(@) - Raf

o kadar güzeldi kii kurgusu, işlenişi, ortamı özellikle Pera Palas çok hoşuma gitti. En yakın zamanda gideceğim sanırım (⁠◍⁠•⁠ᴗ⁠•⁠◍⁠) Böyle tarihi kurgu izlemek de aşırı efsane bir şeymiş ya, izlerken 'bu ne böyle...' oldum. Sanki yepyeni bir dünyanın kapısı aralanmış…devamı

aleran 2 months ago

Gülümse

Parker Finn

108 Gönderi

BEN NE İZLEDİM ABİ? yorum yazacağım, yazamıyorum arkadaki kadın bana bakıp gülümsüyor, korkuyorum...(*) Öncelikle kesinikle saçmalık daniskası bir korku filmi olduğunu söylemem gerekir. Korkma eşiği çok düşük olan bana rağmen, neredeyse hiç korkmadım.-neredeyse- Nşa'da asla korku filmi izlemeyi düşünmüyordum, izlemek…devamıBEN NE İZLEDİM ABİ? yorum yazacağım, yazamıyorum arkadaki kadın bana bakıp gülümsüyor, korkuyorum...(*) Öncelikle kesinikle saçmalık daniskası bir korku filmi olduğunu söylemem gerekir. Korkma eşiği çok düşük olan bana rağmen, neredeyse hiç korkmadım.-neredeyse- Nşa'da asla korku filmi izlemeyi düşünmüyordum, izlemek için bir sebebim yoktu bile. En azından bugüne kadar... @perseusjackson ile olan bir sohbetimizde korku filmlerinden bahsetmiştik, bugün de cinler mi tepindi zihnimde hiçbir fikrim yok ama izleyesim geldi. Ve izledim🤝🤝 Bitirdiğim ilk korku filmi taşıyan bu filmden biraz bahsetmek isterim. Rose adında bir psikiyatrist devlet hastanesinde çalışmaktadır. Bir gün kliniğe Laura adında bir hasta gelir, bu hasta etrafta şeytani bir varlık gördüğünü ve bu varlığın aşırı korkutucu bir şekilde gülümsediğini söylemektedir. Eh, mekânımız akıl hastanesi olduğundan dolayı elbette ki doktorumuz Rose buna inanmamıştır. Ta ki hasta gözünün önünde boğazını k*sip int*har edene kadar... (O nasıl bir sahneydi, ödümü kopardı) Yukarıda bahsettiğim üzere korkutuculuk unsuru pek yüksek olan bir film değil dediğim gibi , özellikle 'canavar' seçimleri... Tedirgin olmuşum, tamam şimdi korkacağım diyorum, bir anda yüzüne saçma sapan aşırı komik makyaj yapılmış biri çıkıyor. (Hatta, küçük kız diyen bir tane kadın vardı ya kıvırcık falandı heh ona benziyor xd) Kısaca pek korkamadım, filmde korkabileceğiniz tek yerin ani jumpscare sahneleri olduğunu düşünüyorum. Sürekli jumpscare atıp duruldu, neyseki yorganımı çoktan başıma çekmiştim ʘ⁠‿⁠ʘ Bence konusu güzeldi, tramvaların insanı nasıl yönettiği ve hayatı boyunca sürdüğünü güzel bir şekilde aktarmışlardı. Aynı zamanda Rose'un bunun zihinsel bir oyun olduğunun farkında olup 'canavara' karşı çıkması çok yerinde ve güzel bir hareketti. -tabi sonuç hüsran orası ayrı- İzlenir mi, belki. Korkmak için izlenir mi, hayır. 6/10 (*Önce taslak olarak yazdım, sonra kopyalayıp buraya yapıştırarak çözdüm bu durumu)

aleran 2 months ago

Gassal

Selçuk Aydemir

188 Gönderi

Spoiler içeriyor gassalim efendim ölü yıkıyorum. Şaşırttı, sonu kesinlikle çok şaşırttı. Normalde az çok kestiririm filmlerin sonlarında neler olacağını ancak bunu asla beklemiyordum ya. Açıkçası "ölünce beni kim yıkayacak?" sloganıyla tüm ülkeyi kasıp kavuran bu diziyi izlemeyi katiyen düşünmüyordum. Ancak birkaç tanıdığın…devamıgassalim efendim ölü yıkıyorum. Şaşırttı, sonu kesinlikle çok şaşırttı. Normalde az çok kestiririm filmlerin sonlarında neler olacağını ancak bunu asla beklemiyordum ya. Açıkçası "ölünce beni kim yıkayacak?" sloganıyla tüm ülkeyi kasıp kavuran bu diziyi izlemeyi katiyen düşünmüyordum. Ancak birkaç tanıdığın baskısı ve aylardır sadece anime izlemenin verdiği bıkkınlıkla bir anda başlamış bulundum. Pişman mıyım, hayır. İyi ki izledim diyebilir miyim, sorgulanır. Toplumdan izole olmuş bir yaşam süren Baki aniden ölümle yüz yüze gelir, bu olayın etkisinde fazlasıyla kalmakla beraber aklına ölünce onu kimin yıkayacağı düşüncesi gelir ve bu düşüncenin etkisiyle otuz yıllık yaşamını ve yalnızlığını sorgulamaya başlamasıyla dizimiz başlıyor. İzlerken mütemadiyen bir noktada ağlayacağımı düşünüyordum zira bana böyle tanıtmışlardı('influence etmişlerdi' bir yorumda gördüm, oldukça yerinde bir kullanım olmuş) Ancak ağlak biri olmama rağmen bir iki yerde gözümün dolması dışında hiçbir şey olmadı, mutluyum. Beni en çok etkileyen yer kesinlikle son sahneydi. Baki'nin dizi boyunca bebeği tutamayıp arkadaşı ölünce tutması bitirdi beni. Ailenin 'ışıklı havuzda' ölmesi de apayrı bir olay. Ah be Ahmet, ah be.. Dizide anlatmak istediğim bir çok detay var, ama en çok şuna değinmek istiyorum:Dağ lalesi(anemon çiçeği). Sürekli bir şekilde bu çiçeğin ekranda yer almasıyla, çiçeğin anlamını hâliyle merak ettim ve araştırdım. Anlamı kayıplar ve karşılıksız aşk demekmiş...Böyle küçük detayların diziyi kısa bir şekilde özetlemesi çok hoş geliyor bana. Mitolojide de bir hikâyesi varmış hatta, bayılırım. Şimdi gelelim nefretimi kusmaya. Şu cenaze arabasının şoförü var ya, izlerken çok fazla sinirlendirdi beni. Yahu adam meftayı almak amaçlı eve giderken aç olduğu için kendine yemek koyup yemesi, hadi bunu anladım vefat eden kişilerin ailesine şaka yapması... Yersiz yersiz konuşması, sürekli pot kırması da cabası. Çok irite etti, çok rahatsız etti beni. Keza gerçek hayatta da böyle tiplerin olması da ayrı bir sinir bozucu. Kardeşim çeneninizin ayarı yok mu sizin, nerede nasıl konuşulması gerektiğini bilmiyor musunuz siz? İzlemesi keyifli, bazen düşüncelere daldıran, bazen tebessüm ettiren hoş kısa bir diziydi. Beklentilerimi karşıladığını söyleyemem ama güzel bir deneyim olduğunu düşünüyorum zira evde sürekli 'ben gassalim' diyip dolaşmam bunun en büyük kanıtı olabilir .d Kesinlikle izleyin diyebileceğim bir dizi de değil tabii ama önerebilir miyim, öneririm ya. ⚰️"Ölenin vakti bol olur. Zaman diriyken önemli."

aleran 2 months ago

Meyhanede Hanımlar

Hüseyin Rahmi Gürpınar

8 Gönderi

"𝐵𝑢 𝑧𝑎𝑚𝑎𝑛𝑎 𝑘𝑎𝑑𝑎𝑟 𝑒𝑟𝑘𝑒𝑘 𝑘𝑎𝑑𝚤𝑛𝑎 𝑘𝑎𝑟𝑠̧𝚤 𝒔𝒐𝒑𝒂 𝑘𝑢𝑙𝑙𝑎𝑛𝚤𝑟𝑑𝚤. 𝐵𝑖𝑧 𝑏𝑢𝑔𝑢̈𝑛 𝑜𝑛𝑙𝑎𝑟𝚤𝑛 𝑘𝑎𝑟𝑠̧𝚤𝑠𝚤𝑛𝑎 𝑦𝑎𝑙𝑛𝚤𝑧 𝒎𝒂𝒏𝒕𝜾𝒌 𝑣𝑒 𝒂𝒅𝒂𝒍𝒆𝒕 𝑠𝑖𝑙𝑎ℎ𝚤𝑦𝑙𝑎 𝑐̧𝚤𝑘𝚤𝑦𝑜𝑟𝑢𝑧." Bazı kitaplar vardır, sadece bir hikâyeyi anlatmaz; size bir dönemi yaşatır, o dönemin insanlarını ve toplumsal yapısını bütün karmaşıklığıyla hissettirir.İşte Meyhanede Hanımlar…devamı"𝐵𝑢 𝑧𝑎𝑚𝑎𝑛𝑎 𝑘𝑎𝑑𝑎𝑟 𝑒𝑟𝑘𝑒𝑘 𝑘𝑎𝑑𝚤𝑛𝑎 𝑘𝑎𝑟𝑠̧𝚤 𝒔𝒐𝒑𝒂 𝑘𝑢𝑙𝑙𝑎𝑛𝚤𝑟𝑑𝚤. 𝐵𝑖𝑧 𝑏𝑢𝑔𝑢̈𝑛 𝑜𝑛𝑙𝑎𝑟𝚤𝑛 𝑘𝑎𝑟𝑠̧𝚤𝑠𝚤𝑛𝑎 𝑦𝑎𝑙𝑛𝚤𝑧 𝒎𝒂𝒏𝒕𝜾𝒌 𝑣𝑒 𝒂𝒅𝒂𝒍𝒆𝒕 𝑠𝑖𝑙𝑎ℎ𝚤𝑦𝑙𝑎 𝑐̧𝚤𝑘𝚤𝑦𝑜𝑟𝑢𝑧." Bazı kitaplar vardır, sadece bir hikâyeyi anlatmaz; size bir dönemi yaşatır, o dönemin insanlarını ve toplumsal yapısını bütün karmaşıklığıyla hissettirir.İşte Meyhanede Hanımlar da benim için tam olarak böyle bir eserdi. Hüseyin Rahmi Gürpınar’ın kalemine aşina olduğum için bu kitabı okurken diline ve üslubuna karşın yabancılık çekmedim; aksine, tanıdık bir dostla konuşup sohbet ediyormuş gibi hissettim. Kitabın konusu, kadınların toplumda kendilerine çizilen sınırları aşarak meyhane gibi yalnızca erkeklerin bulunmasının doğal karşılandığı bir alana adım atması üzerine kurulu. Bu basit gibi görünen olay, aslında dönemin ahlak anlayışını, kadına bakış açısını ve toplumsal çifte standartları sorgulayan bir hikâye üzerine kuruluyor. Gürpınar meyhaneye giden kadınların çevrelerinde yarattığı şaşkınlık ve dedikoduları, yargılanmaları ve baskıları olağanca gerçekçi bir şekilde bizlere aktarmayı başarmıştır. Sanırım Gürpınar'ın en çok da bu yönünü seviyorum. Sanki kelimeleri okumuyor, sayfaları çevirmiyor olayın içerisinde, farklı bir gerçeklik içerisinde bulunuyorum.(Farklı demekten kastım, zaman bakımından yoksa gerçeklik tam olarak gerçek :)) Bu da kitaba ve yazarına olağanca yaklaşmamı sağlamış oluyor. Kitabımızın karakterleri, sadece toplumsal kurallara karşı değil, kendi içsel çatışmalarına karşı da büyük bir mücadele veriyor özellikle kadınların, dönemin katı yasaklarını ve baskılarını aşmaya çalışmaları gibi.Gürpınar, kadın karakterleri öylesine derinlemesine ve gerçekçi işlemiş ki, onların cesareti ve korkuları, yalnızca birer başkaldırı olarak değil, sanli insanın içindeki çatışmaların bir yansımasıymış gibi. Akabinde erkek karakterlerin, kadınların 'özgürleşme' çabalarına verdikleri tepkiler de oldukça gerçekçi. Daha ne kadar gerçek, gerçekçi kelimesini kullanacağım acaba çok merak ediyorum kskskdksks Bir yanda toplumsal normları savunmaya çalışan, diğer yanda ise bu cesareti içten içe takdir eden bir bakış açısına sahip olmaları, dönemin erkek bakış açısını oldukça realistik bir şekilde sunuyor. (başka kelimeler de bilmiyor değiliz yani(⁠ʘ⁠ᴗ⁠ʘ⁠✿⁠)) Gürpınar’ın bu kitabında yer verdiği mizah, aslında yalnızca güldürme değil güldürürken düşündürme amacı güdüyor. Şahsen kitaptaki tartışma ve arbededen ayrı bir zevk aldım, (normalde böyle düzeyi düşük tartışmalardan zevk almam) Canım yazarımın dilinden olsa gerek. Sonuç olarak, Meyhanede Hanımlar yalnızca keyif aldığım bir kitap olmasından değil bununla beraber o zamanın toplumsal yapısını sorgulamak ve kadınların toplumdaki yerini görmek adına önemli bir eser oldu. Sayfa sayısı oldukça az olduğundan hepinize önerebileceğim kitaplardan biri. 👨‍👦"Fransız artistleri yüzlerini boyamakla sahnede ne kadar Arap olabiliyorlarsa siz de ruhları bize daima yabancı kalarak döndürülmüş piyeslerde işte o kadar başarılı olabilirsiniz."

aleran 4 months ago

Mucize Çocuk

Kim Yeon - Su

2 Gönderi

"𝑺𝒐̈𝒚𝒍𝒆𝒅𝒊𝒌𝒍𝒆𝒓𝒊𝒎𝒊 𝒊𝒚𝒊 𝒅𝒊𝒏𝒍𝒆. 𝑺𝒆𝒏 𝒂𝒓𝒕𝜾𝒌 𝒃𝒊𝒓 𝒚𝒆𝒕𝒊𝒎𝒔𝒊𝒏. 𝒀𝒆𝒕𝒊𝒎𝒊𝒏 𝒏𝒆 𝒅𝒆𝒎𝒆𝒌 𝒐𝒍𝒅𝒖𝒈̆𝒖𝒏𝒖 𝒃𝒊𝒍𝒊𝒚𝒐𝒓 𝒎𝒖𝒔𝒖𝒏?𝑮𝒖̈𝒍𝒆𝒓𝒔𝒆𝒏 𝒅𝒖̈𝒏𝒚𝒂 𝒔𝒆𝒏𝒊𝒏𝒍𝒆 𝒈𝒖̈𝒍𝒆𝒄𝒆𝒌𝒕𝒊𝒓 𝒂𝒎𝒂 𝒂𝒈̆𝒍𝒂𝒓𝒔𝒂𝒏 𝒕𝒆𝒌 𝒃𝒂𝒔̧𝜾𝒏𝒂 𝒂𝒈̆𝒍𝒂𝒚𝒂𝒄𝒂𝒌𝒔𝜾𝒏." Yıllardan 1984, henüz biz yokuz o vakit ama Gim Conghun, babasıyla yaptığı trafik kazası sonucu gözlerini hastane odasında açıyor..…devamı"𝑺𝒐̈𝒚𝒍𝒆𝒅𝒊𝒌𝒍𝒆𝒓𝒊𝒎𝒊 𝒊𝒚𝒊 𝒅𝒊𝒏𝒍𝒆. 𝑺𝒆𝒏 𝒂𝒓𝒕𝜾𝒌 𝒃𝒊𝒓 𝒚𝒆𝒕𝒊𝒎𝒔𝒊𝒏. 𝒀𝒆𝒕𝒊𝒎𝒊𝒏 𝒏𝒆 𝒅𝒆𝒎𝒆𝒌 𝒐𝒍𝒅𝒖𝒈̆𝒖𝒏𝒖 𝒃𝒊𝒍𝒊𝒚𝒐𝒓 𝒎𝒖𝒔𝒖𝒏?𝑮𝒖̈𝒍𝒆𝒓𝒔𝒆𝒏 𝒅𝒖̈𝒏𝒚𝒂 𝒔𝒆𝒏𝒊𝒏𝒍𝒆 𝒈𝒖̈𝒍𝒆𝒄𝒆𝒌𝒕𝒊𝒓 𝒂𝒎𝒂 𝒂𝒈̆𝒍𝒂𝒓𝒔𝒂𝒏 𝒕𝒆𝒌 𝒃𝒂𝒔̧𝜾𝒏𝒂 𝒂𝒈̆𝒍𝒂𝒚𝒂𝒄𝒂𝒌𝒔𝜾𝒏." Yıllardan 1984, henüz biz yokuz o vakit ama Gim Conghun, babasıyla yaptığı trafik kazası sonucu gözlerini hastane odasında açıyor.. Lâkin uyandıktan sonra adeta yeni bir yetenek kazanıp, insanların düşüncelerini okuyabiliyor olmuştur. Ne kadar garip değil mi? Düşünsenize bir ortama giriyorsunuz, konuşmaya, birileriyle sohbet etmeye başlıyorsunuz ve onların aklından geçenler tamamıyla sizin zihninize yansıyor. İşte bizim yazık Gim Conghun, babasının ölümüyle beraber böyle bir duruma düşmüş küçük bir çocuk. Aslında başta insanların düşüncelerini okumak çok cazip bir teklifmiş gibi geliyor ancak böyle bir durumun içinde olduğunuzu hayal edince durum pek de iç açıcı olmuyor. Şahsen katiyen böyle bir yeteneğe sahip olmak istemezdim,hakkımda iyi veya kötü düşünülsün fark etmez; bu tür şeyleri kendimizin ayırt etmesinin verdiği haz bambaşkadır. -yani en azından ben öyle düşünüyorum.- Kitap başlarda oldukça ilgi çekiciydi, karakterleri yavaş yavaş tanımaya başlamışız akabinde olaylar da akmaya başlıyor, oh diyorsunuz sonunda aradığım kitabı buldum. Tabi bunda yanılıyorsunuz ne yazık ki...Çok kırgınım efendiler çok kırgınım. Böylesine güzel bir konunun boşuna harcanmasına, potansiyelin heba edilmesine, gereksiz göndermeler yapılmaya çalışıp kitabı mahveden, altını üstüne getiren yazara çok kırgınım. Demin de söylediğim gibi kitabın giriş bölümünü fevkalâde buldum ancak aynı şeyi gelişme bölümü için söyleyemeyeceğim. İsterseniz yaşadığım hayal kırıklığını size biraz anlatayım, zira dışarıdan bu kadar güzel duran bir kitaba kanıp vaktinizi kaybetmenizi istemem. Hastaneden taburcu olduktan sonra Conghun'un manevi babası olan Albay, bizim çocuğu eğitmeye(yönetip, baskısı altına almaya) karar verir. Medyaya karşı Conghun'u olmadığı gibi gösterir, güçlerini manipüle eder ve bizim çocuğun aklını karman çorman eder. Bunlar da yetmemiş gibi onu bir enstitüye yazdırır, bu enstitüyü farklı güçlere sahip olan çocukların eğitim gördüğü yer olarak tanımlayabilirim sanırım. Velhasıl kelam Conghun kendisi gibi güçlere sahip başkalarının da olduğunu görünce hayatı boyunca baş başa kaldığı yalnızlıktan kurtulacağını düşünür. Tabi birçok şeyde olduğu gibi bu konuda da yanılır çünkü kitabın konusu tam olarak onun yalnızlığı ve ümitsizliğidir. Ah be yazar hanımcım bu konuları çok da uzakta aramana pek de gerek yoktu...(W:Two World Apart izledikten sonra kurgusal karakterlere aynı gözle bakamamaya başladım.) Her neyse asıl kırgınlığım da tam olarak bu noktadan sonra başladı.Gim Conghun enstütünün baskılarına ve dayatmalarına dayanamamakla beraber ani bir kararla kaçma girişiminde bulunur. Tabi bu girişim öyle sandığımız gibi masum bir eylem değildir, devletin askerinden kaçmak gibi büyük bir durumu teşkil eder. E yazar da bu olayları anlatırken siyasete değinir (Güney Kore- Kuzey Kore ilişkisi) bunla da yetinmeyip dini konular üstünde durup bazı sayfalarda tamamen bilimi esas alıp anektod yazarmış gibi yazmış. Bu o kadar rahatsız ediciydi ki,kitabı belli bir tür içine bile alamıyorum. Roman desen roman değil, deneme desen olabilme ihtimali var ama bunun için çok gereksiz, makale zaten olamaz. Yazarın takındığı bu tavır hatta tabiri caizse aynı anda tüm tuşlara basıyor hissi uyandırdı. Dolayısıyla benim nazarımda başarısız bir kitaptan başka bir şey değil. Eh ne demişler bir koltukta iki karpuz taşınmaz, ya ayrı ayrı taşıyacaksın ya da karpuzları düşüreceksin. Kitap okumaya vakit bulamadığım, bir kitapla özdeşleşemeyip okuduklarımı da yarım bıraktığım sancılı bir süreçten geçtim, ki hâlâ geçiyorum. Böyle bir zamanda okumuş olmamdan kaynaklanmış olduğunu düşündüğüm aşırı bir beklenti vardı üzerimde. Belki de bu beklentileri karşılayamadığı için kitabı bu kadar ağır eleştirmişimdir bilemem. Tek bildiğim yalnızca hayal kırıklığı olduğu. Genel olarak baktığımız zaman kitap akıcı ve eğlenceli bir dile sahipti ancak belirttiğim unsurlar üzerine bunların olması pek de fayda etmedi, önermem. ☁️"Umutsuz bir durum bu. Yanında biri ölmekte olduğu hâlde hiç kimse rahatsızlık duymuyor ki. Otoritenin acımasız şiddetinden çekinip korktukları hâlde başkalarının acı çekişine gözlerini yumuyorlar. Çünkü bu ülkede, başkalarının acısını paylaşanlar otoriter baskın hedefi oluyor ve düşmana yardım etmekle itham ediliyor. Bu yüzden acı çeken insanların yalnız kalmaktan başka çareleri yok. Nasıl böyle olabilir? Devlet neden kendi içinde öyle çektiğini söyleyenlere düşman damgası yapıştırıyor? Aksi takdirde, fakir ve zulüm gören insanların acılarını paylaşanları, yaşamana yardım etmekle itham etmelerininin sebebi olmazdı değil mi? Bizzim böyle bir ülkeyi değil de başka bir ülkeyi seçme hakkımız yok mu? Eğer böyle bir hakkımız yoksa acımasız devletin şiddetinden korkarak başkalarının arasına sırt çeviren insanlara karşı Bizim yapabileceğimiz şey nedir ki?" gerilla:dağlarda kendi başına, bağımsız olarak yasadışı işler yapan düzensiz çete.

aleran 6 months ago

Arkadaşı Suçlamak

Lee Kkochnim

5 Gönderi

"𝗢 𝗸𝗮𝗱𝗮𝗿 𝗳𝗮𝗸𝗶𝗿𝘀𝗲 𝗰̧𝗼𝗰𝘂𝗸 𝗱𝗼𝗴̆𝘂𝗿𝗺𝗮𝘀𝗮𝘆𝗱𝛊." Pekâla sanırsam bu kitabı deneme sınavına gireceğim gün okumak büyük bir hataydı. Ortaokuldan beri en yakın arkadaşlar olarak tanımlanan iki öğrenci kızımızın arasındaki ilişkiye oldukça çarpıcı şekilde değinen bir kitap ile karşınızdayım. 'Arkadaşı Suçlamak' kitabı,…devamı"𝗢 𝗸𝗮𝗱𝗮𝗿 𝗳𝗮𝗸𝗶𝗿𝘀𝗲 𝗰̧𝗼𝗰𝘂𝗸 𝗱𝗼𝗴̆𝘂𝗿𝗺𝗮𝘀𝗮𝘆𝗱𝛊." Pekâla sanırsam bu kitabı deneme sınavına gireceğim gün okumak büyük bir hataydı. Ortaokuldan beri en yakın arkadaşlar olarak tanımlanan iki öğrenci kızımızın arasındaki ilişkiye oldukça çarpıcı şekilde değinen bir kitap ile karşınızdayım. 'Arkadaşı Suçlamak' kitabı, bir gün deneme çıkışı okulda bir intihar olarak lanse edilen cinayetin gerçekleşmesi ile başlar. Bu cinayetin baş suçlusu olarak Soın'ın yani maktulün en yakın arkadaşı olan Cuyon gösterilir. Herkes şaşkındır çünkü on yedi yaşındaki genç bir kız neden en yakın arkadaşını öldürmüş olabilir düşüncesindedirler. E haksız da değiller aslında. Kitabımız Soın'ın ölümünü oldukça detaylı bir şekilde işler, şöyle ki kızımız ile alakadar olan her kimse ile(annesi,market sahibi,okul müdürü vs) röportaj yapılır ve bu olay hakkında bildiklerini anlatması istenilir. Alakalı, alakasız birçok kimse bildiklerini objektif(!) bir şekilde aktarır ve bu ifadeleri Cuyon'un da kendini aklama sürecinde kullanmaya çalışır. Bakalım katilimiz gerçekten de Cuyon mu? Bu olay adı altında aslında yazar akran zorbalığı, ilgisiz aile gibi toplumda var olan sorunları bize yansıtmaktadır. Kitabı okurken birçok kısımda hüzünlendim, gözlerim doldu ve en önemlisi de karakterimizle empati yapıp onu anlamaya çalıştım. (gerçi anlamak pek zor olmadı zira karakterler ile ortak noktam oldukça fazla) Ayrıca geçen saatlerde kitaba verilen diğer yorumları da okudum ve şunu fark ettim: birçok kimse Cuyon karakterini oldukça kötü, bencil, ergen bir kimse olarak görüp ona nefretlerini kusmuşlar ve Soın'ı göklere yükseltmişler. Buna karşın o kadar üzüldüm ki, aslında böyle şeyler görecelidir belki onlara öyle gelmiş olabilir. Ancak,ufacık bir kendini onların yerine koyma hareketinde bulunsalardı eminim ki fikirleri değişecekti. Kitap oldukça yalın, sade bir şekilde yazılmış fakat bununla birlikte duyguları da bir o kadar iyi aktarmış. Hem öyle bir akıcılıkla yazılmış ki isterseniz tek oturuşta bile bitirebilirsiniz, (tabii ben öyle yapamasam da) Bu noktada kitap çevirisine de değinmem gerekriğini düşünüyorum, o kadar iyi ve uyumlu şekilde tercüme edilmiş ki okumayı aksattıran tek bir noktaya dahi rastlamadım. Yorum yazarken özellikle değinmek istediğim bir nokta vardı, kitabın sonu. O kadar etkileyiciydi ki... Hem bu kadar gerçek hem bu kadar üzücü olmak... Asla hayalimdeki gibi bitmedi ve ben de en çok kısımda etkilendim aslında. Yazar öyle çarpıcı bitirmiş ki ağzım açık sayfaya bakakaldım bir süre. Sonuç olarak okuması oldukça rahat keza aynı şekilde güzel olan bu kitabı listenize eklemenizi kesinlikle öneririm. Yanlış hatırlamıyorsam Kore Aile Bakanı bile bu kitabı ebeveynlerin okuması gerektiği kitaplar listesine almış. Fevkalâde bir girişim doğrusu. Yalnız sözümü bitirmeden önce size bir şey sormak istiyorum, sizce gerçeklik tek midir yoksa bakış açısı mı vardır? ☁️"Doğru,seni sevdim. Ne söylersem söyleyeyim arkamdan beni kötülemeyecek bir arkadaş olmanı sevdim, kalbimden geçen her şeyi sana anlatabilmeyi sevdim. Mutlu olduğunda içtenlikle benimle birlikte sevinmeni,yanlış bir şey yaptığımda bana hayal kırıklığı dolu gözlerle bakmamanı sevdim. Beni olduğum halimle kabul ettiğin için sevdim." ☁️"Ama benim kızımın yanlışı neydi ki? Senin onun için verdiğin kadarını o sana veremediği için mi böyle yaptın? Keşke söyleseydin... Bana söyleseydin... O zaman ne yapıp edip bir şeyler verirdim ben de. Üzgünüm. Âciz bir insan olduğum için. Soın'ın senden tek taraflı hep aldığını bildiğim hâlde sana hiçbir şey veremedim. Hepsi benim suçum... Sen neden benim Soın'ıma bunu yaptın? Soın yalnız kalmaktan ne kadar da korkar... Ayrıldığı son ana kadar onu terk ettin, gözlerini yalnız yumdu. Neden yaptın, neden..." Cuyon ve Soın...

aleran 6 months ago

Hazan Bülbülü

Hüseyin Rahmi Gürpınar

4 Gönderi

"𝗩𝗮𝗸𝗶𝘁𝘀𝗶𝘇 𝗼̈𝘁𝗲𝗻 𝗵𝗼𝗿𝗼𝘇𝗮 𝘂𝗴̆𝘂𝗿𝘀𝘂𝘇 𝗱𝗲𝗿𝗹𝗲𝗿. 𝗛𝗮𝘇𝗮𝗻𝗱𝗮 𝗯𝘂̈𝗹𝗯𝘂̈𝗹 𝗼𝗹𝗺𝗮𝘇." Hazan Bülbülü, Hüseyin Rahmi Gürpınar'ın tiyatro şeklinde yazılan nadide eserlerinden biridir. Gerçi Gürpınar, kitabının bir bölümünde bunun sergilenemeyecek bir tiyatro olduğunu, roman okurmuş gibi okumamız gerektiğini ifade ediyordu. Şahsen ben kitabı okurken…devamı"𝗩𝗮𝗸𝗶𝘁𝘀𝗶𝘇 𝗼̈𝘁𝗲𝗻 𝗵𝗼𝗿𝗼𝘇𝗮 𝘂𝗴̆𝘂𝗿𝘀𝘂𝘇 𝗱𝗲𝗿𝗹𝗲𝗿. 𝗛𝗮𝘇𝗮𝗻𝗱𝗮 𝗯𝘂̈𝗹𝗯𝘂̈𝗹 𝗼𝗹𝗺𝗮𝘇." Hazan Bülbülü, Hüseyin Rahmi Gürpınar'ın tiyatro şeklinde yazılan nadide eserlerinden biridir. Gerçi Gürpınar, kitabının bir bölümünde bunun sergilenemeyecek bir tiyatro olduğunu, roman okurmuş gibi okumamız gerektiğini ifade ediyordu. Şahsen ben kitabı okurken tiyatro olarak izlemek ne kadar zevkli olur diye düşünmüştüm ancak Hüseyin Rahmi, o günün şartlarında muntazam bir şekilde sergilenemeyeceğini düşündüğünden olsa gerek böyle bir açıklamaya başvurmuştur. Aslında gayet haklı bir bakış açısı olduğunu düşünüyorum zira ben bir eser yazsam ve bunu oyuncular 'yazdığım gibi' sahneye aktaramazlarsa(kendinden bir şeyler katarlarsa veyahut noksanlıklar meydana gelirse) okurların gözünde kitap başka yere evrilir. En azından ben öyle düşünüyorum keza kitabını okuduğum yapıtların filmlerini, dizilerini bu yüzden izlememeyi tercih ediyorum. Velhasıl kelam Hüseyin Rahmi, eserin değerini korumak konusunda oldukça değerli bir adım atmış nezdimce. Kitap her zamanki gibi iç içe geçmiş ilişkileri, aşk(?) üçgenlerini oldukça eğlendirici ve komik bir şekilde anlatırken akabinde toplumun aksayan yönlerini eleştirmekten geri kalmamıştır. (Tabii bunun artık Hüseyin Rahmi'nin yazım dili olduğunu anlayacak kadar okumuş bulunduğumdan hiç şaşırmadığımı söylemem gerekir.) Evlilikte yaş, nesil, farkını, kadın-erkek ilişkisini ve hatta kadınların birbirine olan tutumlarını realistik bir şekilde sorgulamış ve bunu birçok kişinin anlayabileceği tarzda, kendince anlatmıştır. Kitabımız evlilik çağına gelmiş olan Şahende Hanım'ın yaşadığı talihsiz ilişkileri konu alıyor. Şöyle ki bizim kızımızın kalbi Nuri'ye karşı atmaktadır keza Nuri'ninki de öyle. Ancak bir araya gelmelerine engel olan birçok şey vardır, en başında da Refi Efendi ile evlendirilmesine karar verilecek olması vardır. Refi Efendi yaşını başını almış, hayatının son demlerinde olan oldukça hasta bir adamdır ek olarak da 'zengin'. Zengin olması oldukça önemli bir detaydır zira bir kadının saadeti ancak zengin bir kocada göreceği varsayılır. Eh, 'o zamanlarda' bir yere kadar öyle doğrusu, zira parayı veren düdüğü çalıyor. Ancak ilişkide hatta evlilik gibi ciddi beraberliklerde bakılan tek unsurun para olması çok saçma. Yahu adam gelmiş seksen yaşına, parası olması ne değiştirir. Kitabı okurken sürekli bunu sorgulayıp sorgulayıp durdum. Ayrıca şuncacık zaman içinde kadın-erkek ilişkisinin bu denli değişmiş olması da oldukça şaşırttı ve endişelendirdi. Evet bazı noktalarda gerçekten ilerleme yaşamışız, bu oldukça sevindirici ancak dediğim gibi bu kadar kısa bir süre zarfında olması, ve şuanki hâlinin pek hoş olmamasından dolayı acaba 'yozlaşıyor muyuz?' düşüncesini doğurdu, zira hâlimiz hâl değil arkadaşlar. Biraz konudan sapmış gibi hissettim, hemen devam edeyim. Nihai sonuç olarak Şahande ile Refi Efendi evlenir, ve aslında her şey burada başlar. Kitapta sinirlendiğim, şaşırdığım o kadar çok nokta oldu ki kitabın içine girip Şahande başta olmak üzere sürülerce kadınımızı zorla evlendirilmekten kurtarasım geldi. Böyle mevzuların bizim gibilerinin düşünmediği mertebelere ne zaman erişeceğiz acaba Genel olarak okuması keyifli, klasik bir yapıttı. Hüseyin Rahmi'nin dilini bilmiyorsanız ve tanışmak istiyorsanız, güzel bir tercih olacaktır sizin için. İtinayla, boş zamanlarınızı hoş bir şekilde dolduruyor, okunulabilir. 🕊️"Sizin hayatınızın baharıyla kendi ömrünün kışına çiçekler açtırmak istiyor. Seralarda vakitsiz bahar görülse bile gönüllerde suni aşk yaratılması henüz görülmemiştir." 🕊️"Sen beni unutmak için kalbindeki hazin hayalimi kovarak oraya bir hakikat, evet yabancı bir kadın vücudu yerleştirdin. Bense hâlâ bütün hayat saadetini seni unutmamakta buluyorum."

aleran 6 months ago

Genç Kız Kalbi

Mehmet Rauf

19 Gönderi

"𝐂̧𝐮̈𝐧𝐤𝐮̈ 𝐚𝐡 𝐲𝐚𝐫𝐚𝐛𝐛𝐢𝐦, 𝐝𝐮̈𝐧 𝐲𝐚𝐥𝐧𝛊𝐳 𝐬𝐞𝐯𝐢𝐲𝐨𝐫𝐝𝐮𝐦.𝐁𝐮𝐠𝐮̈𝐧 𝐛𝐢𝐥𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦 𝐤𝐢 𝐬𝐞𝐯𝐢𝐥𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦..." Türk Edebiyatı diye bir defter tasavvur etsek Mehmet Rauf adına koca bir başlık atıp sayfalarca konuşabilirim. Hatta konuşmamak için kendimi zor tuttuğumu söylesem yeridir. Böylesine lirik bir dili okurken yazarlarımızın, edebiyatımızın…devamı"𝐂̧𝐮̈𝐧𝐤𝐮̈ 𝐚𝐡 𝐲𝐚𝐫𝐚𝐛𝐛𝐢𝐦, 𝐝𝐮̈𝐧 𝐲𝐚𝐥𝐧𝛊𝐳 𝐬𝐞𝐯𝐢𝐲𝐨𝐫𝐝𝐮𝐦.𝐁𝐮𝐠𝐮̈𝐧 𝐛𝐢𝐥𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦 𝐤𝐢 𝐬𝐞𝐯𝐢𝐥𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦..." Türk Edebiyatı diye bir defter tasavvur etsek Mehmet Rauf adına koca bir başlık atıp sayfalarca konuşabilirim. Hatta konuşmamak için kendimi zor tuttuğumu söylesem yeridir. Böylesine lirik bir dili okurken yazarlarımızın, edebiyatımızın ne kadar da fevkalâde olduğunu düşünmeden edemedim. Kitabımız Pervin adlı genç bir kızın, İzmir'den İstanbul'a düşlerle gelmesi ve büyükşehir yaşamının 'gerçek' yüzünü görmesiyle başlar. Pervin İstanbul'u bir kurtuluş, hayatının değişeceği nokta olarak görmektedir, bunun sebebi de şüphesiz yıllar boyu aradığı nahif aşkın emsalini bu şehirde göreceğini düşünmesidir. Maalesef ki İstanbul hayal ettiği gibi bir şehir değildir, aşıklar şehri Paris ile yakından uzaktan alakası yoktur, hâliyle hayal kırıklığına uğrar akabinde muhafazakar ,cahil olan amcasının yanında kalması da cabasıdır. Kitabı okurken Pervin ile bu denli düşüncelerimizin uyuşmasını oldukça etkileyici bulduğumu söylemeden edemeyeceğim. Şayet yazarın adını sanını bilmesem kesinlikle bir kadının elinden çıkacağını düşündüğüm bir eserdir, genç kız kalbi. Zira psikolojik tahliller o kadar başarılı yapılmıştır ki bir ara günlüğümden bir kesit mi aldım acaba diye kendimi sorguladım. Böylesine içten bir üslubu bulabilmek, bunu karşıt cinsiyetin ağzından yazabilmek oldukça meşakkatli bir iştir doğrusu. Sanırsam yazarımız bu kitabında, zamanın kadın-erkek ilişkisini, evlilikleri, sosyal statü farklarını eleştirmek; kendi fikrini ortaya koymak istemiştir. Tabi bunu da Pervin karakteri üzerinden yapmıştır. Behiç bey ile olan ilişkisi başta beni çok özendirmişti, çok hoşuma gitmişti bu ikili. Keza bir ara Behiç ile aramda samimi duygular geçtiğini söyleyebilirim-şaka- Ancak kitabın sonuna geldiğim zaman öyle bir yere çakıldım ki, anlatamam. Hayır Nigâr o sözleri Behiç demedi, araştırmanı öneririm. Şaka bir yana böylesine hoş bir karakterin, sayfalar içerisinde değişimini okumak oldukça sarsıcı oldu. Gerçi yazarın Mehmet Rauf olduğunu unutmadan okusaydım sonunun güzel bitmeyeceğini kolaylıkla anlayabilirdim. Tabii bir Türk klasiğinin mutlu sonla biteceğine inanmam da ayrı bir daniska. Aslında kitabın sonu her ne kadar bazılarına alelacele yazılmış veyahut öylesine yazılmış gibi gelse de bence zamanın aşka ve evliliğe olan tutumunu oldukça iyi yansıtmış, bu sebeple kitapta beğenmediğim bir nokta olmadığını söyleyebilirim. Yazarın 'Eylül' kitabını geçen aylarda okuyup oldukça beğenmiştim, bu kitabı onun kadar üst düzey sevmesem de okumasını oldukça hoş bulduğum bir kitaptı. Yazarın dili o kadar güçlü ve akıcı ki kendimi okurken güvenli bölgedeymişim-safe place-gibi hissediyorum. Ayrıca günlük şeklinde yazıldığından okunulması, aşırı rahat, okumanızı önerebileceğim kitaplardan biri, kitaplığınıza çekinmeden ekleyebilirsiniz. (Zira bana uygulamada değerli bulduğum profillerden birkaçı bu kitabı önerdi, onlara da tekrardan teşekkür ederim.) Aynı zamanda kitabı sıklıkla gittiğim sahaf abiden almış olmamdan mı gerek bilmiyorum ama ayrı bir hevesle okudum. Kendisi o kadar hoş bir insandır ki, yani nasıl anlatsam bilemiyorum. Ona baktıkça benim de yaşlanıp sahaf açasım geliyor, yapılır mı yapılır bir hayal aslında. Gece düşünülecekler listesine bunu da ekleyip hemen kaçıyorum. 🌃"Evet, düşünmüyorlar ki ben yakışıklı, parlak erkek değil, yalnız beni anlayacak, hassas,ince bir kalp sahibi bir erkek istiyorum;bilmiyorlar ki benim aradığım, istediğim servet ve güzellik değil, yalnız, yalnız ruhtur." 🌃"Bizim milletin büyük bir gelecek sahibi olması için yegâne eksiğimiz toplumsal hayatımızın olmaması, kadınsızlıktan, kadınları erkeklerden uzak bulundurduğumuzdandır."

aleran 7 months ago

Babaya Mektup

Franz Kafka

5 Gönderi

"𝐄𝐯𝐞𝐭, 𝐬𝐞𝐧 𝐭𝐞𝐦𝐞𝐥𝐝𝐞 𝐢𝐲𝐢 𝐤𝐚𝐥𝐩𝐥𝐢 𝐯𝐞 𝐲𝐮𝐦𝐮𝐬̧𝐚𝐤 𝐛𝐢𝐫 𝐢𝐧𝐬𝐚𝐧𝐬𝛊𝐧, 𝐚𝐦𝐚 𝐡𝐞𝐫 𝒄̧𝒐𝒄𝒖𝒌 𝐨 𝐢𝐲𝐢𝐥𝐢𝐠̆𝐢 𝐛𝐮𝐥𝐚𝐧𝐚 𝐤𝐚𝐝𝐚𝐫 𝐚𝐫𝐚𝐲𝐚𝐜𝐚𝐤 𝐬𝐚𝐛𝛊𝐫 𝐯𝐞 𝐤𝐨𝐫𝐤𝐮𝐬𝐮𝐳𝐥𝐮𝐠̆𝐚 𝐬𝐚𝐡𝐢𝐩 𝐝𝐞𝐠̆𝐢𝐥𝐝𝐢𝐫." Franz Kafka'nın babası Hermann Kafka'ya ulaşmak üzere yazdığı ancak ulaşamayan nadide mektup, babaya mektup. Yıllardır elimde olan ancak…devamı"𝐄𝐯𝐞𝐭, 𝐬𝐞𝐧 𝐭𝐞𝐦𝐞𝐥𝐝𝐞 𝐢𝐲𝐢 𝐤𝐚𝐥𝐩𝐥𝐢 𝐯𝐞 𝐲𝐮𝐦𝐮𝐬̧𝐚𝐤 𝐛𝐢𝐫 𝐢𝐧𝐬𝐚𝐧𝐬𝛊𝐧, 𝐚𝐦𝐚 𝐡𝐞𝐫 𝒄̧𝒐𝒄𝒖𝒌 𝐨 𝐢𝐲𝐢𝐥𝐢𝐠̆𝐢 𝐛𝐮𝐥𝐚𝐧𝐚 𝐤𝐚𝐝𝐚𝐫 𝐚𝐫𝐚𝐲𝐚𝐜𝐚𝐤 𝐬𝐚𝐛𝛊𝐫 𝐯𝐞 𝐤𝐨𝐫𝐤𝐮𝐬𝐮𝐳𝐥𝐮𝐠̆𝐚 𝐬𝐚𝐡𝐢𝐩 𝐝𝐞𝐠̆𝐢𝐥𝐝𝐢𝐫." Franz Kafka'nın babası Hermann Kafka'ya ulaşmak üzere yazdığı ancak ulaşamayan nadide mektup, babaya mektup. Yıllardır elimde olan ancak bir türlü başlayamadığım, başlamaya korktuğum kitaplardan olan bu kitabı okumak, sonunda 'başardım!' duygusu yarattı. Bu duygu nereden ve neden çıktı veya neden okumaya korktuğum bir kitap derseniz, demeyin. Bu konuları konuşmak için uygun yer burası değil. Edebiyat camiasında olan hatta olmayı bırakın birkaç kitap okumuş olan biri bile Kafka'nın hayatını, babasıyla olan ilişkisini biliyordur. İşte bu kitap da tam olarak Kafka'nın, babası Hermann ile olan ilişkisini anlatan birincil kaynaklardan biridir. Bu nedenle yazarın hayatını oradan buradan duyumlara değil de, kendi yazımlarıyla okumak çok daha doğru bir hareket olacaktır. Sonuç olarak medya bu, güven olmaz. Açıkçası Kafka spesifik olarak sevdiğim yabancı yazarlardan biridir. 'Yabancı' diye belirtmek doğru mu inanın hiç emin değilim zira yazarımız bana oldukça tanıdık geliyor. Bunun sebebinin Kafka ve üslûbu olduğunu net bir şekilde ifade edebilirim. Öyle bir üslup ki sizi derinden etkiliyor, belleğinizde ayrı bir yer açıyor. Hayır, bunlar bir yazar için hatta hayatımızdaki herhangi biri için bile oldukça zor karşılaşılan bir durumdur bu. Keza Kafka kendi varlığı ve benliğiyle de öyle. Babası Hermann'ın deyişiyle, o diğer 'erkekler' gibi değildir. Erkek dediğin sert olacak, bir vurdu mu masa kırılacak, sözünü geçirecek biri olmalı ^ona göre. Kafka ise bunların aksine daha çok içine dönük,karamsar ve hayattan kaçmak isteyen biridir. Açıkçası ben bunun oldukça normal olduğunu düşünüyorum, öyle ki onun üzerinde kurulmaya çalışılan otorite elbette ters tepecekti. Babası onun üstüne geldikçe, Kafka daha derinlere gömülecekti. Gömüldü, gömüldü ve kurtuluşu bir evlilikte aramaya başladı; evlenmek istedi ve gene 'babası' her şeye olduğu gibi buna da itiraz etti. Ve canım Franz çareyi, o buhranları arasında mektup yazmakta buldu. Aslında bu baba-oğul ilişkisine tek taraflı bakılmasından yana değilim, Roger Hermes de öyle düşünmüş olmalı ki Hermann Kafka'nın hayatına dair incelemeler yapmış, biz de bunu bir bölümünü kitabın son kısmında okuyoruz. Franz her ne kadar para içinde büyümüşse, babası yoksulluk içinde büyümüştür ve tabiri caizse 'tırnaklarıyla kazıya kazıya' bu yüksek mertebeye (saygı duyulan, seçkin biri hâline) ulaşmıştır. Bir noktaya kadar üzerinde kurulan baskıya anlam verebiliyorum, çünkü kendisi zor zamanlardan geçti ve belki de çocuğunun daha iyi bir yaşam sürmesi gerektiğini düşündüğünden dolayı böyle yaptı. Hani olur ya annemiz, babamız da bize 'ben böyle yaptım, pişman oldum. Sen yapma, sıkıntı çekme" diyerek tavsiye verir, belki de baskı uygular. İşte ben de Hermann'ın bu amaçla yaptığını düşünüyorum, sadece dozu biraz fazla kaçırmış. Tamam sen çocuğunun kötü bir yaşam sürmesini istemeyebilirsin, ki bu oldukça normal; ancak bunun olmaması için oğlunun doğduğundan beri süregelen kişiliğini, alışkanlığını değiştiremezsin. O zaman oğlun olmaz ki, bambaşka biri hâline gelir. Yani en azından ben bu kanıdayım. Aynı zamanda Franz Kafka gibi tipler, hayata renk katıyor bence. Düşünsenize tüm erkekler baskın, ya da düşünmeyin oldukça sıkıcı, siyah beyaz bir yaşama dönüşmüş oluyor, hiç gerek yok. Ben kitaptan yeterince verim alamadığımı düşünüyorum zira kitapları en olmayacak yerlerde, en olmayacak şekilde okudum. İleride tekrardan dönüp bakabileceğim eserler arasına girmiş bulunmakta. Ayrıca normalde bu kitaba da belli bir puan verecektim, lâkin bu Kafka'nın yaşadıklarını puanlamak gibi olacağından dolayı böyle bir işe girişmedim. Üslup konusunda fikrimi zaten yukarıda belirttim, eğer hâlâ okumayanınız varsa ve böyle bir kişiliği tanımak istiyorsanız listenize rahatça ekleyebilirsiniz. Son olarak bu kitaptan sonra gene aynı yazardan, Othello'ya Mektuplar adlı kitabı okuyuyacağımı söylemek isterim VE bir iki haftadır düzgün kitap okuyamadığımdan dolayı çok üzgün olduğumu ayrıca yazmayı çok özlediğimi de söylemeyi çok isterim. Umarım kalemim pas tutmamıştır, iyi günler dilerim. 🫂"'Onunla hiç konuşulmaz zaten hemen insanın üzerine gelir.' dersin hep, oysa o kişinin aslında üzerine geldiği yoktur; sen kişiye mesele ile karıştırıyorsun,senin üzerine gelen meseledir ve kişiyi dinlemeden meseleyi derhal bir karara bağlarsın; ondan sonra sana söylenenler, seni ancak daha da çok sinirlendirir, asla ikna etmez." 🫂"Yıllar sonra bile, o dev adamın, babamın, en yüksek merciin neredeyse hiçbir neden olmaksızın geleceğini ve gece yarısı beni yatağımdan çıkarıp sahanlığa taşıyacağını, onun gözünden böylesi bir hiç olduğumu düşünerek azap çektim." 🫂"Söz konusu olan, çocuklarına vermen gereken bir ders değil, örnek oluşturacak bir hayattı." Diğerkâm: kendi çıkarlarını bir kenara bırakarak, karşısındakine karşı empati ile yaklaşabilen kimseler. Mefhum:kavram. Süfli:aşağılık

aleran 7 months ago

Kardeşini Doğurmak

Büşra Sanay

19 Gönderi

"𝘒𝘢𝘳𝘯𝚤𝘮𝘥𝘢𝘬𝘪 𝘣𝘦𝘣𝘦𝘨̆𝘪𝘯 𝘣𝘢𝘣𝘢𝘴𝚤, 𝘬𝘰𝘤𝘢𝘮 𝘮𝚤 𝙗𝙖𝙗𝙖𝙢 𝘮𝚤 𝘣𝘪𝘭𝘮𝘪𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮..." Uzun zamandır elimde sürünen, bir türlü okumaya cesaret edemediğim, korktuğum, gerçeklerden kaçtığım bir kitap olan Kardeşini Doğurmak toplumumuzda herkesin okumasını istediğim kitaplardan biri. Kitap belki adından da anlayabileceğiniz üzere 'ensest' vakaları inceleyip…devamı"𝘒𝘢𝘳𝘯𝚤𝘮𝘥𝘢𝘬𝘪 𝘣𝘦𝘣𝘦𝘨̆𝘪𝘯 𝘣𝘢𝘣𝘢𝘴𝚤, 𝘬𝘰𝘤𝘢𝘮 𝘮𝚤 𝙗𝙖𝙗𝙖𝙢 𝘮𝚤 𝘣𝘪𝘭𝘮𝘪𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮..." Uzun zamandır elimde sürünen, bir türlü okumaya cesaret edemediğim, korktuğum, gerçeklerden kaçtığım bir kitap olan Kardeşini Doğurmak toplumumuzda herkesin okumasını istediğim kitaplardan biri. Kitap belki adından da anlayabileceğiniz üzere 'ensest' vakaları inceleyip bu konuların farkında bir kamuoyu yaratmaya çalışıyor. Gerçekten yazarımız Büşra Sanay'ı tebrik ettiğim bir eser zira toplumumuzda daha önce hiç kimse böyle büyük bir gerçeği ortaya koymak için bu denli bir emek sarf etmemişti. İçeriğinde birden fazla ensest vaka var ve bu vakalar en küçük ayrıntısına kadar anlatılmış,daha doğrusu adli kısımı içeren bir yapıt niteliğinde. Şöyle ki mağdurun ve tanıkların ifadelerini okuyoruz, psikoloji alanında master yapmış kişilerin konu hakkındaki yorumunu okuyup vahim durumumuz hakkında tahliller yapabiliyoruz. Öncelikle ensest bir hastalık değil, eğitim durumuyla, yaşanan bölgeyle alakası yok. Keza bu bir sapkınlık,içsel bir dürtü bozukluğu ve her toplumda görülebilecek bir sorun.Kitabı okurken de buna emin olabiliyorsunuz çünkü çok fazla vaka var, sayamayacağımız, miktarı belirlenemeyecek kadar fazla ne yazık ki. Ayrıca tek bir nedeni yok ensestin ve de ortaya çıkan yeni bir sorun değil, insanlık tarihinin başlangıcından beri var olan bir sorun ensest. Her toplumda, her ülkede görülmüş ve hâlâ görülmeye devam ediyor hatta görünene bakılırsa devam da edecek. Çünkü bunu önleme adına hiçbir eylem yapılmıyor arkadaşlar. Her gün kim bilir binlerce çocuğumuz bu acımasızlığa maruz kalıyor ve hiçbir yetkili mercii de gidip üstüne alınıp bir konuşma yapmıyor. Kitabı okurken o kadar sorguladım, o kadar saydım sövdüm ki anlatamam. Yahu insanlar neler yaşıyor neler ve bizim bunlardan haberimiz yok. Şu noktada diyebileceğim tek şey gerçekten çok yazık, bizden bir halt olmaz. Tamam küçük çaplı girişimler yok değil lâkin bunlar asla yeterli değil dediğim gibi. ÇİM(çocuk izleme merkezi) diye bir kurum açılmış bu kurum mağdur çocuklarımızın kendini ifade edebileceği,rahat bir ortam yaratarak sağlıklı bir şekilde kendini ifade etmesini hatta lâzım görülürse bir süre konaklayabileceği bir kurum. Aslında kulağa oldukça yararlı bir eylem gibi geliyor, ki öyle ancak anladığım kadarıyla personel eksikliğinden dolayı çok az şubesi varmış. Devlet oralara da atama yapsa, ya ne bileyim bu işi artık 'gönüllülük' mevzusu diye değil de düzeltilmesi gereken bir sorumluluk olarak baksa çok mu şey yapmış olur? Neyse, birazcık düşününce ensestin nedeninin olamayacağını, sadece ortaya çıkmasında bazı olayların etkili olduğunu ve bu 'sapkınlığın' ortaya çıkışını hızlandırdığını söyleyebiliriz. (Bu yüzden ortaya çıkma sebeplerini yazmadım, azıcık düşünürseniz eminim ki neler olduğunu tahmin edebileceksiniz.) Kitap genel eksende kızların, kadınların çevresinde dönüyor ama bu demek değildir ki erkek çocukları tecavüze uğramıyor. Sadece ortaya çıkmıyor, erkek çocuğuna yüklenen toplumsal cinsiyet rolleri gereği, erkek çocuklarının cinsel istismara uğradığını düşünmek ve bunu ortaya çıkarmak zor. (Yahu arkadaşlar kediye, köpeğe hatta direğe bile o muameleyi uygulayan kişiler var bu toplumda, buna inanılması pek zor olmasa gerek değil mi?) Hem sosyal medyada eminim ki tecavüze uğrayan kişilerle ilgili bir gönderi karşınıza çıkmıştır. Benim şu noktada anlamlandıramadığım şey bu gönderilerde mağdur olan kişilerin görüntüsünün kullanılması. Sanki onlar bir suçluymuş, sanki onlar bu eylemi gerçekleştirmiş gibi bir algı oluşuyor. Pekâla sanığın fotoğrafının neden koyulmadığı hakkında elbette bir amaç var, sanığı korumak. Ancak sanığın korunmaya ihtiyacı olduğunun düşünülmesi bile saçma geliyor bana, böyle vakalarda aksine sanığın suratını olabildiğince her yere yayacaksın ve toplumdan uzaklaştıracaksın onu. Mesela Amerika'da durumun böyle olduğu yazıyor. Fail toplumdan izole edilip, sürgüne gönderiliyormuş. Bir noktadan sonra da akıl sağlığını kaybedip, (ki var olduğu bile şüpheli) gereken cezayı almış oluyor. Acımasız bir yöntem bunun farkındayız, ama kim onlara acınması gerektiğini söyledi ki? Kardeşini doğurmak kitabı, üstte de belirttiğim gibi gerçekten çok önemli bir kitap. Farkındalık yaratma konusunda çok şey başarmış ancak maalesef ki ülkemizde her konuda olduğu gibi bir süre sonra unutulmuş konulardan biri. Unutmayalım, unutturmayalım zira küçük çocuklarımızın tek umudu biz olabiliriz. ▪️"Bana çikolata vereceğini söyledi,gittim.Çünkü o yaşıma kadar hiç çikolata yememiştim. Paramız yoktu. Bilsem gider alır mıydım amcamın uzattığı 𝘤̧𝘪𝘬𝘰𝘭𝘢𝘵𝘢𝘺𝚤..."