marttalksalot (@marttalksalot)

Çok güzel bir siteye benziyor burası ama izlediğim her şeyi bulabilecek motivasyona sahip olmadığım kadar hafızam da yok ;-; Yine de yazabilirsiniz! Her şeyden konuşmak gibisi yok. Bilmiyorsam da öğrenmiş olurum bu tarz konularda tecrübe edinmek çok hoş ve benden…devamı

marttalksalot 1 year ago

Bu bir iç dökme yazısı, burada ne kadar kalır bilmem. Bilginiz olsun diyorum, okumakla zaman kaybetmenize gerek yok 🙏 Az önce bayadır kafamda planladığım ve adımlarını önceden belirlediğim bir şey yalan olup uzay boşluğuna gitti ve başım hissettiğim sinir dalgasından…devamıBu bir iç dökme yazısı, burada ne kadar kalır bilmem. Bilginiz olsun diyorum, okumakla zaman kaybetmenize gerek yok 🙏 Az önce bayadır kafamda planladığım ve adımlarını önceden belirlediğim bir şey yalan olup uzay boşluğuna gitti ve başım hissettiğim sinir dalgasından ağrıyor ve içimi dökebileceğim bir yer yok, çok sinirli, öfkeli, doluyum. Belki de bu doluluğum, haftalardır ağlayacak, içimi kusacak bir şey arıyor oluşumdandır. Çünkü konu aslında çok basit bir şeydi, bir yazıydı da denebilir ama mesele bu değil, geçip gitti kafamda bu. Umursamıyorum. Damarıma basan ve net bir şekilde beni gereğinden fazla irite eden bir şey oldu, tamam problem değil. Problem bunu döküp boşaltamamam. Afedersiniz ama ağzıma gelen her küfrü etmek, bağırmak çağırmak, ağzım köpürene kadar sinirimi rastgele çıkarmak kusmak istiyorum. Birinin üstüne bilinçli şekilde gidecek, onların hatası olmayan bir şeyi bile isteye onlara yıkacak yapıda biri de değilim. Bu olay aslında bahane, içimde demek ki köpürüyorum ve patlamama ramak var. Beynim/kalbim şu işin olmamasını neden etmeye çalışıyor olsa gerek. Hani, bunları böyle yazmak bile dindirmiyor beni, diyeyim. İçimden hala küfür ede ede söyleniyorum, yok çünkü yönlendirebileceğim, kafamı yastlayıp dinlenebileceğim, burnumdan solumamı dindirebileceğim hiçbir şey yok hayatımda. Of amk hayat çok zor. Problemlerim var, aşmam lazım. Aşmaya odaklanırken önüme çıkan engellerde dinlenememek, problemlerin hepsinden daha yıpratıcı bir durum. Ne anlatıyorum diyorum kendime bu yazıları yazmaya başladığımdan beri, bir yere varacağı yok. Hoş dinleyen de yok. Ama yazmam lazım arkadaşlar ne kadar saçma, salak gelirse gelsin size. Bir yere bunu böyle boşaltmam lazım. Olmuyor, bana iyi gelmiyor hatta daha da köpürüyor gibi hissediyorum ama bunu hiç yapmamaktan iyidir düşüncesindeyim. Ben genel olarak yazıyla sohbetten nefret eden biriyim, beni bilen bilir. Çok yazarım, iyi yazarım eyvallah ama kelimelerle aranın iyi olması kelimelerin yalnız başına bulundukları zemini süslemelerine yetmez. Kelimelerin ardında ses olmalı, ruhun duyulmalı, görmeli insanlar hareketlerini. Böyle hangileriniz ne kadar anlıyor, anlayacak göğsümde ruhumun bağırışı ile bunları yazdığımı, canımın sıkıntısının canımı çıkıyor, acıyor hissettirecek kadar yoğun, yorgun olduğunu. Diyeceğim o ki, bu yazının bana bir yararı yok, olmuyor en içten duygularımla bunu diyeyim. Beynimin tek yaptığı, bu faydasız faaliyetin nedenini sorgulamak. Ama size yararı olabilir diye düşündüm bu yazıyı buraya taşıyıp yazmaya karar verdiğimde. Eminim buralarda bir yerlerde sizler de dolusunuzdur, içinizde bekleyen bir his vardır. Bardağınız son damlasına yakındır benim gibi. Bilin ki durumunuz eşsiz değil. İnsanoğlu yalnızdır, ama yalnızlık çok katmanlı bir kavramdır. Benim durumumdan beter, iyi olan insanlar var, bu beni ilgilendirmiyor. Sizleri de ilgilendirmez tahminim. Bizi ilgilendiren şey kusamamamız, göğsümüzün alttan üstten bastırılmış hissi. Yazma sebebim bunu biri okur da kendini biraz olsun bulur, benim hava alması için kapılarını kendime aralayamadığım o sıkışıklık hissi sizler için bunları okuyunca biraz olsun da gider. Diyeceklerimin yolunu kaybetmekteyim dostlar, daha uzun tutmanın anlamı yok. İyi olun, benim yerime de neşeyle kalın. Yok anasını satayım... Neyse gidip çizim yapayım...

marttalksalot 1 year ago

JUJUTSU KAISEN. TEK KELİMEYLE: MUHTEŞEM.

marttalksalot 1 year ago

Bungou Stray Dogs

Asagiri Kafka

25 Gönderi

Yazarlara takıntılı, kitap okumayı seven biriyseniz, bu seriden normal bi insandan çok daha fazla verim alacaksınız. Bu seriyi izlemeye yaklaşık 2-3 yıl önce başlamıştım ve o dönem gerçekten çok ilgimi çekmişti diyebilirim. Karakterlerin dünyamızdaki önde gelen bildiğimiz (ve bilmediğimiz) yazarların…devamıYazarlara takıntılı, kitap okumayı seven biriyseniz, bu seriden normal bi insandan çok daha fazla verim alacaksınız. Bu seriyi izlemeye yaklaşık 2-3 yıl önce başlamıştım ve o dönem gerçekten çok ilgimi çekmişti diyebilirim. Karakterlerin dünyamızdaki önde gelen bildiğimiz (ve bilmediğimiz) yazarların isimlerini ve eserlerini sembol edecek şekilde yapılmış olması bana göre çok iç açıcı ve renkli bir fikirdi, hatta seriye başlamış olmamın, en başta bir şans vermemin temel sebebi de bu diyebiliriz. Ancak yine bu olay benim seriyi bırakmama ve ara vermeme en önemli sebep olmuştu ama bunları anlatmadan önce yazar/eser mevzusundan neyi kastettiğimi daha düzgün bir şekilde anlatmaya çalışayım. Öncelikle BSD dünyasında karşımıza çıkacak her bir karakter (en azından hikayeye etkisi/katkısı bulunan her biri) gerçek hayatta bir yazar. Şiirse şiir, romansa roman; konu veya yazarın etnik kimliği fark etmiyor. Bilindik birkaç örnek verecek olursak: Dostoyevski, Lovecraft, Poe ve de herkesin animedeki sevgilisi Osamu Dazai diyebilirim. İsmen ve görünüş olarak karakterlerin yazarlara verdiği etki yetmemiş olacak ki yetenekleri de onlarla alakalı oluyor. Poe'nun romanları, okuyan kişiyi o dünyaya hapsediyor mesela. (Ki bence animede en hoş saygı göstergesi bu açık ara) Yani yazının başında da dediğim gibi, eğer yazarlar/eserler hakkında benden daha bilgili biriyseniz izlerken alacağınız haz, güleceğiniz ve hoşunuza gideceğiniz detaylar daha fazla olabilir. Çünkü ben genel olarak dümdüz bir anime izleyicisi gibi izledim. Yakaladığım ve şuan aklıma gelen tek referans, ki o da yanlış bilmiyorsam, Dazai'yi ilk kez gördüğümüz yer gerçek hayattaki Dazai'nin intihar edip öldüğü nehir. E her şey hoş iyi güzel, seriyi niye bıraktım peki? Ona gelelim. Yeteneklerin baş rolü oynadığı bu dünyada bence yazarın ana karakter seçimi çok zayıf kalıyor. Hikayedeki ana karakterimiz Atsushi kaplana dönüşebilen bı çocuk. E iyi, 50 kuruşluk beastboy sayılır diyebiliriz. Ama dünyadaki güçlerin etkileyiciğini gördükten sonra dümdüz bir insandan farkı kalmıyor Atsushi'nin. Ya en basitinden kendisinin hikayedeki rakibi ve tahminimce ilerideki dostu olacak çocuk (akutagawa) şeytan vari bir canavar çağırıyor kıyafetiyle kontrol edebildiği. Dazai tüm yetenekleri pasifize edebiliyor, başka bir karakter yer çekimini kontrol ediyor, bir diğeri ZAMAN/MEKAN ALGISINI bükebiliyor falan. Herkesin kaderi değiştirebilecek gücü yok elbette seride ama değer açısından bakıldığında ana karakterin elindeki yetenek çok düz ve sade. Yetenekler bu dünyada gelişime açık da olmadığı için değiştiğini de göremiyoruz. Buna 2-3. Sezon tahammül edebildim, güzel yeteneği olan çok karakter var ve bunların sahne süresi hiç de az olmadığı için. Ama 2. Sezonun son büyük dovusunde bi karakter karanlik bir canavarla bir diğeri harcadığı para kadar güçlenmesi ile savaşırken bizim karakter orda ellerini kaplan pençesi yapmış. Ciddi kalmak çok zor. Bu problemden anlayacağınız kadar bahsettiğimi düşünüyorum, nitekim bunun hikayeye diğer etkilerine girecek olursam vakit kalmaz, siz de sıkılırsınız. Bir diğer problem, ana hikaye ve yan parçalar çok iç içeler. Böyle dile getirebilir miyim bilemedim ama anlatmaya çalıştığım şey şu, her animede olduğu gibi yan karakterlerin de anlatmak istediği mesajlar, sembolize ettiği düşünceler var ama her bir karakter önemli bir kişilik olduğu için, bir mesaj niteliği taşıdığı için, bu olaylar çok üst üste biniyor. Böyle olunca hiçbirinin mesajının zemini tam anlamıyla hazırlanmıyor. X karakterinin arkada etkileyici müzikle ideasini açıkladığı o büyüleyici sahneye varmak pek de mümkün değil, en azından ben izlerken böyle bi sahne veya bu sahne görevini gören bi hikaye gördüğümü hatırlamıyorum. Örnek vermek gerekirse Atsushi, yalnız kalmak korkusuyla başa çıkmaya çalışıyor (bunun yine yazarla veya eserleriyle alakalı hoş bir sembol olduğunu düşünüyorum) ama bu her problemde dile getirilen veya herhangi bi problemin ana başlığı olan bir şey değil. Göze rastgele anlarda veya o an doldurulması gereken motif boşluğunu doldurmak için seyirciye hatırlatılan bir şey gibi kullanılıyor. Karakter "a doğru yalnızlık korkum var" şeklinde takılıyor bu aklına geldiğinde. Tabii başarıyla yapılmış mesajlar da var, karakterimizin kurtardığı, kurtarmaya çalıştığı insanlarla konuşurken söylediği. E bir seride bunu en fazla 4-5 kişiye yapabilirsin ama bu seride herkes zaten önemli kişiler olduğu için bunu tamamlama fırsatı hiçbir zaman olmuyor serinin. Tamamlasa da tam anlamak için bilgi lazım dediğim gibi. Kitapkolik(?) Biri olarak bu seriden daha çok zevk alabileceğinizi söyledim evet ama normal birine göre daha çok bayma, sinirlenme ihtimaliniz de mevcut. Çünkü karakterlerin ilk birkaç sezon boyunca gerektiğinden de fazla pozitif, çocuksu ve deyim yerindeyse UwU şeklinde takıldığı anlar FAZLASIYLA var. (Ki sırf böyle chibi çizimler üzerinden ilerleyen resmi olmayan hikayeye sahip bir serisi de var BSD Wan! Diye, gereksiz ve tatsız bence) Dünyasının rengine göre fazla ışık saçan ve insani da bayan şeyler bunlar. Daha da önemlisi bunlar gerçek birer insan, tanıdığınız ve bildiğiniz saygı değer insanları olmadıkları şekilde görmek (seride bu sadece pozitiflik, şirinlik şeklinde yapılmıyor) sizi sıkmaya çok müsait. Ben buna takılan biri değilim, he diyip geçtim. Ama takılmak istersem Poe/Lovecraft gibi isimlerin sunulan kişiliklerine takilabilirdim, sevdiğim yazarlar oldukları için. Bir diğer unsur ise serinin kendini açmaması, evet karakterler ve dünya kesinlikle ilgi çekici ama her sezonda olacak olan o "büyük olay" mevzusu bence seyirciye başarıyla yedirilemiyor. En azından benim bıraktığım kısıma kadar böyleydi. Ta ki (3ü de sayalım çünkü zemin) 4-5. Sezonları izlemeye başlayana kadar. Bence dünya, hikayenin kurgusu ve serinin havasındaki değişimi göz önünde bulundururak BSD'yi iki ayrı seriye ayırmak gerek. İlk iki hikayenin geçtiği 1-2-3 ve şuan işlenen hikayenin geçtiği 3-4-5. Şuan işlenen hikaye gelene kadar seriyi dümdüz bir şekilde izlerken artık çoğunlukla heyecanlandığımı, yüzümde gergin bir gülümsemeyle bir sonraki bölüme geçtiğimi, tüylerimin kalktığını, genel olarak duygularimin sonunda yoğunlaşıp seriden etkilendiğini NET şekilde farkettim. Karakter dizaynı olsun, hikayenin rengi olsun şuan işlenen mevzu kendini kesinlikle serinin en üst noktasında olmayı hak ediyor. Kötülerin tasarımı, mevzunun dönme şekli, olanları sebepleri, muazzamlar kesinlikle. "bir problem var" hissini seyirciye veren ilk sorunları olduğunu düşünüyorum. Bu sezona girene kadar seriye tahammül ediyordum ama bu olayın zemini hazırlanmaya ve yavaş yavaş yeni karakterleri görmeye başlayınca "SONUNDA ULAN SONUNDA" derken yüzümde gülümseme olduğunu, yaşadığım tatminiyeti çok net hatırlıyorum. BSD genel olarak idare eder, tadımlık bir anime. Ama şuan işlenen mevzu bence kesinlikle bambaşka. BSD'nin olmaya çalıştığı o şirin havadan çıkıp sonunda kendi dünyasının içindeki siyah beyaz mevzusuna zorla girmesi ortamın realiteye daha da yakınlaşması serinin zevkini kesinlikle çok yükseltti. Elinizde daha iyi bir seri varsa ona girin tabi ki, ama izleyecek bir şey bulamıyorsanız zaman geçirmenize yardım edecek, vakti geldiğinde de (geç de olsa) kendine bağlayacak "oha ya iyiymiş aslında" dedirten bir anime. Şuan hikaye gelişmeye devam ediyor ama ben bu sezondan sonra büyük ihtimalle bırakırım. Çünkü hikayenin gidişatı basbas "endgame" diye bağırıyor. Buradan tatlıya bağlayıp ya bunu atlattik ama galaktik sorun varmış falan çekilirse direkt silerim kendimden bu seriyi. İzleyecekleri devam yoluna karşı diken üstünde takip ediyorum yani kısaca. Çünkü bana göre buradan sona bağlamamak afedersiniz de bokunu çıkarmaktan başka bir şey olmaz. Seriyi sadece negatif eleştirdiğimin farkındayım ama bunun sebebi pozitifi olmaması değil, meslektaşlarından onu öne çıkaracağını düşündüğüm kadar büyük bir artısı olmamasından. Ortalama üstü bir anime mi? Evet ama iyi bir anime mi? Çok daha iyi animeler var kesinlikle. BSD bana sadece umduğumu, umdurduğunu veremedi. (Ortalamadan altta ve basbas bağırarak negatif bir ton elestirecegim tek seri tokyo revengers 🙏 hayatımda ilk kez ve muhtemelen uzun bi süre tek bir animeden soğuğum, hazmedemiyorum) Umarım yazımı beğenmiş ve seriye bakma düşünceniz de değişiklikler olmuştur. Okuduğunuz için teşekkür eder, beklettiğim için özür dilerim ^^ Kendinize iyi bakın, neşeyle kalın! *yarın Jujutsu Kaisen öbür ki gün de Jigokuraku (hells paradise) yazısı gireceğim 🤗🤗🫣🫣🫣 geri dönüşüm sert olacak! RAMPO AÇIK ARA FAVORİM

marttalksalot 1 year ago

おはよう! Yarın bir yazıyla geri dönüyorum. Umarım iyisinizdir. Görüşmek dileğiyle. Neşeyle kalın!

marttalksalot 1 year ago

Birkaç günlüğüne siteden çekiliyorum, hesap açık. Yazılar önümüzdeki haftaya kalsın. Pek iyi değilim ve rehabilitasyonum yine problem olmaya başladı. Umarım her şey istediğiniz gibi gider, kusura bakmayın. Her şeye rağmen neşeyle kalın!

marttalksalot 1 year ago

Boşum ve canım sıkkın o yüzden sizlere ilk ve tek ciddi yazı denememi sunuyorum. Açık konuşayım normalde yazmayı hiç sevmem hele kendimce bir hikaye ve şiir asla yazmamamın sebebi zihin sarayımda olup biten hislerin ve düşüncelerin, kelimeler gibi insanın ruhundan…devamıBoşum ve canım sıkkın o yüzden sizlere ilk ve tek ciddi yazı denememi sunuyorum. Açık konuşayım normalde yazmayı hiç sevmem hele kendimce bir hikaye ve şiir asla yazmamamın sebebi zihin sarayımda olup biten hislerin ve düşüncelerin, kelimeler gibi insanın ruhundan bin kat daha zincirli varlıklara sığmadığını ve yakışmadığını düşünmemdendir. Bu vakte kadar elimden bir eser (ki böyle demek fazla asabi, ama başka bir terim gelmiyor aklıma siz anlayin ne demek istediğimi) çıkmama sebebi aklımdaki projeyi kağıda geçirirken ortaya çıkan sonucu zihnimdekinin altında bulur, eleştirir, beğenmem. "Okuyucu okumaz lan bunu" diyerek çöpe attığım çok şey var. Ha şunu diyenlerinizi duyuyor gibiyim: "E hocam burada çatır çatır yazıyorsun, akıcı oluyorlar, okutturuyorlar kendilerini. Ne alaka bu düşünceler?" Arkadaşlar bir konuda idea belirtmek ile ideanızı var etmek arasında dağlar kadar fark var. Ben düşünen birisiyim ve bunu ego veya kendimi özel göstermek için demiyorum. En he denip geçilecek çalışmayı bile sanatsal açıdan değerlendirir kendimce eleştiririm. (Üstün olan varlık olarak değil, nasıl yazarlar eserlerini tartışırsa öyle.) Sizin burada okuduğunuz şuana kadar ki tüm yazılar, zihnimde kendimle yaptığım söyleşiler. Var olan bir konu/terim/olayı biliyorsam ve benim konuştuğumu görüyorsanız, aslında olan tek şey zihnimdeki sohbetin bir plak kaseti, bir radyo gibi size haber getirmemdir. Umarım anlatabilmişimdir. Gerçi konu başlığımız bu değil, üzerine sohbet etmek isterseniz. Açmamı istediğiniz bir nokta varsa buyrun gelin yorumlara. 10. Sınıfta yazmıştım aklımda bir hikayeye giriş sekansıydı. Keyifli okumalar dilerim, her türlü eleştiriye açığım. 🙏🙏🙏. Neşeyle kalın! Bilinci bir anda açıldı, kendini nefes alıp verirken bulmuştu, sanki hayatı için koşmuştu ama niye? Niye bunu hatırlamıyordu? Dar, eski bir sokakta, sağ elinde bir iş çantasıyla bulunmamak umuduyla nefesleniyordu. Şimdi aklındaki sorular daha da çoğalmıştı, farkındalığı artmıştı. Buraya nasıl gelmişti? Onu da bırak burası neresiydi? Niye böyle bir sokak hatırlamıyordu, hem de eski olmasına rağmen bu kadar şık? Sanki burası zamanına ait değildi. Etraftan çıkarım yapabileceği düşüncesiyle, sağa sola bakınarak yürümeye başladı. Hayır, buraya daha önce gelmemişti ama burada doğmuşçasına nereye gideceği bilincinde kazılıydı. Etrafa olan merakı azalmaya başladığında farketmeye başladı, bu çanta onun değildi, hemen sonra ise sokaktaki bir kırık ayna da yüzünü gördü. Çanta şu an ona ait olmayan tek varlık değildi. Huzursuz olmaya başladı, nefesi tekrar hızlandı, içine istemsiz bir korku hücum etti. "Her şeyi göremeyiz, gördüğümüze inanmak zorundayız." Gaybtan yükselen ses söylemişti bunu. Etrafına, gökyüzüne bakmaya başladı. Ne demekti bu? Derin bir nefes aldı. Gözlerini açtı, yatağında uzanıyordu, nefes nefeseydi. Duyduğu cümle onu normal haline döndürmeyi başarmıştı. "Yine mi aynı rüya?" İç çekerek ve esneyerek yanıtladı. "Aynı olaylar, farklı rüya Sam." Soruyu soran Sam, bu soruyu duymaktan sıkılan arkadaşı kadar aldığı cevaptan sıkıldığını gösteren bir yüz ifadesi sergiledi. Ama devam etmeye meyilliydi. "Çatıyı evin tek odası sanman oldukça komik, biliyorsun değil mi? Kendi odan var." "Geceleri geçe kalıp uyuyakaldığım için eşyalarımı buraya taşıdım. Böylesi daha rahat, her şey tek bir odada." "Tuvalet dışında." Sam'in cevabına güldü. "Evet, orası doğru." Konuşma bitmiş gibi gözükünce, Sam hareketlendi. "Annem ve babam aşağıdalar seni görmek istiyorlar." Kafasını tamam anlamında salladı. "Geliyorum, not almam lazım." "Pekala, Sherlock*. Gecikirsen yemeğini ben yiyebilirim değil mi?" Homurdanarak cevapladı. Cevabını almış olmalı ki Sam, merdivenleri inmeye başladı. *Sherlock burada alay için kullanılmış bi lakap, gerçi anlaşıldığını düşünüyorum.

marttalksalot 1 year ago

AY BU ARADA BLUE LOCK YAZISINDA DEĞİNMEYİ UNUTTUĞUM EN NET ŞEYİ YAZAYIM Serinin verdiği hype ve enerji başka hiçbir spor animesinde yok gereken büyük sahne için build uplari muazzam ama şöyle ki Animenin ana fikri dünya kupasını kazanmak ama arkadaşlar…devamı

marttalksalot 1 year ago

Blue Lock

Taku Kishimoto

20 Gönderi

SANDIĞINIZ GİBİ Bİ SPOR ANİMESİ DEĞİL Öncelikle selamlar! Ben Mart, sizlere bugün yine bir anime önerisinde bulunup hafızanızı yine gereksiz bilgilerle dolduracağım. Spor'un özellikle de futbolun kimileri için sıkıcı ve okunması zor bir konu olduğunun farkındayım. Şayet yazılarımı daha önce…devamıSANDIĞINIZ GİBİ Bİ SPOR ANİMESİ DEĞİL Öncelikle selamlar! Ben Mart, sizlere bugün yine bir anime önerisinde bulunup hafızanızı yine gereksiz bilgilerle dolduracağım. Spor'un özellikle de futbolun kimileri için sıkıcı ve okunması zor bir konu olduğunun farkındayım. Şayet yazılarımı daha önce okumuş biriyseniz, sizden katlanmanızı rica edeceğim, eğer yeterince okursanız konunun futbol veya spor olmadığını anlayacaksınız. Umarım o vakte kadar sizi sıkmam, keyifli okumalar dilerim! Blue Lock bir spor animesi ama alışılmış, herkesin tahmin ettiği gidişata sahip olan, günün sonunda dostluk ve arkadaşlığın galip geldiği bir anime mi? KESİNLİKLE değil. Ana karakterimiz İsagi her liseli erkeğin (çoğunluk diyelim) hayal ettiği gibi lise futbol takımında forvet olarak oynamakta ve ulusal şampiyona gitmeyi hedeflemektedir. (Buradaki hedef önemli, aklınızda bulunsun.) Ama ne yazık ki hayalleri ulusala gitmeden bir önceki maçta kaybetmesiyle suya düşer. Futboldan umudunu kesmişken Japonya Futbol Federasyonundan evine bir davet kağıdı aldığını görür, katılır. Oraya gittiğinde karşısında gördüğü herkesin Forvet olduğunu görür ve şaşırır. Aklındaki soruların cevabını ise Blue Lock'u kuran, ismi aslında neler olacağını açıklayan, Jinpachi Ego cevaplayacaktır. "Japonya Futbolu bir saçmalıktan ibaret!" (Hatta manga da ego isim isim vererek japonların taptığı japon futbol efsanelerin bok gibi olduğunu asla dünya klasmanı seviyesinde olmamalarının sebebinin japonların aptal futbol tutumu olduğunu söylüyor. Ki açık konuşayım bahsettiği isimler günümüzde hepimizin futbol diye bildiği avrupa futbolunda orta derecede nam salmış isimler, futbol efsanesi hiçbirine denmez.) Ego'nun bu sözleri genç İsagi de dahil odada bulunan tüm gençleri şok etmişti. "Takımdaşlık, arkadaşlık, birlikte efor... Bunlar ve benzeri tüm kavramlar Japonya'nın futbol gibi bir oyunda başarılı olamamasının önünde duran büyük saçma nedenler. Maçın sonucunu belirleyen sizin verdiğiniz emek değildir, kimin daha fazla GOL ATTIĞIDIR. Japonya'nın dünya kupasını kazanmak için ihtiyacı olan şey birlikte çabalayan bir takım değil, dünyanın en egoist forvetidir." Ne demek istiyordu Jinpachi? (normalde anime de Ego diye bahsediliyor ama konu karışıklığına sebep olacağı için Jinpachi diyeceğim) Bunca jenerasyon aktarılan o dostluk ve eğlence kültürünün saçma ve yıkılması gereken şeyler olduğunu söylerken? Hemen anlatayım :3 Öncelikle Futbol tarihi boyunca Japonya hiçbir zaman spesifik bir oyuncuyla, oyuncunun liderliği ile öne çıkmadı. Futbolun en büyük etkinliği olan dünya kupasına başta katılım bile saglayamazken düzenli çalışmaları ve disiplinleriyle sürekli gruplara katılan ve son 3 turnuvadır (Dünya kupaları 4 yılda 1 olur) son 16ya kalma başarısı gösteriyorlar. Ama Japonya'nın bu haliyle limiti bu, bundan fazlası her anlamda mucize gerektiren bir şey, çünkü lig olarak Japonya dünyanın en iyi 25 liginde bile değil. Oynanan seviyeyle sadece birlik olarak mücadele etmeleri imkansız. Bu bilgiyi aradan çıkarttığıma göre şimdi ana konumuza dönelim. Konu Ego yapmak arkadaşlar. Hangi sektörde olursanız olun sizlere yukarılara çıkmak için gereken hırsı ve motivasyonu verecek olan en temel şeydir belki de ego. Muhtemelen de spor dünyasında en çok ihtiyaç duyulan şeydir. Ne kadar yetenekli olursanız olun, ne kadar çabalıyorsanız çabalayın işin içinde kendinize ve yaptıklarınıza, yapacaklarınıza inanç yoksa asla sizden beklenilen, içinizde olan o seviyeye gelemezsiniz. "Dünya kupası finalinde olduğunuzu hayal edin, durum 1-1 ve son dakikalar. Kaleciyle karşı karşıyasınız ve gol olursa şampiyonsunuz. Solunuzda bir şey gözünüze çarpıyor, arkadaşınız. Bomboş top ayağına geldiğinde karşısında sadece kale olacak. Topu ona atar mıydınız? Sadece gerçek bir EGOİST orada şutu ceker! Golü görür." Ego'nun anlattığı bu hayali pozisyon, İsagi'nin ulusallara gidememe sebebi. Çünkü İsagi arkadaşına pas attı, doğru olanı yaptığını düşünerek. O kaçırdı ve dönüşünde gol yediler. Kendini düşünen biri şutu çekecekti. İsagi bunu yapamadı. Ve şimdi karşısına bir adam çıkmış DÜNYA KUPASINI KAZANMAKTAN, DÜNYANIN EN İYİ FORVETİNİ inşa etmekten bahsediyordu. Hangimiz bu konumda olmak istemezdik? Başarıyı getiren o şahıs olmak? Hepimiz. Peki kacimizda cidden bunu yapabileceğine olan inanç var? Tüm zorluklara rağmen hem de... İşte burada İsagi'nin çocukluk hayali olan dünya kupasını kazanma fikri, dünya kupasını kazandırmaya dönüşüyor. Veeeee hikayemiz başlıyor, bakalım o EGOİST kim olacak? E şimdi diyeceksiniz noldu peki iyi güzel bize trailer geçtin olayı ne bu animenin? Olayı bunun bir reform, baş kaldırı olması arkadaşlar. Yapılan tüm spor animelerine ve spor inançlarına karşı. Hepsinden önce ise başta Japon futbol kültürü olmak üzere spor kültürünü yıkması. Spor yaparken çoğumuz bencilliği düşünmeyiz ama başarıyı getirdigimizi hayal ederiz. Açık konuşayım ben 4 yıl kulüpte basketbol ondan önce de 2 yıl futbol oynamış birisiyim. Spor dünyasının içinde kendimce bulundum kısaca. Her zaman hayallerim oldu, takımla bir yerlere gitmek, milli takıma seçilmek gibi. Kendimi takımım için gerektiği anda o işi yapacak insna olarak hayal ettiğim, sahi eğer üstüme dusseydi bunu yapardım. Ama bu işler böyle değil, sen ne kadar istersen iste o şutu cekecek özgüven ve hırs baskasindaysa o kullanır. Mesele doğru olmak değil, başarıyı ve kaderi kendi ellerinle kovalamak. Bunu istemekle, bunu yapmak, bunun peşinden cidden gitmek çok farklı şeyler. Sizden egonuz olmasını istiyor bu seri, spor olsun olmasın. Bir hedefiniz varsa sadece kendine güvenle motivasyon olamazsın. Bir şey başarmak istiyorsan önce onu başardığını hayal edebilmeli, sonra da gerekeni yapabileceğin hale gelene kadar kafanda da inanmalısın. Diyeceklerim böyle, yazıyı yazarken tıkandım. Açık konuşayım beğenmedim bile, silmek istemiyor değilim ama bugün sizlere by animeyi öneriyorsam sebebi sizler ufkunuzu açmaya meraklıysanız, düşünecek bir şey arıyorsanız, perspektifinizi bazı konularda değiştirmek istiyorsanız. Bu anime motive olmaniz için var. Bir şeylere değil, kendinize. Anime'nin müzikleri ve çizimleri çok kendine has. Her birini beğeneceğinize eminim. Nitekim animenin yaptığı en iyi iş de her olay da beklenen anın gelmesinden tut geldiği ana kadar size gereken gazı ve heyecanı MUAZZAM şekilde pompalaması. Sizlere spoilerdan uzak, animeye opening olarak dusunebileceginiz muazzam bir edit bırakıyorum. Sonra da isterseniz yazı ve video üzerine konuşmaya, varsa sorularınızı cevaplamaya yorumlarda buluşalım (izleyip seriyi izleyince insan ulan keşke bu olsaymış op diyor açık konuşayım) https://youtu.be/ypypZFF1K_c?si=uOctNuFoePYiPw6B Umarım yazımda kafamın bulanıklığı ve can sıkıntımdan ötürü sizleri de sıkmamışımdır. Yeterince spor ve dünyada Ego ideasına giremedim özür dilerim :/ Sizler açarsanız yorumlarda seve seve sohbet ederim ama ^^ Keyifli geceler, günler dilerim. Neşeyle kalın!

marttalksalot 1 year ago

Bir yazarın katili, Sherlock Holmes. Evet yanlış duymadınız, hepimizin sevip saydığı, çoğumuzun hayranlık duyduğu dünyanın en iyi dedektifi sevgili Sherlock Holmes, aslında bir katil, Sir Arhur Conan Doyle'un hayallerini ve iradesini katletmiş bir canavar. Nasıl mı? Size bu yazıda hepimizin…devamıBir yazarın katili, Sherlock Holmes. Evet yanlış duymadınız, hepimizin sevip saydığı, çoğumuzun hayranlık duyduğu dünyanın en iyi dedektifi sevgili Sherlock Holmes, aslında bir katil, Sir Arhur Conan Doyle'un hayallerini ve iradesini katletmiş bir canavar. Nasıl mı? Size bu yazıda hepimizin hayatında bir dönem yer edinmiş bu ikilinin arasındaki o dinamiği anlatacağım. Umarım keyif alırsınız, iyi okumalar. Dikkat: bu yazı Sherlock Holmes hakkında spoiler sayılabilecek bilgilere sahip olacak. Bu, hem kitaplar hem de film/dizilere konu olan versiyonu için geçerli sayılır. Beni bu uyarıyı yaptığım için şaşkınlıkla karsilayacaksiniz belki ama ben yine de uyarayim ahxgjagxuwhxsjhds Tarihler 1893 yılının Aralık ayını gösteriyor. İşe giden gençlerin kollarında siyah bantlar var, haberlerden haberdar olan herkesin üzerinde bir hüzün hakim. İngiltere bir bütün olarak koca bir yasta. Bir cinayet işlenmiş, herkesi derinden etkileyecek kadar büyük birinin ölümü kraliyetten birinindir diye düşünürsünüz muhtemelen. Dünyaca sevilen bir zenginin veya bir dünya güzelinin. Olan bunlardan hiçbiri değildi aslında. Bu acı haber, dünyanın en iyi dedektifinin ölümünü bildirmekteydi. Büyük Sherlock Holmes, Moriarty'e yenik düşmüştü. En azından gazetelerde yazan buydu, insanların hissettikleri değil. Ama bunları anlatmadan önce herkesin gönlüne taht kuran bu varlığın, yaratılış hikayesine odaklanalım. Yıl 1891 Viyana'da eğitimini bitirmiş Sir Arhur Conan Doyle (yazı boyunca kendisini Arthur diye tanıtacağım) göz doktoru olmuş ve kendi göz kliniğini kurmuştu. İşler onun için yolunda gitmiyordu, her geçen günü boş ofisinde, parmaklarıyla daireler çizerek randevusuna asla gelmeyen hastaları beklemekle geçiyordu. İşte bu değersiz saatler, Arthur için, çocukluk hayali olan yazarlık kariyerinin başlangıcı olacaktı. Ofisinde geçirdiği birkaç saatte yavaş yavaş kendine has bir dedektif olan Sherlock Holmes'un davalarını anlatan yazılar yazmaya başlar. (Burda yazmadan edemeyeceğim bir bilgi var Arthur yazmaya başlamadan önce Sherlock için düşündüğü ismi eşine danışır. Aklında ismin Shuckleford, Shuttersworth gibi bir şey olduğunu söyler ajhxwixywiuxw eşi de ona kahramanına daha sıradan ve akılda kalıcı bir isim vermesi gerektiğini söyler. Hatta isim önerisi de yapıyor galiba ama isim "anası" o mu emin değilim) Yazılarını aylık çıkan Strand Magazine adlı dergiye satan Arthur, bu küçük ve bir beklenti olmadan yapılan başlangıcın okuyucular tarafından gördüğü büyük ilgi sayesinde doktorluğu bırakıp tam zamanlı yazarlığa yönelmişti. Sanatta her bir eserin yaratıcısı ile bir bağlantısı vardır. Arthur'un Sherlock ile olan bağlantısı dedektif ortaya çıktıktan ilk kez 4 ay sonra kopmaya başlamıştı. Annesine yazdığı mektupta Sherlock'tan temelli olarak kurtulmayı planladığını söyleyen Arthur, annesinin verdiği cevabın gelecekte yaşayacağı bir çok olayın ve göreceği tepkinin habercisi olacağından habersizdi... "Hayır! Yapma! Yapmamalısın! Yapamazsın!" 1893 Sherlock'u yazmaya başlayalı 2 yıl olmuştu ve artık Arthur'un yazarlık hayatı sadece Sherlock'un varlığı sayesinde döneminin en başarılı işiydi. Öyle ki kendisine Sherlock'un yaşayacağı 12 macera daha için 1.000 pound teklifi gelmişti. Bu günümüz parasıyla 200.000 dolardı. Sadece başarılı bir yazar olmakla kalmamıştı Arthur, artık inanılmaz bir ün ve paraya sahip oluyordu. Toplamda 2 roman ve 24 kısa hikaye yazdıktan sonra bir yazar olarak Arthur yeni maceralara yönelmek istemişti. Onun kişiliğini, hislerini ve yazarlığını yansıtan diğer eserlerinin ilgi çekmesini bekliyordu. Ancak Sherlock sadece dış dünyayı hegomanyası altına almamıştı, Arthur'un diğer eserleri de Sherlock'un ulaştığı ün ve başarının gölgesinde kalmıştı. Hatta unutulmaya maruz kalacaklardı. Sahi, Sherlock'un ismini içermeyen kaç Arthur Conan Doyle eserini biliyorsunuz, okudunuz? Arthur'un sahip olduğu bu yazarlık hayatı, artık onun değildi. Dedektif Sherlock Holmes ve onun başarılarını hayranlıkla takip eden insanlarındı. 1893'te Üniversitede ders vermek için gittiği İsviçre'de bir Şelaleye bakan uçurumun kenarına gelen Arthur'un aklına bir ilham gelmişti. Büyük bir kahramanın yapacağı ihtişamlı vedanın mekândı burası. "Yaptım! Sonunda Sherlock Holmes'u öldürdüm!" Yazmıştı annesine Arthur. Zihni, kendisini zincirlemiş ve kölesi yapmış kendi yarattığı canavardan kurtulmuştu artık. Serbestti ve istediğini yazabilirdi. En azından o öyle düşünmüştü. Strand dergisine 20 bini aşkın insan aboneliği iptal ettirmişti, basın büyük dedektifin ölümünü bir cinayet gibi yazıyordu. Tüm dünyadan binlerce mektup alıyordu Arthur, verdiği bir söyleşi de unutamadığı bir mektuptan bahsetmişti. Tanımadığı bir kadından aldığı. "Canavar, sen bir CANAVARSIN" sadece mektuplarda değildi karşılaştığı bu öfke Arthur'un. Yolda tanımadığı bir başka yaşlı kadın el çantasıyla saldırmıştı ona. Arthur, kuşatma altındaydı; gittiği, gördüğü, duyduğu her şey ona baskı uyguluyordu. Takvim 1901 yılını gösterdiğinde, Sherlock'un varlığı sonunda bulunduğu yerin kilitlerini kırmıştı. Belki baskıya dayanamamasından belki de para ihtiyacından olacak, Arthur mucizevi bir şekilde ölümden geri gelen dedektif hakkında birkaç kısa hikaye daha yazmıştı. Bu sefer Arthur durumu tatlıya bağlamak istiyordu. Çıktığı söyleşiler de Dedektifin okuyuculara veda edeceğini, emekliliğe ayrılacağını anlatıyordu. 1907 yılıydı, "Son Görevi" (His Last Bow) Sherlock'un 12 davaya daha baktığı bir eser yayınlanmıştı. Ancak korkusuz ölümü, onun sonu olmadığı gibi bu da Sherlock'un sonu olamayacaktı. (I always comeback. -Sherlock, bakalım bu referansı anlayan çıkacak mı hagxjagzjwhs) Son vermek istediğini, defalarca kez dile getirmiş olsa da Arthur ünlü dedektifi son görevine çıkarmaya devam etti. Bir daha, bir daha ve bir daha.... Arthur'un 40 yıllık yazım hayatının sonunda toplam 4 roman ve 58 kısa hikayeye sahip olmuştu deha dedektif. Ancak ölüm döşeğinde bile yarattığı bu canavar, onu rahat bırakmayacaktı. 1930 yılı, Temmuz 1. Londra'nın büyük gazetesi Daily Mail, Arthur ile yaptığı söyleşi de: "Yakın zamanda 71. Yaşını kutlamış olan yazarımız hastalığından ötürü bitkin düşmüş olsa da hala Sherlock Holmes'e vakit ayıracak zaman bulabilir. Değil mi?" Diye sormuştu. Arthur cevabında oldukça netti ve hepimize lafı da çakmıştı açık olmak gerekirse :D "Hayır, onla işimin çoktan bittiğini sizlere söylemiştim. Açık olmak gerekirse, Sherlock Holmes'un yazarı olarak adlandırılmaktan bıkmış bulunmaktayım." (Burada "sick" kelimesini kullanıyor ve bu hastalık olarak da çevrilebilir. Ne demek istediğini az çok anlamışsınızdır.) Bu söyleşinin yayımlanmasından tam 6 gün sonra haber başlıkları yeniden yazılıyordu ve belki de tarihin en cani haber başlıklarından birine yer verilmişti. "Usta yazar öldü. ÇOK YAŞA SHERLOCK HOLMES" Arthur, spiritüalizme inanıyordu. Ölmeden önce bir keresinde "okuyucularım benim bir çok etkileyici maceraya çıktığımı düşünebilir. Şimdi ise maceraların en büyüğü ve en görkemlisi beni bekliyor." Onun arkadaşlarından biri (ismini şimdi unuttum, affediniz.) Ölümünden bahsederken: "O gittiği için üzgünüm. Ama bu dünyanın acımasızlığından kurtulduğu için adına mutluyum." Demişti. Evet arkadaşlar, hikayemizin sonuna gelmiş bulunmaktayız. Gördüğünüz üzere bizlerin hayranlık duyduğu bu eser, Arthur'un hayallerinin sonu olmuştu. Arthur aslında hiçbir zaman nefret etmiyordu eserinden, nitekim ona yaşadığı bu düzgün hayatı armağan eden dedektifin ta kendisiydi. Hepimiz unutulmayacak işler yapmak isteriz, dünyaya bir şeyler bırakmak. Peşinden gitmek istediğimiz projeler ve hayaller vardır. Bunları gerçekleştirmek her zaman bizim elimizde. Ancak bir eser ortaya çıktıktan sonra sizin olmaz. Sizin amaçlarınız doğrultusunda büyüyemez, böyle olduğunda o eser'in gölgesinde kaldığınızda. Onu yaptığınız için memnun kalabilir misiniz? Gittiğiniz, olduğunuz her yere sizden önce gelen bir varlık. Gerçekten uzak olmasına rağmen, sizden ve kararlarınızdan daha da fazla önem gören... Ne yapıyorsak yapalım, karşılamamız gereken beklentiler olduğunda bunlarla başa çıkmak, bulunduğunuz stres ve dünya altında imkansız görünebilir. Ancak hatırlamanız lazım ki elinizde olan şeyler her zaman var, siz hayatta olduğunuz sürece zaman, zamanınız olduğunuz sürece bir nebze güç daima yanınızda bulunacak. Bir şeylerden vazgeçmek istediğinizde, üstüne gitmek istediğinizde bunu yapabilmek o an sizin için ne kadar zor gözükecek olsa da sadece sizin elinizde olacak. Bu değerli öneriyi de verdiğime göre, yazıyı bitirebilirim herhalde ^^ Umarım yazıyı okumaktan zevk almışsınızdır (tabii buraya kadar geldiyseniz, geldiyseniz yoruma poğaça yazın 👍 tabi fikrinizi de yazmayı unutmayın!!!) Yorumlarda buluşmak dileğiyle, iyi günler, iyi geceler dilerim. Neşeyle kalın! OH BE BİTTİ!