Raf Yorumu: Özlem (@citrus)

Spoiler içeriyor + "Beynine açılan bir kapı bulmak çok hoşuma gider." -- "İnan bana eğlenceli değil." Filmi tek cümle ile anlatmak gerekirse; fazlaca sorgulayan, düşünen ve özeleştiri yapan bir insanın kendini kabullenişe doğru yol alması diyebilirim. Filmde Charlie ve Donald isimli iki…devamı+ "Beynine açılan bir kapı bulmak çok hoşuma gider." -- "İnan bana eğlenceli değil." Filmi tek cümle ile anlatmak gerekirse; fazlaca sorgulayan, düşünen ve özeleştiri yapan bir insanın kendini kabullenişe doğru yol alması diyebilirim. Filmde Charlie ve Donald isimli iki karakterimiz var ve kendileri ikiz kardeşler. Charlie çok fazla sorgulayan, kendi kendine hakaret edecek boyutta eleştiren, yetersizlik hissi duyan, kadınlarla arası kötü olan bir karakter. Çok düşünür ve az konuşur. İkizi Donald ise bunun tam aksidir. Eğlenmesini bilir, andan tat alır, davranışlarını birer kaygı eşliğinde değil içinden geldiği gibi gerçekleştirir, kadınlarla olan iletişimi ise oldukça rahattır. Charlie hayatı boyunca aslında içten içe Donald'a imrenir; onun gibi kimseyi, hiçbir şeyi umursamadan, gönlünce yaşamak ister fakat bir türlü başaramaz. Aslında Donald ondan hep bir adım öndedir ve Charlie ona yetişmek ister. Donald'ın son adımı ise Charlie'nin aksine hızlı ve kolay bir şekilde senaryosunu yazıp bitirmesidir. Bu adımı attıktan sonra yeni bir gelişme yaşanmadan Donald karakteri ölür. Donald öldüğünde Charlie senaryosunu tamamlar ve tıpkı Donald gibi kendi gönlünce, hiçbir şeyi umursamadan hareket etmeye başlar. Donald aslında hayali biridir, Charlie'nin olmak istediği hayali karakterdir. Donald'ın ölümünün hemen üzerine Charlie karakterini her iki kişinin bir bütünü olarak görmeye başlarız. Olduğu kişi ile olmak istediği kişi bir bütün haline gelmiştir artık. Bir bakıma Charlie, ideal Charlie'ye -yani Donald'a- "adapte" olmuştur. "Bitkileri neden seviyorum biliyor musun? Çünkü değişmiyorlar." Charlie değişti. Ama ben onu izlemeyi böyle de sevdim. Değişim bazen o kadar da kötü değildir. Film tam bir tükürdüğünü yalama olayına dönüyor ve bunu öyle başarılı bir şekilde yapıyor ki öylece izliyorsun işte. Önce bir şeyleri eleştiriyor, sonra eleştirdiği türde bir filme evrimleşiyor kendisi. Bir takım klişelerle, herkesin eline geçecek basit teknik ve fikirleri kullanarak bile özgün bir yapım ortaya koymayı başarıyor. Sözün kısası, ilginç ve zengin bir film daha izlemiş olmanın verdiği sevinci soluyorum.