🦋 (@ayseel)

🍰🍷 “𝑺𝒄𝒉𝒎𝒆𝒄𝒌𝒆𝒏 𝑺𝒊𝒆 𝒆𝒊𝒏 𝒌𝒍𝒆𝒊𝒏𝒆𝒔 𝑺𝒕ü𝒄𝒌 𝒗𝒐𝒎 𝑲𝒖𝒄𝒉𝒆𝒏, 𝒃𝒆𝒗𝒐𝒓 𝒆𝒔 𝒛𝒖 𝒔𝒑ä𝒕 𝒊𝒔𝒕.” Yalnızlıq qorxusu çox qəribə bir hissdir. Səninlə bütünləşmiş bir parça kimidir. Digər qorxulardan fərqli olaraq orada olmasa belə, həmişə özünü xatırladan və unutduğunu sandığında bu dəfə itirmək…devamı🍰🍷 “𝑺𝒄𝒉𝒎𝒆𝒄𝒌𝒆𝒏 𝑺𝒊𝒆 𝒆𝒊𝒏 𝒌𝒍𝒆𝒊𝒏𝒆𝒔 𝑺𝒕ü𝒄𝒌 𝒗𝒐𝒎 𝑲𝒖𝒄𝒉𝒆𝒏, 𝒃𝒆𝒗𝒐𝒓 𝒆𝒔 𝒛𝒖 𝒔𝒑ä𝒕 𝒊𝒔𝒕.” Yalnızlıq qorxusu çox qəribə bir hissdir. Səninlə bütünləşmiş bir parça kimidir. Digər qorxulardan fərqli olaraq orada olmasa belə, həmişə özünü xatırladan və unutduğunu sandığında bu dəfə itirmək qorxusuna çevrilən bir duyğudur. Bu duyğu onunla başa çıxa bilməyənə uca divarlar ördürür, insanı özü də hiss etmədən həyatdan kənara çəkib çıxarır. Mahin və Faramarzın bu cür obrazlar olmamasına o qədər sevindim ki! Necə də şirin idilər axı... Onlara gülümsəmədən baxa bilmirdim. Gündəlik, amma bir o qədər də dərin söhbətlər, yüngül şərab sərxoşluğu, rəqs, geç tapılan tez itirilən hisslər, çox şəkər bulanıq selfie... Baxdıqca düşünürəm ki, həyatı olduğundan daha çox çətinləşdirən bizik. Amma niyə Mahin qədər cəsarətli ola bilmirik? Onun davranışı bəlkə gənc yaşlarda xoşagəlməz görünə bilər. Bəs bu davranışı cəsarət adlandırıb təqdir etmək üçün nəyə ehtiyacımız var? Yaşımızın üstünə daha çoxmu yaş gəlməlidir? İtirəcək bir şeyimizin qalmaması mı? Yoxsa sadəcə “Ən pis nə ola bilər ki?” düşüncəsi mi olmalıdır? Hər bir halda, cəsarət edib seçə bilmədiyimiz hər yol bəzən hiss olunan, bəzən də önəmsiz görünən bir peşmançılığa çevrilir. Filmdə diqqətimi çəkən bir məqam da qadın və kişi arasında xarakterdən asılı olmayaraq mövcud olan fərqliliklərin hər yaşda var olduğuna yer vermələri oldu. Yaşın neçə olursa olsun, əgər Mahin kimi dostlarınla bir masada söhbət edirsənsə, orada “kız neşesi” vardır. Mahinin gözəl görünmək üçün cəmi bir neçə dəqiqə ərzində paltarını dəyişməsi, tələsik dodaq boyası çəkməsi, ətir vurması, keçmiş eşq həyatı ilə bağlı ilk sualın ondan gəlməsi... Bilmirəm, amma bu mənə çox xoş gəldi. O anda beynimdə “How I love being a woman” Amma bir tərəfdən də düşündüm ki, neçə yaşında olursan ol, yenə də öz bədənin üzərində bəyənilməmə qorxusunun qadında olması üzücüdür. Bütün bunlar bir yana İranda bir qadın olmanın yaşatdığı çətinliklərə də çox təbii səhnələrlə yer vermişdilər. Faramarzın təkbaşına ölməkdən qorxması və ümumiyyətlə, hər ikisinin tamamilə egolarından sıyrılmış halda ən səmimi şəkildə söhbət etmələri məni elə onların yerinə rahatlamış kimi hiss etdirdi. Kaş ki, final üçün təxmin olunan bir hekayə yazmasaydılar. Bilmirəm, bu da bir növ sanki “Eh, baxın, kişilər hər yaşda bu cür davranırlar” mesajı kimi hiss etdirirdi ki, bu heç xoşuma gəlmədi. Sevginin bir parçası olan, həyatın axışında var olan şeyləri sanki doğru deyilmiş kimi hiss etdirməsəydilər, daha yaxşı olardı. Bəlkə də bir az şişirtmiş ola bilərəm, amma məndə belə bir hiss yaratdı.

ayseel 2 months ago

The Good Place

Michael Schur

187 Gönderi

✨️✨️✨️ 𝐴𝑐𝑎𝑏𝑎 𝑀𝑖𝑐ℎ𝑎𝑒𝑙 𝑛𝑎𝑠ı𝑙𝑑ı𝑟? 𝑇𝑎ℎ𝑚𝑖𝑛𝑖𝑚𝑐𝑒 ℎ𝑒𝑟 𝑖𝑛𝑠𝑎𝑛 𝑛𝑎𝑠ı𝑙𝑠𝑎 ö𝑦𝑙𝑒𝑑𝑖𝑟. 𝐵𝑎𝑧ı 𝑔ü𝑛𝑙𝑒𝑟𝑖 𝑔ü𝑧𝑒𝑙𝑑𝑖𝑟. 𝐵𝑎𝑧ı 𝑔ü𝑛𝑙𝑒𝑟𝑖 𝑖𝑠𝑒 𝑘ö𝑡ü. 𝐵𝑖𝑟𝑘𝑎ç 𝑎𝑟𝑘𝑎𝑑𝑎şı 𝑣𝑎𝑟𝑑ı𝑟. 𝐾𝑎𝑡𝑙𝑎𝑛𝑎𝑚𝑎𝑑ığı 𝑏𝑖𝑟𝑘𝑎ç 𝑘𝑖ş𝑖. 𝐾𝑒𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑒𝑛𝑑𝑖𝑛𝑒 𝑏𝑖𝑟 ş𝑒𝑦𝑙𝑒𝑟 öğ𝑟𝑒𝑛𝑖𝑦𝑜𝑟𝑑𝑢𝑟. 𝑉𝑒 𝑢𝑚𝑎𝑟ı𝑚 𝑔𝑒𝑟𝑒𝑘𝑡𝑖ğ𝑖𝑛𝑑𝑒 𝑦𝑎𝑟𝑑ı𝑚 𝑖𝑠𝑡𝑒𝑚𝑒𝑦𝑖 𝑑𝑒 öğ𝑟𝑒𝑛𝑖𝑦𝑜𝑟𝑑𝑢𝑟. Ç𝑢𝑣𝑎𝑙𝑙ı𝑦𝑜𝑟, 𝑡𝑒𝑘𝑟𝑎𝑟 𝑑𝑒𝑛𝑖𝑦𝑜𝑟, 𝑡𝑒𝑘𝑟𝑎𝑟 ç𝑢𝑣𝑎𝑙𝑙ı𝑦𝑜𝑟, 𝑏𝑖𝑟…devamı

ayseel 2 months ago

Bir Salyangozun Anıları

Adam Elliot

17 Gönderi

Salam 🐌🥔 "𝑳𝒊𝒇𝒆 𝒄𝒂𝒏 𝒐𝒏𝒍𝒚 𝒃𝒆 𝒖𝒏𝒅𝒆𝒓𝒔𝒕𝒐𝒐𝒅 𝒃𝒂𝒄𝒌𝒘𝒂𝒓𝒅𝒔, 𝒃𝒖𝒕 𝒘𝒆 𝒉𝒂𝒗𝒆 𝒕𝒐 𝒍𝒊𝒗𝒆 𝒊𝒕 𝒇𝒐𝒓𝒘𝒂𝒓𝒅𝒔. 𝑺𝒏𝒂𝒊𝒍𝒔 𝒏𝒆𝒗𝒆𝒓 𝒈𝒐 𝒃𝒂𝒄𝒌 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒕𝒉𝒆𝒊𝒓 𝒕𝒓𝒂𝒊𝒍𝒔, 𝒂𝒍𝒘𝒂𝒚𝒔 𝒎𝒐𝒗𝒊𝒏𝒈 𝒇𝒐𝒓𝒘𝒂𝒓𝒅𝒔. 𝑻𝒊𝒎𝒆 𝒇𝒐𝒓 𝒚𝒐𝒖 𝒕𝒐 𝒍𝒆𝒂𝒗𝒆 𝒔𝒐𝒎𝒆 𝒈𝒍𝒊𝒕𝒕𝒆𝒓𝒊𝒏𝒈 𝒔𝒏𝒂𝒊𝒍 𝒕𝒓𝒂𝒊𝒍𝒔 𝒂𝒍𝒍 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒕𝒉𝒆 𝒘𝒐𝒓𝒍𝒅 ". Təxminimcə,…devamıSalam 🐌🥔 "𝑳𝒊𝒇𝒆 𝒄𝒂𝒏 𝒐𝒏𝒍𝒚 𝒃𝒆 𝒖𝒏𝒅𝒆𝒓𝒔𝒕𝒐𝒐𝒅 𝒃𝒂𝒄𝒌𝒘𝒂𝒓𝒅𝒔, 𝒃𝒖𝒕 𝒘𝒆 𝒉𝒂𝒗𝒆 𝒕𝒐 𝒍𝒊𝒗𝒆 𝒊𝒕 𝒇𝒐𝒓𝒘𝒂𝒓𝒅𝒔. 𝑺𝒏𝒂𝒊𝒍𝒔 𝒏𝒆𝒗𝒆𝒓 𝒈𝒐 𝒃𝒂𝒄𝒌 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒕𝒉𝒆𝒊𝒓 𝒕𝒓𝒂𝒊𝒍𝒔, 𝒂𝒍𝒘𝒂𝒚𝒔 𝒎𝒐𝒗𝒊𝒏𝒈 𝒇𝒐𝒓𝒘𝒂𝒓𝒅𝒔. 𝑻𝒊𝒎𝒆 𝒇𝒐𝒓 𝒚𝒐𝒖 𝒕𝒐 𝒍𝒆𝒂𝒗𝒆 𝒔𝒐𝒎𝒆 𝒈𝒍𝒊𝒕𝒕𝒆𝒓𝒊𝒏𝒈 𝒔𝒏𝒂𝒊𝒍 𝒕𝒓𝒂𝒊𝒍𝒔 𝒂𝒍𝒍 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒕𝒉𝒆 𝒘𝒐𝒓𝒍𝒅 ". Təxminimcə, bu cümlələr filmi izah edər, amma izləyərkən hiss olunan duyğuları ifadə edə bilməz. Tragikomediya, möhtəşəm vizuallıq və Sarah Snook (ohh pinky) səsləndirməsi... Filmdə bir çox fərqli kitablar görürük ki, bu mənim çox xoşuma gəldi. Xüsusilə də Sylvia və Holden Caulfield bənzətməsi. Grace-in yaşadıqlarından yola çıxaraq diqqətimi çəkən bir məqam var ki, sosial mediada da tez-tez qarşılaşıram bu fikirlə. Qadınlar sevgililəri haqqında deyir ki, "O, mənim özümdə sevmədiyim qüsurlarımı belə sevirdi". Bu düşüncə tərzinin qismən yanlış olduğunu düşünürəm. İnsanın sevgi gücünün təsiri ilə baxış bucağı dəyişə bilər, təbii ki, ancaq təkbaşına qazanılmış özsevginin çox daha əvəzolunmaz olduğuna inanıram. Qısacası, girl, özünü sevmək üçün bir oğlana ehtiyacın yoxdur. Filmdəki Pinky-yə gəlsək, yalan deməyəcəyəm, əkizlərdən çox onun həyatı təsiredici oldu mənim üçün. Təmas hekayəsinin travması kədərli idi. Bu həyatda hər kəsin onu heç vaxt yargılamayacaq bir Pinky-si olmalıdır. Çünki insan bəzən tam Fleabag-in dediyi kimi ehtiyac duyur: "I want someone to tell me what to eat. What to like. What to hate. What to rage about. What to listen to. What band to like. What to buy tickets for. What to joke about. What not to joke about. I want someone to tell me what to believe in. Who to vote for and who to love and how to…tell them. I just think I want someone to tell me how to live my life, because so far, I think I’ve been getting it wrong. And I know that’s why people want someone like you in their lives, because you just tell them how to do it." Hələlik...

ayseel 3 months ago

After Life

Ricky Gervais

234 Gönderi

Salam🕊 Uzun müddət bu seriala baxmaqdan qaçınırdım, çünki hər halda ağlamaqdan içim çölümə çıxacaq deyə düşünürdüm. "Bu ilin son göz yaşları olsun" dedim və başladım. Tony-nin vlogu (elə hiss yaradırdı) məni bəzən güldürdü, bəzən də ağlatdı, hətta bəzən gülərkən ağlatdı,…devamıSalam🕊 Uzun müddət bu seriala baxmaqdan qaçınırdım, çünki hər halda ağlamaqdan içim çölümə çıxacaq deyə düşünürdüm. "Bu ilin son göz yaşları olsun" dedim və başladım. Tony-nin vlogu (elə hiss yaradırdı) məni bəzən güldürdü, bəzən də ağlatdı, hətta bəzən gülərkən ağlatdı, çoxca incitdi. Tony-nin gözü hər dolanda mən şəlalə... İlk sezonda fikirləşdim ki, bilmirəm, bəlkə də yas bu cür tutulmalıdır. Öldü, torpağa tapşırdıq, külə çevirdik – artıq hər nə isə – halvasını yedik və ölənlə ölünməz, həyat davam edir, bla bla bla... Bəlkə də etməməlidir. Bəlkə də bir müddət Tony kimi, həyat səndən ən dəyərlini aldığı üçün üsyan etməyə, yaşayan hər şeydən nifrət etməyə haqqımız olmalıdır. Ruhumuz yaralı qalmalıdır – ən azından bir müddət. Sağalmaq zamanı gələndə isə qaçmadan, kədərə təslim olmadan davam etmək lazımdır. Yaşanan illərin, gözəl anların xatirinə həyat axmalı, biz də axına qapılmalıyıq. Axı dünya bizim ətrafımızda dönmür... Bir insan ancaq bu cür duyğulu göz yaşları ilə ana bilərdi sevdiyini. Hər an yaddaşında o qədər canlı idi ki, sanki hələ təzəcə yaşanıbmış kimi. Tony-nin dayanmadan Lisa haqqında danışmaq, onunla keçirdiyi zamanları birinə anlatmaq ehtiyacı o qədər anlamlı idi ki... Onun sevgisi ağlıma bu cümləni gətirirdi: "The price of loving someone very much is never loving anyone again." Tez-tez sorğulaması məni yerdən-yerə vurarkən bəzi şeylərin də fərqinə vardım. Yetərincə qucaqladım onu? Qulaq asdım dediklərinə? Yetərincə güldükmü birlikdə? Yetərincə sevgimi göstərdimmi görəsən? Deyəsən, Tony-nin bu həyatda ən böyük şansı sadəcə yuxu qədər gözəl evlilik yaşaması deyil, eyni zamanda hər zaman onun yanında olan, dinləyən, anlamağa çalışan, səbrləri sınanda belə ondan əl çəkməyən insanlarla əhatələnməsi idi. Real həyatda görə bilməyəcəyimiz personajlar... Bəziləri Tony-nin xarakter inkişafının yansıdıldığını deyir. Mənə görə isə bu dəyişiklik deyil, sadəcə əvvəlki özünə dönmək idi. Bir bölümdə Tony deyir: "I'm not well, but I remember what it was like to be normal, so I do an impression of that. But this is what I really am, and I wanna be normal again." Bu vəziyyət bir zaman sonra onu gerçəyə döndürdü. Fake it till you make it. Və anladıq ki, ruhən sağalmaq hər zaman sadəcə xoşbəxt olmaqla əlaqəli deyil. Bəzən başqalarının yaxşılaşmasına, bir gülüşünə səbəb olmaq, Anne-nin dediyi kimi birilərinin "mələyi" olmaq da insanı sağaldır. Çünki insan özü xoşbəxt olmayanda, başqalarının bədbəxtliyini daha dərindən hiss edir. Hələlik...

ayseel 4 months ago

Beyaz Zambaklar Ülkesinde

Grigory Petrov

43 Gönderi

Salam💫 Bataqlıqlar ölkəsindən bəyaz zanbaqlar ölkəsinə aparan keşməkeşli yol, bir xalqın tərəqqisi. Tam bir motivasiya mənbəyi və ilhamvericidir, eyni zamanda da utanc hissi yaradır insanda. Düşünməyə sövq edir: mən bir vətəndaş olaraq ölkəm adına nə etmişəm, nə edəcəyəm? Oxuduğum zaman…devamıSalam💫 Bataqlıqlar ölkəsindən bəyaz zanbaqlar ölkəsinə aparan keşməkeşli yol, bir xalqın tərəqqisi. Tam bir motivasiya mənbəyi və ilhamvericidir, eyni zamanda da utanc hissi yaradır insanda. Düşünməyə sövq edir: mən bir vətəndaş olaraq ölkəm adına nə etmişəm, nə edəcəyəm? Oxuduğum zaman paralel olaraq “Vətəndaş A” serialına baxırdım və bundan gözəl təsadüf ola bilməzdi. Baxıb öz ölkəmlə müqayisə edərkən Finlandiyanın timsalında bir əsr öncə yaşanmış yüksəlişi hələ də tam anlamıyla vətənimdə görə bilməmək yada bu sətirləri gətirir: 📌𝙳ö𝚟𝚕ə𝚝 𝚋𝚊şçı𝚕𝚊𝚛ı 𝚢𝚊𝚡şı 𝚟ə 𝚢𝚊 𝚙𝚒𝚜 𝚘𝚕𝚜𝚞𝚗𝚕𝚊𝚛, 𝚚ə𝚑𝚛ə𝚖𝚊𝚗 𝚟ə 𝚢𝚊 𝚣𝚊𝚕ı𝚖 𝚘𝚕𝚜𝚞𝚗𝚕𝚊𝚛, 𝚘𝚗𝚕𝚊𝚛 ö𝚣 𝚖𝚒𝚕𝚕ə𝚝𝚕ə𝚛𝚒𝚗𝚒𝚗 𝚢𝚊𝚗𝚜ı𝚖𝚊𝚜ı𝚍ı𝚛. 𝙾𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚡𝚊𝚕𝚚 𝚔ü𝚝𝚕ə𝚜𝚒𝚗𝚒𝚗 𝚒ç𝚒𝚗𝚍ə 𝚍𝚘ğ𝚞𝚕𝚞𝚋𝚕𝚊𝚛 𝚟ə 𝚖𝚒𝚕𝚕ə𝚝 𝚗𝚎𝚌ə𝚍𝚒𝚛𝚜ə, 𝚍ö𝚟𝚕ə𝚝 𝚊𝚍𝚊𝚖𝚕𝚊𝚛ı 𝚍𝚊 𝚎𝚕ə𝚍𝚒𝚛. Yarı-real, yarı-utopik bir ölkədən söhbət gedirsə belə, verilən yüksəliş planı tam real “həyatın memarlarının” əsəridir. Hər mövzuya toxunulub: iqtisadi, mədəni, sosial, din, səhiyyə, təhsil və s. Ən çox diqqətimi çəkən orduya yanaşma oldu. Orduda sadəcə vətənə xidmət borcunu yerinə yetirən, hərbi biliyə malik bir əsgər yox, həm də faydalı bir vətəndaş yetişdirmək ideyası mükəmməl idi. Uşaqdan böyüyə hər kəs üçün təhsilin rolu xüsusilə vurğulanır. Vətənin çıxarları ilə öz maaşları, imtiyazları arasında seçim etmək lazım gələndə vicdanı susan kütlədən bəhs olunmur. Əksinə, vacib olan həm insanların özlərinin öyrənmə istəkləri, həm də təhsilli, özünü yetişdirmiş ziyalıların — ölkənin işıqlanmış beyinlərinin — xalqı üçün, xüsusilə də unudulmuş ucqar kəndlərdən tutmuş yüksək təbəqəyə qədər hər bir insan üçün öyrədici, yol göstərici olmasıdır. 📌𝚉𝚒𝚢𝚊𝚕ı𝚕ığı𝚗ı𝚣 𝚜𝚒𝚣𝚒𝚗 𝚖ə𝚜𝚞𝚕𝚒𝚢𝚢ə𝚝𝚒𝚗𝚒𝚣 𝚟ə 𝚡𝚒𝚍𝚖ə𝚝𝚒𝚗𝚒𝚣𝚍𝚒𝚛. 𝚂𝚒𝚣 𝚡𝚊𝚕𝚚 üçü𝚗 𝚢𝚊𝚗𝚊𝚗 𝚖əşə𝚕𝚕ə𝚛𝚜𝚒𝚗𝚒𝚣. 𝙼əşə𝚕𝚕ə𝚛i 𝚢𝚊𝚗𝚍ı𝚛𝚍ı𝚚𝚍𝚊𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊 𝚚𝚊𝚙𝚊𝚚 𝚊𝚕𝚝ı𝚗𝚍𝚊 𝚚𝚘𝚛𝚞𝚖𝚞𝚛𝚕𝚊𝚛, 𝚋𝚊𝚌𝚊𝚛𝚍ı𝚚𝚌𝚊 𝚢ü𝚔𝚜ə𝚢ə 𝚚𝚘𝚢𝚞𝚋 𝚍𝚊𝚑𝚊 𝚐𝚎𝚗𝚒ş ç𝚎𝚟𝚛ə𝚢ə 𝚒şı𝚚 𝚜𝚊𝚕𝚖𝚊𝚜ı𝚗𝚊 ç𝚊𝚕ışı𝚛𝚕𝚊𝚛. Hər bir xalqın özünəməxsus mədəni-mənəvi irsi, mentaliteti var. Ancaq ki, başqa millətlərdən nümunə götürəcəyiksə əgər: 📌İ𝚗𝚔𝚒ş𝚊𝚏 𝚎𝚝𝚖𝚒ş 𝚡𝚊𝚕𝚚𝚕𝚊𝚛ı𝚗 𝚑ə𝚢𝚊𝚝ı𝚗ı 𝚊𝚛𝚡𝚊 𝚋𝚊ğç𝚊𝚕𝚊𝚛ı𝚗𝚍𝚊𝚗, 𝚣𝚒𝚋𝚒𝚕 𝚚𝚊𝚋𝚕𝚊𝚛ı𝚗𝚍𝚊𝚗 ö𝚢𝚛ə𝚗𝚖ə𝚢ə 𝚋𝚊ş𝚕𝚊𝚢𝚊𝚗 𝚏ı𝚛ı𝚕𝚍𝚊𝚚çı𝚕𝚊𝚛𝚍𝚊𝚗, 𝚊𝚣 𝚒𝚗𝚔𝚒ş𝚊𝚏 𝚎𝚝𝚖𝚒ş 𝚡𝚊𝚕𝚚𝚕𝚊𝚛𝚍𝚊𝚗 𝚗ü𝚖𝚞𝚗ə 𝚐ö𝚝ü𝚛𝚖ə𝚢𝚒𝚗. 𝙾𝚗𝚕𝚊𝚛 𝙿𝚊𝚛𝚒𝚜𝚒 𝚝𝚊𝚗ı𝚖𝚊ğ𝚊 𝚔𝚊𝚏𝚎𝚕ə𝚛𝚒𝚗𝚍ə𝚗, 𝙰𝚕𝚖𝚊𝚗𝚒𝚢𝚊𝚗ı 𝚙𝚒𝚟ə𝚡𝚊𝚗𝚊𝚕𝚊𝚛ı𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚋𝚊ş𝚕𝚊𝚢ı𝚛𝚕𝚊𝚛, İ𝚗𝚐𝚒𝚕𝚝ə𝚛ə𝚍ə𝚗 𝚏𝚞𝚝𝚋𝚘𝚕 𝚝𝚘𝚙𝚞 𝚚ə𝚋𝚞𝚕 𝚎𝚍𝚒𝚛𝚕ə𝚛. O sırada Yaprak Dökümü Leyladan Louvre muzeyi soruşulanda: “Önünden geçtik, bir kuyruk, bir kuyruk e ne beklicez mağaza gezmek varken?” :) Nə isə ki Snellman gənclərə belə səslənib: 📌𝚂𝚒𝚣 𝚍𝚊𝚑𝚊 𝚢ü𝚔𝚜ə𝚢ə 𝚋𝚊𝚡ı𝚗.𝙰𝚟𝚛𝚘𝚙𝚊𝚍𝚊 𝚜ə𝚗ə𝚝 𝚎𝚟𝚕ə𝚛𝚒𝚗𝚒, 𝚍üşü𝚗𝚌ə𝚗𝚒𝚗 𝚢𝚊𝚛𝚊𝚗ı𝚋 𝚒𝚗𝚔𝚒ş𝚊𝚏 𝚎𝚝𝚍𝚒𝚢𝚒 𝚖ə𝚔𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛ı 𝚣𝚒𝚢𝚊𝚛ə𝚝 𝚎𝚍𝚒𝚗. Və gələk kitabın ən vacib hissələrindən biri olan son fəslinə. Petrovun köhnə rahib olmasını da nəzərə alsaq, məncə əsasən öz düşüncələrini L. Macdonald vasitəsilə bu hissədə əks etdirib. Burada mənə görə bəzi xoşagəlməz məqamlar vardı. Hər bir peşədə olduğu kimi din adamlarının da öz işini düzgün yerinə yetirmələrinə çağırış etməsini anlıyıram. Ancaq əvvəlcə rahiblərə səslənərkən insanlarda Tanrıya inanc, dindarlıq oyadın deyib, daha sonra dindən yox, sadəcə inancdan bəhs edirəm deməsi bir az özüylə əks düşmüş kimi gəldi. Eyni hissiyyat kitabda aydınlıq və qaranlıq ruhun söhbətində də yaranır. Nəzərə alsaq ki, kitabda belə bir cümlə var: “Mən romançı deyiləm və kitabım sizin asudə vaxtlarınızda oxuyub həzz almağınız üçün nəzərdə tutulmayıb.” Həmvətənlərimin böyük əksəriyyətinin təəssüf ki " Bir dəli quyuya daş atdı, yüz ağıllı yığılıb çıxara bilmədi " atasözünün real nümunəsi olduğunu düşünərək, əlimizi daşın altına qoymalıyıq. Filmdə deyildiyi kimi " Dünyanı aydınlatan günəş olmaya bilərəm, amma lampa olub küçəmi işıqlandıra bilərəm ". Hələlik...

ayseel 4 months ago

Sevme Sanatı

Erich Fromm

28 Gönderi

Salam♡ Bir süre önce kendi kendime "Ya acaba ben sevmeyi bilmiyor olabilir miyim?" diye düşünüp, ChatGPT’yle biraz muhabbet ettikten sonra bana bu kitabı önermişti. Kitap beni hissiyat olarak üniversite zamanına götürdü. Başlarda psikoloji değil de sanki sevmenin fizyolojisini okuyormuş gibi…devamıSalam♡ Bir süre önce kendi kendime "Ya acaba ben sevmeyi bilmiyor olabilir miyim?" diye düşünüp, ChatGPT’yle biraz muhabbet ettikten sonra bana bu kitabı önermişti. Kitap beni hissiyat olarak üniversite zamanına götürdü. Başlarda psikoloji değil de sanki sevmenin fizyolojisini okuyormuş gibi hissettim, çünkü çok açıklayıcı bir şekilde neden ve nasıl yaptığımızı anlatmış. Hasta sevgi türlerini okurken yalan yok, "3. sınıf hastalığım" kabardı. Neredeyse her örnekte kendimden şüphe ettim: "Galiba ben de böyle yapmışım, bende de bu durum var mı?" Sevmeyi her zaman aşktan ayrı tutmuşumdur; aşkı bir duygu, sevmenin ise bundan çok daha fazlası olduğunu düşünürdüm. Ama daha önce sevmenin öğrenilebilecek bir sanat olduğu fikrine hiç yaklaşmamıştım. Hep arkadaşıma birine yürümenin bir sanat olduğunu söylerdim: Ne o öyle "selam, naber?" falan. Bu değil, bunları herkes yapıyor :) Şimdi artık sevmenin bir sanat olduğuna kitap beni ikna etti diyebilirim. Aklımda yer etmesini istediğim, görünce üzerine tekrar düşünmemi gerektirecek kısımlara parça parça değinmek istiyorum. Aslında sevme eyleminin karşıdaki insanla değil, tamamen kendimizle ilgili olduğu fikrinden ilerliyoruz. Birine "Seni seviyorum" demek değil mesele; mesele sevebilme yeteneğine sahip olmak. 📍𝙾𝚕𝚐𝚞𝚗𝚕𝚊ş𝚖𝚊𝚖ış 𝚜𝚎𝚟𝚐𝚒, "𝚂𝚎𝚗𝚒 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖, çü𝚗𝚔ü 𝚜𝚊𝚗𝚊 𝚐𝚎𝚛𝚎𝚔𝚜𝚒𝚗𝚒𝚖𝚒𝚖 𝚟𝚊𝚛" 𝚍𝚎𝚛. 𝙾𝚕𝚐𝚞𝚗𝚕𝚊ş𝚖ış 𝚜𝚎𝚟𝚐𝚒𝚗𝚒𝚗 𝚜ö𝚢𝚕𝚎𝚍𝚒ğ𝚒 𝚒𝚜𝚎 "𝚂𝚊𝚗𝚊 𝚐𝚎𝚛𝚎𝚔𝚜𝚒𝚗𝚒𝚖𝚒𝚖 𝚟𝚊𝚛, çü𝚗𝚔ü 𝚜𝚎𝚗𝚒 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖."📍 Anne ve baba sevgisi hakkında söylenenleri çok düşündüm. Sevginin bile fazlasının zararlı olduğunu, yokluğunun da psikolojimizde nelere yol açtığını az çok biliyoruz. Ama burada altta yatan nedenin, anne sevgisinin kopyalanamaz ve üretilemez, baba sevgisinin ise koşullu sevgi olduğu fikrine daha önce hiç bu açıdan bakmamıştım. Çoğu zaman karıştırılan cinsel istek ve sevgi arasındaki farkı çok basit bir ayrımla açıklamış: 📍"𝚂𝚎𝚟𝚐𝚒, 𝚌𝚒𝚗𝚜𝚎𝚕 𝚋𝚒𝚛𝚕𝚎ş𝚖𝚎 𝚒𝚜𝚝𝚎ğ𝚒 𝚢𝚊𝚛𝚊𝚝𝚊𝚋𝚒𝚕𝚒𝚛. 𝙱𝚞 𝚍𝚞𝚛𝚞𝚖𝚍𝚊 𝚋𝚎𝚍𝚎𝚗𝚜𝚎𝚕 𝚋𝚒𝚛𝚕𝚎ş𝚖𝚎𝚍𝚎 𝚑ü𝚔𝚖𝚎𝚝𝚖𝚎 𝚢𝚊 𝚍𝚊 𝚑ı𝚛𝚜 𝚢𝚒𝚝𝚎𝚛, ş𝚎𝚏𝚔𝚊𝚝 𝚘𝚛𝚝𝚊𝚢𝚊 çı𝚔𝚊𝚛." 𝚈𝚊𝚕𝚗ı𝚣𝚌𝚊 𝚊𝚛𝚣𝚞 𝚟𝚎 ç𝚎𝚔𝚒𝚖 𝚎𝚜𝚊𝚜𝚕ı 𝚌𝚒𝚗𝚜𝚎𝚕 𝚜𝚎𝚟𝚐𝚒, 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 𝚒𝚔𝚒 𝚔𝚒ş𝚒𝚕𝚒𝚔 𝚢𝚊𝚕𝚗ı𝚣𝚕ı𝚔𝚝ı𝚛. En çok etkilendiğim bölüm - kendini sevme kısmındaki anlatımdı. Hep başkalarını bu kadar severken, hatta tanımadığımız insanlara bile bu kadar şefkatliyken, neden bunun yarısını bile kendimiz için yapamıyoruz? Kitap şöyle diyor: 📍"𝙱𝚊ş𝚔𝚊𝚕𝚊𝚛ı𝚗ı 𝚜𝚎𝚟𝚎𝚋𝚒𝚕𝚖𝚎 𝚢𝚎𝚝𝚒𝚜𝚒𝚗𝚎 𝚜𝚊𝚑𝚒𝚙 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛𝚍𝚊 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚗𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚐𝚒 𝚍𝚎 𝚟𝚊𝚛𝚍ı𝚛. 𝚈𝚊𝚗𝚒 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚗𝚒 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚜𝚊𝚗, 𝚊𝚜𝚕ı𝚗𝚍𝚊 𝚋𝚊ş𝚔𝚊𝚕𝚊𝚛ı𝚗ı 𝚍𝚊 𝚐𝚎𝚛ç𝚎𝚔𝚝𝚎𝚗 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚜𝚞𝚗𝚍𝚞𝚛. Çü𝚗𝚔ü 𝚋𝚞, 𝚝𝚎𝚖𝚎𝚕𝚍𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚎𝚋𝚒𝚕𝚖𝚎 𝚢𝚎𝚝𝚎𝚗𝚎ğ𝚒𝚗𝚒𝚗 𝚎𝚔𝚜𝚒𝚔𝚕𝚒ğ𝚒𝚍𝚒𝚛." 📍 Bu bölümde bencillikle kendini sevmenin farkı da güzelce anlatılmış ve kendini sevmenin de temelinde ilgi, sorumluluk, saygı ve bilginin olduğundan söz ediyor. Aslında farklı sevgi türlerinin (anne-baba, kardeş, cinsel, tanrısal sevgi) ortak noktasının bir olma deneyimine dayandığından bahsediyor. Aynı zamanda sevme sanatında önemli özelliklerden olan yoğunlaşma sorununun da kendimizle yalnız kalamamaktan kaynaklandığını söylüyor. En son ne zaman sadece oturup salt düşüncelerimi dinlediğimi hatırlamıyorum bile, hep bir şeylerle meşgulüm. Çocukluk elementlerine bağlı hastalıklı sevgi türlerinde çok açıklayıcı örnekler vardı. Anne odaklı hastalıklı sevgide narsist erkeğin aldatmaya uzanan yolu, baba odaklı versiyonda kadınlarla anlaşamamanın nedeninin aslında küçük kızlara gösterilen baba sevgisine karşı gizli nefret olması ilginçti. Ama bana en garip gelen şuydu: Kavga ve geçimsizliklerini gizleyen sevgisiz anne-baba ilişkisiyle büyüyen kızlarda, ileride sakin bağlılığın şüpheciliğinden kurtulmak için zaman zaman kavga çıkarmak amacıyla eşlerini bilerek kışkırtmaları. Uygulama bölümünde, sevmeyi tam bir sanat şeklinde ele alarak gereken nitelik ve gereksinimlerden bahsediyor. Adeta "Ben sevmek için doğru kişiyi bekliyorum" klişesini yıkıyor. Kitabın sadece bu kısmını okusaydım, bana birazcık duygusuz gelebilirdi. Ancak, ilk kısımlarla ilişkilendirilince ne demek istediği anlaşılıyor ve arada verdiği kitap önerileriyle de bunu pekiştiriyor. En son kafamda ampul yaktıran cümle: 📍"𝙱𝚒𝚕𝚒𝚗ç𝚕𝚒 𝚘𝚕𝚊𝚛𝚊𝚔 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚕𝚖𝚎𝚖𝚎𝚔𝚝𝚎𝚗 𝚔𝚘𝚛𝚔𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛𝚒, 𝚊𝚜𝚕ı𝚗𝚍𝚊 𝚋𝚒𝚕𝚒𝚗ç𝚊𝚕𝚝ı𝚗𝚍𝚊 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚎𝚔𝚝𝚎𝚗 𝚔𝚘𝚛𝚔𝚝𝚞ğ𝚞𝚗𝚞 𝚏𝚊𝚛𝚔 𝚎𝚝𝚖𝚎𝚕𝚒𝚍𝚒𝚛."📍 Hələlik...

ayseel 4 months ago

Mary ve Max

Adam Elliot

105 Gönderi

✉️🍫🍺 Salamm Bazı insanlar vardır, başlarına gelen böyle en kötü olayları, en ağır travmalarını komik bir anekdot gibi anlatırlar. Ve sen onu dinlediğin zaman, biraz tedirgin olursun, aynı zamanda da derindeki üzüntüsünü hissedersin. İşte bu, tam o anda yaşanan hissin…devamı✉️🍫🍺 Salamm Bazı insanlar vardır, başlarına gelen böyle en kötü olayları, en ağır travmalarını komik bir anekdot gibi anlatırlar. Ve sen onu dinlediğin zaman, biraz tedirgin olursun, aynı zamanda da derindeki üzüntüsünü hissedersin. İşte bu, tam o anda yaşanan hissin filmi. Bütün vücuduma umutsuzluk aşılandı sanki. Oysa ki Mary ve Max, birbirlerine hayata tutunma, yaşama amacı veren yol arkadaşı olmuşlardı. Ama ben buna Mary'nin tarafından baktığım zaman sağlıklı bir arkadaşlık demezdim. İster dostlukta, ister sevgide, hatta ailede bile kimse kimseyi böyle sevmemeli, bu şekilde bağlanmamalı bence. Aslında kendimi daha doğru ifade etmek için filmden bağımsız şöyle söyleyebilirim ki, birine "sen yaşama sebebimsin, hayatımın anlamısın" demek ve bunu gerçekten hissetmek bana çok ütopik geliyor. Neyse ki kimse mükemmel değil. Mary'nin annesinin kopyasına dönüşmesi, son zamanlarda dile getirmekten çekindiğim korkularımı besledi. Belki de onun hayatının bir noktada, filmin sonlarında yaşadığı gibi, alkole genetik yatkınlığının ve travmalarının da etkisiyle böyle bir seviyeye gelme ihtimali vardı. Peki, Max'in bunda rolü neydi? Ama gördüm ki bir mektup, bazen bir küçük söz bile insanın hayatını değiştirebiliyor. Mary bence tam olarak şu cümlenin karşılığı: "Bazı insanlar başkası onlara inanmadan kendilerine inanmazlar." Max hakkında ise duygularımı ifade edebilecek kadar kendimi hazır hissetmiyorum. Ama Asperger sendromunun bu şekilde incelikle, detaylı ve olgun yaşta bir insan üzerinden işlenilmesi, empati yaptıracak kadar etkileyiciydi. "Faces" kitapçığı, filmdeki birçok anlamlı detaylardan sadece biri ama çok fazla duygu hissettiriyor insana. Ailelerimizi, kan bağımız olan insanları biz seçemeyiz ama onlarla nasıl bir ilişki kuracağımızı biz seçeriz. Sadece bu her zaman yeterli olmuyor. P.S. Ekmek arası çikolatanın tadına bakılsın :) Hələlik...

ayseel 5 months ago

Cevher

Coralie Fargeat

118 Gönderi

Salam🩸💉 Biraz ürəyimi boşaltmaq istiyirəm. Əslində film bir neçə mövzuda tənqidi yanaşmaqla birbaşa və sanki gözümüzə soxurmuş kimi mesajlar verir. Ən əsası da cəmiyyətin qadınlara dayatdığı gözəllik normativləri, neqativ stereotiplərdir. Qadın bədəni film boyunca kadrajda olduğu üçün detaylı görə bilirik…devamıSalam🩸💉 Biraz ürəyimi boşaltmaq istiyirəm. Əslində film bir neçə mövzuda tənqidi yanaşmaqla birbaşa və sanki gözümüzə soxurmuş kimi mesajlar verir. Ən əsası da cəmiyyətin qadınlara dayatdığı gözəllik normativləri, neqativ stereotiplərdir. Qadın bədəni film boyunca kadrajda olduğu üçün detaylı görə bilirik və görmək olur ki, şouda iştirak edənlər hamısı gözəl bədən quruluşlu xanımlardır. Ancaq bu kifayət etmir ki, onlardan biri şounun siması olsun. Həmişə daha çoxunu, daha idealını axtarırlar. Cəmiyyət o qədər çox şey tələb edir ki, qadınlardan - gözəllik yetmir, bədən quruluşun da cəlbedici olmalıdı, normal kiloda olmaq yetməz fit də olmalısan, üstəlik həmișə baxımlı, gözəl geyimli, gülərüz, uğurlu , bacarıqlı olmalısan deyib siyahını o qədər uzada bilərəm ki. Deyə bilərsiniz ki, heç kim bunları etməyə məcbur olunmur, amma olunur. Beynimizə yeridilən gözəllik anlayışına uymağa çalışırıq istəmsizcə və daim bir müqayisə olunma içindəyik. Filmdə görüşə getməyə hazırlaşarkən Elisabeth'in yaşadığı sinir krizini mən dərindən hiss etdim. Əminəm ki, bir çox qadın keçirib o hissləri. Bəlkə bu cür obsessiya dərəcəsində olmasa da, makyaj edib aynaya baxanda özünü heç cür bəyənə bilməmək, ya da hər kəsin gözəllik anlayışına uyan həmcinslərinlə özünü müqayisə etmək, mütləq ki yaşanıb. Halbuki gözəllik görəcəlidir, hər yaşın və hər insanın özünəməxsus bir gözəlliyi var, üstəlik bunun sadəcə fiziki görüntüylə sərhədləndirilməsi fikri axmaqlıqdır. Yaş mövzusu da filmin önəmli hissəsidir təbii ki. "18-30 yaş arası xanımlar" günümüzdə demək olar ki, bütün iş elanlarında gördüyümüz şərt. Sanki bu yaşdan sonra qadınlar işə yaramazmış kimi davranılır, Elisabeth'ə hədiyyə olunan yemək kitabı.. Nə isə filmin özündən biraz danışsam, mütləq absurd səhnələrinin olduğunu deməliyəm. Mən əslində ilk başda iki xarakterin də bir-birlərinin həyatlarından xəbərdar olacağını təxmin edirdim, amma sadəcə biri yaşıyır, digəri isə istismar olunur. Əslində bu cür formada yeni və köhnə nəsil arasındakı fikir və həyat tərzi uyuşmazlıqlarına daha yaxşı diqqət çəkilib. Filmdə hər şey əla gedirdi, son final səhnələrinə qədər. O son səhnələrə ehtiyac varıydımı, nə qatdı filmə? Tam olaraq heç nə. Final filmdən gözlədiyim vuruculuqda əsla deyildi. Elisabeth'in özünə bir heç uğruna elədiklərini haqqlı saymıram əlbəttə, amma onu buna məcbur qoyan səbəbləri də yox saya bilmirəm. İnsan dayanmalı olduğu yeri bilməlidir sadəcə. Hələlik...

ayseel 5 months ago

" Vətən bağı al-əlvandır, Var içində xarıbülbül " 08.11. 2020 🇦🇿 XARIBÜLBÜL əfsanələri Bir zamanlar bir-birlərinə aşiq bülbül və gül varmış. Bütün təbiət onlara heyran imiş, təkcə küləkdən başqa. Bir gün bülbül gülün görüşünə getmək istərkən, külək çox bərk əsməyə…devamı

ayseel 5 months ago

Agatha All Along

Jac Schaeffer

15 Gönderi

Spoiler içeriyor 💀🧙‍♀️🔮🃏 Salaammm En son yıllar önce cadı temalı dizi Sabrina'yı izleyip yarım bırakmıştım. Özlemişim büyüleri ve cadıları. Başlarken tereddüt etmiştim. Hem Agatha çok sevdiğim bir karakter değil (hala öyle), hem de sıradan bir dizi olacağını düşünmüştüm. Ama müthiş keyif ve…devamı💀🧙‍♀️🔮🃏 Salaammm En son yıllar önce cadı temalı dizi Sabrina'yı izleyip yarım bırakmıştım. Özlemişim büyüleri ve cadıları. Başlarken tereddüt etmiştim. Hem Agatha çok sevdiğim bir karakter değil (hala öyle), hem de sıradan bir dizi olacağını düşünmüştüm. Ama müthiş keyif ve heyecanla izledim. Dizi aslında üçüncü bölümden bir açıldı, sonra tutana aşk olsun. Yeni karakterler ve onların hikayelerini, sonda bazı soru işaretleri bıraksalar da, bence çok güzel işlediler. Özellikle Lilia'nın bölümü olaydı. Kısacık bölümde çok fazla şey anlattılar, ama tatmin edici bir şekilde her şey yerine oturmuştu bölümde. Baya etkilendim hatta tarot kartlarına merak saldım galiba :) Cadılar Yolu sınavlarının hepsini beğenmedim ben. Alice'in sınavını hiç sevmedim mesela. Ama napalım artık Billy beyimiz öyle uygun görmüş. Bu arada teorileri okuduğumda aslında ihtimal vermemiştim. Sonra izleyince neden olmasın dedim tabii ki. Wanda'nın oğlundan bahsediyoruz sonuçta. Billy'nin aynı annesi gibi kasabadan hüzünle ayrılması üzdü. Odasındakı detaylar ve Agatha'nın başından beri her şeyi biliyor olmasına bayıldım. Genel olarak Agatha zeki bir cadı ve izlemesi çok zevkli. Dizinin sonu beni pek fazla etkilemedi. Çünkü son bölümlerin sıralaması karışmış gibiydi. Yani finalde bana sorsan, Nicholas ve Agatha'nın dramatik bölümünü izlemek istemezdim. Zaten beklediğim kadar açıklayıcı bir bölüm değildi. Diğer yandan aklımda çok fazla soru kaldı. Rio ve Agatha nasıl tanıştı? Agatha Darkhold'a nasıl ulaştı? Bu arada, Rio'ya aşık oldum 💚 o sinsi gülüşleri... Tommy ortalıkta yok. Jenn desen her şeyden habersiz uçtu gitti kadın. Yani yarım kalmış gibi oldu. Ama zaten mini dizi diye geçiyor galiba. Herhalde artık başka bir dizide mi, filmde mi bağlarlar gerisini. Bunların dışında, izlerken Halloween diye mi bilmiyorum ama bir tık daha karanlık ve korku teması olsaydı tadından yenmezdi bence. Arada kamu spotu gibi cadı klişeleri hakkında açıklamalar yapmaları da hoştu. Maximoff'ların lanetinden kurtulamayıp erken kaybettiğimiz Mrs. Hart da diziye renk katmıştı. Kostümler ve müzikler çok iyiydi. Diziye başladığımdan beri “Down down down the road” diye dolanıyorum :) Hələlik...