Akşam yemeği yemezim. Birlikte sofraya oturabileceğim kimsem yoktu. Sofraya oturmayı da sevmezdim. Televizyondaki saçma sapan bir programda beni güldürecek bir şey bulmayı da sevmezdim, çünkü gülerken insanın gözleri salondaki sessizliğe takılıyordu. Çünkü ruhu o sessizlikle sarmalanmadan boynuna intihar ipi geçmezdi…devamı