Raf Yorumu: onion (@copcudesem)

+seni ben mi geriyorum? -evet. +güzel çünkü asıl fikir bu. -nedir o? +insanları korkutuyorsun. o zaman senin korktuğunu görmüyorlar. daha ilk on dakikasını geride bırakmamıza rağmen bize sunulan bu diyalog filmin sonuna kadar kendini hissettirmekten çekinmeyecekti. nasıl bir beklenti ile…devamı+seni ben mi geriyorum? -evet. +güzel çünkü asıl fikir bu. -nedir o? +insanları korkutuyorsun. o zaman senin korktuğunu görmüyorlar. daha ilk on dakikasını geride bırakmamıza rağmen bize sunulan bu diyalog filmin sonuna kadar kendini hissettirmekten çekinmeyecekti. nasıl bir beklenti ile başladığımı bilmiyorum, gia’nın kim olduğunu da bilmiyorum. yalnız bundan yıllar evvelsinde pinterestte en sık önüme çıkan angelina fotoğraflarının arasında gia rolündeki hali vardı -gia rolündeki güzelliği tartışılamaz benim nazarımda- izledim, film bitince bir de gerçeklerine baktım. gerçek gia ile gerçek linda ile yüzleştim. tuhaf bir deneyimdi. sürekli oradan oraya zıplayan bir kurgunun içinde dolandık durduk. gözümü açtığımda gia new york’ta kapattığımda nüde resimleri çekiliyordu. bir bakmışım doğulu kıyafetlerin içerisinde damarına enjektör saplıyordu, öte yandan da darp ediliyordu. gia bir bakıyordum çocuk gibi, bir dönüyordum erişkindi. asla arası yoktu, ağlarken uyuyakalıyor sonra gülerek uyanıyordu. aklına koyduğu fikirleri büyük bir tutkuyla yapıyordu. koşuyordu amansız. geleceğini düşleyerek saçlarını okşatıyor, çok geçmeden geleceğine küfürler savurarak eşyaları kırıyordu. gia yalnızca kafamı karıştırdı. 26 yaşında vücudunun uzuvlarını yatağından topladıkları bir kadının el birliği ile nasıl çarpıtıldığını izledim durdum. hata yükünü kimin omuzlarına bırakacağımı da bilmiyorum suçlayıcı bir ruh haline sahip olmama rağmen. rahatsız ediciydi. anne faktörünün hayatına, kendi ayakları üzerinde durduğunda girmesi ve ondan önce silik bir hayalet olması psikolojik stabilitesini en net etkileyen etkendi, izleyici gözlemi sadece. linda'ı ise çoğu noktada mantıklı karar verici olarak görsem de gia'ya üzülmekten ve tüm haksızlıkların ona yapılmış gibi hissetmiş olma gerçeğini de atlatamıyorum. sona daha yaklaşmamıştık ki gianın biri gibi olma felsefesinin başından beri kafasına oturtamadığı, oturtamadığı gibi bu zamana kadar o kalıba da uymadığını fark edişiyle bir adım atıyor yeni kendisi için. gia'nın hayatındaki inişli çıkışlı pek çok olay silsilesi zihnime tek ismi düşürdü, amy winehouse. benzer hikayeler, farklı yıllar, sevgiye aç ilişkiler ve uyuşturucu. (...) ve onlara, 'hiç kimse olmanıza gerek yok," derim. çünkü birisi olmanın sizi bir kişi yapmadığını biliyorum.'