Raf Yorumu: florence (@fflorence)

Güzel bir şarkıyı ilk defa dinlediğimde ritme uyum sağlarım, sözlere dikkat ederim ve bitince birkaç tını hatırlarım. Ama bazı şarkılar vardır ki ilk dinlediğiniz anda sizi bambaşka bir zona alır, vücudunuz kaskatı kesilir. Ne yapıyorsanız bırakmak zorunda kalırsınız, tam o…devamıGüzel bir şarkıyı ilk defa dinlediğimde ritme uyum sağlarım, sözlere dikkat ederim ve bitince birkaç tını hatırlarım. Ama bazı şarkılar vardır ki ilk dinlediğiniz anda sizi bambaşka bir zona alır, vücudunuz kaskatı kesilir. Ne yapıyorsanız bırakmak zorunda kalırsınız, tam o an anda kalırsınız. Sadece kulaklarınız, kalbiniz değil bütün vücudunuz etkilenir. Tüyleriniz diken diken olur ve bitince tek bir ritim bile hatırlamazsınız. Neyi sevdiğinizi bile hatırlamazsınız. Yeniden, yeniden ve yeniden dinlersiniz ta ki birkaç ritim ezberleyene kadar. Sonra alışırsınız ve belki o şarkının etkisi yıllarca, her dinlediğinizde sürer. Bu hissin ismini bilmiyorum ama aynı durum etkilendiğiniz bir filmin bitiş şarkısında da olur ya da herhangi bir müzik dinletisinde, tiyatroda o olayın içine girdiğiniz anda da olur. Bu müzikal ekran başında olsam bile beni oturduğum koltuktan çekip olayın içine aldı ve tüylerimi diken diken etmeyi başardı. Canlı olarak izlediğimi hayal bile edemiyorum. İnanılmaz bir deneyim olmalı. Filmi daha yeni bitirdim, bu izleyişimde daha çok şarkılara, seslendirenlere ve onların uyumlarına takıldım. Hikâye akışını, hızlı geçen şarkı sözlerini ve göndermeleri çok anlamadım. İlk izleyişim olduğundan ve ingilizcem o kadar da iyi olmadığından dolayı kaçırdığım onlarca şey var muhtemelen. Bu yüzden bir an önce tekrar izlemek için can atıyorum. İkiye bölerek izlediğimden dolayı ikinci kısımdan daha az hoşlandım ama birinci kısım ve birinci kısmın şarkıları müthişti. Olayların tamamına yakını şarkıların sözleri üzerinden anlatılıyor. Öyle ki bu müzikalin albümünü kronolojik sırayla dinlerseniz yapımı yeniden izlemiş gibi olursunuz. Halihâzırda müzikal seven biriyim bu yüzden puanım 9.5/10 İzledikten birkaç gün sonra: Bitirdiğim günden beri albümden başka bir şey dinleyemiyorum, şarkılar gerçekten dâhiyane. Hâlâ her dinlediğimde tüylerimi diken diken ediyor, sanki o zona tekrar giriyorum. Kronolojik olarak dinlediğimde gözlerimi kapattığım an müzikalin o sahnesini görüyorum ve zihnimde yeniden canlandırıyorum. En çok Angelica Schuyler ve tabii ki de Alexander Hamilton olmayı seviyorum. Anıları tazeyken albümü baştan sona dinlemek aynı gündüzleri düş görmek gibi, müthiş bir hismiş. 🔆🔆