Raf Yorumu: Gamze (@gamzek)

Uzun zamandır izlediğim en güzel, kendimi en çok bulabildiğim filmlerden biri. 21 yaşımda, orta yaşlı bi karakterle kendimi bu kadar özdeşleştirmek istemezdim sanırım; o açıdan biraz vurucu oldu. Film varoluş sancılarıyla dolu ve izlerken bu filme bu isimden başka hiçbir…devamıUzun zamandır izlediğim en güzel, kendimi en çok bulabildiğim filmlerden biri. 21 yaşımda, orta yaşlı bi karakterle kendimi bu kadar özdeşleştirmek istemezdim sanırım; o açıdan biraz vurucu oldu. Film varoluş sancılarıyla dolu ve izlerken bu filme bu isimden başka hiçbir şey bu kadar yakışmazdı diye düşündüm: acı ve zafer. Kaybetmeden kazanılmıyor. Ne acı ne de zafer neredeyse hiçbir zaman baskın gelmiyor. Bir yerlerden kaybediyoruz, kaybettiğimiz şeylerin boşluğunu doldurmaya çalışırken fark etmeden kazandığımız şeyler bizi biz yapmaya başlıyor. İnsan bazen kaybettikleriyle kazandıkları eşdeğer olmayınca kendine yabancılaşıyor. Ve tüm bu çetrefilli arayışlar içinde yaş alıyoruz. Bir noktada insan büyüdükçe kendine benziyor. İçimizi gıcıklandıran tüm bu pürüzler azar azar işlenmiş ve hepsinin birlikte üstümüzde ne kadar büyük bir yük haline geldiğini buram buram anlatmayı başarabilmiş. Tüm duygular, bakışlarla beraber su gibi akıyor. Bu noktada Banderas’a hayran olmamak elde değil. Bir süredir bu kadar iyi bir oyunculuk izlememiştim. Yaşlanmaktan çok korkuyorum, büyüdükçe kaygıların geçeceğini düşünürken aslında tam tersi olduğunu fark ediyorum. Neredeyse hiçbir derdin, sancının bir yaşı yok. Zamanla anlıyor insan; her şey sadece şekil değiştiriyor ve alındığı için sorgulanan kararların sayısı artıyor istikrarla. Bir noktadan sonra insan hata yapmamak için en basit görünen kararlarda bile daha çok kafa patlatıyor. Kayıplar ve kazançlar fazlalaştıkça anlam bulma arayışı, çemberi büyütüyor. Film ise tüm bunların 2 saatlik bir anlatımı ve özeti. Replikler ve olaylardan ziyade her şeyi de Banderas’ın bakışları özetlemiş diyebilirim, vurucu noktası da burası. Çok güzel bi film bana kalırsa. Uzun zaman sonra ilk defa bi filmle arkadaş olabilmişim gibi hissettim. Bi süredir doğru dürüst bağlanabildiğim bi karakter olmamıştı, sinemadan uzaklaştırıyordu beni bu. Güzel bi rastlantı oldu. Doğru zaman, doğru film bingosu.. Kesinlikle izleyin derim. 9/10 NOT: Ayrıca galiba Almodóvar’ın en sevdiğim filmi oldu.