Raf Yorumu: elmaskat (@elmaskat)

Berbat bir dönemden geçen bir son sınıf öğrencisi olarak bu anime ilaç gibi geldi. 11. Sınıfın sonunda sayamayacağım kadar fazla nedenden ötürü 12'de açık liseye geçme kararı almıştım. Bütün yaz buna göre çalıştım, dershaneye yazıldım, hayaller kurdum. Hatta şöyle söyleyim…devamıBerbat bir dönemden geçen bir son sınıf öğrencisi olarak bu anime ilaç gibi geldi. 11. Sınıfın sonunda sayamayacağım kadar fazla nedenden ötürü 12'de açık liseye geçme kararı almıştım. Bütün yaz buna göre çalıştım, dershaneye yazıldım, hayaller kurdum. Hatta şöyle söyleyim karantinadan beri negatif düşüncelerle boğuşan aklından intihar düşüncesi eksilmeyen biriyim ve yazın fark ettim ki bu berbat psikolojimden çıkıp iyileşmeye başlamışım. Bunun nedeni de sanırım hayatımda ilk defa bir şey için bu kadar umutlu olmamdı. Aynı zamanda neredeyse her gün okul denen o iğrenç çöplüğe gitmeyeceğim için şükrediyordum. Derken okulların açılmasına iki gün kala yine birileri yapacaklarını yaptı ve sanki oturup "Bu gençlerin hayatını karartmak için nasıl yenilikler getirebiliriz." diye tartışmışlar gibi açık liseyi kaldırdılar. Bu sayede her gün zorla okula gidiyorum ve nefret ettiğim o yerde 8 saat boyunca neredeyse her dakika okulun çatısından atlayacak ikinci kişi olmamak için kendimle savaş veriyorum. Sadece bir sene sonra buradan kurtulacağım -daha fazlasına dayanamazdım muhtemelen- diye avutabiliyorum kendimi ama bu bir senede sözde eğitim yuvasının benden görüreceklerini kaç yılda toparlayacağımı bilemiyorum. Tam da iyileştiğimi hissederken bir anda tek umudumun elimden alınması o kadar kötü hissettirdi ki. Sonra bu animeye başladım. Çocuksu olması vs batmadı tam tersi bu tarz şeyler hoşuma gidiyor. Ama yine de bu animenin bende bu kadar yoğun duygular uyandıracağını asla tahmin edemezdim. İlk bölümler tatlı ve ortalamaydı. Kafa dağıtmalık çerezlik bir anime diye izlerken 18. Bölüm geldi. O bölümde yaşanan şeye karşı Iruma'nın tepkisinden sonra içine düştüğüm bu boşluk karşısında doğru düzgün savaş veremeyecek kadar zayıf olmama bir saat ağladım. Ve o umut ampulü tekrar yandı. Ufak da olsa umudumu tekrar kazandım. Yemek yerken izlediğim basit bir animenin benim için bu kadar büyük bir değeri olacağını asla düşünmezdim ve muhtemelen bunu okuduktan sonra izleyen biri olursa, "Bu muymuş?" falan diye tepki verecek. Klişe bir sahne aslında ama bilmiyorum sanırım o kadar saçma bir durumdayım ki tutunacak bir dal ararken karşıma çıkan bu sıcak ve umut dolu şeyi istemsizce benimsedim. İyi de oldu açıkçası. Gerçekten karşıma çıktığı için çok mutluyum.