Raf Yorumu: Gamze (@gamzek)

Uzun zamandır hiçbir filmden bu kadar keyif almamıştım. Normalde “izlemek için geç kalmışım” olayına hiç girmem, pek önemsemem ama bu filmi izlemek için gerçekten de geç kalmışım. Favorilerime de ekledim, onu da belirteyim. Müthiş oyunculuk, müthiş senaryo, müthiş uyum, müthiş…devamıUzun zamandır hiçbir filmden bu kadar keyif almamıştım. Normalde “izlemek için geç kalmışım” olayına hiç girmem, pek önemsemem ama bu filmi izlemek için gerçekten de geç kalmışım. Favorilerime de ekledim, onu da belirteyim. Müthiş oyunculuk, müthiş senaryo, müthiş uyum, müthiş müzikler. Her şey o kadar büyük bir uyum içinde ki hayran kaldım. İzlerken film izlediğinizi unutturan, içine çeken cinsten bir film. Filmin bana en çekici gelen yanı, sahnelerin olayların akışına göre kareden dikdörtgene doğru genişlemesi oldu. Yani normal planlar kare ancak olayların gidişatına, karakterin hissiyatına göre plan dikdörtgen (yani normal) hale gelerek genişliyor. Bu özellik niyeyse beni benden aldı. Yorumu okurken çok etkilenmeyeceksiniz ama filmde o kadar yerinde sahnelerde yapılmış ki etkilenmemek elde değil. Özellikle o Oasis çalan sahnede... Ayrıca sinematografi anlamında da inanılmaz başarılı bi film zaten bence. Oyunculuklar muazzam. İzlediğim şeylerde oyunculuklardan etkilenmeyeli belli bir süre olmuştu. Üç başrol var diyebiliriz ve üçü de karakterleri gerçekten yaşamışlar. Repliklerin doğallığına, gereksiz süslü cümlelerden oluşmamasına bayıldım. Gündelik hayatımızda aile veya arkadaşlar arasında geçen muhabbet uyumunu çok güzel tutturmuşlar ve çok da güzel işlemişler. Böyle hayatın içinden şeyler görmek beni inanılmaz etkiliyor izlediğim filmlerde. Aslında filme dair sevdiğim şeylerden başka biri de konu oldu. Kısaca, bazı sebeplerden dolayı psikolojik olarak zor zamanlar geçiren ergenlik dönemindeki bir çocuğun, annesi ve sonradan aralarına katılan komşuları ile ilişkisinden bahsediyor. Çok spoilera girmek istemiyorum ama filmde karakter ne yaparsa yapsın size onun kötü yönleri kadar iyi yönlerini de gösteriyor ve işin sonunda karakteri çok seviyorsunuz. En azından bende öyle oldu. Karakteri her yönden ele alan filmleri çok seviyorum ama bundan da öte bu tarz filmlerde kendimle çok tartışıyorum ve filmin bana bunu yapabilmesi çok etkileyici geliyor. Yani karakter hakkındaki hislerimi kararsız bırakabilmesi onu ayrıca başarılı kılıyor benim için. Kafamda olayları gündelik hayatıma uyarlıyorum, çocuğu sadece dışarıdan bildiğimi, olanların iç yüzünden haberdar olmadığımı düşünüyorum: Muhtemelen karakteri sevmezdim. Ama film beni bunları düşünmeye itiyor işte. Müthiş. Müzikler de apayrı bir olay. Sevdiğim her şeyi içine tıkıştırmışlar gibi. Sahnelere de müthiş uymuş. Normalde filmlerde klip gibi olan kısımlardan pek hoşlanmam ama bu filmdekiler o kadar etkileyici oluşturulmuş ki tüm duyguları buram buram hissettim. Karakterler arasındaki o bağ... Off... E bu kadar övdüm, bence mutlaka listenize alınız. İzleyecek olanlara iyi seyirler şimdiden. 🍿