Raf Yorumu: esra (@crowthera)

Hayaller, umutlar ve biraz da hüzün… Dostoyevski’nin kalemiyle tanışan herkes bilir ki, o yazarken sadece kelimeleri değil, ruhunuzu da harekete geçirir. ‘Beyaz Geceler’, tam da böyle bir kitap. Kitap, St. Petersburg’un o melankolik atmosferinde başlıyor. Ana karakterimiz, çok da sıradan…devamıHayaller, umutlar ve biraz da hüzün… Dostoyevski’nin kalemiyle tanışan herkes bilir ki, o yazarken sadece kelimeleri değil, ruhunuzu da harekete geçirir. ‘Beyaz Geceler’, tam da böyle bir kitap. Kitap, St. Petersburg’un o melankolik atmosferinde başlıyor. Ana karakterimiz, çok da sıradan olmayan bir yalnız. Günlerini hayaller kurarak, sokaklarda yürüyerek geçiren bir adam. O kadar naif ki onun yalnızlığına üzülmemek elde değil. Ama bir gece, o ünlü Beyaz Geceler’in birinde, kader onu bir kadınla buluşturuyor: Nastenka. Bütün hikaye dört gece ve bir sabah üzerine kurulu. Ama öyle bir yoğunlukta ki, bir ömrün tüm duygularını birkaç güne sığdırıyor. Dostoyevski, yalnız bir adamın kalbinde olup bitenleri öyle doğal ve içten anlatıyor ki bazen durup, yazılanları düşünmek istiyorsunuz. O saf sevgi ve hayranlık duyguları, hikayenin sonunda yerini hafif bir hüzne bırakıyor. İşte bu noktada, Dostoyevski’nin insan ruhunu anlamadaki derinliği kendini gösteriyor. ‘Beyaz Geceler’ benim için çok ama çok beğendiğim bir kitap oldu. Bu kadar mükemmel bir kitap beklemiyordum. Dostoyevski duyguları mükemmel bir şekilde tasvir etmiş. Kitabın o derin ve sade dili, hikayeyi daha da etkileyici hale getiriyor. Ayrıca ‘Beyaz Geceler’i okurken hissettiğim şey şu oldu: Herkes hayalleriyle yaşıyor ama bazen gerçekler, hayaller kadar naif olamıyor. Yine de bu hayalleri kurmadan yaşamın bir anlamı olur muydu? Belki de Dostoyevski tam olarak bunu sormak istiyor. Kitap kısa ama etkisi büyük. Dostoyevski’nin o derin ve sade dili sayesinde, kitap sürekli şu soruyu soruyor: “Hayallerimiz mi daha gerçek, yoksa gerçekler mi daha hayalperest?” ✨️ Bazı sevdiğim alıntılar "Yüreğim konuşurken ben susmayı beceremem." ...Çünkü böyle zamanlarda asla gerçek bir yaşamım olmayacağı hissini kapılarım; çünkü gerçekle, hakikatle her türlü temasımı, her türlü bağımı yitirmişim gibi gelir; çünkü nihayet kendi kendimi lanetlemişimdir; çünkü o hayal dolu gecelerden sonra üzerime bir ağırlık çöker ki korkunç! Sanki beni bir asırdır seviyormuşsunuz gibi! — Seni yirmi yıldır seviyor olsaydım bile şimdikinde daha coşkulu sevemezdim! Bütün gece, bütün hafta,bütün yıl sizi hayal edeceğim. Tanrım! Tam bir dakikalık mutluluk! Bir insana ömür boyu yetmez mi böyle bir mutluluk?...