(@) - Raf

- 26.02.2025 - 04.03.2025 - Bu kitaptan Alice Harikalar Diyarında kitabının enerjisini almıştım, beklediğim gibi de oldu sayılır. Konusu, Hindistanlı bir kız çocuğunun İngiltere’de bir malikaneye taşınmasıyla başlıyor. Mary isimli kızımız çok huysuz ve mutsuz, bundan ötürü de ‘yetişkinler’ tarafından…devamı- 26.02.2025 - 04.03.2025 - Bu kitaptan Alice Harikalar Diyarında kitabının enerjisini almıştım, beklediğim gibi de oldu sayılır. Konusu, Hindistanlı bir kız çocuğunun İngiltere’de bir malikaneye taşınmasıyla başlıyor. Mary isimli kızımız çok huysuz ve mutsuz, bundan ötürü de ‘yetişkinler’ tarafından asla beğenilmeyen bir çocuk kendisi. Zamanla Mary’nin ve romana katılacak olan diğer çocuk karakterlerin kendilerini keşfetmelerini okuyoruz aslında. Colin’in yaşadıklarına çok duygulandım çünkü tahmin ediyorum ki Türkiyede de baskıcı aile evlerinde büyüyen çoğu çocuk, iyi niyet ve korumacılık adı altında kendi kişiliğini ortaya çıkartamamıştır. Dickon karakterinin hayvanlarla olan bağını da çok hoş buldum, zaten kitabın kapağında da çok tatlı bir kızılgerdan kuşu var. Ben kitabı çok beğendim, öncelikle yazım dili çok akıcıydı, okumakta hiç zorlanmadım, 3 oturuşta falan bitti. Satırların ardında ebeveyn-çocuk ilişkisine yönelik mesajlar olduğunu farketmek bence çok hoştu. Bana kalırsa gizli bahçe sadece bir sembolizm örneği olarak kabul edilebilir, bahçenin yerine istediğiniz hobiyi koyun, sizi ne mutlu ediyorsa onu koyun, anlamlı olacaktır çünkü zaten asıl anlamı ruha iyi gelen şeyi yapmaktır diye anladım. “Elbette dünyada sayısız Sihir olmalı. Ama insanlar bunun neye benzediğini veya nasıl yapılacağını bilmiyor. Belki de başlangıç, güzel şeyler meydana gelinceye kadar güzel şeyler olacağını söylemektir sadece.” “Bir şeyi tekrar tekrar söyleyerek ve zihnine sonsuza dek yerleşene kadar düşünerek öğreniyorsun, sanırım Sihir için de aynısı olacaktır. Onu size gelmesi ve yardım etmesi için sürekli çağırırsanız bir parçanız olacak, yanınızda kalacak ve işini yapacaktır.” “İyileşeceğine kendini inandırmıştı; bu inanç, aslında savaşın yarısından fazlasıydı ama bunu fark etmedi.” “Sağlıklı çocukların gülmesi her gün ilaç içmelerinden iyidir. O ikisi kesinkes şişmanlayacak.” “Üzücü veya kötü bir düşüncenin zihninize girmesine izin vermek, kızıl mikrobunun vücudunuza girmesine izin vermek kadar tehlikelidir. İçinize grdikten sonra orada kalmasına izin verirseniz, yaşadığınız sürece ondan asla kurtulamayabilirsiniz” “Seni küçük cadı! Orada durmuş şunu sevmiyom, bunu sevmiyom diye söyleniyosun. Asıl sen kendini seviyo musun?” “Kaşlarını çatmıştı, çünkü babasıyla annesinin oturup onunla herhangi bir konuda hiç konuşmadığını anımsamıştı.” “Bahar mı geliyor? Neye benziyor bahar? Hastaysan odada baharı göremiyorsun.” “Annem hiç temiz hava almayan, sırtüstü yatıp resimli kitap okumaktan ve ilaç içmekten başka hiçbi’şeycikler yapmayan bi’ çocuğun yaşaması için bi’ neden olmadığını söylüyor. Zayıf ve dışarı çıkma zahmetine girmekten nefret ediyo; o kadar çabuk üşütüyo ki hemen hastalanıyo.” “Eğer gizli korkularını anlatabileceği bir arkadaşı olsaydı… eğer soru sormaya cesaret edebilseydi… eğer kendi yaşında arkadaşları olsaydı ve kocaman kapalı bir evde, çoğu eğitimsiz ve ondan bıkmış olan insanların korkularıyla ağırlaşmış havayı soluyarak sırtüstü yatmamış olsaydı, korkusunu ve hastalığını büyük ölçüde kendisinin yarattığını anlayabilirdi.” “Annem bi’ çocuğun başına gelebilecek en kötü iki şeyin hiç kendi haline bırakılmaması ya da tamamen kendi haline bırakılması olduğunu söylüyo.” “Annem her sabah yarım saatçik bile ossun gönlünce gülmenin tifüslü birini bile iyileştirceğini söylüyo.” “Elbette bu yanlış Sihirdi… söze “çok geç” diyerek başlamak.” Puanım: 10/10

mewberry 1 month ago

Cassandra

Benjamin Gutsche

90 Gönderi

Spoiler içeriyor - 28.02.2025 - 04.03.2025 - Diziden beklentim düşüktü ancak beklentimin daha üstünü karşıladı. Bence ele aldığı konu gayet ilgi çekiciydi ve güzeldi. Mini bir dizi olduğundan ve konusu bakımından sürükleyici olduğunu düşünüyorum. Bazı sahnelerde çok gerildim ama korkutucu değildi. Cassandra’yı…devamı

mewberry 2 months ago

Çığlık

Wes Craven

47 Gönderi

- 09.01.2025 - Bu senenin ilk açılış filmi oldu benim için. Kült korku yapımlarından olduğu için izlemek istedim. Korku filmleriyle aram pek iyi değildir ama bu filmde hiç korkmadım, izlerken eğlendim. Karakterlerin ölüme koşmalarına çok tadım kaçtı ama tabii ki…devamı

mewberry 2 months ago

Ben Bilmem Beyin Bilir: Beyin Hakkında Her Şey

Mehmet Yavuz

1 Gönderi

- 07.01.2025 - 13.01.2025 - Bu kitap, Nörolog Dr. Mehmet Yavuz tarafından yazılmış. Uzun süredir kitaplığımdaydı, okumak istedim. Gerçekten çok güzel bir kitaptı, nörobilime dair birçok bilgi içeriyordu. Altını çizdiğim o kadar çok yer oldu ki kitap post it doldu.…devamı

mewberry 2 months ago

Frankenstein

Mary Shelley

25 Gönderi

- 28.01.2025 - 29.01.2025 - Mary Shelly, İngiliz bir yazardır. Annesi doğumda öldüğü için ölüme karşı meraklı ve acı dolu bir insanmış kendisi. Edebiyata ve felsefeye karşı hep ilgisi varmış. Mary, 1814 yılında dönemin şairlerinden Percy Shelly’e aşık olmuş ve…devamı- 28.01.2025 - 29.01.2025 - Mary Shelly, İngiliz bir yazardır. Annesi doğumda öldüğü için ölüme karşı meraklı ve acı dolu bir insanmış kendisi. Edebiyata ve felsefeye karşı hep ilgisi varmış. Mary, 1814 yılında dönemin şairlerinden Percy Shelly’e aşık olmuş ve daha 17 yaşındayken birlikte kaçmışlar. Daha sonra arkadaşlarıyla toplandıkları bir gece, birbirlerine korku öyküleri anlatırken ne anlatacağını bulamadığı için arkadaşları tarafından alaya maruz kalmış, aynı hafta içerisinde kabusunda gördükleriyle birlikte Frankenstein’i kurgulamış. Bundan tam 208 yıl önce, toplumda kadınlar bastırılırken böylesine muhteşem bir kurgu yazması gerçekten beni kendine hayran etti. Ve bu kurguyu daha 20 yaşlarındayken yazması çok ilham verici. Frankenstein, çoğumuzun bildiğinin aksine canavarın adı değil, canavarın yaratıcısının adıdır. Roman, çerçeve anlatı tekniğiyle yazılmış. Başlarda kimin ne olduğunu, nerede olduğumuzu anlamasam da roman sonradan çok güzel bir şekilde ilerlemeye başlıyor ve yazım dilinin güzelliğiyle akıp gidiyor. Konusu, bir gemi yolculuğunda Kaptan Robert Walton’un Victor Frankenstein ile sohbeti arasında başlıyor. Victor Frankenstein, başından geçenleri anlatıyor ve bunları okuyoruz. Kendisi doğa bilimine olan ilgisinden ötürü ölü bir canlıyı yeniden diriltmeyi dener ve başarır. Ama başardığı canavar, hayalinden farklıdır, çirkindir. Ve çirkinlik, insanoğlu için ne yazık ki bir ölçüttür. Sevgiye ve gelişime muhtaç olan yaratık, insanoğlunun acımasızlığı ve önyargısı karşısında gerçekten canavarlaşır, bu süreci okuyoruz. Bu kitapta duygulanacağım aklıma gelmezdi ama gerçekten gözümün dolduğu satırlar oldu. Kendisini vahşi içgüdülere teslim etmesi haricinde canavar için gerçekten çok üzüldüm, kendisini anlattığı kısımlar çok dokunaklıydı. Canavarı anlıyorum sanırım, maalesef ki toplum kendinden farklı olanı ötekileştirmeye, dinlememeye, görmemeye meyilli. Kitabın yazım dili gerçekten sanatsaldı, betimlemeleri o kadar güzeldi ki, boş yere yazılmış bir cümle bile göremedim, hepsi özenle seçilmişti. Çok sürükleyici bir romandı ve sanırım benim gotik edebiyatından okuduğum ilk romandı. Bir canavar aracılığıyla sevginin, iyiliğin ve kötülüğün, kibirin işlenmesi çok hoşuma gitti. Bence kitabın korku kategorisine girmesinin sebebi içinde canavarın bulunmasından ziyade, sevgiye ve iyiliğe aç bir varlığın acımasızlıklarla nasıl vahşileştirildiğine şahit olmak diye düşünüyorum. Bu arada sayfa 132’de çocukların kendileri yemeyip yaşlı dedeye yemek ayırmalarının canavarı duygulandırması kalbime dokundu. Ve sonrasında, onlardan yemek çalmamaya hatta onlar için odun toplamaya başlamıştı. Ya canavar, keşke karşına sevgi dolu ve arkadaş canlısı birisi çıksaydı. (🥹) “Amaçlarınızdan dönmeyin ve kaya kadar sağlam olun. Bu buz, kalplerinizin yapıldığı maddeden mamûl değil; değişebilir ve dayanamayacağını söylerseniz size dayanamaz.” “Ama korkaklık ya da dikkatsizlik sorduğumuz soruların önünü kesmese, kim bilir kaç şeyle tanışmanın eşiğindeyizdir?” “Yalan doğruya bu kadar benzerken, kim kendine mutlak mutluluk çıkarabilir?” “Kalbim sevgi ve şefkate duyarlı yaratıldı ve acıyla, kötülük ve nefretle burkutulduğunda, bu değişimin şiddetine dayanırken işkence ekmemesi mümkün müydü?” “İnsanın dünü, asla yarını gibi olmayabilir; Değişimden başka hiçbir şey ayakta kalamaz!” “Ya ben neydim? Varoluşumdan ve yaratanımdan bütünüyle habersizdim ama param, arkadaşım ve hiçbir çeşit mülkiyetim olmadığını biliyordum. Üstelik iğrenç bir şekilde bozuk ve tiksindirici bir biçim verilmişti bana; insanlarla aynı doğaya bile sahip değildim. Öyleyse, yeryüzünde ben, bütün insanların kaçtığı ve herkesin reddettiği, bir leke, bir canavar mıydım?” “Ben talihsiz ve terk edilmiş bir yaratığım. Etrafa baktım ve yeryüzünde hiçbir akraba ya da arkadaşım yok. Gittiğim bu sevecen insanlar beni hiç görmediler ve hiç tanımıyorlar. Korku içindeyim, orada tutunamazsam, sonsuza kadar dünyada toplum dışı olurum.” Puanım: 10/10

mewberry 2 months ago

Arayışlar

Lou Andreas-Salome

25 Gönderi

- 24.01.2025 - Lou Andreas Salome, Rus-Alman bir aileden gelen, çok seyahat etmiş bir yazar ve psikanalisttir. Hatta kendisi ilk kadın psikanalistmiş. Döneminde o kadar başarılı ve zeki bir kadınmış ki edebiyatın büyük isimleri bile ona hayranmış. Freud, Nietzsche, Tolstoy…devamı- 24.01.2025 - Lou Andreas Salome, Rus-Alman bir aileden gelen, çok seyahat etmiş bir yazar ve psikanalisttir. Hatta kendisi ilk kadın psikanalistmiş. Döneminde o kadar başarılı ve zeki bir kadınmış ki edebiyatın büyük isimleri bile ona hayranmış. Freud, Nietzsche, Tolstoy gibi isimlerle aşk dedikoduları çıkmış. Hatta Nietzsche’yi reddettiği için Nietzsche’nin büyük bir depresyona girdiği düşünülüyormuş. Freud, Lou hakkında şöyle söz etmiş; “Korkunç bir zekâ…. Onun yanına yaklaşan herkes, varlığının samimiyetinden ve uyumundan çok güçlü bir biçimde etkilenirdi; kadınlara özgü zaafların hiçbirinin hatta insani zaafların bile çoğunun onda bulunmadığını, yaşamı boyunca bunları aşmış olduğunu fark ederdi.” Yazara bu kitabı okuduktan sonra hayran kaldım ve daha fazla kitabını okumak istiyorum. Çünkü bu kitabın yazıldığı dönemde yani 1898 yılında bir kadın olarak kendini böyle güzel ifade etmesi bence takdir edilesi bir durum. Günümüzde bile maalesef bazı kadın ve erkek yazarlardan okuyoruz ki hala kadınlar erkeklerin uğrunda köleleştirilmeye ve objeleştirilmeye çalışılıyor. Kadını sadece kadın olarak görmekten ziyade, sevgili, eş, anne gibi sıfatlarla omzuna binlerce sorumluluk yüklenerek tanımlıyorlar. Günümüzde bile hal böyleyken, o dönemin şartlarında tüm bu baskılardan sıyrılmak istemesi müthiş bir güç diye düşünüyorum. Ayrıyetten kitabın yazım dili o kadar güzel ki, sırf betimlemeler çok güzel diye bile altını çizdiğim yerler oldu. Okuduğumda gerçekten bir kadın zekasından naifçe işlenmiş cümleler olduğunu hissettim. Kitabın konusuna gelirsek, Adine adında bir kadın var ve Benno’ya sırılsıklam aşık oluyor ama Adine kendisini nişanlı hayatına ait hissedemiyor ve günden güne ilhamını kaybediyor. Hal böyle olunca Benno nişanı atıyor ve Adine de başka bir ülkeye gidiyor, orada ressamlık kariyerinde yükselişe geçiyor. Aradan zaman geçtikten sonra Benno, Adine’ye geri dönmek istiyor ama Adine kendisini bir erkeğin uğrunda basitleştirmek, hayallerini yıkmak istemiyor ve bu aşktan vazgeçiyor. Adine’nin kendi mutluluk ve huzur arayışını okuyoruz aslında ve kitabın en güzel yanı olarak bu arayışı bir erkekte değil kendi içimizde yapıyoruz. Kısacık bir kitap olmasına rağmen çok güzel etkisi olan bir kitaptı, özellikle de toksik ilişkiye maruz kalmış veya kaygılı bağlanma yaşayan insanların bu kitabı okuması gerektiğini düşünüyorum. Zaten 64 sayfa olduğu için bir oturuşta okuyabilirsiniz. “Aksine çok eski yüzyıllardan gelen alışkanlıklar, çoktan ölüp gitmiş kadınlardan kalan kölelik ruhudur bu esnada içimizde fısıldayan; hem de bizim olmayan bir dilde, ancak bir düşteyken, sırtımızdan bir ürperti geçtiğinde, sinirlerimiz titrediğinde anlayabildiğimiz bir dilde.” “Erkekler mi, öff! Kaçasım geliyor. Niçin onların istediği her şeyi yapasın ki?” “En küçük memurundan tut, subay çevrelerine kadar hâlâ hepsi kibirli, azametli ve dar görüşlü. Konumlarına göre görüntü değişiyor sadece, içerik aynı. Bizim artık annelerimiz ve büyükannelerimiz gibi düşünmediğimiz içlerinden birinin bile aklına geliyor mu sanıyorsun? ‘Efendim aşağı, efendim yukarı’ diye etraflarında dört dönüp duran kadınlardan değil de artık kendi kendimizin efendisi olduğumuzun, kısacası eski kölece anlayışları rafa kaldırdığımızın farkındalar mı sence?” “Yapmamız gereken tek şey yolumuza devam etmektir; bize ait olan birlikte gelir, bizimle beraber yürümeyeninse bizi durdurmasına izin vermemeliyiz.” “Yine de yaşamım boyunca asla, beni dize gelmeye zorlayacak veya Benno’nun az önce farkına varmadan denediği gibi, benzer bir biçimde birey oluşumu ayaklar altına almaya kalkacak bir erkeğin sevgisini taşımazdım.” Puanım: 10/10

mewberry 2 months ago

Altıncı Koğuş

Anton Çehov

109 Gönderi

- 23.01.2025 - Anton Pavloviç Çehov, modern öykünün en önemli ustalarından olan Rus yazardır. Kendisi aynı zamanda doktormuş hatta okuduğum bir yazıya göre fakirlerin muayenelerinden ücret almazmış, çok erdem sahibi bir insanmış. Kendisinden okuduğum ilk kitap oldu ama daha fazla…devamı- 23.01.2025 - Anton Pavloviç Çehov, modern öykünün en önemli ustalarından olan Rus yazardır. Kendisi aynı zamanda doktormuş hatta okuduğum bir yazıya göre fakirlerin muayenelerinden ücret almazmış, çok erdem sahibi bir insanmış. Kendisinden okuduğum ilk kitap oldu ama daha fazla kitabını okumayı istiyorum. Normalde Rus edebiyatı okurken az da olsa zorlanıp yorulduğumu hissediyorum ama Çehov’u okurken hiç öyle hissetmedim, bence bu kitap Rus klasiklerine başlamak için mantıklı bir seçim olur. Hatta Çehov, hayatının bir döneminde Tolstoy ile dostluk edinmiş, Tolstoy yazım dili olarak Çehov’un daha üstün olduğunu söylemiş. Bu kitap, 68 sayfa olmasına ve birkaç saat içerisinde bitmesine rağmen oldukça derin anlamlara sahip bir kitaptı, çok beğendim. Altıncı Koğuş kitabında bir akıl hastanesinde buluyoruz kendimizi. Ama bu akıl hastanesindekiler gerçekten akli dengeleri olmayan insanlar mıdır? Kitap, bu soruya cevap niteliği taşıyor aslında. Bu akıl hastanenin koşulları berbat, her yer pislik içinde ve hastanenin bekçisi şiddete meyilli gaddar bir adam. Tüm bu koşullarda, akıl hastalarının (?) yaşadıkları mağduriyete rağmen orada çalışmaya devam eden ve istemeden de olsa olaylara seyirci kalan doktorumuzun yaşadıklarını okuyoruz. Sonu beklenmedik değildi benim için çünkü o dönemde de şuanda da biliyoruz ki, toplumdan biraz sıyrılan, özgür ruhlu insanlar hep ötekileştirilir ve ya “deli” ya da “saygısız” ilan edilir. Çehov, Dünya düzeninin ileride değişeceğinden ümitliymiş ama üzgünüm ki sandığı gibi olmadı. Toplum hala kendisinden farklı olanı ötekileştirmekte ve soyutlamakta ısrarcı. Üstelik birçok insan her türlü eziyete ve iğrençliğe susmaya devam ediyor, sustukça da bu iğrençliklerin birer ortağı haline geliyorlar. Bu tarz insan ve toplum gelişimini konu alan kitaplar okuduğumda ve toplumun gelişmenin g’sini göstermediğini farkettiğimde çok çok yıkıma uğruyorum. Çehov, 1892 yılında bu kitabı yayımlanırken bunları düşündüyse, nasıl olur da biz hala aynı sorunlardan muzdarip kalırız? Akıl ve iradesiyle diğer tüm canlılardan üstün olan insanın bu denli alçak olması ne can yakıcı bir durumdur. “Her türlü zorbalığın toplum tarafından makul ve yerinde bir gereklilik olarak karşılandığı, beraat kararı gibi her türlü merhamet göstergesinin toplumda tatminsizlik ve intikam duyguları uyandırdığı bir dünyada adaleti düşünmek gülünç değil midir?” “Hayat can sıkıcı bir tuzaktır. Düşünen bir insan olgunluğa eriştiğinde ve tam bir bilinç kazandığında kendini istemsiz olarak sanki çıkışı olmayan bir tuzağın içindeymiş gibi hisseder. Aslında insan, iradesi dışında birtakım tesadüfler tarafından yokluktan var olmuştur. Peki neden? Varlığının anlamını ve amacını öğrenmek ister, sorularına cevap alamaz ya da saçma sapan cevaplar alır. Kapıyı çalar ama açan kimse olmaz.” “İnsanın huzuru ve memnuniyeti dışarıda değil, içindedir. Sıradan bir insan iyiyi ya da kötüyü dışarıdan, yani bir atlı arabadan ya da bir çalışma odasından bekler. Düşünen bir insan ise kendinde bulur.” “Acı, acı hakkındaki canlı düşüncedir. Bu düşünceyi değiştirmek için irade gücü göster, onu silkip at, şikâyet etmeyi bırak; acı kaybolup gidecektir.” “Acıyı küçümsersiniz, ama parmağınızı kapıya sıkıştırdığınız vakit en yüksek perdeden inlersiniz!” Puanım: 9/10

mewberry 2 months ago

Suç ve Ceza

Dostoyevski

206 Gönderi

Spoiler içeriyor - 15.01.2025 - 22.01.2025 - Bu zamana kadar okumadığım için kendimi suçlu hissettiğim ama an itibariyle okumuş birisi olarak iyi ki de bu zamana kadar beklemişim dedim. Çünkü daha erken bir yaşta okusaydım muhtemelen romanın derinlemesine işlediği temaları anlamayabilirdim. Bu…devamı- 15.01.2025 - 22.01.2025 - Bu zamana kadar okumadığım için kendimi suçlu hissettiğim ama an itibariyle okumuş birisi olarak iyi ki de bu zamana kadar beklemişim dedim. Çünkü daha erken bir yaşta okusaydım muhtemelen romanın derinlemesine işlediği temaları anlamayabilirdim. Bu kitap, Dostoyevski’nin kalemiyle tanıştığım ilk kitap oldu. Daha önce Yeraltından Notlar’ı biraz okumuştum ama bitirmemiştim, o yüzden diline çok aşina değildim. Öncelikle biraz Dostoyevski’den bahsetmek istiyorum. Kendisi Dünya edebiyatına oldukça büyük ses getirmiş Rus yazar ve mühendistir. İlk kitabı olan İnsancıklar 1846 yılında yayımlanmıştır. Hayatının bir döneminde siyasi sebeplerden ötürü tutuklanmış hatta kurşuna dizilmek üzereyken affedilmiş, cezası kürek cezasına dönüştürülmüş. Burada çektiği cezalardan ve acılardan sonra Suç ve Ceza’yı yazmış. Dostoyevski’nin karakteri hakkında çok derin bir araştırma yapmadım ama öğrendiğim kadarıyla çok iyilik sahibi biri olduğunu söyleyemeyiz. Kendisi kumarbaz öyle ki eşinin eşyalarını satıp kumara yatırdığı gibi söylentiler de var ve bu bilgi bana Suç ve Ceza kitabındaki Marmeladov karakterini hatırlattı. Ayrıyetten kendisi inanılmaz bir seviyede milliyetçi bir insanmış. Karakterini tam olarak bilemeyiz ama yazım dili ve edebiyata katkıları açısından çok yetenekli bir insan olduğuna hemfikir olduğumuzu düşünüyorum. Suç ve Ceza kitabına gelirsek, hiç de korkulacak bir kitap değilmiş. Daha doğrusu kitabın kalınlığından değil içerisindeki melankolik havadan korkmak lazımmış. Dili oldukça akıcıydı, benim açımdan tek sıkıntı olan Rus isimlerin çok kafa karıştırıcı olması ve hitabetlerin sürekli değişmesiydi. Hitabetler değiştiği için yer yer internetten açıp kim olduklarına bakmak zorunda kaldım. Mesela baş karakterimizin adı Raskolnikov ama bir anda Rodya denildiği oluyordu. Bunun haricinde 687 sayfa olan kitap akıp gidiyor. Suç ve Ceza hakkında konuşabilecek kadar yetkin miyim diye düşünüyorum bunları yazarken. İnsanların içsel çatışmalarını, ideolojik zehirlenmelerini, akıl ve vicdan ile olan kavgalarını çok iyi inceleyen bir romandı. Öyle ki bir noktadan sonra içsel buhranı kendi içinizde hissediyorsunuz resmen. Mesela Duneçka ile Svidrigaylov’un baş başa kaldığı sahnede, kadına rızası dışında bir şey yapacak diye nefesimi tutarak okudum. Lujin’e ise çok sinir oldum, her şeyi parayla çözebileceğini zanneden yalakanın tekiydi kendisi. Kitapta kendime en yakın hissettiğim karakter hep Razumihin oldu, tüm her şeye rağmen çok güzel bir dostluk sergiledi Raskolnikov’a karşı. Kitap suç nedir, suçlu kimdir, ceza nedir, insan nedir gibi soruları oldukça sorgulatan bir derinlikte. Ben ne olursa olsun hiçbir kanın dökülmemesi gerektiğine inanan biri olarak ve vahşete, savaşa tamamen karşı biri olarak, Raskolnikov’a karşı empati yapmaktan da kaçınamadım mesela. Ki bence onun cezası, Sibiryadaki kürek cezası değildi, suçunu itiraf edene kadar olan o vicdanının sesiydi. Bir ara polis memuru Petroviç’i ve Svidrigaylov’u da öldüreceğinden endişelendim, akıl dünyası o kadar karmaşıklaşmıştı ki kitabın içinde Raskolnikov’un zihin düşüncelerini okumamıza rağmen sanki hepsini okuyamıyormuşuz da kendimiz tamamlamamız gerekiyormuşuz gibi hissettim. Kitap boyunca Sonya’ya üzüldüm, yaşadıklarının hiçbirini haketmeyen bir kızdı, ona bu kadar saf bir kişilik çizilmesini istemezdim aslında ama hikaye için gerekli olan buydu. Ben kitaptaki soruya cevaben, hastalıklı zihnin suçu, suçun da hastalıklı zihni doğuracağına inanıyorum. Bence ikisi de birbirinden besleniyor. İyilik niyetiyle bile olsa bir canlı yaşamını sona erdirmek, onun en temel hakkı olan yaşama hakkını elinden almak, kötülüğün en saf hallerindendir. İnsani içgüdülerimiz olarak ilkel çağdan beri avlama ve yakalama mekanizmalarına sahibiz. Hangi sebeple olursa olsun, ellerini, daha doğrusu kalbini kana bulamış bir insanın zihninin hastalanmayacağını zannetmiyorum. Peki bizler bir bit miyiz? Bence bit olmak istemediğimiz sürece bit değiliz. Yeter ki kendimiz olmaktan, özgürlüğümüzü savunmaktan vazgeçmeyelim. Bana kalırsa kötülüğü ortadan kaldırmak için kötü insanları ortadan kaldırmak değil, o zihniyetin temel inşasını durdurmak gerekir. Pan’ın Labirenti kitabında da dendiği gibi, kötülük suret değiştirir. Herkese kötülükten uzak, iyilikle dolu bir hayat diliyorum. “İnsanların bedenlerinde yeni birtakım kurtçuklar, gözle görülmeyen yaratıklar türüyordu. Ama akıl ve iradesi olan yaratıklardı bunlar. Bunları bedenlerine alanlar cin tutmuşa dönüyor, deliriyordu. Öte yandan, insanlar kendilerini hiç ama hiçbir zaman, bu yaratıkların pençesine düşenler denli akıllı, gerçeği bulduklarından emin hissetmemişlerdi. Verdikleri kararları, yaptıkları bilimsel araştırmaların sonuçlarını, ahlaki ve dini inançlarını hiçbir zaman böylesine şaşmaz doğrulukta bulmamışlardı. Bütün köyler, bütün kentler, tüm dünya, tüm insanlar bu hastalığın pençesindeydi, herkes deliriyordu. Kimse kimseyi anlamıyor, herkes telaş içinde koşturuyordu. Herkes gerçeği kendisinin bildiğini düşünüyor, karşısındakilerin bunu anlamıyor olmasından acı çekiyor, göğsünü yumrukluyor, ağlıyor, kıvranıyor, ellerini ovuşturuyordu. Kimi yargılayacaklarını, nasıl yargılayacaklarını bilmiyorlar; neyin iyi, neyin kötü olduğunda anlaşamıyorlardı. Kim suçlanacak, kim aklanacak, kimsenin bildiği yoktu. İnsanlar anlamsız bir hınç ve öfkeyle birbirlerini öldürüyorlardı.” “Hem her şey insanın kendi elinde, hem de insan yalnızca korkaklığı yüzünden ne fırsatlar kaçırıyor… Bu artık yadsınamaz bir gerçek, bir belit. İlginç bir şey, acaba insanlar en çok neden korkarlar? Atacakları yeni bir adımdan, kendi söyleyecekleri yeni bir sözden herhalde…” “İnsanoğlu denen aşağılık yaratığın alışamayacağı hiçbir şey yok galiba!…” “Ben de herkes gibi bir bit miydim, yoksa bir insan mı? Önüme çıkan engeli aşabilir miydim, aşamaz mıydım? Eğilip iktidarı yerden almaya cesaret edebilecek miydim, edemeyecek miydim! Titreyen bir yaratık mıydım, yoksa hakları olan biri mi?..” “Ben senin önünde değil, insanlığın çektiği acıların önünde eğildim.” “Bana bir yalan söyle, ama bu yalan senin olsun, senin uydurduğun bir şey olsun, alnından öpeyim! Kendine ait bir yalan, başkalarına ait gerçekleri tekrarlamaktan belki de daha iyidir. Birincisinde sen bir insansın, ikincisinde ise bir papağan! Biz şimdi neyiz? Biz şimdi, ayrıcalıksız hepimiz, bilimde, gelişmede, düşüncede, buluşta, ülküde, istekte, liberalizmde, akılda, tecrübede, her şeyde, her şeyde, her şeyde daha kolej hazırlık sınıfındayız! Başkalarının aklıyla yetinmek hoşlarına gidiyor, alışmışlar bir kez!” “Hastalık mı suçu doğuruyordu, yoksa suç mu kendi yapısına uygun, hastalığa benzer bir şeyleri geliştiriyordu?” Puanım: 10/10

mewberry 3 months ago

Yabani

Çağatay Tosun

3 Gönderi

- 18.09.2023 - 13.01.2025 - Yüksek ateşli bir hastalık geçirdiğim bir günde, koltukta istirahat ederken televizyonda ilk bölümü yayımlanmıştı, ben de başka bir şey yapmaya enerjim olmadığı için mecburiyetten izlemiştim. Konusu şuanda televizyon sektöründeki dizilere kıyasla daha farklı olduğu için…devamı

mewberry 3 months ago

Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku

İlhami Algör

55 Gönderi

- 11.01.2025 - İlhami Algör’ün bu kitap haricinde de birçok kitabı varmış, ben kendisiyle bu kitapta tanıştım. Maalesef hiç beğenmedim. Her yazara ve esere saygım var bu yüzden olumsuz eleştirilerimi uzun tutmak istemiyorum, emeğe ihanet de etmek istemiyorum. Ancak sokak…devamı