Raf Yorumu: alhenâ (@alhana)

Spoiler içeriyor Sürekli izlemeyi ertelediğim bir filmdi ve birden kampa gitme fırsatım doğmuşken indirdim. Çok çok zevk aldım. Yavaş akışlı bir film olması beni mutlu etti çünkü nedense hiç bitmesin istedim. Yıllardır “Por Una Cabeza” müziğinin hayranı olan birisi olarak, tango sahnesinde…devamıSürekli izlemeyi ertelediğim bir filmdi ve birden kampa gitme fırsatım doğmuşken indirdim. Çok çok zevk aldım. Yavaş akışlı bir film olması beni mutlu etti çünkü nedense hiç bitmesin istedim. Yıllardır “Por Una Cabeza” müziğinin hayranı olan birisi olarak, tango sahnesinde kalbimi bıraktığımı söyleyebilirim. Beni en tatmin eden şeylerden biri de filmin intiharla sonlanmamasıydı. Çünkü bakış açımız değişirse dünyamızda değişir. Bu da filmde açıkça işlenmiş bir konuydu. Al Pacino’nun oyunculuğunu yorumlama haddini kendimde bulmadığım için bu konuda bi şey söylemeyeceğim. Tabii şunu söylemeden geçemem bazı sahneler var ki gerçekten i-na-nıl-maz-dı.. “Bir zamanlar görebiliyordum ve çok şey gördüm. Bunlar gibi çocukların, bunlardan daha gençlerin kollarının parçalandığını, bacaklarının koptuğunu gördüm ama dünyadaki en kötü görüntü kesilip atılmış bir ruhtur, onun için protez olmaz..” Bu sahne ve tabii ki “what life” sahnesi.. İntihar edeceği güne karar verdiğindeki yüzündeki yorgunluk. Bu oyunculuk değil bambaşka bi şeydi ya. Charlie’nin deneyimsizliğini ama prensiplerinden sıyrılmayışı vicdanını hiçbir zaman susturmayışı ve silah doğrulduğunda bile kendinden ödün vermeyişi, yüzündeki korku.. bu kadar güzel izletilebilirdi. 2 adam, biri hayatında çabalaması gerektiği şeyler için yaşamayı unutmuş. Birisi kendi hatası yüzünden kaybettiği gözlerle hayatının bittiğini düşünüp vazgeçmiş her şeyden, öyle ki insanlardan bile nefret ettirmiş kendisini ve hep intihar edeceği günü tasarlamış.. insan gözünde hayatını bitirdiğinde yaşanılacak bi şey kalmamış gibi geliyor. Bir amaç ve umut. Yaşama tutunacak bir sebep gerekiyor insana. Yoksa biz bilmiyor muyuz bu dünyada üzünülecek milyarlarca sebep var, sen ise mutlu olma sebebi bulduğun kadar yaşıyorsun. Nefes almak yaşamak değil ki. Bi nevi sen yaşadığını hissettiğin kadarsın dünyada. Kendini bir hiç olarak görürsen dünya öyle bir büyür ki gözünde sonra zamanın algısı öyle bir dayanılmaz gelir ki. Zamanı daralttığın kadar mutlusun belkide. Zaman algısını yitirdiğinde, fark etmediğinde işte. Dünyayı gözde büyütmeye ne gerek var, sen mutluluğu aramazsan zaten bulacaksın. Bu kadar felsefe yeter:) Hayat birine yaşamayı öğretti. Birine de yaşama devam etmesini. Umut verici bir film olacağını hiç beklemezdim her duygunun böyle yoğun yaşandığı.. Herkes izlemeli ve izletmeli. Ve işte o soru.. Son sahnede yarbayımız Charlie’ye ne fısıldıyor bilen var mı?