Raf Yorumu: ▪︎mira▪︎ (@mirophilia)

Temelinde sağlam hikaye ve psikolojik altyapının bulunduğu, kaliteli ve son zamanlarda seyrettiğim en güzel şey. Yaklaşık iki haftada bitirdiğim 5 sezonluk bu dizi sanırım bir süre aklımdan çıkmayacak... Hikayenin temelinde oldukça dominant, baskın bir anne ve onun her şeyden uzak…devamıTemelinde sağlam hikaye ve psikolojik altyapının bulunduğu, kaliteli ve son zamanlarda seyrettiğim en güzel şey. Yaklaşık iki haftada bitirdiğim 5 sezonluk bu dizi sanırım bir süre aklımdan çıkmayacak... Hikayenin temelinde oldukça dominant, baskın bir anne ve onun her şeyden uzak büyütülen, pasif ve uysal oğlu var. Ortada baba figürü olmadığı için kontrolü tamamen ele alan anne, çocuğu adeta bir fanusta büyütmüş ve onun adına her şeye kendisi karar vermiştir. Ve bunu da dışardan mükemmel görünen bir sevgiyle yapmıştır. Anne ve oğul değil, iki aşık gibi yaşadıkları yılların ardından yeni kasabaya taşınıp, yeni bir başlangıç yaptıklarında her şey yavaş yavaş değişmeye başlar. Ve izleyici ilk bölümlerde çok masum bulduğu çocuk olan Norman'ın, zamanla nasıl yıkıcı ve korkunç bir kişiliğe büründüğüne adım adım tanık olur. 1960 yapımı 'Psycho' filminden uyarlanmış bir dizidir ve bitirdikten sonra gidip filmi yeniden izlememe neden olmuştur. Dizi hakkında söylemek istediğim çok şey var çünkü üzerinde konuşulacak çok şey barındırıyor. Oyunculuklar, karakter seçimleri, atmosfer, müzikler hepsi çok güzeldi. İlk başlarda oğlunun yaptığı hataları örtmeye çalışan annenin, en sonunda oğlunu kullanıp bizzat kendisi o yanlışları yapması gelinebilecek en kötü noktaydı. Kişilik bozukluğu, şizofreni, borderline, hafıza kaybı gibi ciddi psikolojik rahatsızlıklar yaşanmasına rağmen tedavi olunmayıp her şeyin mahvolmasına müsade edilmesi mükemmel bir trajedi ve dram. İzlerken çok keyif aldım. İşlenen cinayetler de etkili ve güzeldi. Hayatı boyunca birilerinin kontrolü altında yaşamak, özellikle o kişi ebeveynlerinden birisiyse sonra ki tüm hayatını etkileyebilecek bir yanlış başlangıçtır. Dizide ki nerdeyse bütün karakterlerin acı bir alt metni vardı. Ama en çok beğendiğim ve hayatımda olmasını düşlediğim karakterler Dylan ve Romero'ydu. Bazı bölümlerin sıkıcı ve bazı olayların mantıksız noktalandığını düşünsem de, havada kalan cevaplanmamış soruların olduğunu kabul etsem de diziyi genel olarak beğendiğim apaçık. Nitekim sürükleyici yapısıyla merakımı canlı tutmuş ve sanki o dünyada yaşıyormuşum gibi, karakterlerin psikolojisini hissetmemi sağlamıştır. Güzeldi. 8/10