Raf Yorumu: Giray Şafak (@giray)

giray 3 months ago

Culpa Mía filminde esas sorun, merkezine böylesi bir yasak gençlik aşkını koyma hedefi ile çevresine serpiştirdiği yan ama destekleyici olmaktan uzak, tutarsız hikayeler ve çocukluk travmaları ile öyküyü içinden çıkılmaz bir hale getirmesi. Babasının Noah’a ve annesine yaşattığı çok ağır…devamıCulpa Mía filminde esas sorun, merkezine böylesi bir yasak gençlik aşkını koyma hedefi ile çevresine serpiştirdiği yan ama destekleyici olmaktan uzak, tutarsız hikayeler ve çocukluk travmaları ile öyküyü içinden çıkılmaz bir hale getirmesi. Babasının Noah’a ve annesine yaşattığı çok ağır psikolojik travmalar sonucu, Noah’ın yıllar sonra üvey abisine duyduğu çekimi ve aşkı meşrulaştırmaya çalışma gayreti. Ve bunu yaparken klişelere ve mantık hatalarına boğulması. Sinema olarak elde tutarlı bir şey kalmayınca seyirciler olarak bizler de ne Noah ve Nick’in safiyane duygularına inanıyoruz -ki safiyaneden ziyade baya cinsel elektrik var aslında- ne de herhangi bir karakterle özdeşlik kurabiliyoruz. Bu bağlamda filmdeki karakterler, ister başrol ister yan roller olsun çok yüzeysel ve tek boyutlu olarak tasarlanmış. Noah, saf, masum ve güzel bir kız olarak sunulurken, Nick ise kendi dünyasında asi, sert ve gizemli bir erkek olarak resmediliyor. (bakınız Twilight serisi; orda gerçeküstü fantastik aşk bile daha elle tutulurdu!) Pek tabii Nick’in de Noah gibi geçmişten gelen ve ‘haklı’ ailevi nedenleri var. Sonsuz zenginlik içinde müthiş bir tatminsizlik hissiyle hep daha fazlasını ve sertini isteme girdabına sürüklenmiş. Bu iki karakter arasındaki ilişki ise dediğimiz gibi çok zorlama ve gerçekçi olmayan bir düzlemde evriliyor. Filmdeki diğer karakterler de çok sığ ve klişe olarak kurgulanmış. Gerek Noah’ın zengin ama züppe üvey babası, gerek başının belada olduğu psikopat gerçek babası, gerek Nick’in çete arkadaşları ve karşı çetedeki ‘kötüler’, gerek çılgın parti ortamlarındaki tipler... Bir tek yan karakter, BFF Jenna biraz gerçeğe yakın bir tablo çiziyor, gerisi faso fiso. Konular arasındaki kopukluklar, olayların hızlı ve mantıksız biçimde şekillenmesi, pek çok mevzunun altının boş bırakılması gibi tutarsızlıklar 1 saat 50 dakikalık filmin hissiyatını 2,5 saate çıkartıyor. Tüm bu olumsuzluk içerisinde araba yarışlarındaki aksiyon sahneleri teknik anlamda başarılı ve bir nebze seyircide heyecan uyandırıyor diyebiliriz. Öte yandan görsel efekt kullanımı da bir dijital platform işi için oldukça amatör seviyede kalmış maalesef. Özetle Culpa Mia, genç oyuncuların ellerinden geleni yapsalar da kötü senaryoyu kurtarmaya güçlerinin yetmediği, 12-17 yaş arasındaki genç kız seyirci kitlesi hariç izleyenleri hayal kırıklığına uğratacak bir yapım olarak değerlendirilebilir. Orijinal romanın ruhunu yakalayıp yakalayamadığı bilmiyoruz ama, maalesef ikinci ve üçüncü devam filmlerinin de geleceği aşikâr bir film denemesi olarak Amazon Prime’da çok izlenmeye devam ediyor. Sinema ‘sanatı’ açısından zaman kaybı...