Raf Yorumu: fatma (@cnmcicim)

Katedralleri olmayan bir dünyada yaşamak istemezdim.Askeri üniformanın kirli renkleri karşısında bana onların güzelliği ve de ihtişamı lazım. İncil'in güçlü güçlü kelimelerini seviyorum. Onun şiirsel kuvvetine ihtiyacım var. Dilin yozlaşması ve değersiz sloganlar karşısında, ona ihtiyacım var. Ama içinde yaşamak istemediğim…devamıKatedralleri olmayan bir dünyada yaşamak istemezdim.Askeri üniformanın kirli renkleri karşısında bana onların güzelliği ve de ihtişamı lazım. İncil'in güçlü güçlü kelimelerini seviyorum. Onun şiirsel kuvvetine ihtiyacım var. Dilin yozlaşması ve değersiz sloganlar karşısında, ona ihtiyacım var. Ama içinde yaşamak istemediğim bir dünya daha var. Bağımsız düşüncelerin kötülendiği ve tecrübe edebileceğimiz en güzel şeylerin günah ilan edildiği bir dünya. Sevgimizin tiranlar, zalimler ve katiller tarafından talep edildiği bir dünya. Ve en garibi insanlara vaiz kürsüsünden bu yaratıkları affetmeleri, hatta sevmeleri öğütleniyor. Bu sebeptendir ki İncil'i sadece kenara koymak yetmez. Onu tamamen hayatımızdan çıkarmalıyız. Çünkü o sadece tepeden bakan, kibirli bir tanrıdan bahseder. O her yerdedir. Tanrı gece gündüz bizi gözler. Yaptıklarımızı ve düşüncelerimizi not alır. Ama sırları olmayan bir adam nedir ki? Sadece ama sadece kendine ait düşünceleri, dilekleri olmayan Yüce Tanrı, o dizginlenemez merakıyla ruhumuzu çaldığını düşünemiyor mu? Ölümsüz olması gereken ruhumuzu. Ama bu kadar ciddiyet içinde ölümsüz olmayı kim ister ki? Bugün, bu ay, bu yıl ne olduğunun önemi olmadığını bilmek , ne sıkıcı bir şeydir. Hiç bir şeyin önemi yok. Buradaki hiç kimse sonsuza dek yaşamanın nasıl olduğunu bilmiyor. Ve ne mutlu bize ki asla da bilmeyeceğiz. Size bir şeyi garanti edebilirim. Bu sonruz ölümsüzlük cenneti bir cehennem olurdu. Her anımıza güzellik ve dehşet veren sadece ve sadece ölümdür. Zaman yalnız ölüm sayesinde yaşayan bir şeydir. Tanrı bunu neden bilmiyor? Neden bizi dayanılmaz bir şekilde kasvetli olabilecek sonsuzlukla tehdir eder? Katedralleri olmayan bir dünyada yaşamak istemezdim. Pencerelerindeki ışıltıya, o güzel dinginliğe, buyurgan sessizliğine ihtiyacım var. Kelimelerin kutsallığına, şiirin ihtişamına ihtiyacım var. Ama bir o kadar da özgürlüğe ve bu dünyada acımasız ne varsa ona isyan etmeye ihtiyacım var. Çünkü biri olmadan diğerinin hiç bir anlamı olamaz. Ve kimse beni, seçim yapmaya zorlayamaz.