Bahar (@hzpinkfloyd)

Film, otobiyografik özellikler gösteren, büyülü gerçekçiliğin güzel örneklerinden biri. Engel olamadığım bir gülümsemeyle izledim. Hayao Miyazaki'nin çocukluğu II. Dünya savaşı dönemlerine denk geliyor. Babası uçak imalatçısı, annesi ise tüberküloz hastası olduğu için sanatoryumda kalıyor. Savaştan kaçmak ve annesinin tedavisi için…devamıFilm, otobiyografik özellikler gösteren, büyülü gerçekçiliğin güzel örneklerinden biri. Engel olamadığım bir gülümsemeyle izledim. Hayao Miyazaki'nin çocukluğu II. Dünya savaşı dönemlerine denk geliyor. Babası uçak imalatçısı, annesi ise tüberküloz hastası olduğu için sanatoryumda kalıyor. Savaştan kaçmak ve annesinin tedavisi için şehirden kırsal bölgeye taşınıyorlar küçükken. Bu yüzden filmde de Satsuke ve Mei'nin annesinin tüberküloz hastası olduğunu düşünen bir kesim var ve bende onlara hak veriyorum açıkçası. Savaştan kaçıp bu kırsal bölgenin güzelliğine şahit olan Hayao, bu temayı filmlerinde de sık sık kullanıyor. Komşum Totoronun diğer filmlerinden farkı da burada ortaya çıkıyor aslında: filmde savaş yok. Baştan sona tatlı bir film izliyoruz -anneleri hasta olsa dahi filmi negatif yönde etkilemiyor, aksine tatlı sahneler görüyoruz. Orman ruhları, çocuklar, nine, anlayışlı ve ilgili ebeveynler izlerken insanın içini yumuşacık yapıyor. İzlerken bütün stresimi üzerimden attım resmen. Bir de Şintoizm var. Maalesef bu inanç hakkında yeterli bilgiye sahip değilim lakin çok uzak olduğum bir inanış değil, küçükken ben de her şeyin bir olduğuna inanıyordum :) Şintoizm hakkında kısaca bilgi verecek olursam: Şintoizm Çok Tanrılı, animistik bir din. Eskiden Japonların resmi diniymiş -hâlâ Şintoizme inananlar var ama aynı zamanda Hristiyanlık ve Budizm de yaygın inanış biçimleri. Miyazaki de çok etkilenmiş Şintoizmden, neredeyse her filminde görülüyor bu (örneğin; Prenses Mononoke, Ruhların Kaçışı, Komşum Totoro, Uçan Şato...) Miyazaki beni de bu yönden etkilemeyi başardı, her şeyin ruhu olduğuna duyduğum inanç şu sıralar tekrar su yüzüne çıktı. Ayrıca filmde yine uçak gördüm, beni gülümseten bir detaydı :) Ben filmi izlerken hem eğlendim hem de her karenin tadını çıkardım; stresimi, yorgunluğumu attım üzerimden. Yorgun bir haftanın ardından izlenebilecek kısa ve tatlı bir film.

hzpinkfloyd 11 months ago

Venedik’te Ölüm

Luchino Visconti

3 Gönderi

Spoiler içeriyor Film çoğunlukla sessiz geçiyor, sizi mükemmel sinematografisi ve oyuncuların mimikleri ile baş başa bırakıyor. Bu durum izleyicilerin birbirlerinden farklı yorumlar yapmasına ve filme bakış açılarının değişmesine de ön ayak oluyor. Bu yazdıklarım da benim şahsi yorumlarım. Ne yalan söyleyeyim başlarda…devamıFilm çoğunlukla sessiz geçiyor, sizi mükemmel sinematografisi ve oyuncuların mimikleri ile baş başa bırakıyor. Bu durum izleyicilerin birbirlerinden farklı yorumlar yapmasına ve filme bakış açılarının değişmesine de ön ayak oluyor. Bu yazdıklarım da benim şahsi yorumlarım. Ne yalan söyleyeyim başlarda sanatçı ruhlu bir adamın, karşısındaki genç ve güzel Tadzio'nun dış görünüşünden etkilendiğini, onu tıpkı bir tabloyu izler gibi izlediğini düşünmüştüm lakin zamanla Gustav, Tadzio'yu takıntı haline getirdi; Venedik sokaklarında bile onun peşinde dolaşması, onu gördüğünde yüzünde oluşan gülümseme, ilgi duyduğu şeylere yönelmesi, sırf Tadzio için olduğundan genç görünmeye çabalaması... İzlerken ciddiyeti anladığımız an, Gustav'ın tren biletini iptal ettiği sahne. Gustav orada ölen, bir deri bir kemik kalmış adamın hastalığı olduğundan şüphe duymayacak bir insan değil, şüphelendi ama buna rağmen Venedik'ten ayrılmadı, Tadzio için geri döndü. Bu andan sonra da daha takıntılı bir biçimde Tadzio'nun peşine düştü. Ayrıca Gustav'ın arkadaşının yaptığı konuşmalara da hayranlık duydum. 'Sanat mükemmel olamaz, sanat şeytandan gelir, pistir, bayağıdır.' fikri benimde hep zihnimden geçer. Bu yüzden sanatın hep kısıtlanmaması gerektiğini düşünmüşümdür. Tıpkı bu filmde işlenen senaryonun rahatsız edici olduğunu bilmeme rağmen işlenmesinde bir sakınca görmediğim gibi. Ortada yanlış bir durum var mı? Evet var ama bu yanlış konuyu işlemede bir sakınca yok, sanat her zaman çok erdemli olacak diye bir kaide de yok, yeter ki sanat sanat olsun. Filmin sonuna gelirsek, bence bir özet mahiyetindeydi, çok etkileyiciydi! Hasta Gustav'ın son anlarında içinde olduğu perişan durum, yüzünden akan boya ve buna zıt olarak Tadzio'nun ilahi güzelliği. Film, bir yandan aklıma Oscar Wilde'ın Dorian Gray'in Portresi kitabını getirdi.

hzpinkfloyd 3 years ago

12 Öfkeli Adam

Sidney Lumet

322 Gönderi

"Ne zaman ön yargılarınızı kullanırsanız hata edersiniz" Film 18 yaşındaki bir çocuğun babasını öldürmesiyle ilgili bir dava ile başlıyor ve eğer çocuğun babasını öldürdüğü kanıtlanırsa elektrikli sandalyeye oturtularak idam edilecek. Çocuğun babasını öldürdüğünü gördüğünü iddia eden 2 de sanık var.…devamı