Raf Yorumu: Sorel (@sorel.j)

Woody Allen’in Paris’te Gece Yarısı filmi, kitap yazma süreci içerisinde olan bir yazarın, yaşamsal deneyimiyle olan tutarlılığını veya tutarsızlığını anlattığı gibi, yazar ve yazar ideali arasındaki ilişkiyi de anlatır. Bunun yanında geçmişe bir tapınım haline gelen düşsel tarih inancımızın yanında,…devamıWoody Allen’in Paris’te Gece Yarısı filmi, kitap yazma süreci içerisinde olan bir yazarın, yaşamsal deneyimiyle olan tutarlılığını veya tutarsızlığını anlattığı gibi, yazar ve yazar ideali arasındaki ilişkiyi de anlatır. Bunun yanında geçmişe bir tapınım haline gelen düşsel tarih inancımızın yanında, şu anda içinde bulunduğumuz çağın geçmiş ile olan ilişkisini de gösterir. Filmin ana karakteri olan Gil, kitabını yazarken, geçmişten ilham alarak ve geçmişi düşsel bir romans olarak düşlerken, yaşamsal deneyimi arasında sürekli bocalayıp durur. Şuanı değerlendirememek ile geçmişi düşsel bir fantezi olarak görmek arasında önemli bir fark mevcuttur. Şuan’da yaşanan çelişkiler anlaşılıp aşılamadığında ve kabul edilemediğinde kişi daima tarihi yardıma çağırır. Ne var ki filmin sonlarına doğru Gil, bu fantazmanın hakikatle bağlantısız olduğunu kavrar. Yeri gelince Hemingway’ı güzel bir kadına tercih ettiği olur. Çünkü arzu denilen itki bir makine gibi tarihsel fanteziyi bile posasında öğütecek kadar kendi hakikati için çabalar. Romantik Alman şair Hölderlin, yaşadığı çağı bir işkence mezbahası gibi görüp, şiirlerinde daima altın çağ olarak antikleri anmıştır. Ne var ki bu onun deliliğinin başlangıç noktasını da oluşturdu. Zamansal dizilimde herhangi bir dizilime saplantı duymak, kişiyi o zamana hapseder. Kişi, zamanı tanıyıp kabul etmelidir ancak bu şekilde kendisi ve çevresi için ürün ortaya koyabilir ve çağının hakikatini ortaya koyabilir. Gil karakteri bu açıdan önemli bir ime işaret eder. Filmin hoş havası, Paris’in romansları andıran sokakları bu düşsel gerçekliğin şizoid paranoyasını anlatır bize. Hakikat, tanınmak isteniyor gibidir. Er ya da geç, kendini tanı derken, çağını da tanı ve onu kabul et diye fısıldar kulaklara. Yazarlar için bu sancıyı aşmak, ürünün özgünlüğüne işaret eder.