Raf Yorumu: ozllemgenc (@ozllemgenc)

Spoiler içeriyor Hiçbir kitabı yayınlanmamış yazar Arif, bir gün bir kadına aşık olur. Bu derin duygularının esirindeyken kadının ona aşık olmadığını fark bile edemez. Müzeyyen için her zaman özgür ruhlu diyordu, Müzeyyen de kendini öyle sanıyordu. Aslında Müzeyyen sadece hissedemediği duyguların zindanından…devamıHiçbir kitabı yayınlanmamış yazar Arif, bir gün bir kadına aşık olur. Bu derin duygularının esirindeyken kadının ona aşık olmadığını fark bile edemez. Müzeyyen için her zaman özgür ruhlu diyordu, Müzeyyen de kendini öyle sanıyordu. Aslında Müzeyyen sadece hissedemediği duyguların zindanından kendini kurtarmaya çalışıyordu. Hepimiz Müzeyyene kızdık belki, belki de bu yaptığı için onu suçladık fakat gelgelelim biraz Müzeyyen'i anlamaya; Aşk her zaman erkekler için mi özeldir? Hayır burada cinsiyetçilik yapmıyorum ama her zaman erkekler mi çok sever kadınları? Kadınlar da erkekler gibi bağlı kalamaz mi geçmişlerine, onları unutmaya çalışmak için başka sevgilerde bulamaz mı kendilerini? Bulurlar. Ama konu bu da değil, çünkü konu Müzeyyen de olsa Arif de olsa bir insanın bir insanı sevemeyince onunla geçirdiği her bir zamanın ona cehennem gibi gelmesi. Mutsuz evlilikler bas döndürür, Müzeyyen hiçbir zaman mutsuz olmak istemedi. Belki sizde kendinizden bir şeyler göreceksiniz Müzeyyen'de. Hepimiz aşık oluruz, hepimizin hayatından her bir zerresine aşık olduğumuz bir insan geçer. Fakat bazen bitmişse bazı şeyler, giden de gitmişse çoktan geri dönüşü olmayacaktır. O halde yeni arayışlara gireriz, kalbimiz onun için atıyorken biz kendimizi o karanlıktan kurtarmak isteriz. O karanlıktan kurtulduk sandığımızda kendimizi kendi ellerimizle bir zindana hapsettiğimizi anlarız. Gitsem gidemem senden, kalsam kalamam sadece sevgine muhtacım. Müzeyyen'in Arif'in yüzüne konuşacak cesareti yoktu, küçük bir not bırakıp gitti. Kalbi yalnız atmaya devam ederken Arif ounla konuştuğu zaman bu sevginin çok güçlü olduğunu anladı. Ona çay teklifi ettiğinde ise bunu Arif'i sevdiği için yapmadı, kendini memnun etmek için yaptı. Arif ise çoktan silmisti her şeyi, çünkü biliyordu ki Müzeyyen ona geri dönse yine aynı şeyleri yaşayacaklar... Oysa Arif başta söylemeliydi her şeyi, gerekirse kavga yapıp tartışırlardı ama kendi sonunu getirdi. "Ne olmuştu da, “Seninle dünyanın her yerine gelirim,” diyen Müzeyyen, durduğu yerden çekip gitmelere başlamıştı." Arif her şeyi fark edip gidemedi, çünkü aşıktı.