Raf Yorumu: her birimiz, çoktan öldük (@guzidee)

Ben ve şehirlerarası otobüsteki koltuğum 💺 Çok bağlandım kendilerine, yeri tarif edecek olursam en önde sağ tarafta seyiri rahatça izleyebileceğiniz, diğer koltuklara göre daha geniş alanı ve kahve koyma alanı olan acayip lüks bir yer benim koltuğum. 2 Senedir her…devamıBen ve şehirlerarası otobüsteki koltuğum 💺 Çok bağlandım kendilerine, yeri tarif edecek olursam en önde sağ tarafta seyiri rahatça izleyebileceğiniz, diğer koltuklara göre daha geniş alanı ve kahve koyma alanı olan acayip lüks bir yer benim koltuğum. 2 Senedir her sabah 6 da hazırlanırım bineyim canım otobüsüme de şoför bey'in açtığı müzik eşliğiyle kahvemi içeyim diye. Bu sözleri yazarken de otobüsteyim, evet kendi koltuğumdayım. Niçin kimse oturmaz buraya bilmiyorum, sanırım otobüs bileti ödedikten sonra kimsenin gözü görmüyor bu dehşet harika yeri. Buraya sadece aşırı bunaklar otururlardı. Her ne kadar aktif olsalar da bellerinin acısına daha fazla ilerleyemediklerinden direkt en öne otururlardı. Zaten bir onlar bir de ben bilirdim bu koltuğun yerini. Emekliliğimin her günü bu otobüsün sağ ön koltuğuna oturarak geçirmek istiyorum. Ancak geçenlerde bir şey oldu, herkes benim yerim olduğunu bilmesine rağmen yine de oldu. 2 Arap kız arkadaş yerlerime oturmuşlardı. O kadar sinirlendim ki sol ön koltuğa oturup hiç manzarası olmayan, Ankara'nın yollarından farksız, sağ tarafa göre bir hiç olan o yolu seyretmemek için telefondan insanlara sataştım. Ve ertesi gün olmaz nasıl olsa diye üzerine bile düşmemiştim. Yine oldu, kızlar yine öne oturmuşlardı. Aslında günüm çok kötü geçerken ön sağ koltuğa oturduğumda mutlu oluyor ve sorunlarımı da mutluluğumla atıyordum. O kızlarla hep aynı otobüsteydik. Bana nasıl ihanet ettiler bilmem. Bu 1 hafta boyunca yerimi bellemişlerdi. Hoşlarına gitmiş olsa gerek Amerika'yı keşfetmiş gibi mutlulardı orada otururken. Dayanamadım, bu hafta salı günü onları yine yerimde görünce ağlayıverdim. Ee dedim ya derdimi silmeme yardım ediyordum canım koltuğum diye, o bile gidince sol koltukta oturmuş ağlıyordum. Yalnız tuhaf bir hafta geçirmiştim çünkü sağ koltuğa oturmadığımda aslında sol koltuğun inme açısından daha rahat olduğunu keşfetmiştim. Başka koltuklar deneyimlemek tekrar güzel ama yabancı bir histi. Konfor alanım canım sağ ön koltuğumu özlüyordum, zaman zaman da ağlıyordum ama diğer koltuklarla olan kavgamı bitirmeye karar vermiştim. Bugün Arap kızlar yoktu ve ben sağ ön koltuğu boş görünce oturuverdim. Neden kabullenmek zorundayım ki başka koltukların varlığını, böylece güzel bir koltuk varken niçin savaşmayayım koltuğum adına! Verdim artık kararımı, savaşıcam sabah 30 dakika daha erken gelicem ve evet, o koltuğu kapıcam. Başka hiçbir koltuğun varlığı artık ruhuma huzur vermiyor, sağ koltuğa olan kontrolüm de stresimi katlıyordu ama yine de kavga etmemek benim için mümkün değil, nasıl olsa sağ koltuktan bahsediyoruz. Yine krallığımda otururken şehrime gelmiş bulunmaktayım. Favori koltuklar ve sahipleri vardır ve var olacaklardır!!