Raf Yorumu: Kedilerisevmem (@kedilerisevmem)

Kara Filmler, insanlar tarafından icat edilip yine insanların keşfettiği bir cevher gibi. Ne yazık ki ilk örneklerinin verildiği yıllarda kimse tarafından görülmemişler bile. İkinci Dünya Savaşı sonrası, Amerikan filmlerine gelen yasak kalkınca ilk fark edenler Fransızlar olmuş. Aynı zamanda Kara…devamıKara Filmler, insanlar tarafından icat edilip yine insanların keşfettiği bir cevher gibi. Ne yazık ki ilk örneklerinin verildiği yıllarda kimse tarafından görülmemişler bile. İkinci Dünya Savaşı sonrası, Amerikan filmlerine gelen yasak kalkınca ilk fark edenler Fransızlar olmuş. Aynı zamanda Kara Film (Film Noir) ismini veren de onlar. Buradan Fransız eleştirmenlere teşekkürlerimizi sunuyoruz çünkü bu filmleri ilk kez yönetenler bile yeni bir tür geliştirdiklerini işte o eleştirmenler sayesinde öğrendiler. Film Noir... Adı gibi karakterlerinin de karanlıkta olduğu filmler. Filmde yer yer karanlık boşluklar vardır. Bu küçük karanlıkları severim, onlar ne kadar yoğunsa yaptığınız yorumlar derinleşir, ne kadar büyükse soracağınız sorular çeşitlenir. Bu karanlıklar, filmin son sahnesina kadar, geride en ufak bir aydınlık kalmayıncaya dek her yeri sarar. Yani sonunda sadece siz, yorumlarınız ve sorularınız kalırsınız. Bu yönüyle Kara Filmler bana bir sergideki herhangi bir tabloyu andırıyor. Her bakan farklı sorular soruyor, farklı yönlerini keşfediyor... Her bakan farklı bir güzellik görüyor. Tıpkı sanatın kendisi gibi... Çılgın (asıl adıyla Possessed), bana ilk önce "Kadınlar bir erkeği beden beğenir?" Sorusunu sordurdu. Zaman geçtikçe bu soru, "Kadınlar bir erkeği neden ister?", Son olarak da "Kadınlar erkeklerden ne ister?" Olarak evrildi. Kadınlar olarak erkeklerden ne istiyoruz? Kalplerini mi?.. Yalnızca bize ait olmalarını?.. Sevgilerini mi istiyoruz yoksa sevgimizi kabul etmelerini mi?.. Belki de sadece onu seçmemizi sağlayan güçlü erkinden kendisi gibi güçlü ve üstün bir çocuk istiyoruz... Aşk?.. Belki de merhamet istiyoruz... Bir cevap bulamadım, zaten asıl olan soruyu sormaktı. Filmde kadın ve erkeğin üstünde bu kadar durmamın yegâne sebebi Joan Crawford'du. O gözleri... O içli bakışları... Sanki kayboldum içinde. Her hayal kırıklığında içim titredi, her reddedilişinde ben de sarsıldım. Geçen her sahnede onu görmek istedim hep. Hem ekranı hem gözleri dolduran muhteşem bir oyunculuktu. Louise çılgınlığın basamaklarını birer birer çıkarken onu zevkle izlemek biraz sadist hissettirdi. Fakat vazgeçmeyişinin hatta bağımlılığının onu sürüklediği son noktada çıkarılacak dersler, sorulacak çokça soru vardı. Tutku, kıskançlık,paranoya, arzu, aşk, çılgınlık... Tüm bunların içinde kaybolduğum çokanlamlı bir içsel labirentti Possessed.