Raf Yorumu: onion (@copcudesem)

Spoiler içeriyor bugün tarihlerden 31 ağustos çarşamba. saatlerce boş duvarı seyredesim var. daha bu yazın başlarında andrea'ya ayna tutulmuş gibiydi ruhum. temel problem uyuşturucu-bağımlılık-depresyon falan değildi. andrea bir insanın yaşayabileceği en fena şeyin pençesine düşmüştü; hissizlik. her geçen dakikada andrea'nın gözünde büyüyen…devamıbugün tarihlerden 31 ağustos çarşamba. saatlerce boş duvarı seyredesim var. daha bu yazın başlarında andrea'ya ayna tutulmuş gibiydi ruhum. temel problem uyuşturucu-bağımlılık-depresyon falan değildi. andrea bir insanın yaşayabileceği en fena şeyin pençesine düşmüştü; hissizlik. her geçen dakikada andrea'nın gözünde büyüyen o boşluk hissini daha net hissettim. o boşluğu her gördüğümde de kendimle yüzleştim bir yandan. hayatının nasıl durduğunu ve devam edemediği gibi o boşluğu da dolduramadığını içim yana yana izledim. her gittiği yerde, her oturduğu koltukta, insanları incelerken -bazen de onları dinlerken oraya ait olmadığını fark edişini ve insanın bir kere her şeyden yalnızlaştıktan sonra geri dönmesi ne kadar zor bir raddeye geldiğini, bir yere-bir kişiye-bir aileye artık ait olamamanın verdiği o boşluk hissini en karanlık yönüyle gördük. insanların hayatlarına devam ederken bayağı denilebilecek sorunları yüzünden asla gözünüzün içine bakmayışı yüzümüze bir bir çarpıldı. andrea'nın o 2 gün içerisinde gözlerine anlamak için bakılsaydı ne kadar büyük bir umarsızlık içine düştüğünü anlamaları pekte zor olmazdı. arkadaşlarının, çevresinin ve ailesinin ona karşı tutumu da beni güldürmekten öteye geçirmedi. hele ki thomas'ın o hali. adamın bel ağrısı var arkadaşlar ne anlatıyoruz biz ya... kız kardeşinin bağımlılığı için terapi gören kardeşinin yüzünü görecek psikolojisi yok.. ya o kadar trajikomik durumlar ki. ölmek isteyen arkadaşına 'kimse mutlu değil ki, bak biz evde sürekli gta oynuyoruz' tadında avutmalar mı dersiniz. en çok neye üzülüyorum biliyor musunuz, bunlar gerçekten de var. yani gerçekten de insanlar böyle. siz ne anlatırsanız anlatın. "ben bir eziğim. acımı hafifletmek için içiyorum. sevgi arıyorum. birileri bana acısın istiyorum." sonlara doğru andrea'nın artık an'lara bile önem verecek gücünün kalmadığını gördükçe artık içten içe sadece yok olma duygusunun ağır geleceğini fark ettim. ki intihar girişimiyle başlayan film, sonuçlanmış bir intihar girişimiyle de bitiyor. en sonda andrea'nın gittiği mekanların tek tek gösterilirken içim dopdolu oldu, arkada hiçbir müzik yoktu ama o kadar yakıcıydı ki.. oyunculuklarıyla, mekan seçimleriyle ve özellikle girişiyle, anlatış biçimiyle o kadar gerçekçiydi ki. sürekli akışta kalan bir şehirde öylece durmuş bir hayatın hikayesiydi. kendimden çok parça buldum, her 31 ağustosta buradayım dedirtecek kadar.