Raf Yorumu: Sineiihtisas (@crepuscularia)

Ne zamandır film izlemeyişime değecek bir film olması beklentileri ile Gattaca'ya başladım.Film yapım yılına rağmen son derece kaliteli bir yapım olduğunu söyleyebilirim.Genel olarak biraz konudan bahsettikten sonra bana bıraktığı etkiden bahsetmek istiyorum. Filmde mükemmel genetik ve normal yani onlara göre…devamıNe zamandır film izlemeyişime değecek bir film olması beklentileri ile Gattaca'ya başladım.Film yapım yılına rağmen son derece kaliteli bir yapım olduğunu söyleyebilirim.Genel olarak biraz konudan bahsettikten sonra bana bıraktığı etkiden bahsetmek istiyorum. Filmde mükemmel genetik ve normal yani onlara göre kusurlu genetik halkalarıyla bezeli iki tip insan var. İşte tam o sırada kusurlu(Freeman) kardeşimiz hayalini gerçekleştirmek üzere her bir genetiğinin kimliğine meydan okuyarak adeta olasılık bilimine ve maksimum potansiyel söyleminin palavra olduğunu gösterircesine mükemmel ancak engelli birinin(jerome) kimliğinin yerine geçerek(o sırada girdiği ameliyatlar var bazı kusurlarını kapatması için) hayalini gerçekleştirmek için adım atıyor. Bundan sonrasını size bırakayım.Hissettiklerimden bahsedeyim. İşte bu noktada freeman imkansız diye bir şeyin olmadığını sayılarla yazılmış kodların tek bir faktör olmayacağını gösteriyor. İzlerken şu noktaya vardım yani mükemmel olan insanların bir şeyleri zorlama hissiyatına hiçbir zaman erişemeyerek gerçek bir başarıya sahip olamayacağını farkediyor insan.Çünkü bir şeyin yapılabileceği belli olduktan sonra insana ket vuruluyor aynı şekilde yapılmayacağı da bu sözüm daha çok yapılamama durumuna ithaf edilmiştir. Belki de asıl engel tam da orada başlıyor o hep bahsedilen zincirler o dört duvar tam da o sırada devreye giriyor. Ancak Freeman'ın kusurlarına rağmen yere de düşse vazgeçmemesi belki de asıl kusurun asıl engelin insanın zihninde başladığını gösteriyor. Filmde şu diyalogda Freeman asıl mükemmel olanın ne olduğunu gözler önüne seriyor; "-Bunların herhangi birini nasıl yapabiliyorsun? -Bunun için geç artık karşı kıyıya daha yakınız. -Tanrı aşkına, boğulalım mı istiyorsun? -Nasıl başardığımı bilmek istiyor musun? -Evet. - İşte böyle yaptım Anton geriye dönüş için hiç enerji ayırmadım." Ha unutmadan Irene ile yaşadıkları da ayrı bir tat bırakıyor.O sahnelerde ki diyaloglar da kaliteliydi ve güzeldi. Genel olarak film durağan bir anlatıma sahip olsa da karakterler ve diyaloglar güzel doldurulmuş ve kurgulanmıştı bu da seyir zevkini artırıyor. Neyse sözü daha fazla uzatmayalım herkese iyi seyirler.