Raf Yorumu: Yağmur (@yagmurll)

Elena Ferrante'nin "aynı" isimli kitabından sinemaya uyarlanarak Maggie Gyllenhaal'ı ilk kez kamera arkasına oturtan film. Film özellikle ebeveynliğin ilk dönemlerinde bazı anne babaların sınırlarında dolaşıp kelimelere dökemediği veya dökmekten çekindiği alan kaybı, ömürlük sorumluluk edinimi gibi hassas konuları masaya getiriyor.…devamıElena Ferrante'nin "aynı" isimli kitabından sinemaya uyarlanarak Maggie Gyllenhaal'ı ilk kez kamera arkasına oturtan film. Film özellikle ebeveynliğin ilk dönemlerinde bazı anne babaların sınırlarında dolaşıp kelimelere dökemediği veya dökmekten çekindiği alan kaybı, ömürlük sorumluluk edinimi gibi hassas konuları masaya getiriyor. Konu özetle, tek başına ufak bir tatile çıkan Leda (Olivia Colman), sahildeki genç bir anne (Dakota Johnson) ile küçük kızının arasındaki ilişkiyi gözlemlemeye başlamasıyla kendi hayatına dair bazı can sıkan başlıkları hatırlamaya başlıyor. Anne-kız arasındaki tehditkar, zorlu (zorunlu?), bağımlı ilişkiye tanık oldukça kendi anneliğine dair kafa karışıklığı ve gerilimle örülü anıları hafızasında beliriyor. Çocuk-anne ilişkisinde annenin sonsuz vericiliğini sorgularken, bu girdap içinde genç bir anneyken yaptığı bazı seçimleri anımsayarak bunların sonuçlarıyla yüzleşmek zorunda hissediyor kendini. Film boyunca Leda'nın yaşamının iki dönemi arasında gidip gelerek hikayeye dair net bir resim oluşturmaya çalışıyoruz. İyi/kötü annelik, çocuk-anne ilişkisi, ebeveynliğin ilk dönemleri, kaybolan kimlikler ve daha nicelerine bir bir dokunuyor bu resim. Hikaye anlatımında bazı eksiklikler olsa da The Lost Daughter kesinlikle cevapladığından çok daha fazla soruyu masaya getiren bir film. Bu yüzden bazı yönleriyle fazlasıyla tatmin edici. Colman, kadınlığın önceden haber verilmeyen yönlerini temsil ettiği karakterde oldukça iyi bir performans sergilemiş. Neden bu filmle bu kadar adaylık almış diye bir süredir merak ediyordum, filmi izlerken nedenini tam olarak anladım. Yakın çekimlerde yüzündeki tüm o rahatsızlığı, utancı, gerginliği, anksiyeteyi, mutluluğu rahatlıkla görebiliyorsunuz. Kusursuz. Sırf bu bile sizi filme hızlıca bağlıyor. Gerçi kadın perspektifini yansıtan tüm oyunculuklar fazlasıyla iyiydi. Başarılı bir cast seçimi olmuş fakat insanı içine çeken tüm bu oyunculuklara ve yüksek gerilimli psikolojik atmosferine rağmen filmin sonu birazcık hızlı bağlanarak başıboş bırakılmış gibi. Gyllenhaal'ın mesaj verme kaygısı filmi biraz baltalamış. Neredeyse tüm film Spetses Adasında çekilmiş. bizim buralara benzeyen Paralia Zpgeria sahil şeridi de harika. İnsanın kumlara gölgesini uzatası geliyor.