Raf Yorumu: Lecter (@bisturi)

Spoiler içeriyor Kendi hayatımdan sıkıldığım için sanırım her gün bi film izliyorum şu ara. (Birden fazla izlememek için kendimi tutmam gerekiyor) Kafa dağıtma amaçlı izlediğim filmler arasında verimi en çok buradan almış olabilirim. Çok bi beklentiye girmeyin. Klasik konusunu hızlıca izah etmem…devamıKendi hayatımdan sıkıldığım için sanırım her gün bi film izliyorum şu ara. (Birden fazla izlememek için kendimi tutmam gerekiyor) Kafa dağıtma amaçlı izlediğim filmler arasında verimi en çok buradan almış olabilirim. Çok bi beklentiye girmeyin. Klasik konusunu hızlıca izah etmem gerekirse; yıkık ana karakterimiz yabancısı olduğu ülkede satın aldığı harabe evini tamir ediyor. Mükemmel. Hayatı altüst olmuş ve kendine yabancılaşmış bir kadın mevcut. Ülkeyi tanıdıkça kendini de keşfe çıkıyor. Evi tamir ederken iyileşmeye çalışıyor. Somutlaştırma açısından gerçekten güzeldi. Evi tamir ederken beraber çalıştığı insanlardan ara ara bıkması, mini sinir krizi atakları, en son ise tekrardan o insanlarla beraber kahkaha atması.. Ara ara bencil olmayı deniyor, kendini düşünmek istiyor. Sonraki sahnede bi bakmışız çevresindeki insanların sorununu çözüyor. Doğaldı. Hayatın içinden hissettirdi. (Sihirli Annem'deki Betüş'e benzettim ana karakterin tipini, kültür karmaşası yaşadım salak salak) (Betüş olsa burda böyle yapmazdı falan diyorum kendi kendime jdslhfwohfowjdod) "Ana karakterin başından kötü bir olay geçiyor ve bundan sonraki toparlanma sürecinde de hep iyi şeyler başına geliyor" gibi bi durum söz konusu değildi. (Marcelo karakteri ve beraberindeki bütün çapkın insanları gözlerimden alevler çıkartarak yok ettiğim satırları okuyorsunuz şuan) Bilmiyorum. Bu filmden ağlamak gibi bir beklentim de yoktu mesela. Dediğim gibi kendi hayatımdan kaçmak için bu yolu tercih ediyorum. Kafa dağıtırken de gülmek isterim yani. Ayrıca kolay kolay da ağlamam. Ama o duyguyu verdi. "Onun ailesi benim" repliği hoş bir şekilde içime işledi. Ve son olarak şunu söylemeliyim ki her şeyin detayı önemli. Dilek dilerken, dua ederken, vs.. Detay belirtip istemek gerek. Kadın düğün istiyorum, aile istiyorum derken kendini kastediyordu. Mutlu olmak için kafasında belli bir kalıp vardı çünkü. Ama ne evlendi ne de ailesi oldu. Gene de mutluydu. O evde başkasının düğününü yaptı. O ev başka bi aileye yuva oldu. Bizim karakter hâlâ yerinde sayıyordu jdlshdoshdos Çok eğlendim o kısma. Belki de her zaman katı kurallı olmamalıyız. Ucu açık isteklerimize ve dualarımıza devam etmek de iyi olabilir? Bilemedim. Kararı size bıraktım arkadaşlar ¯⁠\⁠_⁠(⁠ ͡⁠°⁠ ͜⁠ʖ⁠ ͡⁠°⁠)⁠_⁠/⁠¯