KAN KIRMIZI (@blood_red)

Geçenlerde bir yoruma cevap veriyorken hoşuma gitti ve paylaşmak istedim. İnsan paylaşmak istiyor çünkü bu, gerçekten bir şeyleri daha güzel kılıyor. Yaşadığı şeyleri başkalarına hissettirmek, onları da o anılara ortak etmek, hayatının şahidi yapmak istiyor. Ama dünya mutlu olma yeri…devamı

blood_red 3 months ago

Doraemon

Fujio F. Fujiko

2 Gönderi

Çocukken izlediğim bir bölümü hatırlıyorum: Doraemon, yani robot kedinin teknolojik bir aleti sayesinde, ana karakter olan oğlan çocuğu Nobita, bitkilerle konuşabiliyordu. Nobita, bitkilerin daha nazik ve içten olduğunu fark etti. Onlarla zaman geçirmek huzur vericiydi. Günlerden bir gün, arkadaşları Nobita'yı…devamıÇocukken izlediğim bir bölümü hatırlıyorum: Doraemon, yani robot kedinin teknolojik bir aleti sayesinde, ana karakter olan oğlan çocuğu Nobita, bitkilerle konuşabiliyordu. Nobita, bitkilerin daha nazik ve içten olduğunu fark etti. Onlarla zaman geçirmek huzur vericiydi. Günlerden bir gün, arkadaşları Nobita'yı dışarı çağırıyordu, ama dışarısı Nobita için pek de eğlenceli değildi, hatta biraz sıkıcıydı. Üstelik en son dışarı çıktığında, beyzbol maçında hata yaptığı için Nobita'nın üstüne gitmişlerdi. Sözde arkadaşları kaba ve düz tiplerdi. Dışarısı Nobita için baskı demekti. Evde, kendi dünyasında daha konforlu ve huzurluydu. Bu sebeple arkadaşlarını reddetti. Nobita özellikle bahçesindeki karahindiba ile konuşmayı seviyordu. Karahindiba'nın birçok tohumu vardı. Yakında her bir tohum rüzgarla uçacak ve farklı yerlerde büyüyecekti. Derken zamanı geldi ve güçlü bir rüzgar neredeyse tüm tohumları uçurdu. Fakat bir tanesi kalmıştı. Korktuğu için uzaklaşmak istemiyordu küçük tohum. Annesi karahindiba ise ona kendi anılarını anlattı. İlk başta kendisinin de korktuğunu ve ne yapacağını bilmediğini, yine de yaptığını ve çok zorlansa da birçok şey gördüğünü söyledi. Mesela; daha küçük bir tohum iken bir gece bir tren vagonunun üstüne konmuştu. Tren bir nehrin kenarından geçerken, ayışığında yıldızları izleme fırsatı bulmuştu. Küçük tohuma cesur olmasını çünkü buna değeceğini söyledi. Tohum, merakı ve daha fazlası arzusu ile cesaret buldu ve ilk rüzgarla gökyüzüne uçtu. Nobita, küçük tohum rüzgarla gökyüzünde kaybolurken el sallayıp ona veda etti. Ardından karahindibaya döndü, fakat son tohum da uçtuktan sonra karahindibalar yaşam döngülerini tamamlar. Yani karahindiba ölmüştü. Nobita içinde bir baskı hissetti, sanki içinde nefes alamıyormuş gibi. O gün, güneş batarken yürüyüşe çıktı. Derken birkaç çocuğun sesini duydu. Bunlar arkadaşlarıydı, beyzbol oynuyorlardı. Nobita duraksadı ve sonra gülümsedi. Yanlarına koşup, "Ben de oynayacağım!" dedi. Son Günümüzde çocuklara geri zekalı muamelesi yapan çizgi diziler var. Bu çizgi dizi güzeldi.

blood_red 3 months ago

Bugün fark ettim de, Toplum aptal ve zayıf. Bence çoğu zaman bu dikkate alınmıyor; toplumun ne kadar aciz olduğu. Yani bugün bir sorun varsa, siyasetçiler boktansa, bunun suçlusu toplum. Toplum, NPC'lerden oluşan, zayıf, hiçbir şeyi olmayan, asla hiçbir şey elde…devamıBugün fark ettim de, Toplum aptal ve zayıf. Bence çoğu zaman bu dikkate alınmıyor; toplumun ne kadar aciz olduğu. Yani bugün bir sorun varsa, siyasetçiler boktansa, bunun suçlusu toplum. Toplum, NPC'lerden oluşan, zayıf, hiçbir şeyi olmayan, asla hiçbir şey elde edemeyecek, vasıfsız, saçmalamaya meyilli, dengesiz ucubelerden oluşuyor genelde. Ve ilginç bir şekilde aslında çevremizdeki her sistem, çoğunlukta oldukları için onlara göre uyarlanmış ve onlar tarafından belirlenmiş durumda. Dolayısıyla çevremizde oluşturulmuş normlar ve kurallar, hem dandik, işe yaramaz, çıkarcı hem de boş, anlamsız, vasıfsız. Gerçekten işe yaramıyorlar. Toplumun hayatı gerçekten ne kadar iyi, ne kadar zengin, ne kadar canlı, ne kadar mutlular? Kendi hayatlarını bile kendi seçimleriyle yönetemiyorlar. Ve benim gibilerin hayatına, bunun gibilerin baskıcı normlarının yön vermesi mi gerekiyor? Bu mu normal bir hayat? Bu yüzden dikkatli olmak ve kurallara, sisteme, normlara uymamak lazım. Çünkü onlar sıradan, vasıfsızlar için yaratıldı, onlar tarafından oluşturuldu. Bu kurallar onlar için, değerli insanlar için değil. Bu vasıfsızlar çıkarcıdır, tıpkı bir akbaba ya da sırtlan gibi, sadece günü geçirmeye çalışırlar. Hiçbir şey umursamaz, hiçbir şeye özen ve önem göstermez, değer vermezler. Bu herhangi bir konu olabilir: sağlık sistemi, mimari, ekonomi, demokrasi, güvenlik… Bu tür içi boş bir kabuktan ibaret olanlar, hiçbir şey hissedemez, düşünemez, dolayısıyla yaşayamaz; sadece tepki verirler çevrelerinde olanlara. Bir böcek gibidirler. Hiçbirinin kendine ait karakteri yoktur. Birey değildir, olgusal düşünemez, tamamiyle görüşsel hareket eder ve varlık algısı yoktur. Dengesizdir, kısacası. Ucube domuzlardır ve oldukları şey gereğince sadece bokta yuvarlanmak isterler. Bu bana gürültüden ibaret olan zurna sesinden keyif alıp, piano dinlemeye dayanamayanları hatırlatıyor. Kurallarını, sistemlerini onların başına yıkmak gerekir. Zaten işlevsiz, zaten yıkılması kolay, zaten kendileri dahi uymuyor kendi kurdukları normlara. Dolayısıyla ihlal etmek de zor değildir aslında. Hiç kimsenin ya da hiçbir şeyin baskılamasına izin vermemeli insan. Canı ne istiyorsa o olmalı ve onu yapmalı çünkü kimse seni umursamıyor, kimse sana değer vermiyor, kimse senin güvende ya da mutlu olmanı umursamıyor; herkes sadece kendi çıkarları doğrultusunda hareket etmeni istiyor. Herkes sen, sadece çıkarlarını tatmin etmeye devam ettiğin kadar süre boyunca seninle ilgileniyor. Maddi ya da duygusal karşı tarafa bir şey veremediğinde biter. Muhtaç olmak, bağımlı olmak iyi bir şey değildir. Toplum ne kadar kutsallaştırmaya çalışsa da ilişkileri, Birey olmak, kendi gücünü ve güvenliğini sağlamak, kendi mutluluğunu sağlamak tek dengeli yoldur. Başkasının isteklerini karşılamadığında, senin mutluluğunu ya da güvenliğini ya da huzurunu umursamazlar. Özellikle Türkiye, toplumda herkese sessiz olmayı öğretiyorlar, sözde huzuru korumak için. Ama sessiz olman sadece onların huzurunu koruyor, senin değil. Sözün özü: Ne istiyorsan onu yap.

blood_red 4 months ago

Injustice

Matt Peters

3 Gönderi

Fikir bakımından iyi ama işleniş bakımından aptalca. Klişe olarak alt tabaka olan fakir, zayıf, güçsüz, ezik, korkak halk her zaman güçlü olan kesimin kötü olduğunu düşünür. Çünkü güçlü olan kesim gerçekten güçlüdür, istediği gibi yaşar, istediğini yapar. Gücü elde etmek…devamıFikir bakımından iyi ama işleniş bakımından aptalca. Klişe olarak alt tabaka olan fakir, zayıf, güçsüz, ezik, korkak halk her zaman güçlü olan kesimin kötü olduğunu düşünür. Çünkü güçlü olan kesim gerçekten güçlüdür, istediği gibi yaşar, istediğini yapar. Gücü elde etmek için gerekeni yapar, güçlü olanlar asildir. Zayıf olanlar aşağılıktır ama toplum, tabii ki din gibi şeyleri kullanarak "erdemliyiz, biz ileride mutlu olacağız, sonsuza kadar mutlu yaşayacağız" masalı anlatırlar birbirlerine. Evrene, dünyaya ve hayata baktığında iyilik veya kötülük asla yoktur ama tabii ki bu salaklar sadece iyi hissettiren şeye inanmak istiyorlar. Güç isteyeni her zaman şeytanlaştırırlar. Komik. Tanrı da şeytandan insan önünde diz çökmesini istedi. Şeytan onurlu durdu ve melek gibi beyinsiz, itaatkar bir köle olmaktansa cesurca kendi seçimini yaptı. Cesurca meydan okudu Tanrı'ya. Tanrı soytarıdan başka bir şey değil. Güçlü değil, istese şeytanı yok ederdi ama yapamıyor. Dünyaya geleceğini ve kötülük yapacağını bildiği halde kötülük yapma potansiyeli yüksek ruhları yaratıyor. Hani her şeyi biliyor ya, bile bile yanıp acı çekeceklerini bildiği halde yine de yaratıyor, amaçsızca o ruhları. Cennet zaten saçmalık; sonsuza kadar mutlu olacaksan, mutluluğun ne önemi kalacak? Evrene, dünyaya baktığımda, hayata baktığımda gördüğüm şey şeytanın güçlü olduğu, Tanrı'nın değil. Tanrıyı görmüyorum, Filistin'de çocuklar parçalara ayrılıyor. Tanrı, peygamberine bir şey olduğu zaman yardım ediyor ama çocuklar ölürken hiçbir şey yapmıyor, kılını kıpırdatmıyor. Zaten çok kabileci, çok ırkçı; kendisine itaat etmeyen herkesi yakmakla tehdit ediyor. Tabii ki bir saçmalık. Eskiden zayıf olan kölelerin icat ettiği bir şey. Din, ezik insanların asil insanların altında, yavaş yavaş ölürken çektikleri acı dolayısıyla iyi hissetmek için uydurdukları bir saçmalık. Yine de yıllarca bu saçmalık yüzünden savaşlar çıktı, insanlar öldü, herkes sözde iyilik için, kendi tanrısı için karşı taraftaki insanları öldürdü. Hiçbir zaman ateistlerin, yani iyiliğe ve kötülüğe inanmayan insanların gidip bir yerde katliam yaptığını görmediniz. Müslümanların ise günlük aktivitesi, hobisi. Filmdeki klasik bir kötü adam, hiçbir amacı yok. Hiçbir manası yok, dünyayı yok edeceğim falan diyor. E sen nerede yaşayacaksın? Çok saçma. Peki bu karakterleri kim yazıyor? Tam da dediğim o ezik toplumdakiler. Onlara göre güç isteyen insanlar böyle. Güç peşinde koşanlar ile dengesiz hareket eden insanlar farklıdır. Tabii ki bu insanlar için, yani ezik toplum için hiçbir şekilde fark etmiyor. Kendi içinde bile o kadar çelişen, o kadar aptalca bir film ki. Mesela Joker, milyonlarca insan öldürmüş ve tüm dünya ve Batman, Superman, Joker'i öldürdü diye Superman'e tepki gösteriyor. Bu o kadar aptalca ki artık komik. Yani senaryoda birinin ciddi ciddi bunu yapmış olması çok komik. Hatta Batman, bildiğin terörist; toplumda terörist çünkü bir sürü çocuk ölmüş, insan ölmüş ama Joker'i savunuyorlar. Bu psikopatlık, bu sosyopatlık. İyilik için milyonlarca insan öldü, aynen zekice. Yani o kadar saçmaladılar ki artık. Bir de bu filmi millet övüyor. Zaten övenler de aynı o ezik toplum, gerçi. Neyse, filmin sonunda Batman, Superman'in Joker tarafından öldürülen karısının başka bir evren versiyonunu getirip Superman'i manipüle ediyorlar, duygularını sömürüyorlar ve Superman teslim oluyor. Biraz gerçekçi olacak derken yine aynı saçmalığa bağlanan saçma sapan bir film sonuç olarak. Ama fikir bakımından işleyiş bakımından ilk başlarda iyi başlıyor ama ilerleyişle beraber sıçıp batıran bir film. Ben hala böyle filmlerin nasıl tepki çekmediğini anlamıyorum, diyeceğim de toplum işte. Her zaman aptaldı. Bu bana şeyi hatırlattı: Amerika'da Cumhuriyeti ilan edecekleri zaman biri daha fazla halkın oyuyla seçilse dahi başkan olamayacağı bir sistem tasarladılar ki güçlü insanlar başkan olsun; yoksa fakir olan, ezik olan kesim ülkeyi kendi ile beraber sürükler. İşe de yarıyor gibi görünüyor, şu an dünyanın en güçlü ülkesi. Sıfırdan tüm dünyaya hakim bir kültür yarattılar, tüm dünyada tarihi yazıyorlar. Bazı salaklar çıkıp Amerika'nın kültürü ya da tarihi yok diyor ama Türkiye'nin bir kültürü ya da tarihi yok. Türkiye'nin tarihinde gerçekten önemli hiçbir şey yok; bilek gücüyle sağı solu işgal etmişler, hepsi bu, başka bir şey yok. Şu an Türkiye'nin bir kültürü yok; mimariye bakıyorum, müziklere bakıyorum, halka bakıyorum, bir kültür görmüyorum. Hangi kültür? Bilime ve eğitime yapılmamış yatırımlar sonucunda göt zoruyla ve bir çok insanın ölümüyle kazanılan savaşlar ile utanmadan övünmek ve de tabi ki ailecek koyun boğazı kesme, devamında da deri yüzüp cesedi parçalama bayramları da pek sevimli değil. Bilek gücündense zeka daha etkili olduğunda, tarihte o zamandan itibaren Türkler ve bunun gibi milletler kaybetmeye başladı. Bu bana Aziz Sancar'ı hatırlattı. Adamın hayatının çoğunluğu Amerika'da geçmiş, Amerika'da çalışmalarını yapmış. Tabii Türkiye'de çok fazla şak şak alacağını bildiği için bilimsel çalışmasını Türkiye'ye adadı. Türkler de tabii ki böyle şeyler, onlar da anormal olduğu için oldukça heyecanlanıyorlar. Onlar da beklemiyor çünkü kendilerinden böyle şeyler, bilimsel gelişmeler falan. Özetle güçlü olan güçlüdür. Hindistan'dakiler de dünyanın en iyi ülkesinde yaşadıklarını düşünüyorlar, Afganlar da, Türkler de. Her zaman önemli olan tek şey gerçek. Sadece gerçeğe göre hareket edenler, sadece kazanabilir. Uyursan, Afrika'nın ya da Güney Amerika'ya yapıldığı gibi zamanında güçlü olan gelir, senin bir bok yapmadığını görür, seni sömürür ve hakkıdır. Zaten hayvandan farksız yaşamlar sürecek olan bu toplumlar, sömürülmeseydi şu an hala götünde yaprakla ceylan avlıyor olurlardı. Tabii ki, sömürgecilere onlara iyi falan demeye çalışıyorum, zaten onların da iyi olmaya ihtiyacı yok. Onların güçlü olmaya ihtiyacı var. Filistin'de parçalanan çocuğu ettiği dua kurtarmıyor. Avrupa'da geçmişte güç için mücadele eden ataları ve şimdi mücadele eden insanları tarafından dünyanın en konforlu hayatını yaşayan çocuklar ise, o çocukların tanrıya ihtiyacı yok. Zayıfların tanrıya ihtiyacı vardır. Her neyse, zayıf olan kaybeder. Evren böyle işliyor ve evren insani duyguları umursamıyor. İnanmayan etrafına bakabilir. Kimse zayıf olduğu için iyi falan değildir. Kimseye zarar verecek gücün yoksa sadece zayıfsın, hepsi bu. Cesur değilsin, erdemli değilsin, bu senin seçimin değil. Sen iyi olmayan mecbursun. Zayıf toplumun tüm bomboş ahlakı bunun üstüne kurulur. Kendi aşağılıkları üstüne.

blood_red 5 months ago

Geçenlerde otobüsün içindeydim, dışarı bakıyordum, kaldırımlara baktım, yola baktım, gelip geçen arabalara baktım. Bir şey fark ettim: Bir gün öleceğim. Sonra beynim yok olacak ve nasıl yaşadığımı unutacağım. İyi bir hayat, iyi bir ölüm ya da kötü bir hayat, kötü…devamıGeçenlerde otobüsün içindeydim, dışarı bakıyordum, kaldırımlara baktım, yola baktım, gelip geçen arabalara baktım. Bir şey fark ettim: Bir gün öleceğim. Sonra beynim yok olacak ve nasıl yaşadığımı unutacağım. İyi bir hayat, iyi bir ölüm ya da kötü bir hayat, kötü bir ölüm de yaşasam, artık hatırlamayacağım. Var olduğumu hiçbir şekilde hatırlamayacağım, hiçbir anıyı, hiçbir olayı, dünyanın ya da evrenin hiçbir şeyin, bilgisinin, varlığının farkında olmayacağım. Tuhaf bir şekilde, bazı insanlar öldükten sonra hala bir şeyler hissedebileceğini düşünüyor ama hayır, öldüğün an bitmiştir. Ben öldükten sonra olacak olanları düşündüm. Kaçıracağım onca yeniliği, onca değişimi, onca farklılığı. Aslında yaşasam inanılmaz olacak onca şey. Kim bilir neler neler olacak. Orta Çağ'daki bir insanı ve günümüzü düşünün. İnternet bile daha 20 yıldır falan toplumun kullanımında. Birkaç yüzyıl önce toplum, evrenin ne kadar büyük olduğunu, kara deliklerin olup olmadığını dahi bilmiyordu. Her şeyden bir haberlerdi ve birçok şeyi hiç yaşama ve bilme fırsatları olmadı. Şu an günümüz içinde, bu aynısı diyebiliriz. Eminim ki, geleceğe bakacak olursak, gelecekte kim bilir? İmkansız dediğimiz, asla aklımıza bile gelmeyen, hayalini bile kurmadığımız kim bilir neler olacak. Şaşırtıcı ve farklı, bambaşka yenilikler, değişiklikler… Ve hepsi kaçacak, maalesef. Tuhaf olan şeylerden biri de, metnin ilk başında o arabalara, kaldırıma baktığımı söylemiştim. Öldüğümde hepsi yerinde duracak, yine birileri sağa sola hareket etmeye devam edecek. Birçok insan bomboş hayatlar yaşayacak, bir NPC gibi. Birçok insan bomboş konuşacak, bomboş seçimler yapacak. Yani iyi, kötü bir şeyler olacak ama ben olmayacağım. Ne olursa olsun. Sessizleştiğinde ve öylece durduğunda, çevrenden her şey hareket edip devam ettiğinde fark ediyorsun hayatın ne kadar anlamsız olduğunu. Özellikle de sadece bir et yığını olan insan için öyle ya da böyle devam ettiğini, akıp gittiğini, sensiz bir şekilde, tamamen saçma ve anlamsız olsa da akıp gidiyor. Bazen bir odaya girdiğimde ve sessizce o oda durmam gerektiğinde, genelde banyo garip bir şekilde çok ilginç geliyor. Bunca atomun amaçsızca orada durması, ne garip. Atomdan oluşan parçalarla o banyo parçaları yapılmış ve burada duruyorlar, hiçbir amaçları yok. Öylece duruyorlar ve evrende böyle bir sürü şey var, öylece duruyorlar. Bakmıyorsun, görmüyorsun. Birçoğunun hiçbir etkileşimi yok, hiçbir amacı, anlamı, işlevi yok. Ve öylece duruyor. Var olmak bir yükümlülük, bir iş gibi. Ve bunca şeyin, bunca atomun, hiçbir amaç olmadan var olabilmesi, buna devam etmesi anormal geliyor, olağanüstü geliyor. Hayat kısa süreli bir oyun gibi. O yüzden fırsatın varken oynamak, gerçekten oynamak önemli. Çünkü hiç hatırlamayacak dahi olsan, yapacaklarını, yaptıklarını yine de yaparken onu yaşamak, hissetmek, düşünmek, o anın içinde olmak gerçekten olağanüstü güzel. Bir fırsatın var, kullanmak gerek, hakkını vermek gerek. Kendin için, eğlenceli ve güzel olduğu için, hepsi bu. Bir yükümlülük ya da sorumluluk haline getirmekten çok, kendin için yapmak gerekiyor. Bu arada, çoğu insan yaşlandığında ölümü düşünmeye başlıyor ama bence bu çok yanlış. Her gün son gününmüş gibi yaşamak lazım ama şey manasında değil, vurdumduymaz ol gibisinden değil. Her gününde hakkını vermek lazım. Çünkü tüm aylar ve yıllar sadece günlerden oluşuyor. Sen günlerinin hakkını verirsen, yani en azından o günü içten bir şekilde yaşarsan, her ayın ve yılın ömrün daha içten yaşanmış olacaktır. Toplumun çoğunluğu vurdumduymaz ve saçmalamaya meyilli zaten, kafası pek çalışmayan tipler oldukları için genelde hiçbir şeyi umursamıyorlar ve hayatları geçip gidip bitiyor. Ve hiçbir zaman kendi seçimlerini yapmadan, kendini bizzat yaşamadan, tanımadan, yaşadıklarını hissetmeden, bilmeden ölüyorlar. Mesela İlber Ortaylı'nın güzel bir sözü var: "Türkler yalnız kalmayı, kendiyle baş başa kalmayı bilmez, meditasyon yapamazlar, bunlar saçmalarlar sadece," demişti. Kesinlikle çok doğru. Tabii ben yapmayı çok seviyorum, meditasyon yapmak da öyle, oturup "om" demek değil. Sessizlik içinde öylece durmak. Tabii ki, düşünceler zihinden akmaya devam edebilir. Rahatla, serbest bırak, bırak aksın. Düşüncelerini, etrafı dinle, düşüncelerin, hislerin farkına var, ama hiçbirini tutma. Yargılamak kaçınılmazdır zaten o düşünceyi ama tutma, yorma kendini. Sadece bırak, gitsin, aksın düşünceler, tıpkı bir yolda akıp geçen arabalar gibi. Sen de oturup izle yol kenarında. Yaşadığının farkına varmak gerçekten çok güzel. Bazen bir meditasyon haliyle, bazen de sadece o durumun içinde gerçekten var olarak. Elon Musk'ın dediği gibi, birçok önemsiz saçma sapan sorunlar her gün varlar ama bir roket fırlatılışını izleyip keyif alabiliyorsan, o zaman gerçekten eğlenceli bir hayatın var demektir. Mesela, bilimden keyif alamayan insanların bence bok gibi hayatı vardır. Toplumda cahillik, mutluluktur gibi şeyler söyleyebiliyor bazı salaklar. Bunu söylüyor, yani cahilliğin mutluluk olduğunu söyleyen net, zaten cahil, geri zekalının tekidir. Mutlu olacağın şey kısıtlıdır, seni neyin mutlu edeceğini bilemezsin, birey değilsindir, kendin hakkında bir bok bilmiyorsundur, hiçbir seçim yapacak vasfını yoktur. Yani hiçbir şeyden keyif alamazsın çünkü hiçsin. Her neyse, yaşlanınca değil, her an vedalaşmalısın hayatla. Her durumda vedalaşmalısın. Her an senin için bir yaşam başlangıcı ve aynı zamanda bir ölüm sonu olmalı her gün. Çünkü her gün belirli bir yaş durumu oluyor, o günün o gençliğin ölüyor, o günün o fırsatları ölüyor. Her zaman bir şeyler başlıyor ve ölüyor, yaşlanınca değil. Hayatının içinde, hayatı yaşarken. Mesele de bu, yaşarken kıymetini bilmeli, yaşarken son olduğunu bilmelisin, yaşlanınca değil. Yaşlanınca zaten artık işlevsiz oluyorsun. Fiziksel olarak artık daha yavaşsın, çabuk yoruluyorsun, tutku yok... Kalkmıyor... :'( öhöm ve dahası bilirsin işte, dolayısıyla yaşamda fırsatın daha kısıtlı. Yaşlanan vücudun ile daha az seçeneğin ve yapabilme kapasiten oluyor. Dolayısıyla da pek bir canlılık kalmıyor. Bir nevi huzur anı diyorum ben, yaşlılığa, öylesine bıraktığın ve bir gün ölümünle bittiği dönem. Yani yaşarken gerçekten yaşa ve veda et, gerçekten başlangıcın ve sonun yaşamın kendi içinde olduğunu hatırla ki bu sana yardım etsin, hayatı daha içten yaşayabilmek için. Bu düşünceyle beraber, kendi yolunu çizerek, daha canlı ve daha cesur, cüretkar yaşayacak gücü, kendi yüreğinde bulabilirsin.

blood_red 5 months ago

Gece Vurgunu

Dan Gilroy

95 Gönderi

Kapitalizm diye bir şey yoktur. Ekonomi = Ekosistem. Bu, doğanın bir parçasıdır ve biz de doğanın bir parçasıyız. Şu anki ekosistem, birey olma, bireysel güç ve refah kazanmak için harika bir ortam sunuyor. Hiç kimseye ya da hiçbir şeye muhtaç…devamı

blood_red 5 months ago

Bıçak Sırtı

Denis Villeneuve

54 Gönderi

Çocukken bu filmi izlediğimde sessizlik ve yalnızlık beni derinden etkilemişti. Her insan, aslında her zaman yalnızdır. İnsanlar en fazla yanınızda durur; ama gerçek anlamda sizinle değildir. Hayatta her şey çıkar üzerine kurulu ve bu doğal bir şey. Ben bunu kabulleniyor,…devamı

blood_red 1 year ago

Titanik

James Cameron

299 Gönderi

İnsanların, binlerce kişinin öldüğü bir vahşetten bir "çiftleşme filmi" yapması ve toplumun bunu “ne kadar güzel ve romantik” şeklinde karşılaması… Eksi 2 derece suda, zifiri karanlıkta, soğukta yavaş yavaş ölmekte olduğunuzu hayal edin. Ailenizin öldüğünü, hayatınızın bittiğini düşünün. Batan geminin…devamıİnsanların, binlerce kişinin öldüğü bir vahşetten bir "çiftleşme filmi" yapması ve toplumun bunu “ne kadar güzel ve romantik” şeklinde karşılaması… Eksi 2 derece suda, zifiri karanlıkta, soğukta yavaş yavaş ölmekte olduğunuzu hayal edin. Ailenizin öldüğünü, hayatınızın bittiğini düşünün. Batan geminin içinde basınçla ezildiğinizi, geminin yarım parçaları altında sıkışarak ya da yavaşça donarak öldüğünüzü hayal edin. Sonra birileri çıkıyor ve bu trajediden bir cinsel fantezi filmi yapıyor. İnsanlar ise bu hikayeyi büyük bir mutluluk ve tutkuyla konuşuyor. “Başyapıt!” diyorlar. Bu, toplumun ne kadar psikopat olabileceğinin açık bir örneği. İnsanlar sizin zarar gördüğünüz bir durumda bile keyfine bakmaktan vazgeçmiyorlar. Bu bana eski komşumu hatırlatıyor. Bir trafik kazasında yaralanan komşusunun dedikodusunu büyük bir heyecanla, mutlulukla anlatıyordu. İlginç bir şey olmuştu ne de olsa... Ama bana korkunç geliyor; insanların bu kadar bilinçsiz, ilkel varlıklar olması. Bu arada, bu filme dair yorumlara bir bakın. Hepsi aynı şeyleri söylüyor. İnanılmaz derecede düşünmekten, farklı bir bilgi üretmekten aciz bir hâl içindeler. Eğer kendine ait mantıklı ve yaratıcı bir fikrin yoksa bari sus, dinle ve öğren. Ayrıca, film o kadar sıkıcı ki! Ama popüler kültür etkisi yüzünden insanlar, filmin iyi olup olmadığını kendi akıllarıyla değerlendiremiyorlar. Hikâyeye bakınca, tamamen mantıksız: Fakir, köprü altında uyuyan bir çocuk; zengin, hayatı boyunca yalnızca şanslı olduğu için iyi yaşamış ve kendini başkalarına kullandıran bir kadın. Gemi batarken kadını tanıyalı bir hafta bile olmamışken çocuk kendini feda ediyor. Cidden, elini tutmak yerine gidip yeni bir tahta parçası ara ya da hayatta kalma mücadelesinde gerçekçi ol. Ölüm kalım meselesi bu! Vasat bir hayatı vasat bir şekilde bitirdi; hem de bir hiç uğruna. Başka bir örnek: The Pianist. Tamamen duygu sömürüsü. Savaş kötü, tamam anladık. Ama savaş, insanlık tarihinin bir parçası. Ne zaman savaşmadık ki? (Ukrayna, Arap ülkeleri, Afrika…) Bir de The Godfather. Boş bir mafya filmi. İnsanlar, popüler kültürle iyi olduğunu zannediyor. Ama sorsak, “Nesi iyi, açıkla mantıklı bir şekilde” desek kaç kişi cevap verebilir? Çoğu ne hissettiğini ya da düşündüğünü bile bilmiyor. Bu arada, aşık olduğunu sandığında aslında gözlerden gelen veriyle beynin, çiftleşmek için uygun bir aday tespit eder ve hormonlar salgılar. Mutluluk hormonları… Yani bir mucize falan yaşanmıyor. Bunun farkında olmak gerekiyor ama birçok kişi değil. Son olarak, Titanic büyük ihmaller sonucu gerçekleşmiş bir katliamdır. Dahası, 111 yıl sonra yine ihmal yüzünden bir grup turistin dalış sırasında ölmesi de bu insanlığın hiçbir şey öğrenmediğini gösteriyor.

blood_red 1 year ago

Timelapse of the Future: A Journey to the End of Time

John D. Boswell

6 Gönderi

"Her şeyin bir mucizesi vardır, karanlığın ve sessizliğin bile." – Helen Keller Gelecek neler getirecek? Evren nasıl sona erecek? Bunu asla kesin olarak bilemeyiz. Ancak bilim, evrenin sonuna dair büyüleyici bir tablo çizmeye başladı bile. Bu belgesel, zamanın sonuna doğru…devamı

blood_red 2 years ago

Bir gün bir sahabe, çölde ilerlerken bir vaha görmüş. Vahaya doğru ilerlemiş ve oradaki gölden su içmek için yaklaşmış. Tam o sırada yanında bir akrep belirmiş. Sahabe sormuş: “Limadha anta huna? (Burada ne yapıyorsun?)” Akrep cevap vermiş: “Sa'ashrab alma'a. La…devamı