öylesine biri (@kitapsever_biri)

Enfes kurgusu ve betimlemeleriyle Murat Menteş insanı içine çeken bir kitap yazmış. Karakterlerinin bir yandan absürtlüğü diğer yandan kendinizden bir şeyler bulabileceğiniz yanlarıyla, alakasız gibi görünen detayların her birinin kitabın devamında merak uyandırıcı olaylarla bağlanmasıyla orijinal ve ilginç bir zihnin…devamı

kitapsever_biri 1 year ago

Bana görünür kılınanın ardında bir şey saklı Zihnimin çözmeye çalıştığı bir bulmaca mı Yoksa zihnimin kendisi de o bulmacanın bir parçası mı Bir kedi ya da köpek her şeyi bilir görünür bazen Bakışlarının keskinliğinden çıkardığım anlam mı Beni böyle delice…devamı

kitapsever_biri 1 year ago

İçindeki kırıklıklar yığını ruhunu deliyor. Artık kırılacak bir yeri kalmamış parçaları onarmanın umudu da kalmadı. Çünkü onarmak için bile neresinden tutsa elinde kalıyor daha da un ufak oluyor. Bu kırıklıkların tamiri mümkün gelmiyor artık. Bunca zamandır oluşan kırık parçalar kanatıyor…devamı

kitapsever_biri 1 year ago

Gücümü almak istiyorum yazılarımdan Dostum olsun istiyorum kalem ve kağıt Ruhumu okusun da başka ruhlara dokunsun Ve o ruhlar buluşsun Yalnızlıklarının dipsiz kuyularından çıkarak Elleri kavuşsun birbirlerine sıcaklığı dağıtarak Kalpleri atsın ahenkle bir senfoni orkestrasının parçası gibi Ve gözleri konuşsun…devamı

kitapsever_biri 1 year ago

Sen de unutacaksın beni Belki de hiç hatırlamadın sevmedin ki Bir yanılgıydı Bende olduğunu düşündüğün şey kayıplardaydı Ben kimim bilemedin ki Ben bile bilmezken beni Nasıl beklerim beni ben olduğum için seveni #öylesine -M🌛

kitapsever_biri 1 year ago

GÖZYAŞI GÖLÜM Seneler öncesinden beri taşıdığım hislerin birikintisiyle oluşmuş koca bir gölün içerisinde boğuluyorum. Gölün suçu yok, suyun suçu yok. Suç o göle damla damla gözyaşlarını damlatıp o çukuru göl yapanda çiçekten bir bahçe yerine. Yani bende. Ben neden kendimi…devamıGÖZYAŞI GÖLÜM Seneler öncesinden beri taşıdığım hislerin birikintisiyle oluşmuş koca bir gölün içerisinde boğuluyorum. Gölün suçu yok, suyun suçu yok. Suç o göle damla damla gözyaşlarını damlatıp o çukuru göl yapanda çiçekten bir bahçe yerine. Yani bende. Ben neden kendimi attım o suya, kuğuları atmak yerine? Neden yüzme bilmeden atladım çırpınacağımı bilerek? Halbuki hayalini kurmuştum o suyun üzerinde dengemi kurup sırtüstü uzanmayı güneşin ışıltılarını yüzümde hissederek gözlerimi kapatmayı denizdeki gibi. Birinin çırpınmamı durdurmasını bekledim, birinin bana yüzmeyi öğretmesini bekledim, birinin benim elimden tutmasını ve suyla akış içinde dans edebilmemizi bekledim. Yanlışı burada yaptım hep bekleyerek. Beklemek değil harekete geçmek, el bulmayı beklemek değil kendime güvenmek, öğretmen bulmayı değil öğrenmeye başlamam gerekirdi; kendi kendime. Hayat hep kendi kendilerle birlikte etrafı ellerle dolu ama asla uzanıp tutamayacağın ve uzanmaya çalışırken ellerinin boş kaldığı, sana uzatılan ellerin geri çekilip başkalarının ellerini tuttuğu bir yer ve senin sadece seyrettiğin. Benim ellerim mi çirkindi güzel olduğu söylense de. Benim kollarım mı kısaydı kimseye ulaşamayacak kadar. Ben mi yanlıştım hep akıttığım göz yaşlarımla doldurduğum çukurun içinde boğularak boş yere yardım bekleyen. Deniz bile değilken gölün içinde boğulacak mıyım kendimi bırakarak? Bitecek mi her şey beklediğim gelmeden? Beklemeyi bıraktığımda asıl her şey bitmiş olacak. Bitmesini istemiyorum ama beklemekten de yoruldum. Aynı şeyleri beklemeyi değil, beklediğime ulaşıp yeni şeyleri beklemek istiyorum huzurla. Hayatta huzur varsa tabii. Belki de huzurlu bir hayat yok, huzurlu anlar vardır sadece. O huzurlu anlara çokça sahip olanlar mutlu bir hayata sahiptir zaten. Gölden çıkmayı başarmış etrafında yeşeren çimlerde oturmuş yüzünde tatlı bir tebessümle şarkı söyleyen ve şarkısına sevgi dolu bir sesle eşlik eden biriyle. Yorucu olsa da asıl beklediğin kadar kıymetli olacaktır gelen. İnsan yeter ki o gücü kendinde bulsun. Beklemek gerek ama aynı zamanda beklediğine ulaşmak için gayret etmek. Sadece bekleyen, ses çıkarmayan, kol kıpırdatmayan birini kimse görmez, fark etmez. Belki de fark edilmemekten her şey. Hatta kişinin bile kendisini fark etmemiş olmasından. Fark edilmeden geçen zamanların içinde uyurgezerden farkı olmayan insan kalkmalı o rüyanın içinden ve görmeli sadece bakmak yerine. Sevmeli, nefret ve kıskançlık yerine, kendini ve hayatı… -M🌛

kitapsever_biri 4 years ago

Kendi kalemimden "Venüs'e Mektup"u burada paylaşmak istedim. Okuyanlara teşekkürler. :)) Venüs yalnızlıkla mücadele etmekten yorulmuş bir halde artık bırakmak istiyordu. Üzülmeyi bırakmak, hayal etmeyi bırakmak, düşünmeyi bırakmak, kendine acı çektirmeyi bırakmak... Ama istemek yetmez bir şeyler yapmak gerekir. Ne yapacağını,…devamıKendi kalemimden "Venüs'e Mektup"u burada paylaşmak istedim. Okuyanlara teşekkürler. :)) Venüs yalnızlıkla mücadele etmekten yorulmuş bir halde artık bırakmak istiyordu. Üzülmeyi bırakmak, hayal etmeyi bırakmak, düşünmeyi bırakmak, kendine acı çektirmeyi bırakmak... Ama istemek yetmez bir şeyler yapmak gerekir. Ne yapacağını, kendi bataklığından nasıl kurtulacağını bilmiyordu. Ona yardım edecek kimse de yoktu çünkü kimse görmüyodu içindeki çığlıkları, sessizce ağlamalarını. Herkes kendi yolunda gidiyordu, sadece kendi iç seslerini duyarak. Venüs hep diğer insanların iç seslerini duymaya çalışmıştı, insanları merak etmiş; hislerini, düşüncelerini, yaşayışlarını öğrenmek istemişti. Acaba onu merak eden var mı diye düşünüyordu her zaman. Ama hep ilgisiz bakışlarla karşılaştığı için insanların başkalarına gülen yüzlerini, ışıldayan gözlerini gördükçe o gözlerin aynı şekilde kendisine de parlamasını beklemekten yorulmuştu. O parıldayan gözler sahici miydi, gerçekten insanlar mutlu muydu birlikte bilmiyordu ama en azından öyle gözükmek bile ona cazip geliyordu. Venüs kendini somutlamayı başaramamışken tamamen soyutlanamadağı için de acı çekiyodu. Soyutlanmak... Nasıl bir şey bilmiyordu da. Ama düşününce herkesten uzak, imreneceği mutlu yüzleri görmeden kimsenin varlığını bilmeden sadece boşlukta yapayalnız hiçbir şey düşünmeden kendini bırakmak. Venüs gerçekten uzayda Venüs gibi sadece bir gezegen olmayı hayal ediyordu bazen. Duyguları düşünceleri olmayan bir cisim acı da çekemezdi. Dünyayı sadece uzaktan izlerdi, hiçbir şey düşünmeden sadece izlerdi. Hiçbir şey hissetmeden sadece izlerdi. Kendi varlığından nefret etmeden sadece izlerdi. Venüs, Venüs olmak istiyordu. Venüs gezegeni gibi en parlak olmak istiyordu. Ve en sıcak gezegen olan Venüs olmak istiyordu. (Herkesin onu soğuk bulmasına karşın.) Ama bu da imkansız ve saçma bir hayalden başka bir şey değildi. En imkansız gelmeyen hayalleri bile imkansızlaşmıştı onun için sanki. Artık hiçbir beklentiye girmek istemiyordu. Artık insanlardan ilgi beklemek istemiyordu. Artık sevilmeyi beklemek istemiyordu. Artık insanların ona gözleri parlayarak bakmalarını beklemek istemiyordu. İstedikleri gibi istemedikleri de gerçekleşmiyordu. Venüs niye yaşıyordu? Dışarıdan bu kadar normal görünürken, hiçbir sorun yokmuş gibiyken neden kendini bu kadar sorunlu hissediyordu? Bunu kendine kendisi mi yapıyordu? Düşünce şeklini nasıl değiştireceğini bilmiyordu? Kitap okumak, dizi izlemek kendini oradaki karakterler yerine koymak ve o dünyalarda yaşamak istiyordu. Ne kadar çok şey istiyorsun Venüs. Bırak artık istemeyi. İsteyince olmuyor. Bir şeyler yap. Venüs lütfen bir şeyler yap. Yapmak zorundasın. Mutlu olmak zorunda değilsin. Ama yaşıyor olduğun sürece zamanın boş olmadığını anlamalısın. Bir piyano melodisi gibi bir melodi oluşturmalısın, kendi hayatının melodisini. Sadece senin duyabileceğin, sadece senin iliklerine kadar hissedip duygudan duyguya gireceğin bir melodi. Diğer insanlar bu melodiyi duymasa da olur, o melodiyi paylaşamasan da olur, biliyorum paylaşmayı çok seviyorsun özellikle zevk aldığın seni mutlu eden, hüzünlendiren şeyleri başkalarıyla paylaşmak onların da güzel hissetmesini sağlamak istiyorsun. Ama bu hayat senin, kendi melodin senin. Melodini duy. Melodini hisset. Melodini çalmayı öğren. Melodinden zevk al. Zevk sadece seni mutlu eden şeyler değildir, insan hüzünlenmekten de zevk alabilir. Hüzünlenmekten korkma. Sana insan olduğunu hatırlatan duyguları sev. Onlar melodini özel yapan şeyler. Bir tek sana özel. Sen bir tanesin Venüs. Senden başka bir Venüs daha yok. Kendi değerini bil. Kendini kendin için daha değerli kıl. Venüs seni seviyorum. Sen de kendini sev olur mu? -M🌛

kitapsever_biri 5 years ago

Beyaz Geceler

Dostoyevski

141 Gönderi

İlk olarak şunu belirtmeliyim Koridor Yayınları'ndan okudum, 88 sayfaydı. Kitapta kahramanımızın adı yok o yüzden kendisine "hayalperest" diyeceğim. Hayalperest o kadar saf ve temiz bir kalbe sahip ki. Sanki bu dünyada yaşamıyor da kendi hayal dünyasına hapsolmuş biri. Ta ki…devamı

kitapsever_biri 5 years ago

Körlük

José Saramago

226 Gönderi

“Körlük" ne kadar da kapsayıcı bir kelime. Yaşadığımız şu dünyada insanlığın o kadar çok körlüğü var ki. Bazıları daha az kör, bazılarıysa tamamen. Kimilerinin kalbi, kimilerinin aklı, kimilerinin dili kör. Sahi en çok da dilimiz kör. Birbirimizi sevdiğimizi bile insanlara…devamı

kitapsever_biri 5 years ago

Serenad

Zülfü Livaneli

173 Gönderi

"Havaalanında kendilerini koşuşturmaya kaptırmış o insanlar, yolda gelirken gördüğüm araçlarnın içindeki telaşlı yolcular, üniversitedeki şişman kadınlar, dükkânlarda alışveriş yapanlar, hepsinin beni ilgilendiren ancak tek bir yönü olabilirdi: Her birinin yaşadığı kendi hikâyeleri. Her bir insanın hikâyesi, bizi kendi başımızdan geçen…devamı