Raf Yorumu: kimsesizisimsiz (@kimsesizisimsiz)

Güneş ışığı, hafiften esen sonbahar rüzgarıyla yüzüne doğru çarpıyordu. Yavaşça gözlerini açtı belindeki ağrıdan dolayı zorlanarak doğruldu. Belki bugün birisinin en mutlu günüydü, belki bir bebek doğmuş belki birisi ölmüştü ama bakılacak olursa onun için bugün de her zaman olduğu…devamıGüneş ışığı, hafiften esen sonbahar rüzgarıyla yüzüne doğru çarpıyordu. Yavaşça gözlerini açtı belindeki ağrıdan dolayı zorlanarak doğruldu. Belki bugün birisinin en mutlu günüydü, belki bir bebek doğmuş belki birisi ölmüştü ama bakılacak olursa onun için bugün de her zaman olduğu gibi pek bir anlam ifade etmiyordu. Simitçinin acıyıp da verdiği bayatlamış simitle karnını doyurur; ay belim çok ağrıyor, ah topal ayağım demeden büyükçe bir meşenin kenarında bulduğu kalın bir sopadan destek alarak gezintiye çıkar, insanların ekşimiş bakışlarına maruz kalır, parkta koşuşturan çocukların şirin gülüşleri kulağının pasını yüzündeki buruk ifadeyi söker atardı. Çok olmuştu mutluluğunu kaybedeli... Zaman kavramından bihaberdi ama sorsan bir asır geçti sanki derdi. Kendi kendine konuşurdu bazen ‘’gerçekten geçti mi bir asır yahu! ’’ Gülümserdi ama bu gülümseme hayatını, düzenini, sevdiklerini kaybetmiş olmasının verdiği acı gülümsemeydi. Nereden bilebilirdi ki bir araba kazasının her şeyinden çok sevdiği insanlarının canını aldığı gibi geri kalan yaşamının da canını, yüzünden eksik olmayan gülümsemesini de hiç çekinmeden alacağını... Defalarca denedi kendisini öldürmeyi, bu sefaletle bu derin acıyla nereye kadar yaşayabilirdi ki. Ta ki tükendiğini hissedene kadar. Hani derler ya insan öleceğini hissedermiş diye o kadar derinden hissetmeye başladı ki gökyüzüne süzüleceğini, o yüzden bıraktı daha da yara açmamak adına kendini öldürme çabalarını, Azrail’in vereceği bu güzel hediyeyi üzüntü ve pişmanlıkla değil mutlulukla karşılamak istedi. Kalan günlerini hazine değerindeki anılarını düşünerek, yine simitçinin acıyıp verdiği bayat simitleri yiyerek, kendi gibi pislenmiş kedilerin kafasını severek, çocukların şirin mi şirin sesleriyle pekiştirdiği basit ama mutluluk verici hayaller kurarak, biraz da insanların garip surat ifadelerine maruz kalarak geçirecekti. Kim bilir belki de günlere bile gerek kalmadan derin ve sonsuz bir uykunun kollarına kendisini bırakır kurduğu sıcak hayallerin gerçekten başkahramanı olurdu...