yazar, düşün emekçisi (@bazarov)

Spoiler içeriyor Film kendi içinde kendini zaten çok güzel bir şekilde özetlediği için yorumlaması benim için zor bir film. Ölü Ozanlar Derneği harika bir film ve hayatı farklı perspektiflerden görmeyi ve kendi yolumuzu çizmeyi öğretiyor. Filmi özetlemem gerekirse belki de en iyi…devamıFilm kendi içinde kendini zaten çok güzel bir şekilde özetlediği için yorumlaması benim için zor bir film. Ölü Ozanlar Derneği harika bir film ve hayatı farklı perspektiflerden görmeyi ve kendi yolumuzu çizmeyi öğretiyor. Filmi özetlemem gerekirse belki de en iyi filmle özdeşleşen "Carpe Diem" (Anı Yaşa) ifadesi Keating’in sürekli kullandığı bir ifade olarak tüm filmi özetler. Bunun dışında Bay Keating’in öğrencilere söylediği "Bir şey bildiğinizi düşündüğünüzde ona farklı bir açıdan bakın" sözünde olduğu gibi bazen gerçeği görebilmek için perspektifimizi değiştirmemiz gerekir. Örneğin, bir dağı sadece bir noktadan görürsek, onun tam şekli, büyüklüğü ya da farklı yönlerini göremeyiz. Ancak Keating gibi bizi farklı açılardan bakmaya yönlendiren rehber figürlere sahip olduğumuzda ve pozisyonumuzu değiştirip farklı açılardan bakarsak, dağı ilk düşündüğümüzden çok daha büyük ve farklı olduğunu fark ederiz. Benzer şekilde, bir şeyi ya da bir fikri yalnızca bir açıdan değerlendirirsek, onu farklı açılardan incelediğimizde gerçek anlamını anlayabiliriz. Kitap yırtma sahnesinde anlık bir şoka uğradım ama sonradan film o an kitabı yırtmanın amacını çok güzel bir şekilde gösterdi. Bilmediğimiz bir şeyi kabul etmememiz gerektiğini. Bir şeyi anlamak ezbere bilmenden çok daha önemlidir. İşte burada da filmin ana temalarından biri olan şiirin gücü ortaya çıkıyor. Film şiirin her şeyden farklı olduğunu çünkü şiirin sadece yaşam için değil hayatımıza anlam katmak için var olduğunu söylüyor. Keating’in dediği gibi: "Tıp, hukuk, bankacılık - bunlar hayatı sürdürmek için gereklidir. Peki ya şiir, güzellik, romantizm, aşk? Bunlar ise uğruna hayatta kaldığımız şeylerdir." Keating sadece bir öğretmen değil öğrencileri için bir ilham kaynağı, bir idoldür. Ama hayallerin peşinden gitmek maalesef her zaman kolay değildir, Neil’in hikayesinde olduğu gibi. Ailesinin baskısına rağmen oyuncu olmak isteyen Neil yolunda birçok engelle karşılaşır. Yine de film bu duyguları izleyiciye çok güçlü bir şekilde aktarıyor. Gerçekten de bize yaşamanın ve sadece var olmanın farkını hatırlatıyor. Ve son sahnede, öğrencilerin hayatlarına daha derin bir anlam katan şiiri öğreten figür olan Keating’e ne yazık ki veda ettiğini görüyoruz. İşte tam o anda öğrenciler ayağa kalkıp bu duruma kendilerince tepki veriyor çünkü onlara gerçek anlamları öğreten kişiye veda etmek istemiyorlar. Onlara öğretilen doğruların aksine kendi doğrularının peşinden gitmenin önemini anlatan kişiye akıl hocalarına veda etmek istemiyorlar ve unutulmaz bir finale imza atıyorlar.

bazarov 1 month ago

Sevginin Gücü

Luc Besson

251 Gönderi

Spoiler içeriyor evet leon sahiden tuhaf bir film. tuhaf dediysem pedofili öğeler sebebiyle demiyorum. öyle anlaşılması ayrı bir tuhaf. zira bu film görünenden çok daha fazlası. film kesinlikle aşk üzerine değil. hayatta tek tutunacak dalı olan saksı bitkisi olan adamın biri, bi'…devamıevet leon sahiden tuhaf bir film. tuhaf dediysem pedofili öğeler sebebiyle demiyorum. öyle anlaşılması ayrı bir tuhaf. zira bu film görünenden çok daha fazlası. film kesinlikle aşk üzerine değil. hayatta tek tutunacak dalı olan saksı bitkisi olan adamın biri, bi' de küçük bir kız çocuğu, evet bir kız çocuğu. hassasiyetinizi anlıyorum fakat sığ bir perspektif yerine direkt olaya pedofili yaftası vurmak yerine olaya, olguya odaklanmak gerek. leon sevdiği kadını kaybetmiş. hayatta tek yoldaşı bir saksı bitkisi kalmış. mathilda ise ta başından beri ailesi ile yaşıyor gibi gözükse de esasında yaşayamıyor. bir tek kardeşi var onun şu dünyada. onu da ne yazık ki zaten kaybediyor. ve olan oluyor. ikilimizin yolu burada kesişiyor. her ikisinin de tutunacak bu dünyaya bağlayan birer olguları var(dı) mathilda kardeşi öldüğü an bir boşluğa düşüyor. epey çarpıcı bir sahneydi gerçekten. o an en değer verdiği kişinin biricik kardeşinin öldüğünü öğreniyor ve filmin geri kalanında bu ikiliyi izleyeceğimizi bilmeme rağmen "aç hadi kapıyı" diye mathildayla birlikte orada ben de ağladım (ya hiç kapıyı açmasaydı???) alternatif son :D neyse şimdi bakmayın güldüğüme. epeydir psikolojik yazılar karalıyorum şurada az güleyim böyle fazla ciddi oldum. ha sakın aldanmayın güldüğüme de bakmayın. ha evet spoiler diye işaretlemişim. leon öldüğünde ağlamamak için zor durdum. orada dondum kaldım. tekrar tekrar aklıma geldikçe gözlerim doluyor. harbi etkilendim ama olay örgüsünü bozmayalım. evet ne diyorduk. leon en son dayanamıyor, mathildaya kapıyı açıyor ve artık bu aslında birbirinden çok da farklı sayılmayan, tabiri caizse iki kader ortağı tanışıyor. film görünürde aksiyon ve bir intikam hikayesi gibi görünse de aslında çok daha derin temalar barındıran bir yapım diye düşünüyorum. ha tabii aksiyon sahnelerinde adeta kendimden geçtim, hakkını teslim etmek gerek, aksiyonu da fenaydı. ama işler sadece bu kavgadan gürültüden ibaret değil diye düşünüyorum, hele ki pedofili hiç değil. ah pekala galiba yine bir psikolojik analiz işine girişmemiz şart, hadi öyleyse iki karakteri de inceleyelim. bakalım durum gerçekten de öyle miymiş. en temelde aksiyon sahiden de şurada bir kenara, iki yalnız insanın kayıplarının ve içsel boşluklarının ardından birbirlerine tutunmaya çalıştığı bir hikaye anlatılıyor. daha çok bir bağ kurma ve bir güven arayışı ön planda ve bu iki birbirlerinin eksikliklerine seslenen insan şunu çok iyi başarıyor. hatta bana kalırsa filmin en çarpıcı repliklerinden biriydi bu. gelin bunu leonun kendisinden dinleyelim. en başta şöyle bir diyalog geçmekte: mathilda: bitkini çok seviyorsun, değil mi? leon: en iyi arkadaşımdır. hep mutludur, soru sormaz. ve bana benzer, kökleri yok. final sahnesinden hemen önce yine leonun söylediği: bana yaşama zevki verdin. mutlu olmak, yatakta uyumak, kök salmak istiyorum. bir daha asla yalnız kalmayacaksın, mathilda. repliği de aslında bütün durumu açıklar vaziyette. peki ya mathilda, mathilda ailesi tarafından sevgi görmemiş bir çocuk. ailesiyle olan ilişkisi tamamen eksik ve güvenilmez. onlarla öldüğünde bile mathilda yalnızca küçük kardeşinin ölmesine üzülmekte. evet okuldan kaçıyor, kendine bir eğlence alanı yaratıyor, eğleniyor, gülüyor ama bir yandan da onu ayakta tutan belki de tek olgu oradaydı, kardeşi oradaydı ve maalesef öldü. yine kaçabilirdi okuldan da oradan da fakat hiçbir yere kaçamadı. bütün dünyası aslında bütün eğlencesinin kaynağı orada söndü çünkü. artık onun için bir bağ kalmadı dış dünyayla olan duygusal bağlantısını kaybetti. ve hemen akabinde leon'un ona sunduğu koruma ve güven duygusu, mathilda’nın içindeki o boşluğu doldurdu. ancak bu, tekrarlamakta fayda var, kesinlikle "aşk" değil, tam tersine bir bağlanma ve güven duygusu üzerine kurulu bir ilişki olarak karşımıza çıkıyor. leon’a duyduğu hayranlık, bir çocuk için doğal bir takdir. leon’un ona verdiği güven, koruma ve yaşam bilgisi, mathilda'nın boşluğunu dolduran tek şey oluyor. leon’un sevgisinin ardında yine romantik bir duygudan ziyade bir idolleşme yatmakta. leon, mathilda'yı sadece bir çocuk olarak görmemekte, aynı zamanda ona güçlü ve bağımsız biri olarak bakmakta. ona saygı duymakta. onun içindeki güçlü ve hayatta kalabilen yanları takdir etmekte. mathilda'nın ilk silah kullandığı sahneyi hatırlayalım. o yaştaki bir çocuğun silahı o şekilde kullandığını görseniz siz nasıl tepki verecektiniz? leon orada normal olarak bir hayli etkileniyor. hayranlık dolu bakışları da tam da bu yüzden ve bu bakışları da pedofili ile bağdaştırmak, hmm bilmiyorum, aşırı sığ bir okuma oluyor sanki. bakın leondan bahsetmişken, hadi gelin onun için o bağlandığı olgu neydi ona göz atalım. filmdeki en dikkat çekici sembollerden biri de saksı bitkisi. izlerken hep neden bir köpek değil niye bir bitki diye düşünüp durdum. ve şu sonuca vardım. aslında bu bitki, leon’un içsel dünyasını ve duygusal boşluğunu yansıtan çok önemli bir unsur. saksı bitkileri biliyorsunuz ki bakıma ihtiyaç duyan büyüyüp gelişebilmesi için sürekli özen gösterilmesi gereken canlılardır. leon yukarıya bırakmış olduğum replikte de gördüğümüz üzere bu saksı bitkisini kendine benzetir. sahiden de baktığımızda leon’un da bir tür duygusal bakım ve destek arayışını simgeleyecek şekilde aslında o saksı bitkisinde kendi yansıması vardır. bu bitki, leon’un dünyasında sabırla büyüyen ve gelişen tek şey. mathilda ile kurduğu ilişkinin de zamanla evrimleşmesine benziyor. ikisi arasındaki bu ilişkide bağları cidden de ikisinin içlerinde taşıdığı eksikliklerden doğuyor. ailesinin ölümüyle birlikte dünyaya bağlanacak hiçbir şeyi olmayan mathilda, sevdiği kadını kaybettikten sonra yalnızlıkla baş başa kalan leon. yalnızlıklarını ve kayıplarını, birbirlerine bağlanarak hafifletmeye çalışıyorlar. ve bunu çok iyi başarıyorlar. leon, mathilda’ya sevginin ne demek olduğunu öğretiyor. tıpkı bir çocuk gibi ama aynı zamanda bir baba figürü gibi ona gösterdiği güven duygusu oluşuyor. mathilda ise leon’un ona sunduğu şefkatle hayatta kalmayı öğreniyor ve böylelikle duygusal olarak yeniden bağ kurmuş oluyorlar. leon’a o da duygusal anlamda büyük bir katkı sağlıyor. onu yalnızlıkla baş başa kalmış duygusal olarak terk edilmiş bir adamdan yeniden dünyaya bağlanan bir insana dönüştürüyor. mathilda sayesinde leon, yaşamın anlamını, bağ kurmayı ve "sevginin gücünü" yeniden keşfetti. ona gösterdiği şefkat ve güven, leon’un içsel boşluğunu doldurdu. aynı zamanda kahramanımızın kendi ağzından da duyduğumuz üzere ona bir amaç verdi, kendisini bir başkası için değerli hissettirdi. mathilda leon’un yeniden hayata tutunmasını sağladı. ölümden korkmayan cesur tetikçimiz kendine dikkat etmeye, onu korumaya kendini adamaya, bunu yaparken de çok dikkat etmeye, adeta and içmişti ki ne yazık ki hani "yiğitçe savaştı kahpece vuruldu" derler ya, ha işte öyle bir şey oldu. olmaz olaydı, mutlu son görsek şaşardım zaten. ışıklar içinde uyu büyük kahraman... (değinmeden edemeyeceğim, gary oldman'ın "everyone" diye bağırması doğaçlamaymış. yani izlerken zaten kendinden nefret ettirdi. pes doğrusu mükemmel roldü ama bu sahne beni ayrı bir etkiledi. harika bir oyunculuk, harika bir performans, harika bir şerefsizlik.)

bazarov 1 month ago

Yaşam Kürü

Gore Verbinski

31 Gönderi

Spoiler içeriyor zindan adası izlediğim filmler içinde beni en çok etkileyenlerden biridir fakat yaşam kürü de bir o kadar güçlü bir yapım. hal böyle olunca bu filmi de sevmemek mümkün mü? zindan adası bana şahsen daha travmatik ve gerçekçi geldiği için onu…devamızindan adası izlediğim filmler içinde beni en çok etkileyenlerden biridir fakat yaşam kürü de bir o kadar güçlü bir yapım. hal böyle olunca bu filmi de sevmemek mümkün mü? zindan adası bana şahsen daha travmatik ve gerçekçi geldiği için onu daha çok seviyorum. yaşam kürü ise daha mitolojik ögeler barındırıyordu ama yine de psikolojik açıdan etkileyici sahneleri vardı. ama zindan adası bir kenara bu filmi konuşmalıyız. bana kalırsa bu film bir harika. gelelim dikkatimi en çok çeken sahnelere. başta su içen adamın yere yığıldığını görüyoruz. garip olan şu ki olaylar birbirine girerken şirket ancak ortalık tamamen karıştıktan sonra olay yerine intikal ediyordu. neyse sırayla anlatacağım fakat birbirine bağlı sahnelerin de harika işlendiğini söylemek isterim. ve elbette muhteşem örümcek adam filminde yeterince psikopat değil miydi de dane dehaan abimizi bir kez daha delirtmeye çalıştınız? :D işte tam da olan bu. filmin başında lockhart patronunu kurtarmak için yola çıkıyor ama kendisi de o tuzağın içine düşüyor. şimdi "su meseleye" gelelim. su zaten filmin başlı başına en büyük metaforu. hem arınmayı hem de çürümeyi temsil ediyor. görünürde herkesi iyileştiren bir kaynak ama aslında yavaş yavaş insanları tüketen bir mekanizma. tıpkı psikanalizde olan "baba yasası"nın çöküşü gibi. yani otorite figürünün güvenilir bir yapı olarak sunulup aslında bireyi tükettiği bir mekanizma. lockhart başlangıçta kapitalist düzenin bir parçasıyken buraya geldikten sonra "iyileşme" adı altında bir tahakküm mekanizmasının içine çekiliyor. bu da freud’un oidipus kompleksinde olduğu gibi baba figürünün aslında arzulanan bir güç değil korkulması gereken bir otorite olduğunu fark etme süreci. film boyunca "iyileşme" vaadiyle sistemin insanları yavaş yavaş tüketmesi arasındaki bağ da burada devreye giriyor işte. baba demişken, lockhart'ın babasının intiharı filmde açıkça söylenmese de ben bunun şirket tarafından organize edildiğini düşünüyorum. çünkü film boyunca şirketin her şeyi kontrol ettiğini ta en tepeye kadar uzanan bir gücü olduğunu görüyoruz. lockhart bana kalırsa başından beri hedefteydi. onu oraya çekmeye çalıştılar çünkü tıpkı babası gibi sistemin içine fazla girmişti ve “iyileştirilmesi” gerekiyordu. tıpkı baştaki sahnede yere yığılan adam gibi. bir marksist olarak sınıfsal açıdan da eleştirilerimi yapmazsam olmaz. başlangıçta lockhart sistemin bir parçasıyken sanatoryuma adım attığında onun için "hasta" etiketi yapıştırılıyor. ama asıl hasta olan kim? film boyunca sistemin çarkları içinde köle gibi çalıştırılan, geçmişi unutturulan ve sürekli bir arınma vaadiyle kandırılan insanlar var. kapitalizmin sürekli insanlara "bir şeylerin eksik olduğu" hissini aşılayıp sonra da o eksikliği gidermek için kendini yeniden pazarlaması gibi… burası da tam olarak bunu yapıyor. iyileştirme adı altında insanları sömürüp onları birer nesneye dönüştürüyor. burada lockhart’ın yaşadığı dönüşüm, marx’ın "yanlış bilinç" dediği şeyi kırma süreci olabilir. yani sistemin içine doğan bir bireyin sistemin nasıl işlediğini fark ederek ondan kopma çabası. ama bu kopuş mümkün mü? işte o da tam olarak filmin açık uçlu sonuna bağlanıyor. filmin yine başlarında hatırlarsınız ki küçük bir kız çocuğu cama gülümseme çiziyordu. günlük hayatta karşılaşsak masum ve gayet tatlı bir hareket olarak gelir belki de ancak o sahnenin atmosferi de ayrı gerici geldi bana. lockhart da zaten bir durdu kaldı. ha işte burada da lacan üzerinden örnek vereceğim. ayna evresi teorisini düşünelim. küçük kızın çizdiği gülümseme bir yüzün temsili ama gerçek değil. tıpkı lockhart’ın kendisi gibi. lockhart filmin başında güçlü, başarılı ve sistemin içinde kendini güvende hisseden bir karakter gibi görünüyor ama aslında bu sadece bir yanılsama. küçük kızın çizdiği gülümseme de bir yanılsama. mutluymuş gibi görünen bir ifadenin ardında hiçbir şey yok. lockhart bu gülümsemeye neden öyle baktı kaldı? son sahneye bakın. başlangıçta her şey yolunda gibi gözüküyor ama sonrasında çürümüş bir yapının içinde olduğunu fark etmesi zaman alıyor. küçük kızın yaptığı o basit gibi görünen ama aslında bana kalırsa gayet anlamlı olan şu çizim de sahte mutluluğun ve dayatılan kimliğin bir temsili diye düşünüyorum. lockhart’ın yüzündeki gülümseme de benzer bir anlam taşıyor. o da tıpkı küçük kızın çizdiği gibi yapay bir gülümseme mi, yoksa gerçekten bir şeyleri kabullendiği ve özgürleştiği bir an mı? işte film bunu izleyiciye bırakıyor. aslında bilinçdışında filmin sonunda yaşayacağı dönüşümün bir önsezisi gibi. o sahne oldukça kısa ama derin anlamlar içeriyor. lacan’ın "ayna evresi" teorisi üzerine biraz daha düşünelim. ayna evresi, çocuğun ilk kez kendini bir bütün olarak gördüğü andır ama aslında bu bir yanılsamadır. tıpkı lockhart’ın başına gelenler gibi. başta kim olduğunu bildiğini sanıyordu ama orada geçirdiği süreçten sonra kendi kimliği hakkında bir parçalanma yaşadı. küçük kızın o gülümsemeyi çizmesi, çocuk saflığıyla dünyayı anlamlandırma çabası. ama film ilerledikçe anlıyoruz ki, bu gülümseme aslında bir maskeden ibaret. gerçek mutluluk mu, yoksa sadece dayatılmış bir yanılsama mı? bu gülümseme cidden epey tartışma konusu olmuş. baronun onun yerine geçtiğini söyleyenler bile var. baronun kılık değiştirme gibi bir olayı var mı, onu göstermediler. film tamam mitolojik ögeler barındırıyor ama "sonuçta bunların hepsi teori" birden yangın çıkınca yangına bakakaldı. sanki tüm emeği yanmış tüm yaşantısını anlık sorgulamış gibiydi. sahiden baron muydu diye düşündürüyor insanı. orası da harbi garipti. sonuç olarak, türlü sorular ve cevap vermesi de düşündürücü seyirciye bırakılmış olaylar. tam sevdiğim türden bir filmdi. kapitalizmin bireyi nasıl tükettiğini, kimlik krizini, sistemin içindeki çürümeyi ve kaçışın mümkün olup olmadığını sorgulayan bir yapıya sahip. açık uçlu sonuyla, izleyiciyi bir labirentin içine sokuyor ve belki de en büyük soruyu sorduruyor. biz mi hastayız, yoksa bizi hasta eden mi bu sistemin ta kendisi? (analize kendimi biraz fazla kaptırmışım nasıl değinmemişim. filmin müzikleri gerçekten inanılmazdı. atmosferi tamamlayan, tüyleri ürperten tınısı her sahneye ayrı bir anlam katıyordu. bir filmde en dikkat ettiğim şeylerden bu şey ve burada da hakkını gayet iyi vermişler. ve son olarak... bu filmi konuşmaktan çok filmi sürekli zindan adasıyla kıyaslamaya sokmak ve gişede çakılması öyle üzücü ki...)

bazarov 4 months ago

Oslo, 31 Ağustos

Joachim Trier

45 Gönderi

Spoiler içeriyor insanlar nerde? diye sessizliği bozdu sonunda küçük prens. "çölde insan yalnız hissediyor kendini." "insanların arasında da yalnızdır insan," dedi yılan. anders şehre belki de bir umutla indi. 2005'ten beri bir işte çalışmıyor fakat tekrar bir iş görüşmesi yapmaya çalışıyor olması…devamıinsanlar nerde? diye sessizliği bozdu sonunda küçük prens. "çölde insan yalnız hissediyor kendini." "insanların arasında da yalnızdır insan," dedi yılan. anders şehre belki de bir umutla indi. 2005'ten beri bir işte çalışmıyor fakat tekrar bir iş görüşmesi yapmaya çalışıyor olması geçmişte kaybettiği ve bir türlü kopamadığını düşündüğü bağları yeniden kurma çabası gibi bunu gösteren etkenler var. birkaç eski arkadaşlarıyla da görüştü görüşmesine ama çoktan onunla ilişkilerini koparanlar da vardı. bu da bir noktada anders’in yalnızlıkla yüzleşmesini ve gerçekte ne kadar izole olduğunu fark etmesini sağladı. yalnızlık aslında pek de gözle görünmeyen ama insanı her an içinde yiyip bitiren bir şey. bunun da en bariz örneğini kafe sahnesinde gördük. diğerlerinin umutları arzuları beklentileri ve gelecek planları vardı ama anders belki de o an kendi hayatında hiçbir şeyin gerçeğe dönüşmeyeceğini düşündü. o an insanların birbirlerine söyledikleri her şeyin birer hayal olduğunu bir nevi gerçeklerden kaçış olduğunu fark etti. kafedeki o sıradan konuşmalar insanların küçük umutlarını göstermesinin yanı sıra anders’in içinde bulunduğu derin boşluğu da vurgulamakta. uyuşturucu burada metafor diye düşünüyorum. zira bu tarz şeyler insanın hayatındaki hedeflere ulaşmayı engelleyen şeyler bir yanda anlık bir mutluluk sağlasa da sonrasında o kişi üzerinde ağır bir yıkım yaratmakta. sosyal medya, porno, alkol, sigara ya da başka bağımlılıklar bunlar hepsi benzer bir mantıkla işler. insana bir tür kaçış hissi verirler ama sonunda kişiyi zayıf düşürür çöküşe götürürler. ana karakterimiz anders de burada o ailesinin bunaltıcı etkisinden kendi içsel karanlık dünyasından kaçarken bu araçları kullanarak bir tür geçici mutluluk yaratmakta ama bu mutluluk da aslında onu git gide yok etmekteydi. ailesi demişken. ailesiyle olan ilişkisi de çok karmaşıktı. bir yandan kız kardeşine daha katı davrandıklarını söylemişti diğer yandan ise ona da dikte edilen bir hayat vardı. aile gerçek anlamda "aile" olamıyor bazen. sahip çıkmak ve destek olmayı iddia etseler de aslında boğucu bir hale geliyorlar. bunu hem anders hem de birçoğumuz hissedebiliriz. aile bizi korumak isterken bazen kendi sınırlarını aşar. bu da bireyi içsel bir hapis içinde bırakır. anders de bu yüzden kendine yalan bir dünya yaratmıştı. o dünyada derdi yoktu. çünkü her şey çok daha basit ve geçiciydi. parti sahnesindeki anlık mutluluk da aslında bu kaçışın bir sembolüydü. başlangıçta bunaltıcı olan ortam bir miktar madde aldığı zaman hemen nasıl değişti. zihninden tüm sıkıntıları attı. bir anlık özgürlük hissi anders’i geçici olarak rahatlatıyordu rahatlatmasına da o etki geçince? hayat yine başladığı yere dönüyordu. aslında her şey değişmiş gibi görünse de gerçekte hiçbir şey değişmemişti. madde kullanımı burada bir yandan insanın derin sıkıntılarından kaçma çabası diğer yandan da her seferinde aynı boşluğa düşmesi anlamına gelmekte. bu döngü insanların kaçış arayışlarının bir parçası haline geliyor. kaçmak bazen çok basit bir yol gibi görünse de çoğu zaman bizi daha da derin bir boşluğa itiyor. insanlar dertlerinden kaçarken aslında gerçek çözüme ulaşamadıkları için bu tür bağımlılıklara yöneliyorlar diye düşünüyorum. mesela anders’in ailesi ona bağlanmaya çalışırken o kaçmak istediği dünyada kendi kendine mutlu olmayı seçmişti. maddeyi bir araç olarak kullanıyor onunla geçici bir mutluluk yaşıyor ama sonrasında tekrar yalnızlık ve boşlukla yüzleşiyordu. kafe sahnesine geri dönelim. o an belki de insanların hayallerini paylaştığı an anders için hayatındaki tek umut ışığıydı. veyahut yukarıda da değindiğim üzere hiçbir zaman bunlara ulaşamayacağını düşündü. hayalini kurduğu şeylerin ulaşılmaz olduğunu fark etti. çünkü bu tür kaçışlar genellikle anlık bir mutluluk sunar ama gerçekte hayatın zorluklarından kaçmak sadece geçici bir çözüm sağlar. o tekrardan o 10 gram maddeye sarıldığında aslında bu onun tek başına deneyimlediği bir anlam ve mutluluk kaynağıydı. ama o 10 gram onun hayatının sonunu da getirdi. daha doğrusu bence anders çoktan ölmüştü. çünkü çevresindeki insanlar onu sadece bir nesne olarak görmeye başlamışlardı. ailesi arkadaşları kimse onu gerçekten anlamıyordu. yanında olduklarını zannederken aslında karşısında duruyorlardı. bu anders’in içindeki yalnızlığın ve yabancılaşmanın bir sonucu olarak sonunda onu daha da derin bir yalnızlığa sürükledi.

bazarov 6 months ago

Babam ve Oğlum

Çağan Irmak

127 Gönderi

Spoiler içeriyor “kaç gündür onu itmek istiyorum bana sarılınca, beni sevmesin diye kaç gündür uğraşıyorum ama yapamıyorum... onun hayatında yutkunamadığı bir yumru olacağım için de kendimden nefret ediyorum!” muhtemelen babam da böyle düşünüyordu. kendisi vefat etmeden önce annemle benzer bir konuşma yapmış.…devamı

bazarov 7 months ago

Zer

Kazim Öz

15 Gönderi

“tarih öncesi köpekler havlıyordu” aslen kürt olan ama bundan da haberi olmayan bir gencin babaannesini hastalığı sebebiyle ziyaretiyle bir kirli geçmişle yüzleşmesi ama ne geçmiş. özünü gizlemek zorunda kalan rüya gördüğü zannedilen babaannenin en son gördüklerini aktardığı "koyunlar... koyunları da…devamı