Raf Yorumu: Ida (@lda)

lda 1 year ago

“Hayatım boyunca en değersiz olduğum dönem, herkes tarafından en çok takdir edildiğim dönemdi.” Marcel Proust’un 1896 yılında yazdığı, Kayıp Zamanın İzinde serisinin habercisi niteliğinde ki kitabı Hazlar ve Günler. Kısa anlatılar, öyküler ve şiirler bulunuyor Hazlar ve Günler’de. Yirmili yaşlarında…devamı“Hayatım boyunca en değersiz olduğum dönem, herkes tarafından en çok takdir edildiğim dönemdi.” Marcel Proust’un 1896 yılında yazdığı, Kayıp Zamanın İzinde serisinin habercisi niteliğinde ki kitabı Hazlar ve Günler. Kısa anlatılar, öyküler ve şiirler bulunuyor Hazlar ve Günler’de. Yirmili yaşlarında kaleme aldığı yazılar bunlar. Proust düzyazıda şiiri yaşatan nadir yazarlardan. Her bir cümlesi, kelimesi gerçekten çok etkileyiciydi Kitabın son sayfalarına doğru, Ressam ve Müzisyen Portreleri bulunuyor. Şiir kısmı burası aslında. Bu kısımda, Chopin, Gluck, Schumann, Mozart gibi Müzisyenlerden, Albert Cuyp, Paulus Potter, Antoine Watteau, Antony Van Dyck gibi ressamlardan bahsediyor. İlgili şiirlerini oldukça sevdim. Kendisi bu kitabını her ne kadar başarılı bulmamış olsa bile. Proust Hazlar ve Günler hakkında: “vicdanı hassas kişilerde ahlaksızlığı tasvir ettim. dolayısıyla iyiliği hedeflemeyecek kadar zayıf, kötülüğü tam tadına varamayacak kadar asil olan ve ızdıraptan başka şey tanımayan bu insanlardan bu küçük denemeleri arıtacak kadar samimi bir merhametle söz ettim” diyerek bahsettiği kitap, mensup olduğu ‘sosyete hayatı’na getirilmiş, eleştirel bir bakıştır.” Kayıp Zamanın İzinde serisine hazırlık için başladığım bu kitap, Proust’tan okuduğum ilk kitap ve buna rağmen Proust’un betimlemeleri, her şeyin gerçekten gözümde canlanması, karakterlerin duygularını anlatma biçimi, çok iyi bir haz veriyor okura. Tıpkı Proust’un Sainte-Beuve'e Karşı’da söylediği gibi: “Bir yazarı okuduğum zaman, sözlerin ardındaki, her yazarda diğer yazarlardan farklı olan şarkının ezgisini hemen ayırt ederdim; okurken, farkında olmadan o ezgiyi mırıldanır, notaları hızlandırır, yavaşlatır, keser, tıpkı şarkı söylerken yaptığımız gibi notaların ölçüsünü ve dönüşünü vurgulardım; ezginin ölçüsüne bağlı olarak, çoğu kez bir kelimenin sonunu söylemek için uzun süre beklerdim.”