(@) - Raf

Fatih Akın’dan beklediğim bir sürü eğlenceli sahneyle dolu olan ama Fatih Akın’dan beklemediğim tarzda bir film. Tesadüfleri çok sevdiğini biliyorum ama bu filmde neredeyse her şey çok klişe olmuş. :( Eğlenceli, kafa dağıtmalık bir film bence. Beklentiyle izlenmemeli. “Yok artık,…devamı

gamzek 4 years ago

Ben, Tonya

Craig Gillespie

57 Gönderi

Beni öyle çok etkilemeyen ama güzel ve kendi alanında başarılı olduğunu söyleyebileceğim bir film. Biyografik filmlerde en sevmediğim şey, hayatı anlatılan kişinin aşırı yüceltilmesi ve her şeyin gereksiz dramatize edilmesidir. Ama “I, Tonya” bu probleme yer vermemiş. Bu, kesinlikle onu…devamı

gamzek 4 years ago

Ana

Xavier Dolan

14 Gönderi

Uzun zamandır hiçbir filmden bu kadar keyif almamıştım. Normalde “izlemek için geç kalmışım” olayına hiç girmem, pek önemsemem ama bu filmi izlemek için gerçekten de geç kalmışım. Favorilerime de ekledim, onu da belirteyim. Müthiş oyunculuk, müthiş senaryo, müthiş uyum, müthiş…devamıUzun zamandır hiçbir filmden bu kadar keyif almamıştım. Normalde “izlemek için geç kalmışım” olayına hiç girmem, pek önemsemem ama bu filmi izlemek için gerçekten de geç kalmışım. Favorilerime de ekledim, onu da belirteyim. Müthiş oyunculuk, müthiş senaryo, müthiş uyum, müthiş müzikler. Her şey o kadar büyük bir uyum içinde ki hayran kaldım. İzlerken film izlediğinizi unutturan, içine çeken cinsten bir film. Filmin bana en çekici gelen yanı, sahnelerin olayların akışına göre kareden dikdörtgene doğru genişlemesi oldu. Yani normal planlar kare ancak olayların gidişatına, karakterin hissiyatına göre plan dikdörtgen (yani normal) hale gelerek genişliyor. Bu özellik niyeyse beni benden aldı. Yorumu okurken çok etkilenmeyeceksiniz ama filmde o kadar yerinde sahnelerde yapılmış ki etkilenmemek elde değil. Özellikle o Oasis çalan sahnede... Ayrıca sinematografi anlamında da inanılmaz başarılı bi film zaten bence. Oyunculuklar muazzam. İzlediğim şeylerde oyunculuklardan etkilenmeyeli belli bir süre olmuştu. Üç başrol var diyebiliriz ve üçü de karakterleri gerçekten yaşamışlar. Repliklerin doğallığına, gereksiz süslü cümlelerden oluşmamasına bayıldım. Gündelik hayatımızda aile veya arkadaşlar arasında geçen muhabbet uyumunu çok güzel tutturmuşlar ve çok da güzel işlemişler. Böyle hayatın içinden şeyler görmek beni inanılmaz etkiliyor izlediğim filmlerde. Aslında filme dair sevdiğim şeylerden başka biri de konu oldu. Kısaca, bazı sebeplerden dolayı psikolojik olarak zor zamanlar geçiren ergenlik dönemindeki bir çocuğun, annesi ve sonradan aralarına katılan komşuları ile ilişkisinden bahsediyor. Çok spoilera girmek istemiyorum ama filmde karakter ne yaparsa yapsın size onun kötü yönleri kadar iyi yönlerini de gösteriyor ve işin sonunda karakteri çok seviyorsunuz. En azından bende öyle oldu. Karakteri her yönden ele alan filmleri çok seviyorum ama bundan da öte bu tarz filmlerde kendimle çok tartışıyorum ve filmin bana bunu yapabilmesi çok etkileyici geliyor. Yani karakter hakkındaki hislerimi kararsız bırakabilmesi onu ayrıca başarılı kılıyor benim için. Kafamda olayları gündelik hayatıma uyarlıyorum, çocuğu sadece dışarıdan bildiğimi, olanların iç yüzünden haberdar olmadığımı düşünüyorum: Muhtemelen karakteri sevmezdim. Ama film beni bunları düşünmeye itiyor işte. Müthiş. Müzikler de apayrı bir olay. Sevdiğim her şeyi içine tıkıştırmışlar gibi. Sahnelere de müthiş uymuş. Normalde filmlerde klip gibi olan kısımlardan pek hoşlanmam ama bu filmdekiler o kadar etkileyici oluşturulmuş ki tüm duyguları buram buram hissettim. Karakterler arasındaki o bağ... Off... E bu kadar övdüm, bence mutlaka listenize alınız. İzleyecek olanlara iyi seyirler şimdiden. 🍿

gamzek 4 years ago

Barda

Serdar Akar

99 Gönderi

Bu film hakkında ne kadar yazılıp çizilmiş... Uzun zamandır izlemeye çekiniyordum çünkü konusu çok germişti beni. Çekindiğim kadar varmış hatta çekindiğimden fazlasıymış diyebilirim. Filmin en vurucu yanı gerçek bir hikayeden esinlenilmiş olmasından öte, her gün duyduğumuz, gördüğümüz ve bazen de…devamıBu film hakkında ne kadar yazılıp çizilmiş... Uzun zamandır izlemeye çekiniyordum çünkü konusu çok germişti beni. Çekindiğim kadar varmış hatta çekindiğimden fazlasıymış diyebilirim. Filmin en vurucu yanı gerçek bir hikayeden esinlenilmiş olmasından öte, her gün duyduğumuz, gördüğümüz ve bazen de maruz kaldığımız şeylerin birleşimi olması. Yani aslında bir hikayeden yola çıkıyormuş gibi görünse de, bu birçoğumuzun hikayesi. Bakışlar, söylemler, ifadeler çok tanıdık. Fiziksel olmasa bile sözlü veya bakışlarla uğradığımız tacizin bir buçuk saate yedirilmiş versiyonu gibi. Üstelik bundan da fazlası... ve hala gerçek niteliğinde. Film, her gün aynı bara gidip vakit geçiren bir grup genç arkadaşın hikayesini anlatıyor. Bir gece barın kapatılacağı saatte beş adam, bara girip olay çıkarıyor ve barda son kalanlar olan bu genç arkadaş grubuna şiddet uygulamaya başlıyorlar. İşkence ediyorlar, tecavüz ediyorlar... Saatlerce gitmelerine izin vermiyorlar. Bu olayları gerçekten neredeyse tüm detaylarıyla ve tüm rahatsız ediciliğiyle işleyen film, flashbacklerle bu adamların mahkeme sürecini de konu alıyor. Konudan daha fazla bahsetmeyeceğim, zaten internetten araştırabilirsiniz ama film hakkında hissettiklerimi anlatayım. O kadar rahatsız edici bir film ki anlatamam ve bu yönüyle acayip başarılı zaten. Farkındalığınızı, duyarlılığınızı kesinlikle artıracak; eskiden okuyup geçtiğiniz, ertesi gün unuttuğunuz haberlere karşı hissettikleriniz kesinlikle çok değişecek. İstemsizce daha yoğun empati yapacak ve daha çok üzülüp yaralanacaksınız. Filmin atmosferi o kadar iyi tasarlanmış ve tüm kötü adamlar o kadar muhteşem oynamış ki kendimi filmin içine hapsolmuş şekilde buldum. Hatta başıma ağrı girdi ve atladım bazı sahneleri. Sürekli duyduğunuz haberleri canlı canlı izlemek gibi bir şey bu. Nejat İşler, Hakan Boyav, Serdar Orçin ve Erdal Beşikçioğlu... İnanılmaz bir oyunculuk. Bu adamların hepsini çok sevmeme rağmen hepsinden ayrı ayrı tiksindim; o kadar iyi oynamışlar. Özellikle kaç yıllık Nejat İşler hayranı olarak bana böyle hissettirebilmesi, hayranlığımı daha da artırdı. Müzikleri ayrı sevdim. Tam filmin atmosferine, içeriğine göre seçilmiş hepsi. Film yapmak istediği her şeyi yapmış. Tüm o rahatsız edicilik, tiksinti ve karakterlerle istemsizce kurulan empati buram buram hissediliyor. Kaldı ki gerçek hikaye bundan çok daha farklıymış bildiğim kadarıyla. Senaryo yine hafifletilmiş yani asıl olaya göre. Son sahnesi bana göre en vurucu noktalarından biridir. Çünkü yorumlarda da söylendiği gibi Nejat İşler’in o sahnedeki bakışı çok tanıdık, çok gerçekçi. Yürürken, sevdiklerinizle muhabbet ederken, bir kafede öyle otururken bile rahatsız edici bir şekilde üstünüze dikilebilecek bir bakış. Filmde çok var aslında o bakıştan ama özellikle son sahnedeki gerçekten de gündelik hayatın içinden bir kesit gibi hissettiriyor insana. İşte o bakışları değiştirebilsek aslında belki de okuduklarımız, duyduklarımız ve gördüklerimiz çok değişebilir. Çünkü o sahnedeki bakışın altında yatan şey aslında aşağılık kompleksi ve insanların karşısındakine sebepsizce duyduğu öfkenin, kinin en büyük sebebi belki de. Filmdeki tema da buna yoğunlaşmış durumda zaten. Olan hiçbir şeyin görünüşte bir sebebi yok; aslında tek sebep bu adamların sahip olamadıkları şeyler yüzünden sahip olabilenlere duydukları kıskançlık ve suçlama duygusu. Biz de bu hislerin getirdiği hırsın şiddete dönüşünü izliyoruz. İçim içime sığmadı izledikten sonra ve çok övdüm çünkü bence yapmak istediğini çok iyi başarmış bir film ama asla “Kesinlikle izleyin.” diyebileceğim bir film değil. Hatta psikolojik olarak izlediklerinizden çabuk etkilenen biriyseniz izlememenizi tavsiye ederim. Çünkü gerçekten aklınızdan çıkmayacak bazı sahneleri olabilir. Film hakkında söylenebilecek çok şey var aslında ama şimdilik ancak bu kadar yazabilirim sanırım. Zaten internette çok fazla şey yazılıp çizilmiş, araştırabilirsiniz. Not: Filmin sonunda içeri sopayla dalan bir Zeki Demirkubuz ve Çağan Irmak göreceksiniz. Üstelik filmin başında da bar sahnelerinden birinde Teoman’ı fark edeceksiniz. Şans eseri arkada çıkmış olma ihtimali var...ddhjdjds

gamzek 4 years ago

İhtiyar Delikanlı

Chan-wook Park

134 Gönderi

Bana doğru bilinenleri sorgulatan, hakkında kocaman tabular inşa edilmiş konularda empati yaptırabilen filmlere bayılıyorum. Old Boy da tam olarak öyle bir film. Üstelik film bunu zaten kendi içinde de yapıyor, hem karaktere hem konuya empati yapmak ve mahvolmak durumunda kalıyorsunuz.…devamı

gamzek 4 years ago

Feel Good

Joe Hampson

3 Gönderi

“Yine kalitesiz bi Netflix dizisine başlıyorum, hadi bakalım.” diyerek başladığım ama beni şaşırtan bi dizi oldu. Genel anlamda kimlik arayışını ve o arayışın getirdiği bunalımı işleyişi çok hoş bence. Ve ilişkilere bakış açısı, “Bağlılık mı, bağımlılık mı?” sorusunu sorduruşu çok…devamı

gamzek 4 years ago

İstanbul Hatırası - Köprüyü Geçmek

Fatih Akın

12 Gönderi

İzlediğim en güzel belgesellerden biri. Aldı götürdü. Kültürel çeşitlilik, karmaşa, hepsi çok güzel yansıtılmış. Özellikle Duman’ın ve Ceza’nın olduğu sahnelerde uçtum gittim diyebilirim. Müzeyyen Senar’ın, Sezen Aksu’nun sahneleri de çok çok güzeldi. Fatih Akın, sen müthiş bi şeysin...

gamzek 4 years ago

Yozgat Blues

Mahmut Fazıl Coşkun

8 Gönderi

Bana kalırsa başlı başına bir kara komedi olan film. Mesela yorumlarda müzikal kısımların başarısızlığından bahsedilmiş ama bence müzikal kısım zaten başarısız gösterilmek istenmiş. Gerçek hayatta örneğine çok sık rastlayabileceğiniz iki müzisyen. Belli etkinliklere çağrılıyor, belli insanlar tarafından alkışlanıyorlar ancak gelin…devamıBana kalırsa başlı başına bir kara komedi olan film. Mesela yorumlarda müzikal kısımların başarısızlığından bahsedilmiş ama bence müzikal kısım zaten başarısız gösterilmek istenmiş. Gerçek hayatta örneğine çok sık rastlayabileceğiniz iki müzisyen. Belli etkinliklere çağrılıyor, belli insanlar tarafından alkışlanıyorlar ancak gelin görün ki kendilerine verilecek ücretlerin bile sözü tutulmuyor. Nadir Sarıbacak’ın canlandırdığı karakter tam bir Entel Feridun ve trajikomik bir hayat yaşıyor. Etrafımda o kadar sık gördüğüm bir insan tipi ki dramatik hikayesi güldürdü beni. Radyocu, şair, yazar, sanatsever ama hepsini kendi çapında yapıyor. Kuaför dükkanı açmak isteyen karakter film boyu kendini anlatmaya çalışıyor. Kendini anlayan birilerinin arayışında. Filmdeki tüm karakterler aslında sadece “yaşıyor”. Oha demelik bir olay yok ve bu çok güzel hale getiriyor filmi. Ercan Kesal’ın peruğuna kadar her şey sessiz sakin bir kara komedi. Hayatla dalga geçen bi film bence ve bu çok hoşuma gitti. Çok trajikomik, çok doğal, çok gerçek. Yorumlarda da dendiği gibi gerçekten tutunamayanların hikayesi ama tam da hayatın içindeki tutunamayanları anlatıyor. Belediye konserlerine gittiğinizde, adını hiç bilmediğiniz ve muhtemelen bilmeyeceğiniz müzisyenleri öylesine dinlerken, uzun yol yaparken durduk yere radyoda şiir okuyan bir radyocuya denk gelip “Bu ne yahu?” diye geçtiğinizde veya kuaföre gittiğinizde denk geldiğiniz; gazetelerin minicik bir bölümünde taş çatlasa 2-3 satır kendini anlatıp basit sloganlarla kendini tanıtmaya çalışan insanların hikayesi. Bu da insana muhabbet ediyormuş gibi bir his veriyor haliyle. Çünkü izlediğiniz her şey cidden çok doğal ve öylece oluvermiş gibi. Özellikle Nadir Sarıbacak’ın sahnelerine bayıldım ben. Ercan Kesal’ı zaten aşırı severim. Şu radyoya konuk oldukları ve “Benim her soruya tek bir cevabım var o da müzik.” dedikleri sahnede çok güldüm. Çok başarılı bi film bence hakikaten. Yorumlarda bazı şeylerin çok ciddiye alındığını düşünüyorum. Yani kara komedi olarak görünce film çok güzel ve trajikomik işleyişle müthiş harmanlanmış. O kısımları hata olarak görmeyip bu şekilde değerlendirdiğim için çok keyif alarak izledim. Ses konusunda da şunu düşündüm. Bazı yerlerde konuşmaları ben de duyamadım ama bilerek yapılmış gibi geldi. Mesela Nuri Bilge Ceylan’ın Ahlat Ağacı’ndaki bir sahnede de karakterleri duyamıyorsunuz ve NBC o sahneyi bilerek öyle yapmış. Sonuçta izleyici üçüncü bir gözdür ve bu mesafeden kimse bu konuşmayı duyamaz, o yüzden izleyici de duyamasın demiş. Yozgat Blues’da da benim aklıma o mantık geldi yine. Herhalde bilerek yapılmış diye düşündüm. O yüzden onu da hata olarak görmedim. Yani hataysa bile böyle değerlendirince güzel bir hata haline geliyor. Öyle işte. Bence kesin izleyin. 🧚🏻‍♀️

gamzek 4 years ago

C Blok

Zeki Demirkubuz

17 Gönderi

Kimlik bunalımı, aidiyet isteği, beklenti karmaşası, kısacası her şeye dair bir miktar arayış ve aslında bol bol varoluş sancısı... Tam olarak bunlar arasında bir döngüyü anlatıyor C Blok ve bunları verebilmek, hissettirebilmek açısından çok da güzel film ancak geçişler çok…devamı

gamzek 4 years ago

Kader

Zeki Demirkubuz

171 Gönderi

Tüm linç yeme ihtimalimi göze alarak girişiyorum bu yoruma. Ben filmi bahsedildiği kadar inanılmaz bulmadım ve hatta hayal kırıklığına uğradım. Filmin başından itibaren beni en rahatsız eden şeylerden biri oyunculuklar oldu. Kaldı ki bu film haricindeki performanslarını çok beğendiğim oyuncular…devamıTüm linç yeme ihtimalimi göze alarak girişiyorum bu yoruma. Ben filmi bahsedildiği kadar inanılmaz bulmadım ve hatta hayal kırıklığına uğradım. Filmin başından itibaren beni en rahatsız eden şeylerden biri oyunculuklar oldu. Kaldı ki bu film haricindeki performanslarını çok beğendiğim oyuncular bunlar... Bir noktada Zeki Demirkubuz’un oyuncu yönetimini sorguladım, yalan yok ve istemsiz Nuri Bilge ile kıyas yaptım bu zamana dek hep bu ikilinin kıyaslanmasına maruz kaldığım için. Nuri Bilge kesinlikle çok çok daha üst seviyede bana göre. Niyeyse bu film beni tatmin etmedi. Senaryo insanı delirtir. İzlerken bipolar etti. Karakterlerin ruh halindeki dengesizlik olay örgüsü içerisinde gelişiyor tamam ama o kadar “sadece olaydan olaya” görüyoruz ki o karakter gelişimi neredeyse hiç yok. Kafam karıştı bazı yerlerde. Film aslında ağır değil bana kalırsa. Sadece gerçekten fazla sahne var ve kesik kesik bırakılmış hissiyatı yaratıyor. Yoksa ruh halimi çok etkilediğini, inanılmaz bir sanat kaygısı güdüldüğünü düşündüğümü söyleyemem. E haliyle bu da filme çeken bir durum değil. Yani sahneler ve hikaye o kadar kopuk kopuk ki ben bazen “Nereden nereye geldik, ne oldu şimdi ya?” diye sorguladım ve sürekli böyle hissettirmesi sıktı beni. Öyle akıcı, sağlam geçişleri yakalayabilmiş bir film değil. Senaryo, insana “Aşk mı, takıntı mı?” sorusunu sordurmakta başarılı ancak ötesi var mı kestiremiyorum. Bekir’e çok pis ayar oldum ve hiç üzülemedim kendisine açıkçası. Empati de yapamadım, bilmiyorum. Bir yandan ölüyorum bitiyorum diyor, bir yandan kadının hem yüzüne hem arkasından demediğini bırakmıyor, üstüne taciz edip şiddet uyguluyor. E müstahak sana? Kadın seni niye sevsin, neden kabul etsin? Kadın zaten başkasına aşık ve tamam o adamın da Bekir’den aşağı kalır yanı yok, hatta belki daha da kötü ama zaten öyle bir adama aşıkken, niye onla eşdeğer sayılabilecek birine dönsün? Feci sinir oldum Bekir’in o derbeder hal ve hareketlerine. Filmdeki olaylar gerçek hayatta yaşanabilecek şeyler olsa bile doğal bir akışın ustaca sağlanabildiğini düşünmüyorum. Bazı yerler çok zorlama geldi hatta bana ve açıkçası bu filmde Demirkubuz imzası olmasaydı bu kadar göklere çıkarılacağını da sanmıyorum. Tamam, kötü bir film değil zaten ama “Yok artık, bu bir başyapıt!” olunacak bir yanını da göremedim ben. Yönetmen ismi verilmese bana çok amatör bir film gibi gelirdi. Kaldı ki “Amatörce çekilmiş bir filme göre çok muhteşem yapım.” derdim o zaman ama hal böyle değilken de beklentimi karşılamadı açıkçası... Not: Oyunculuklara ve akışa dair sevdiğim nadir sahnelerden biri Uğur ile Bekir’in sondaki sohbetiydi, zaten o da en popüler sahne.