Raf Yorumu: elmaskat (@elmaskat)

Kasım ayında "Momo" isimli kitabı okumuştum ve incelemesini de girmiştim. Kitabı okuduktan bir iki hafta sonra gün içinde az yürüdüğümü düşündüm ve eve gelirken artık İzban'a binmemeye karar verdim. O zamandan beri okuldan sonra sadece dolmuşa biniyorum ve sakin sakin…devamıKasım ayında "Momo" isimli kitabı okumuştum ve incelemesini de girmiştim. Kitabı okuduktan bir iki hafta sonra gün içinde az yürüdüğümü düşündüm ve eve gelirken artık İzban'a binmemeye karar verdim. O zamandan beri okuldan sonra sadece dolmuşa biniyorum ve sakin sakin yürüyüp eve geliyorum. Normalde İzban'a yetişip yetişemeyeceğim konusunda çok telaşlanır bazen yetişmek için koşardım. Ve her gün merdivende yanlış tarafta duran ya da inecekken sanki kaçıyormuş gibi iterek İzban'a girmeye çalışanlara sinir olurdum. Neyse işte yürümeye başladım. Gerçekten kendi kendimi sinir stres sahibi yapıyormuşum. İzban'la eve geldiğimde bir iki saat dinlensem bile üzerimdeki yorgunluk geçmiyordu ama yürümek yorgunluğumu alıyormuş gibi hissediyorum. Bazen yolda coğrafya, tarih dinliyorum; bazense kendime müzik dinleme hakkı veriyorum. Mesela geçen yağmur yağıyordu. Yine de izbanla gitmedim, şemsiyem vardı ama olmasa da gitmezdim. Yağmurun şıpırtısını duymak için kısık sesle müzik dinleyerek yürüdüm ve o yol bana o kadar iyi geldi ki. Eve geldiğimde dinlenmeyi bırak arınmış hissettim. Kulağa biraz abartıyorum gibi geliyor ama cidden şu toplu taşımalar cidden insanı kanser yapar öyle garip insanlar var ki. Bu gönderinin başında Momo'dan bahsetmiştim. Kitapta herkes zaman kazanmaya çalışırken sevdiği şeyleri yapmayı unutuyorlardı ve zaman kazanmaya çalışmalarına rağmen onlara hiçbir zaman kalmıyordu. Bana da olan şey aynısıydı. Üstüne sadece sinir katsayım artıyordu. Eve geldiğim zaman farkı maksimum 5 dakika oluyor o da yavaş yürürsem. Çoğu zaman daha erken eve varıyorum ve yürümek beni dinlendirdiği için dersin başına oturduğumda eskisi gibi bitik hissetmiyorum. Bir okul yorgunluğu oluyor tabii onu da engelleyecek bir şey yok maalesef. Küçücük bir şey ama hayat kalitemi arttırdı resmen, anlatmak istedim. Buraya kadar okuduysanız teşekkürler :)