Raf Yorumu: ayşen (@aysen)

Kitaba göre çocukluk; oldukça komik derecedeki az veriyle bilemediklerini anlama çabası, sorumlulukları elinde bulunmayan başkasına bağlı ve bundan zaman zaman şikayet eden varlıklar, bir ırkın elinden alındığında bütün tutkularının ve hayatta kalma isteklerinin tükeneceği bir topluluk ama en çoksa insanın;…devamıKitaba göre çocukluk; oldukça komik derecedeki az veriyle bilemediklerini anlama çabası, sorumlulukları elinde bulunmayan başkasına bağlı ve bundan zaman zaman şikayet eden varlıklar, bir ırkın elinden alındığında bütün tutkularının ve hayatta kalma isteklerinin tükeneceği bir topluluk ama en çoksa insanın; dünyanın ve evrenin en’lerini -en zekisi, en mükemmeli- kendi içinde barındırdığını sanması. Yazar yaptığı tespitlerle tüm bu çocukluğa eleştiriler getiriyor. Neredeyse her yönden tanıtılmaya çalışılan ütopik dünyayla beraber insan psikolojisine dair sağlam çıkarımları da anlatımı güçlendirip o evreni ilgi çekici kılıyor. Serial experiments lain’de şöyle bir konuşma geçiyordu: “Bir teoriye göre insan, bir neoteny’dir ve artık daha fazla evrimleşmeye müsait değildir. Eğer bu doğruysa ne absürd bir canlıya dönüşmüştür.” Kitapta “hükümdarlar”, insanların kendi önünü tıkadığının bilincinde ve yapmaya çalıştıkları şey bu absürd canlıların önündeki engelleri kaldırıp gelişmelerini sağlamak. “Ama neden yardım ediyorlar?” sorusuna cevap ararken her veçheden gelişen insanlığın hissizleşmeye başladığını görüyoruz. Bazıları hatta “keşke kendi ayaklarımızın üzerinde durabilseydik.” tarzında konuşuyor. Yani zorluklar yaşadığı, kişilere dünyaya farkında veya farkında olmadan büyük zararların verildiği hayatı tercih ediyor. Acaba toplum zorluklara, suça gereksinim duyuyor olabilir mi? Ya da sadece insanların istekleri konusunda hep tamahkar davrandığı sonucu çıkar. Kitabın sonunu gerçekten beğendim, bazı cümlelerde durup hayran kaldım. Sanki böyle önceki sayfaları toplayıp havaya yükseltip bıraktı. Fazla hızlı bitiremesem de her kitabı açışımda hevesle okumaya başladığım bir kitap oldu. “Uzaya meydan okumanız, karıncaların dünyanın bütün çöllerindeki her bir kum tanesini isimlendirip sınıflandırmaya çalışmasından farksız.” “George böyle konular üzerine fazla kafa yoran biri değildi, yine de bazen insanlığı dış dünyanın gerçeklerinden soyutlanmış küçük bir parkta oyun oynayan çocuklara benzetmeden edemiyordu.” “Kaçınılmaz olana karşı hiçbir zeki varlık öfke duymaz.” “Jan eskiden beri iyi piyano çalardı; şimdiyse dünyanın en iyi piyanisti olmuştu.”