Raf Yorumu: tuana (@tuana)

Durum hikayesi olduğundan ötürü biraz önyargılı yaklaştığım ama okurken hiç sıkılmadığım bir kitaptı. Zaten psikoloji tarzındaki kitapları seviyorum. Bunun da etkisi olmuştur muhakkak. 68 sayfa olmasına rağmen bolca yeri alıntıladım. Okurken hem Doktor Andrey'e hem de İvan Dmitriç (akıl hastası)'e…devamıDurum hikayesi olduğundan ötürü biraz önyargılı yaklaştığım ama okurken hiç sıkılmadığım bir kitaptı. Zaten psikoloji tarzındaki kitapları seviyorum. Bunun da etkisi olmuştur muhakkak. 68 sayfa olmasına rağmen bolca yeri alıntıladım. Okurken hem Doktor Andrey'e hem de İvan Dmitriç (akıl hastası)'e hak verdiğim yerler oldu. "Ben hayatı seviyorum, hem de tutkuyla seviyorum! Takip edilme korkum var ve bu korku sürekli eziyet ediyor bana. Ancak öyle anlar olur ki, yaşama tutkusu beni sarıp sarmalar, işte o zaman aklımı yitirmekten korkarım. Doya doya, delicesine yaşamak istiyorum ben!" diyor ivan. Bir insanı sadece takip edilme korkusundan ötürü yıllar boyunca bir kafese tıkmak ne kadar mantıklı? Biz bu insanları akıl hastanelerine kapatıyoruz ve bunu iyi ki yaptığımızı söylüyoruz ama bir yanlış anlaşılma olsaydı ve akıl hastanesine kapatsalardı beni düşüncesi korkutuyor açıkçası. Ki ivan oldukça aydın birisiydi. Sadece hayat onun yüzüne pek gülmemiş. (Bu yazım kimseyi akıl hastanesine kapatmayalım demek değil, bu da doğru olmazdı. Bazı insanların gerçekten tedavi görmesi gerekli.) "Lanet olası hayat! En acı ve kırıcı olan şey, bu hayatın acılara karşılık olarak mükâfatla sona ermemesi. Operadaki gibi zaferle değil, ölümle son bulacak olması." inandığınız inanca göre değişir fakat ölümden sonra bir hayatın olmaması ve yapılan tüm zulmlerin karşılıksız kalması düşüncesi çok üzücü. Neyse dini bir konuşma yapıp ortalığı karıştırmak istemediğim için geçiyorum burayı. Kendiniz nasıl yorumlamak isterseniz artık. "Sıcak, rahat bir oda ve bu koğuş arasında hiçbir fark yok, dedi. İnsanın huzuru ve memnuniyeti dışarıda değil, içindedir." bu gerçekten de böyle midir? Olan biten her şey bizim beynimizde oluyor aslında. Ben bu söze bir miktar katılıyorum. Fakat rahat bir oda ile koğuşu kıyaslamayı doğru bulmuyorum. Bunu önemsememek için acıyı küçümsemek, hayatı pek de tiye almamak gerekir. Bu pek fazla kişinin yapabileceği bir şey değil. Mesela ancak Diyojen gibi insanlar bunu yapabilirler. Sonunu da sevdim. Kitapta anlatılanların etkili olması için uygun bir sondu. Konuşma sahnelerinin biraz daha fazla olmasını isterdim.