(@) - Raf

(@)

Joined at

Followers Following

Follow Message Statistics

Post

Movie

Serie

Book

enes.ikiz 1 year ago

Deadpool

Tim Miller

115 Gönderi

Spoiler içeriyor Güzel yani. Deadpool içerik olarak yetişkinler için yapılmış olabilir, ama kalbi ‘kaka’ ve ‘pipi’ gibi kelimelerin halen komik olduğunu düşünen on yaşında bir çocuğa ait. Salona girip yüksek bütçeli CGI aksiyon izlerken çocuksu belden aşağı esprilere katıla katıla gülmek isteyen…devamıGüzel yani. Deadpool içerik olarak yetişkinler için yapılmış olabilir, ama kalbi ‘kaka’ ve ‘pipi’ gibi kelimelerin halen komik olduğunu düşünen on yaşında bir çocuğa ait. Salona girip yüksek bütçeli CGI aksiyon izlerken çocuksu belden aşağı esprilere katıla katıla gülmek isteyen çocuk kafalı yetişkinler için yapılmış aşırı şiddetli ve küfürlü bir Pazar sabahı çizgi filmi havası var. Bu tanım ilk okuyuşta kulağa biraz aşağılayıcı gibi gelebilir fakat açıkçası Deadpool’un tutarlı kabalığında kanımca bir problem yok. Marvel çizgi roman dünyasında Deadpool, X-Men ile çizgi romanın içinden dalga geçmek için yaratılmış bir karakterdi. Karakterin panelin dördüncü duvarını kırarak okuyucuya seslenmesi, bu sayede içinde bulunduğu çizgi romanın klişeleri ile alay etmesi sanki ciddi bir X-Men çizgi romanı hacklenmiş te içine Zucker-Abrahams-Zucker tarzı bir parodi sıkıştırılmış hissi veriyordu. Film adaptasyonunu kaba, akılsız, veya saçma olmakla suçlayabilirsiniz, fakat uyarladığı karakterin ruhunu ve tonunu başarıyla aktarmadığını söylemek zor. Ton. İşte bu kelime çok önemli, konu Deadpool gibi ‘ahlaksız’ bir filmi neden tavsiye ettiğime geldiğinde. İlk karesinden sonuna kadar Deadpool, çocuksu, belden aşağı, kendi kendini tiye alan espritüelliği ile çizgi filmsi ultra şiddetli aksiyonu karıştırdığı tonuna her an odaklanıyor. Filmin ‘Fazla para almış bir hıyar’ tarafından yönetildiğini yazan açılış jeneriği bile yapımcıların kendilerini ne kadar az ciddiye aldıklarını gösteriyor. Deadpool’un var olmasının yegane sebebi kendisini var olduğu için trollemek. Sıra konuya geldiğinde Deadpool, süperkahraman hikayelerinden beklediğimiz klişeleri sıralıyor. Hikaye, X-Men hayranlarının nefret ettiği X-Men Origins: Wolverine’in konusunu neredeyse adımı adımına takip ediyor. İlginçtir ki o filmin sevilmemesinin en büyük nedenlerinden biri Deadpool karakterini mahvetmesiydi. 2009 yapımı Wolverine filminde olduğu gibi Ryan Reynolds bir kere daha Deadpool’u canlandırıyor, ve aktör ile bağdaştırılan geveze ve kendini beğenmiş karakter şablonu bu sefer bu tarz bir filme cuk oturuyor. Wade (Reynolds), iyi kalpli ama şiddetten kaçınmayan bir kiralık askerdir. Güzel ve cilveli Vanessa’ya (Morena Baccarin) aşık olan Wade, kansere yakalandığını öğrenir, ve hastalığını yenmesi için tek şansı kendini iyileştiren bir mutant’a dönüşmesini sağlayacak gizli ve tehlikeli bir deneye katılmaktır. Deneyden sonra vücudunun her tarafı yanmış gibi görünen Wade, Vanessa’nın bu haliyle onu istemeyeceğini düşünür ve adını Deadpool’a değiştirerek mutasyonu geri çevirmesi için psikopat cerrah Ajax’ın (Ed Skrein) peşinden gider. Evet, Deadpool aksiyonun içine romantizm katan bir diğer süperkahraman filmi. Fakat yapımcıların hakkını yememek lazım. Hikayeye güzelliği dışında hiç bir özelliği olmayan yavan bir kadın katmak yerine Wade kadar kaba, seks düşkünü, ve belden aşağı esprilere bayılan bir karakter yaratılıyor Vanessa ile. Tamam, bu karakter bir bakıma tipik bir çocuksu yetişkin erkek fantezisi, ama filmin hafif havasına oturuyor. Deadpool, teknik bakımdan 20th Century Fox’un X-Men evrenine bağlı, fakat keşke öyle olmasaydı, çünkü stil ve yaklaşım olarak o seriden çok değişik. Ta 2000 yılının X-Men’inden tanıdığımız Profesör X’in malikanesini bir daha görüyoruz, hatta Colossus gibi mutantlar da hikayeye giriyor, ama Deadpool’un bile bile kaba tonuna pek oturtulamıyorlar. Kanımca Deadpool’un ne kadar ahmak ve ahlaksız olduğunu açıklamayı başardım. Sırf ‘sanat filmi seven züppe’ bir film eleştirmeni tavsiye etti diye gittikten sonra lütfen ‘Niye git dedin, ne ahlağa zarar filmmiş bu’ gibi yorumlar yazmayın lütfen. Bu film, bir X-Men karakterinin direk 'mabadından' vurulmasına gülmek isteyenler için yapılmış. Geri kalan seyirci uzak dursun, aman diyeyim.

enes.ikiz 1 year ago

Joker

Todd Phillips

408 Gönderi

Spoiler içeriyor Puanım 9.6 Zenginlerin her geçen gün daha da zenginleştiği, fakirlerin de fakirleştiği gelir dengesizliği yüzünden suç ve depresyon dolu Gotham’ın ortasında bir komedi yıldızı olmayı hayal eden profesyonel palyaço Arthur Fleck (Joaquin Phoenix), herkesin ona insan paspası gibi davranmasından yakınmanın…devamıPuanım 9.6 Zenginlerin her geçen gün daha da zenginleştiği, fakirlerin de fakirleştiği gelir dengesizliği yüzünden suç ve depresyon dolu Gotham’ın ortasında bir komedi yıldızı olmayı hayal eden profesyonel palyaço Arthur Fleck (Joaquin Phoenix), herkesin ona insan paspası gibi davranmasından yakınmanın yanınd,a gülüşünü kontrol edememesi gibi ciddi akli ve nörolojik hastalıklarla uğraşmaktadır. Yaşlı annesine (Frances Conroy) bakmanın dışında varoluşunun bir mantığı olmayan Arthur’un stresi ve depresyonu başa çıkılamaz bir duruma geldiğinde, dünyaya olan kızgınlığını üç yuppie Wall Street brokerını öldürerek geçirir. Bu ani şiddetten aldığı haz Arthur’a yeni bir yaşam isteği aşılarken, zengin kısımdan nefret eden halk, bu cinayetleri bir devrim hareketi olarak görür ve Gotham sosyetesinin geride bırakılmış yalnız (Bir daha izlediğimde daha dikkatlı bakacağım ama gördüğüm kadarıyla hepsi erkek) vatandaşları, palyaço maskeleri takarak Arthur’u taklid etmeye başlar. Bu arada Arthur’un başarısız bir stand-up seti ile dalga geçen talk şov sunucusu Murray Franklin, Arthur’u şovuna davet eder. Bu şova çıkmak Arthur’un hayalidir, fakat şakanın bir parçası değil de şakanın kendisi olarak davet edilmesi, zaten kontrolden çıkmış olan sinirini patlatmaya hazırdır. Bu arada Murray Franklin’i Robert De Niro’nun canlandırması, yani The King of Comedy’deki ünlü kişilik-akli dengesi bozuk hayran dinamiğinin bu sefer diğer tarafında olması da, hınzır olduğu kadar gayet yerinde bir seçim. Bir eleştirmen olarak benim görevim elde bulunan sanatı sanat olarak incelemek ve işte bu yüzden Joker’in zaten tetikte olan sosyopolitik sinirleri şiddete çeken bir protagonisti incelediği için ‘tehlikeli bir film’ olduğu gibi ahlaki yorumlardan kaçınacağım. Taxi Driver, Scarface, Natural Born Killers, A Clockwork Orange gibi şiddeti bu denli etkileyici bir teknik ve anlatım başarısı ile inceleyen filmler, eleştirdiği davranışı benimseyen kişilikler tarafından yozlaştırılır hep ve bu konuda bu işleri yaratan sinemacıların yapabileceği pek bir şey yok. Komedi dünyasından gelmesi yüzünden bu denli karanlık bir dramayı bu denli kendine güvenle elden geçirdiği için övgüyü hak eden yönetmen Todd Philips, her ne kadar Arthur’un zevk aldığı şiddeti olabildiğince direkt ve mide bulandıran bir gerçeklikle elden geçirse ve günün sonunda bu karakterin aslında yarattığı sosyopolitik devrimin içinde ne kadar narsisist olduğunu gösterse de, eminim ki seyircinin bir kısmı Joker’in bu versiyonuna bir devrim ikonu olarak bakacaktır. Özellikle ABD’de Arthur gibi marjinalize olmuş erkeklerin, haftada bir eline otomatik silahı alıp bir sürü insanı öldürdüğü günümüzde, bu film hakkında bir sürü ‘ağır yazı’nın ortaya çıkacağını tahmin ediyorum. Fakat en basitinden bakarsak aslında Philips ve Phoenix’in sunduğu iş, bu ikonik karakterin muazzam bir orjinallikle orijin hikayesini sunmak. Bu bakımdan Phoenix’in içten gelen stresi, dışa doğru yavaş yavaş büyüyen bir bombaya dönüştürdüğü Oscar’lık performansı çok önemli ve Robert DeNiro’nun Taxi Driver performansı ile karşılaştırılmayı hak ediyor. Görsel bakımdan 70’li yılların depresif ve gri Hollywood sinemasını yakalayan Joker, bazı anlatım problemlerine sahip tabii ki, bu yüzden hakkında bir şaheser demek zor. Zazie Beetz’in canlandırdığı Arthur’un komşusu ve Arthur arasında oluşan ilişki, hem aceleyle elden geçirilmiş, hem de bu ilişki hakkındaki sürpriz son numarası karmaşık bir biçimde bitiriliyor. Arthur’un zihinsel çöküşü bakımından bu alt-konu akışa pek bir şey katmıyor ve olmasa da olurmuş. Bir de sırf, belki devam filmi olur da; bu ekstra şiddetli ve gerçekçi dünyada Batman’i görürüz diye sıkıştırılmış bir ekstra son, sinik bir tat bırakıyor.

enes.ikiz 1 year ago

İnsan mutlu olunca mutlu olası geliyor. Enes İkiz

enes.ikiz 1 year ago

Squid Game

Dong-hyuk Hwang

352 Gönderi

😄Squid Game😁 Mükemmel ötesi. Baktığımda başları saçma geldi kart atışları falan ama ondan sonra squid game ye geldi ya mukemmelleşti. Yani izlemişsinizdir ama yinede izlemenizi tavsiyeden ötesi tavsiye ederim. B.k gibi cümle kurdum a.k ...

enes.ikiz 1 year ago

Şarkının Yazarı Kim Yorumlara Yazın?? Ah Canım Sevgilim, Derin Bir Okyanustayım, Hiç kimse gelmiyor bırak beni konuşayım, En azından bugün bugün de sonbahardayım, Soracak olursan ben şimdi uzaklardayım,

enes.ikiz 1 year ago

Anlatamıyorum. Ağlasam sesimi duyar mısınız, Mısralarımda; Dokunabilir misiniz, Gözyaşlarıma, ellerinizle? Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu Bu derde düşmeden önce. Bir yer var, biliyorum; Her şeyi söylemek mümkün; Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum. -Orhan Veli-

enes.ikiz 1 year ago

Aşkı Yine Boş Ver

Appie Boudellah

2 Gönderi

Spoiler içeriyor Okuyana Helal Olsun. Lütfen Yorum Atın. Benim Puanım :7.9 Kubrick, Eyes Wide Shut’ı esinlendiği Traumnovelle adlı romanı 1960'lı yıllarda, “2001: A Space Odyssey” adlı kült filmi çekerken okuyor ve Eyes Wide Shut’ı çekme kararını da o zaman alıyor. Kubrick’in kült…devamıOkuyana Helal Olsun. Lütfen Yorum Atın. Benim Puanım :7.9 Kubrick, Eyes Wide Shut’ı esinlendiği Traumnovelle adlı romanı 1960'lı yıllarda, “2001: A Space Odyssey” adlı kült filmi çekerken okuyor ve Eyes Wide Shut’ı çekme kararını da o zaman alıyor. Kubrick’in kült filminin adı: 2001: A Space Odyssey Kubrick’in ölüm tarihi: 7 Mart 1999 Peki tahmin edin bu iki tarih arasında kaç gün var? Kubrick’in ölüm tarihi olan 7 Mart 1999 ile, en ünlü filmlerinden birine konu olan 1 Ocak 2001 tarihi arasında tam tamına 666 gün var… İşin içinde sanki ritüelistik bir hava var değil mi? Ya da bu yazıda dile getirdiğim onlarca şey gibi bu da bir tesadüf. Anlattığım her şey mantık çerçevesinde değil miydi? Her şey birbiriyle tutarlı değil mi? Ben her insanın ulaşabileceği bilgileri bir araya topluyorum ve puzzle’ın parçalarını birleştirmenize yardımcı oluyorum. Ve size son olarak bir şey daha söyleyeyim: Tom Cruise’un evine gittiği bir kadın vardı hatırlayın, evinde sosyoloji kitabı vardı ve 1 dakika kadar kadrajda kalıyordu o kitap. Bu insanlar dünyaya ne makina mühendisleriyle, ne genetik mühendisleriyle, ne de tıpçılarla yön veriyorlar. Dünyaya yön veren bilim sosyolojidir. Sosyoloji nedir? En basit ifadeyle “toplum bilimi”. Bu dünya üzerindeki insanların yönelimlerini, psikolojilerini, sürü psikolojisine yön veren etmenleri inceleyen bilimdir sosyoloji. O yüzden bu dünyada “sosyoloji” denen bölüm üniversitelerde rağbet görmez. Rağbet görse ne olacak? Mezunları iş bulamayacak… Zaten iş bulamasınlar ki diğerleri de bunu görüp bu dala yönelmesin, toplumda bu bilim dalı istihdam edilemesin. Herkes mühendis olsun ki uzaya çıkalım, çağ atlayalım… Neden tüm zeki çocuklar “sayısal” bölümüne yönlendirilirler lisede? Mühendis olsun, doktor olsun diye mi? Elini sallasan mühendise denk geliyor toplumda ama uzaya mı çıkarıyor bizi bu mühendisler? Bu adamlar dünyayı, toplumları, insanları “sosyoloji” bilimi vasıtasıyla yönetiyorlar. Medyayı ele geçirirlerse dünyayı da ele geçirmiş olacaklarını bu sayede keşfettiler 20. yüzyılın başında. Mühendisler alınmayın olum sizi kötülemiyorum, oyunun kuralı buysa elbette ki kuralına göre oynayacağız biz de. Başkalarının dayattığına uymayacaksın fakat kendin yapacaksın bir şeyler, kendin çabalayacaksın. Oturduğun yerden yorum yapmayacaksın, elini yaşın altına koyacaksın. “Sözde” filozoflara ihtiyacı yok bu memleketin, elini taşın altına sokabilen, yürekli ve bilinçli insanlara ihtiyacı var. Amatör ruhla profesyonel işler çıkaracak insanlara ihtiyacı var bu dünyanın.