Raf Yorumu: zehr' (@mizantrop)

merhabaaa, kendimi nasıl hissettiğimi kavrayamamakla -yalan söylüyor, aslında bizzat bu sebepten- cedelleşirken kitaplara.. hayır hayır, kesinlikle Oğuz Atay'a sığınmış olduğum doğrudur. Oğuz Atay'ın bendeki yeri her zaman ayrıdır. hani böyle, en anlaşılmaz hissettiğiniz anlar, kendinizi bile anlamıyorken ya da kendinizle…devamımerhabaaa, kendimi nasıl hissettiğimi kavrayamamakla -yalan söylüyor, aslında bizzat bu sebepten- cedelleşirken kitaplara.. hayır hayır, kesinlikle Oğuz Atay'a sığınmış olduğum doğrudur. Oğuz Atay'ın bendeki yeri her zaman ayrıdır. hani böyle, en anlaşılmaz hissettiğiniz anlar, kendinizi bile anlamıyorken ya da kendinizle kavga ederken kendinizden kaçmayı seçtiğiniz de demeliyim, sakinleş diyen bir ses vardır ya hani.. tabiri caizse "üzülme zehra üzülme, ben buradayım sen neredesin acaba?" diyen bir sesi duymak.. ağlamakta zorlanan biri için nasıl da sakinleştirici olabilir, anlarsınız. Oğuz Atay, hep aynı kavganın baş rolünde. kitabın arkasında da belirtildiği gibi "Türkiye'nin ruhunu hep aynı maharetle kavrıyor." tüm karakterleri farklı olmakla beraber hep aynıymış gibi geliyor bana. belki tüm insanların farklı olduğu bilinciyle aslında hep aynı olduğu anlamı gizlidir, bilemeyiz. ya da bilebiliriz, ne fark eder ki. Oğuz Atay'ı okurken farklı kitaplarda benzer detayları görmek beni çok heyecanlandırıyor. hikayeler arasında yer alan Babama Mektup'ta: "belki de yazdıklarımı biraz karışık buluyorsun. aslında karışıklık içimdedir ve bu mektubu yazma isteğim, karışık ruhumun kapıldığı samimiyet buhranlarından biridir." diye belirtiyor durumun ehemmiyetini Oğuz Atay. ehemmiyet demeyi seçiyorum çünkü sıradan birkaç cümle olmadığı âşikar. şöyle ki benim için çok daha ayrı bir yere sahip olan Tehlikeli Oyunlar kitabında da şöyle bir cümle geçiyor, yine bir mektup yazma serüveni vasıtasıyla: "mektubumuz karışık olmakla beraber ruhumuzun aynasıdır." karışık bir ruh ve bizatihi düş dünyasına sahip olduğu kaçınılmaz bir gerçektir. belki de birçoğumuzun bildiği şeyleri tekrarlıyor ve buraya kadar okuyabilmiş olan sizleri sıkıyorum. fakat bilmelisiniz ki fütursuzca yazabilecek olan bendenizin, Oğuz Atay denince heyecanlanıp bir şeyler söylemek isteğiyle küçük bir çocuk gibi eli ayağı dolanıyor. bu sebeple susmak da içime sinmediğinden sıkıcılığa boyun eğiyorum. belki bu yazdıklarım henüz Oğuz Atay'a "Buradayım!'' yanıtı vermemiş olanlar için ona ve yaşarken anlaşılmamış ruhuna karşı ilgi uyandırabilir. bu kitapta beni en etkileyen hikaye 'Unutulan' oldu. gözüm boşlukları ezberledi, ruhum silkelendi. sözlerimi bu hikayeden bir alıntı yaparak sonlandırmak istiyorum.. "Seni, çok mu yalnız bıraktılar sevgilim?"