Raf Yorumu: lectorem (@lectorem)

Ders çalışırken bilekliğimin ve t-shirt ümün uyumlu olduğunu fark ettim. Ve bu uyum anlamsızca huzurlu hissettirdi. Yeni olmamasına rağmen bunu bunca zaman sonra fark etmek şaşırtıcı değil aslında. Öylesine meşgulüz öylesine koşuşturuyoruz ki tüm gün, dönüp kendimize bakmaya fırsat bulmak…devamıDers çalışırken bilekliğimin ve t-shirt ümün uyumlu olduğunu fark ettim. Ve bu uyum anlamsızca huzurlu hissettirdi. Yeni olmamasına rağmen bunu bunca zaman sonra fark etmek şaşırtıcı değil aslında. Öylesine meşgulüz öylesine koşuşturuyoruz ki tüm gün, dönüp kendimize bakmaya fırsat bulmak bile mucizevi gibi geliyor. Durup dinlendiğim her an vicdan azabı çekmek hayat için çabalamadığımı hissetmek yeni bir hastalık sanırım. Son zamanlarda yolda yürürken acele etmeden evine giden insanlara özeniyorum. Gözden kaybedene kadar izleyip derin bir iç çekiyorum her defasında. İçinde bulunduğumuz anı yaşamak bu kadar zor olmamalı. Güneşli bir günün tadını çıkarmak, hayvanları sevmek için bir anlığına duraksamak, güzel bir çiçeğe birkaç dakikalığına bakmak avarelik sayılmamalı. Daha iyisi için çabalamak güzel şey elbet ancak durup bir anlığına dinlenmek çok görülmemeli bu belirsiz hayatta, dinlenmek için bir kitap bile yeterli olabiliyorken. Tam da böyle hissederek bunaldığım zamanlarda bir dostum sayesinde okumaya başladım Şükrü Erbaş'ı. Öylesine iyi geldi ki nasıl bittiğini anlayamadım bile. Şiirden şiire geçerken değişmeyen tek bir şey vardı sanırım: Ölümün aldıkları ve alamadıkları. Sevginin bu denli naif ve sürdürülebilir olabildiğini görmek insanlığa olan umudumu artırmadı da değil hani :P Sevgi bir yana derin bir acı, öfke, yalnızlık da hakimdi şiirlere. Erbaş eşi Hatice' ye olan sevgisinin sonsuzluğundan bahsederken onsuz yaşamanın verdiği acıya, o bu denli acı çekerken hayatın hiçbir şey olmamışcasına devam edişine, insanların hâlâ gülüp eğlenebildiğine öfkeleniyordu çaresizce. Bunu daha önce deneyimlediniz mi bilmiyorum ancak başıma gerçekten kötü bir olay geldiğinde ben de durup düşünürüm bir anlığına "Ben bu sorunlarla acı çekerken hayat diğerleri için her zamanki seyrinde." diye. Bu hayatın olağan akışı farkındayım ve tam tersi olduğunda durum benim için de aynı. Fakat yine de o an onu düşünmek acıtıyor işte. Sözün özü deyip çok da uzatmadan şiirlerden bir alıntıyla bitirirken cümlelerimi, Sakince Sessizce Yaşamaya derin bir özlem oluşmaya başladıysa içinizde buyrun okuyun derim. Sevgilerle.. "Dünyanın bütün seslerini alıp götürdün Mezarından başka harf kalmadı ağzımda. Yoruldum kalabalığın hayatından Yaşamak diye el çırptığım ne varsa Şimdi bir ölüm türküsü, bir hatıra yangını Yalnızlık çark dönüyor üstümde."