye geçiriyorum aklımdan halen. Yani prodüksiyon tasarımına bakar mısınız dizinin? Tek kelimeyle büyüleyici. Bence sadece bunun için bile izlenir Shogun. Böyle şeylerde hep çocuklumuzun o unutulmaz büyüsünü bulurum. Jules Verne gelir aklıma. Maceraysa macera. Heyecansa heyecan. Film bittiğinde ana karakterin tekrar kendi medeniyetine döndüğünü ve çocuklarına başından geçenleri tam bir serüvenci ruhuyla anlattığını, çocuklarının da onu büyük bir hayranlıkla dinlediğini hayal ederim hep. Sanki kendim yaşamış gibi hayatla dolarım. Mutlu olurum. Shogun, sizi alıp dünyasına çeken ve tüm o şeyleri yaşatan büyüleyici bir dizi olmuş. Emeği geçenleri gönülden kutlarım. Hangi kelimeleri kullansam da şu an hissetiğim duyguları size de hissettirebilsem diye düşünüyorum şu an. Sadece oturun ve kendinizi Japonya'da destansı bir hikayenin ortasında bulun. Detay Not: Bu arada sürekli ölmek isteyen kadına hem çok gıcık oldum hem de çok üzüldüm. En sıradan şeylerin bile basit de olsa bir törenle yapılması çok güldürdü beni 😅😂. Utanmasalar davetiye de bastırıp gönderecekler. Şaka yapıyorum tabi 😅😂.

1895 11 months ago

Koçum Benim

Melek Gençoğlu

12 Gönderi

Ben çocukken bizim evde TRT izlenmezdi. Çünkü ebeveynlerimin gençlik zamanlarında tek kanal TRT olduğu için doğal olarak da sürekli o tek kanalı izlerlermiş. 90'lı yıllarda özel kanallar açılmaya başlayınca tabi yeni olan birçok şey gibi daha popüler hale gelmişler. Bizde…devamıBen çocukken bizim evde TRT izlenmezdi. Çünkü ebeveynlerimin gençlik zamanlarında tek kanal TRT olduğu için doğal olarak da sürekli o tek kanalı izlerlermiş. 90'lı yıllarda özel kanallar açılmaya başlayınca tabi yeni olan birçok şey gibi daha popüler hale gelmişler. Bizde en çok Kanal D izlenirdi. Sonrasında alışkanlıkla falan hiçbir zaman TRT izlenmedi işte. Bunun bir sonucu olarak o yıllarda yayınlanan bütün dizileri bilmeme rağmen TRT'de yayınlananların ismini dahi yıllar yıllar sonra sosyal medyada popüler hale gelince duydum. Yedi Numara gibi mesela. Koçum Benim'i ise yine yıllar sonra tekrarları yayınlandığı sırada görmüştüm. Aşk-ı Memnu'nun senaristlerinin bu dizinin de senaristleri olduğunu öğrenince bu yıl izlemeye başladım Koçum Benim'i. Sadece oyuncu kadrosuyla değil, kamera arkası ekibiyle de inanılmaz bir kadrosu var dizinin. Senaryo, Aşk-ı Memnu'nun senaristleri Ece Yörenç ve Melek Gençoğlu, Yönetmen, Gemide, Barda gibi çok iyi filmleri de yöneten Serdar Akar. Jenerik müziği Hababam Sınıfı'nın da müziğini yapan Melih Kibar'a ait. Oyuncu kadrosuna bakıyorsun, en başta tabi Tarık Akan sonrasında Ozan Güven, Engin Altan Düzyatan, İsmail Hacıoğlu, Nehir Erdoğan, Selin Demiratar, Yasemin Özilhan, Ferit Aktuğ, Sermiyan Midyat gibi şaka gibi bir ekibe sahip Koçum Benim. Böylesine inanılmaz bir kadroya yakışır kalitede bir dizi mi peki Koçum Benim derseniz, bence değil derim. Yanlış anlamayın kötü değil ama öyle çok iyi de değil. Mesela bana Hayat Bilgisi mi yoksa Koçum Benim mi diye soracak olsalar kesinlikle Hayat Bilgisi derim. Dizinin muhteşem bir kadrosu olsa da çoğu kariyerlerinin daha çok başlarında. Dolayısıyla Koçum Benim kendi başına bir yapı değil kendisinden sonrakiler için bir harç olmuş daha çok. Öyle tahmin ediyorum ki 2000'li yılların başında çok başarılı olan basketbol milli takımımızın da etkisiyle çekilen bir dizi. Ama salt basketbol üzerine kurulan bir dizi değil. Zaten basketbol maçlarının olduğu sahnelerde çok amatörce bence. Yine de Kerem Tunçeri gibi dönemin en iyi basketbolcularından birinin konuk oyuncu olarak yer alması, karakterlerin milli takım ve o dönem var olan ve sonrasında kapanan Ülkerspor gibi takımların antremanlarına gitmesi gibi detaylar dönemin teknoloji ve iletişim şartları göz önüne alındığında çok önemli ve güzel detaylar. Son bölümden anlıyoruz ki dizi final yapmadan yayından kaldırılmış. Tarık Akan açısından üzüldüm bu duruma. Daha fazla izlemek isterdim onu. Merak ediyorsanız öneririm. Toplam 47 bölüm ve bir bölümün uzunluğu 35 ile 50 dakika arasında değişiyor. Çok fazla vaktinizi almaz yani. Ben yemek yerken, kahvaltı yaparken keyifle izledim. Ama öyle abartıldığı kadar da muhteşem olduğunu düşünmüyorum. Kadro muhteşem tabi o ayrı...

1895 1 year ago

Aşk-ı Memnu - Günümüz Türkçesiyle

Halid Ziya Uşaklıgil

2 Gönderi

Aradan o kadar çok zaman geçti ki... Bilmiyorum, belki ortaokulun ilk yılıydı. 1 yıl öncesine kadar 'öğretmen' olan eğitmenler birden bire 'hoca' olmuşlardı dillerimizde artık. Bir gün biri derste çıktı ve "Aşk-ı Memnu ne demek?" diye sordu. Cevap hakkı vermesini…devamıAradan o kadar çok zaman geçti ki... Bilmiyorum, belki ortaokulun ilk yılıydı. 1 yıl öncesine kadar 'öğretmen' olan eğitmenler birden bire 'hoca' olmuşlardı dillerimizde artık. Bir gün biri derste çıktı ve "Aşk-ı Memnu ne demek?" diye sordu. Cevap hakkı vermesini bile beklemeden 'inek' arkadaşlarımızdan birisi fırladı hemen ayağa ve "Yasak Aşk hocam." dedi. Daha önce duymuşmuydum bilmiyorum. Ama hafızamda yer edinen ilk anısı bu Aşk-ı Memnu'nun. O yıllarda internetten alışveriş diye bir şey yoktu hayatlarımızda henüz. Çünkü her evde internet yoktu. Onu da geçtim muhtemelen D&R bile yoktu. Varsa bile bizim ilçede yaşayanların hayatlarına girmemişti henüz. Biliyor musunuz koskoca ilçede sadece bir tane kurumsal kitapçı vardı. O da taa çarşıdaydı. İşte ben de yine o yıllarda biriktirdiğim harçlığımla kitap almaya gitmiştim bizim o tek kitapçıya. Biraz dolandıktan sonra raflardan birinde kırmızı kapağıyla Aşk-ı Memnu'yla karşılaştım yine. Aldım elime biraz okuyayım dedim. Hiçbir şey anlamadım. O kadar eski bir dili vardı ki, gözümü korkuttu kitap. Sınırlı paramla alıp hiçbir şey anlamamaktansa almamayı seçtim. Yerine bıraktım kitabı. Ama aklım çok fena onda kalmıştı. Yıllar sonra alıncaya kadar da içimde hep ukte olarak kaldı. Sonra söylediğim gibi aradan yine yıllar geçti. Yazarın ölümünün üzerinden 70 yıl geçtiği için tüm kitaplarının telif hakları serbest kalmıştı ve Can Yayınları orjinal baskısının yanı sıra bir de bu gördüğünüz günümüz türkçesiyle hazırlanmış olan baskısını çıkardı. O zaman aldım artık Aşk-ı Memnu'yu. Ama yine okumadım. Evde gören herkes alıp okudu. Ben okumadım. Neden bilmiyorum. Elim gitmedi bir türlü işte. Yıllar geçti aradan yine. Kitap rafta öylece kendisini okumamı bekledi kendisine yakışan bir sabırla. Sonra nihayet geçen yaz diziyi izlemeye başladım. Birkaç aylık bir yolculuktan sonra geçtiğimiz günlerde son bölümünü de izleyerek bitirdim. Hala aklımda yoktu biliyor musunuz kitabı okumak. Bu geçen yıllar içinde arada karşı karşıya gelir ve ben bir türlü okuyamadığım için içim sıkılırdı. Diziyi de izledikten sonra bir gün ne yaptığımı bilmediğim bir an elim rafa gitti ve nihayet kendimi Aşk-ı Memnu'yu okurken buldum onca yıldan sonra. Bu gün bitirdim. Şimdi bu geldiğim noktada değmiş mi bunca yıl bu sıkıntıyı içinde taşımaya diye soracak olursanız eğer, içinde bir eminsizlik duygusu barındıran okumasaydım da olurmuş cümlesi kurarım size. Komik değil mi :)? Kitabı okurken aklımdan sürekli 'ah bu romanı Reşat Nuri Güntekin yazsaydı', 'ah bu romanı Orhan Pamuk yazsaydı' düşünceleri geçti. O kadar eminim ki insanın kalbini tir tir titreten çok daha duygulu bir roman çıkardı ortaya. Bu şekilde olsa çıkabileceği seviyeyi bildiğim için, okumayı bitirdikten sonra aklımdan geçen tek cümle 'yazık olmuş' oldu. Peki neden sevmedim? Sevmedim de demek istemiyorum aslında, bu çok ağır bir yargı gibi geliyor çünkü bana. O kadar da değil yani. İyiydi, ama çok çok çok daha iyi olabilirdi. Sadece 'iyiydi' çünkü kitap olay örgüsünden çok karakter betimlemeleriyle, düşünce akışlarıyla geçip bitti. Psikoloji desen sıfır. Etkileyici bir dil desen sıfır. Hiç yani. Güzelim hikaye mundar edilmiş. Yalnız Bihter'in intihar sahnesi çok iyi yazılmıştı. Kısacık bir paragraftı ama yine de çok iyiydi. Ben her zaman kitaplardan yana tavır koymuşumdur. Benim için kutsal olan filmler değil kitaplar olmuştur hep. Yani bir gün bunu söyleyeceğimi hiç düşünmezdim ama okuyunca şunu net bir şekilde anladım ki 2008'de uyarlanan dizisi o kadar mükemmel bir şekilde uyarlanmış ki, kitabın üzerine on katmış, yirmi katmış. Sinema-televizyon uyarlamalarının eğer istenirse kitaplardan çok daha başarılı olabileceği inancını geliştirdi bu kitap bende. Yani diziyi uyarlayanlar kitaptan öylesine ince detayları alıp geliştirmişler ki, hayran kalmamak elde değil. Kitabı okumak diziye olan hayranlığımı kat be kat arttırdı kesinlikle. Yine de yazıldığı dönemdeki diğer bir çok romanın aksine içinde illede bir mesaj barındırma kaygısı gütmediği için belki de bu anlamda ilk romanımız diyebiliriz Aşk-ı Memnu için. Bu yüzden tüm bu eksik bulduğum şeyleri hoş karşılamıyor da değilim. Ne olursa olsun televizyona ve sinemaya bir çok kere ilham olmuş mükemmel bir çıkış noktası var. Onlarca yıl geçmesine rağmen etkisi hala devam ediyor ve görünen o ki etmeye de devam edecek. Bu yüzden duygularımla düşünüyorum ve kitabı sevmemeyi reddedip 8 puan veriyorum. Bu da benim inadım, bu da benim esprim olsun o halde...

1895 1 year ago

Aşk-ı Memnu

Hilal Saral

43 Gönderi

Size bir şey soracağım. Sizce Halit Ziya Uşaklıgil neden Bihter'e kendini öldürttü? Öyle ya bunu yapmak yerine gidip Behlül ve Nihal'i de öldürtebilirdi. Bunu da geçtim kimseyi öldürtmeyip herkese gerçekleri de anlattırabilirdi. Ama ne yaptı? Gidip Bihter'e kendini öldürttü. Neden?…devamıSize bir şey soracağım. Sizce Halit Ziya Uşaklıgil neden Bihter'e kendini öldürttü? Öyle ya bunu yapmak yerine gidip Behlül ve Nihal'i de öldürtebilirdi. Bunu da geçtim kimseyi öldürtmeyip herkese gerçekleri de anlattırabilirdi. Ama ne yaptı? Gidip Bihter'e kendini öldürttü. Neden? Çünkü onurlu olan davranış biçimi (en azından kitabın yazıldığı dönemde) Bihter'in kendisini öldürmesiydi. Peki... Biliyorsunuz yakın zamanda kitabın 'Bihter' isimli bir de film uyarlaması yapıldı. O filmin sonunda ne oluyor? Bihter kendini öldürmüyor. Neden? Çünkü artık kendini öldürmek nedeni her ne olursa olsun onurlu bir davranış biçimi değil. Aksine bir zayıflık göstergesi olarak görülüyor. Ahlaki değerler zaman içinde değişiyor. Dün güçlü ve onurlu olarak kabul edilen bir davranış biçimi bugün zayıflık ve onursuzluk olarak kabul edilebiliyor. Ama tabi duygularımız aynı hızda değişmiyor. Bu yüzden 'Bihter' filmiyle ilgili olarak neden kendini öldürmedi diye yakınıp eleştirebiliyoruz. Çok tuhaf değil mi? :) Kitabı okumadığım için bilmiyorum. Ama dizi üzerinden devam edecek olursak bu konuyla ilgili daha derinlemesine incelemeler yaparsak daha farklı sonuçlar da çıkabilir belki de. Tek başınıza izlediğiniz zaman hikayenin psikolojisini çözmek de bir miktar zorlaşabiliyor. İkinci olarak değinmek istediğim şey de bu aslında. Bakın, bu hikayeyle daha önce bir şekilde ilişiğiniz olmadıysa birilerinin birileriyle yaşadığı yasak aşktan ibaret olduğu yanılgısına kapılabilirsiniz. Ama diziyi izlerseniz eğer, özellikle son 15-20 bölümde tüm parçalar yerine oturmaya başladığında anlayacaksınız ki izlediğimiz şey aslında bir grup insanın birbirleriyle olan psikolojik savaşları. Hatta ve hatta daha da derine inerek kendileriyle olan psikolojik savaşlarını da izliyoruz karakterlerin. Bana sorarsanız bu hikayeyi 10 numara yapan en önemli neden bu. Öyle birilerinin düşündüğü gibi yasak aşk falan değil asıl neden. O sadece bir araç. Çok fazla psikolojik analiz gerektiği için öyle bir oturuşta analiz edilebilecek bir hikaye de değil. Zaten bir yapım bittikten sonra da seyircisine konuşacak ve düşünecek şeyler veriyorsa onu güzel yapan en önemli unsurlardan biri de budur. Geçtiğimiz Temmuz ayından beri belli aralıklarla izliyorum Aşk-ı Memnu'yu. Aslında çok çok daha erken de bitirebilirdim ama bir noktadan sonra çok fazla üst üste izlemek istemedim. O yüzden birkaç bölümde bir belli zaman aralıkları koymaya başladım ve uzun bir seyir döneminden sonra nihayet bitirdim diziyi. Dizi de hatalar veya eksikler yok değil. Ama böyle çok yüksek bir tempoda 1 hafta içinde 1 bölümün hazırlandığı ve ömrü her hafta aldığı reytinglere bağlı olan diziler için bu tip küçük hatalar rahatlıkla görmezden gelinebilecek ve hoş görülebilecek bir şey. Aşk-ı Memnu'yu tanımlayacak tek bir kelime olsaydı eğer 'çıkmaz' olurdu belki de. Çünkü bir yerden sonra karakterler öyle bir çıkmaza giriyorlar ki, ne aşklarını yaşayabiliyorlar, ne kendilerini mutlu edebiliyorlar ne de başkalarını mutlu edebiliyorlar. Her şey tam bir düğüm oluyor. Sonuçta Bihter ölüyor, Behlül kaçıyor... Özellikle son bölümlerde Bihter'in ruh haline yüreği parçalanmayanlar bizden değildir. Haklı olsun ya da olmasın hiç farketmez. Biz de insanız be kardeşim, biz de aşık olduk. :)