Raf Yorumu: alhenâ (@alhana)

Spoiler içeriyor -bazı teknik sorunlardan silmek zorunda kaldığım yorumum- Rahatsız edici derecede gerçekçi bir filmdi. Yavaş filmlere tahammül edemem normal şartlarda ama bu filmde ne ileriye sardım ne de hızlandırarak izledim. İlk söylemem gereken şey 2006 Türkiye’sini olduğu gibi gözler önüne sermelerini…devamı-bazı teknik sorunlardan silmek zorunda kaldığım yorumum- Rahatsız edici derecede gerçekçi bir filmdi. Yavaş filmlere tahammül edemem normal şartlarda ama bu filmde ne ileriye sardım ne de hızlandırarak izledim. İlk söylemem gereken şey 2006 Türkiye’sini olduğu gibi gözler önüne sermelerini büyük bir ilgiyle izledim. Her şeyi tüm gerçekliğiyle aktarmaları, zaman geçişlerinde ayrıca tarih belirtmemeleri, suyun akışını, bayrağın dalgalanışını, ezan sesini herhangi bir durumu bize izletmeleri ve önemli sahneleri ise izletmeden geçmeleri (düğün vs.) filmdeki buhranlı ve karamsar havayı her şekilde hissettirmeleri yani sahnenin kendini izletmesi diye bir gerçek vardı. Aşk gerçekten böyle bir şey mi? Bu kadar zarar verici bir duygu mu? Sanmıyorum. Bekir’in ki aşk değil saplantıydı. Ya da saplantılı olan sadece Bekir değildi. Uğur annesine söylediklerini bir bir kendisi yapıyordu, Bekir Uğur’a “bu kadar mı çok seviyorsun onu, takılmışsın bir psikopatın peşine gidiyorsun” derken kendinin farkında mıydı? Karakterler birbirlerini eleştirirken kendi yaptıklarına ‘kader’ diyip geçiyorlardı.. Bir kere kendisi kabullenemedi ki nasıl olurda bir hayat kadınına aşık olurdu.. Ona ismiyle bile hitap etmiyordu Bekir. Bekir’in mahallesinde erkeklerin bir gururu vardı. Sevdiği kız için bileğini keser, kurşun yer ama sevdiği kızdan akıl alamaz üstüne birde tokat vururdu.. İzlerken düşündüm, düşünürken de izledim. Film bitti hala düşünüyorum. Bazı filmler varya bakış açına etki edecek türden bu da öyle bir filmdi işte.. Olan Bekir’in karısına oldu. Evlenince düzelir mantığının gözler önünde ne hallere evrilebileceğini de görmüş olduk. Bekir karakteri başlı başına üstüne konuşulacak türden, en başta efendi efendi takılan bunu da kendince “efendilikte bir yere kadar” diyerek sonlandıran ve filmin vuruş noktası olan şu sözleri sarf eden bir karakter. “Oğlum Bekir dedim kendi kendime, Yolu yok çekeceksin. İsyan etmenin faydası yok, kaderin böyle. Yol belli, eğ başını, usul usul yürü şimdi. O gün bugün usul usul yürüyorum işte.” Bekir halinden memnun muydu.. Bazı insanlar buhranlı bir yaşamdan mı zevk alır? Düzeltmek için bir çaba göstermez. Sigara yakmak için bir sebep arar kendine? Filmdeki tüm karakterlerin kendince sorunları vardı bence. Hiç sağlıklı bir film değildi yer yer izlemekten rahatsız oldum ama hayatın gerçekliğine de gözlerimi yumamadım. Böyle hayatlar gerçekten yaşanıyor mu? İnsan neden kendine bunu yapar diye sıkça sorguladım. Ben kader diyip geçemedim..